Η συζήτηση για τα όπλα – Μια «στημένη» παράσταση για δύο ενόχους…

Φανταστείτε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που διεξάγεται υπό τις εξής πρωτότυπες συνθήκες: Η ημερομηνία διεξαγωγής μετατίθεται δύο φορές ώστε να μπορέσει να πάρει μέρος ο αρχηγός της μίας από τις ομάδες – και μάλιστα με δικό του αίτημα. Ο διαιτητής που ορίζεται να διευθύνει το ματς όχι μόνο δεν είναι αμερόληπτος, αλλά χρησιμοποιεί το χρονόμετρο όπως βολεύει τη μία ομάδα και συλλαμβάνεται συχνά με την μπάλα στα πόδια να εξορμά εναντίον της άλλης.

Του Κώστα Ιωάννου

Οι κανονισμοί του παιχνιδιού δεν είναι ίδιοι για τους αγωνιζόμενους. Η μία ομάδα που έχει την εύνοια του διαιτητού δεν δεσμεύεται από το οφσάιντ (που όμως ισχύει αυστηρά για την άλλη), παίζει αντιαθλητικά έως βρόμικα χωρίς να καταλογίζονται φάουλ εις βάρος της και ο διαιτητής απειλεί με αποβολή δια παντός από το γήπεδο όποιον αδικούμενο παίκτη διαμαρτυρηθεί για την επιλεκτική εφαρμογή των κανονισμών. Ακόμη κι ο πιο φανατισμένος οπαδός της ευνοούμενης ομάδας θα θεωρήσει γελοίους τους πανηγυρισμούς των «νικητών» μετά τη λήξη του αγώνα – πόσω μάλλον που δεν ήταν καν νικηφόρος.

Τέτοιοι ποδοσφαιρικοί αγώνες δεν έχουν γίνει -ευτυχώς- σε καμία διοργάνωση. Το ποδόσφαιρο είναι κάτι πολύ σοβαρό για να αντιμετωπίζεται με τέτοια απαξίωση. Υπό παρόμοιες συνθήκες όμως διεξήχθη πρόσφατα στο ελληνικό Κοινοβούλιο ένας πολιτικός αγώνας. Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του για τη σοβαρότητα του κορυφαίου θεσμού της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας όταν υπάρχουν τόσες και τέτοιες αναλογίες μεταξύ ενός στημένου ματς και μιας συζήτησης στη Βουλή.

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΤΗΣ ΑΝΑΒΟΛΗΣ

Ας τις δούμε αναλυτικά. Η ημερομηνία της διεξαγωγής της συζήτησης άλλαξε δύο φορές. Τη δεύτερη μετά από αίτημα του Αλέξη Τσίπρα, που εκδήλωσε την επιθυμία να παρίσταται για να συμπαρασταθεί στον κυβερνητικό εταίρο του – τον οποίο πιθανότατα δεν θεωρούσε επαρκή ώστε να αμυνθεί στις κατηγορίες που του απηύθυνε η αντιπολίτευση. Το αίτημα έγινε φυσικά δεκτό από την διοργανώτρια αρχή (τον πρόεδρο της Βουλής) παρ’ ότι δεν προβλέπεται από τον κανονισμό και επί πλέον διακωμωδούσε την έννοια της «επίκαιρης ερώτησης». Έτσι, ο πρωθυπουργός πήρε μέρος στη συζήτηση για να δείξει την απόλυτη πίστη και συμπαράσταση στον δοκιμαζόμενο «υπαρχηγό» του και να αποστομώσει όσους πίστευαν πως επιδίωξε να δραπετεύσει από τη δοκιμασία με την ευκαιρία μιας βράβευσης.

Η παράκαμψη του γράμματος των κανονισμών δεν ήταν το μοναδικό στοιχείο που έδειχνε ότι η συζήτηση ήταν «στημένη». Η αντιπολίτευση είχε καταθέσει έγγραφα που αποδείκνυαν τους ισχυρισμούς της, αλλά το προεδρείο φρόντισε να τα σφραγίσει και να τα στείλει στο μέγαρο Μαξίμου ώστε να μη χρησιμοποιηθούν κατά τη διαδικασία. Στις εύλογες διαμαρτυρίες ο μεν πρόεδρος της Βουλής θυμήθηκε σχεδόν έντρομος ότι τα έγγραφα ήταν απόρρητα, ο δε υπουργός Εξωτερικών υπενθύμισε περίπου απειλητικά ότι όποιος τα χρησιμοποιήσει κινδυνεύει, αν δεν έχει ήδη εξασφαλίσει μια δεκαετή κάθειρξη! Για να καταλάβουν οι αμύητοι πόσο τεράστια… εθνικά θέματα διακυβεύονταν, ο μεν ερωτώμενος υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε ότι τα αποχαρακτηρίζει «για να λάμψει η αλήθεια», ο δε πρωθυπουργός αυτοπροσώπως διάβασε ένα απ’ αυτά ενώπιον του Κοινοβουλίου, χωρίς να τον εμποδίσει το ευαίσθητο προεδρείο και χωρίς να… καταδικαστεί σε κάθειρξη.

Η επιλεκτική εφαρμογή των κανονισμών πάντα εις βάρος της αντιπολίτευσης συνεχίστηκε και σε άλλες περιπτώσεις. Π.χ. ο Πάνος Καμμένος ζήτησε και έλαβε τον λόγο χωρίς να το δικαιούται -σαν να συνεχίζει να επιτίθεται ένας παίκτης που έχει συλληφθεί σε θέση οφ-σάιντ για να σκοράρει ανεμπόδιστος- ενώ η τήρηση του χρόνου για τους ομιλητές της αντιπολίτευσης γινόταν με ακρίβεια δευτερολέπτου σε αντίθεση με την ανοχή για τους κυβερνητικούς ομιλητές – σαν τα 5 λεπτά των καθυστερήσεων που αποφάσισε ο Σιδηρόπουλος στο ματς Πανιωνίου-ΠΑΟΚ (σ.σ. η διαφορά είναι ότι ο ΠΑΟΚ σκόραρε ενώ ο Καμμένος δεν ευστόχησε).

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

 

Παρά τις σαφώς ευνοϊκές για την κυβέρνηση συνθήκες, η πλειονότητα δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της αναμέτρησης. Έτσι, επιστράτευσε μεθόδους που στο ποδόσφαιρο περιγράφονται με την έκφραση «πετούσε την μπάλα στην εξέδρα». Τα ερωτήματα ήταν σαφέστατα διατυπωμένα. Τα θυμίζουμε:

Μεσολάβησε ή όχι μεσάζων στη συμφωνία για την πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία;

Γιατί σε διακρατική συμφωνία κυβέρνησης προς κυβέρνηση υπάρχει ενδιάμεσος; Ποιος είναι ο Βασίλης Παπαδόπουλος; Και ποια είναι η σχέση του με τον υπουργό Εθνικής Άμυνας;

Σε ποιες αγοραπωλησίες όπλων έχει εμπλακεί ο κ. Παπαδόπουλος;

Η συμφωνία που έφερε ο υπουργός Εθνικής Άμυνας στη Βουλή αναφέρει 300.000 βλήματα. Οι Σαουδάραβες φαίνεται να ενδιαφέρονται μόνο για 100.000. Πού «χάθηκαν» τα 200 χιλιάδες βλήματα που περισσεύουν;

Η κυβέρνηση δεν απάντησε. Όχι μόνο επειδή δεν διαθέτει περισσεύματα καλής πίστης αλλά κυρίως γιατί η θέση της ήταν εξαιρετικά δύσκολη. Μια συνοπτική αναφορά στα σημαντικότερα σημεία της πολύκροτης υπόθεσης και παραθέτοντας μόνο τα πραγματικά περιστατικά το αποδεικνύει.

Στις 6 Νοεμβρίου, μετά από ερώτηση βουλευτών, ο υπουργός Εθνικής Άμυνας δήλωσε ότι η σύμβαση είχε υπογραφεί. Παρ’ όλα αυτά, η χώρα ουδέποτε εισέπραξε τα 66 εκατομμύρια δολάρια που προέβλεπε η συμφωνία. Απάντηση δεν δόθηκε ούτε καν με non paper που αποτελεί τη συνήθη μέθοδο επικοινωνίας του Μαξίμου.

Η απόφαση για την πώληση έχει ληφθεί και επικυρωθεί από το ΚΥΣΕΑ χωρίς επιφυλάξεις και αστερίσκους. Μετά όμως τον ορυμαγδό των αποκαλύψεων από τον Τύπο (και ιδιαίτερα από τον Ανδρέα Λοβέρδο που αποκάλυψε το σκάνδαλο) αναθερμάνθηκαν τα αριστερά ανακλαστικά βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Θυμήθηκαν ξαφνικά ότι τα βλήματα χρησιμοποιούνται εναντίον αμάχων στην Υεμένη, όπου σοβεί κυριολεκτικά ανθρωπιστική κρίση.

ΦΙΛΗΣ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ…

Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές κυκλοφορούσε από κυβερνητική πηγή ότι η σύμβαση θα ακυρωθεί. Στη Βουλή δεν ειπώθηκε τίποτε σχετικό, παρ’ ότι ο Νίκος Φίλης κάλεσε σε έντονο ύφος τον πρωθυπουργό να καταργήσει τη συμφωνία. Και το αλαλούμ επιτείνεται. Κατά τον κ. Καμμένο η διαβόητη αυτή συμφωνία δεν υπάρχει αφού δεν κατατέθηκε η πληρωμή από τους Σαουδάραβες. Κατά τα φαινόμενα η ακύρωση έχει προέλθει από τους Σαουδάραβες που δεν ήθελαν την εμπλοκή μεσάζοντα σε διακρατική συμφωνία. Ούτε και σ’ αυτό το μπλέξιμο έχει δοθεί απάντηση.

Το θέμα με τα φοβερά και τρομερά απόρρητα έγγραφα θυμίζει ιλαροτραγωδία. Η πρώτη απόπειρα έμμεσης φίμωσης ήρθε με ανακοίνωση που κατήγγελλε (εντελώς σοβαρά) ότι τα έγγραφα πωλούνται και αγοράζονται! Η καταγγελία ξεχάστηκε μέσα σε λίγα 24ωρα για να αναδειχθεί μια άλλη ακόμη φαιδρότερη. Αναπαράγοντας δημοσίευμα σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης ο κ. Καμμένος ισχυρίστηκε ότι η διαρροή έγινε από πράκτορα της τουρκικής ΜΙΤ (!). Το τραγελαφικό είναι ότι, όπως αποκαλύφθηκε με βίντεο από τη Βουλή, ο ίδιος ο κ. Καμμένος είχε χρησιμοποιήσει απόρρητο έγγραφο σε ομιλία του στη Βουλή, την εποχή της βολικής αντιπολιτευτικής θητείας του. Άλλωστε και πρόσφατα ο ίδιος έδωσε στη δημοσιότητα την περιβόητη συμφωνία στην παράγραφο 14 της οποίας απαγορεύεται στους εμπλεκόμενους να τη δημοσιοποιήσουν.

Για να μην μπλεκόμαστε σε τεχνικές ή άλλες λεπτομέρειες, ακόμη κι αν ξεχάσουμε όλα τα προηγούμενα ερωτήματα, αρκεί να απαντηθούν μόνο δύο:

Ήταν πράγματι ο Β. Παπαδόπουλος εκπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας, όπως ισχυρίζεται ο Καμμένος για να αποδείξει πως η συμφωνία ήταν διακρατική και χωρίς τη μεσολάβηση μεσάζοντα; Η γνησιότητα του εγγράφου που παρουσίασε ο υπουργός αμφισβητείται ενώ δεν υπάρχει επίσημη δήλωση από Σαουδάραβα αξιωματούχο.

Για τα βλήματα που αναφέρονται στη διακρατική συμφωνία το πιστοποιητικό για τον τελικό χρήστη (εκείνον δηλαδή που θα τα χρησιμοποιήσει αφού τα παραλάβει) θεωρείται άκυρο ή πλαστό.

Ο ισχυρισμός, ότι το υπουργείο δεν γνώριζε καν τον Β. Παπαδόπουλο και τον έμαθε από τη συζήτηση στη Βουλή, είναι καταγέλαστος. Ο ίδιος ο υπουργός είχε δηλώσει ότι ο Παπαδόπουλος «ενεφανίσθη ως εκπρόσωπος της Σαουδικής Αραβίας. Ζητήσαμε την πιστοποίηση -αν πράγματι είναι αυθεντικό το έγγραφο πιστοποίησης του κ. Παπαδόπουλου- και μας ήρθε απάντηση θετική». Εξάλλου αν διάβαζε προσεκτικότερα τα δελτία Τύπου του υπουργείου του θα διαπίστωνε ότι σ’ αυτά αναφέρονταν αρκετές συναντήσεις του κ. Παπαδόπουλου με στελέχη του Πενταγώνου.

ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΕΥΠ

Για να επιστρέψουμε στην ποδοσφαιρική προσομοίωση της υπόθεσης, λέγεται ότι η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Κι αυτό το δόγμα εφάρμοσε η κυβέρνηση για να αποφύγει τις δύσκολες απαντήσεις στα εύλογα και σαφή ερωτήματα. Βέβαια, η απερίσκεπτη επίθεση συχνά αφήνει τα μετόπισθεν του επιτιθέμενου ακάλυπτα. Κι αυτό επαληθεύτηκε στις ενθουσιώδεις εφορμήσεις του Πάνου Καμμένου. Κι εκεί που πήγαινε για μαλλί αλλά βγήκε κουρεμένος ήταν η «καταγγελία» ότι ένας άγνωστος «έμπορος όπλων» του τηλεφώνησε για να τον απειλήσει. Τον ανακάλυψε από τον αριθμό του τηλεφώνου του ζητώντας τη βοήθεια της ΕΥΠ (!) και τον κατονόμασε: κ. Πατεράκης. Ο ίδιος ο «εκβιαστής» διέψευσε κατηγορηματικά την καταγγελία κι απείλησε με μήνυση.

Δεν πήγε πίσω ούτε ο πρωθυπουργός. Με τις γνωστές επιδόσεις του στη στρεψοδικία επικαλέστηκε απόρρητο τηλεγράφημα του πρέσβη μας στο Ριάντ, στο οποίο αναφερόταν ότι «η αρχική πληροφορία περί σαουδαραβικού ενδιαφέροντος, ήρθε από το ίδιο πρόσωπο. Έλληνας είναι. Και το όνομα αυτού είναι Τζον Σφακιανάκης, από το Ηράκλειο Κρήτης». Και πρόσθεσε: «Ένας Έλληνας, άλλος ενδιάμεσος, ήθελε να βρει μία λιγότερο συμφέρουσα για την ελληνική πλευρά συμφωνία». Προφανώς του ξέφυγε πάνω στον καταγγελτικό οίστρο ότι με τις λέξεις «ένας άλλος ενδιάμεσος» παραδεχόταν εκ παραδρομής ότι και ο Παπαδόπουλος ήταν ενδιάμεσος, δηλαδή μεσάζων.

Τα υπόλοιπα ήταν απόπειρα να πάει η μπάλα στην εξέδρα. Ο Αλέξης Τσίπρας εμφάνισε τον κ. Σφακιανάκη ως μεσάζοντα όπλων και σύμβουλο του πρώην υπουργού Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος διέψευσε ακαριαία κάνοντας λόγο για λάσπη στον ανεμιστήρα. Όπως έγινε γνωστό εκ των υστέρων ο εν λόγω είναι διακεκριμένος οικονομολόγος, με εξαιρετικές σπουδές και τακτικός σχολιαστής σε διεθνή ΜΜΕ για θέματα της αραβικής χερσονήσου. Με την ανέμελη «καταγγελία» του ο πρωθυπουργός εξέθεσε δημόσια μια πιθανή πολύτιμη πηγή της ελληνικής πρεσβείας στο Ριάντ για μια προσωρινή νίκη στον τομέα των εντυπώσεων.

Η αναμενόμενη πλήρης ταύτιση των παράταιρων κυβερνητικών εταίρων κορυφώθηκε σε άλλο σημείο της ομιλίας του πρωθυπουργού. Υιοθέτησε τους ισχυρισμούς Καμμένου ότι πριν από 26 χρόνια (!) τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη συνόδευε στην τότε ΕΣΣΔ ο Ηλίας Παπαδόπουλος και ο γιος του Βασίλης (ο μυστηριώδης μεσάζων της υπόθεσης). Ο Θόδωρος Κασσίμης, τότε υφυπουργός Οικονομίας, χαρακτήρισε τον πρωθυπουργό «άθλιο ψεύτη» και διευκρίνισε ότι στην ελληνική αποστολή του 1991 μετείχαν περί τους 50 επιχειρηματίες – κι όχι μόνο ο Παπαδόπουλος. Τέλος, για να μη μείνει πίσω το Μαξίμου ακολούθησε non paper για την υποτιθέμενη σχέση του κ. Σφακιανάκη με τη Μαρέβα Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη που προκάλεσε εξώδικα της δεύτερης.

Η γνησιότητα των πανηγυρισμών της κυβέρνησης αμφισβητείται βάσιμα. Καμία ομάδα δεν θα ζητούσε ακύρωση του «νικηφόρου» αγώνα της έστω κι αν η νίκη ήρθε με τεράστιες αδικίες. Η ακύρωση της συμφωνίας μετά από τόσες μεθοδεύσεις μόνο «θρίαμβο» της αλήθειας δεν υποδηλώνει.

Και μια υπενθύμιση για όσους απορούν με την ολόθυμη υπεράσπιση του πρωθυπουργού στον υπουργό του: οι ιδεολόγοι σχεδόν πάντοτε συγκρούονται (π.χ. Λαφαζάνης και Ζωή που συνεχίσουν τον ακτιβισμό). Οι συμφεροντολόγοι δεν χαλάνε τη σχέση τους ποτέ. Τους ενώνει το κοινό όφελος.