Γιώργος Περρής: Η σχέση μου με την χώρα μου είναι στενή, άρρηκτη και γεμάτη αγάπη

«Είμαι βαθειά ευγνώμων στη μουσική» δηλώνει στο «Κ» ο τραγουδιστής και τραγουδοποιός Γιώργος Περρής. Η μουσική του πορεία πραγματικά αποτελεί παράδειγμα καθώς το ταλέντο του και οι συνεργασίες του στο χώρο είναι άξιες θαυμασμού.

στην Πέννυ Κροντηρά

Και αν στην Ελλάδα τώρα αρχίζουμε να τον γνωρίζουμε στο εξωτερικό έχει ήδη ξεχωρίσει και δημιουργήσει μία σπουδαία καριέρα.

Πως ένα παιδάκι τεσσάρων ετών αποφασίζει να ξεκινήσει πιάνο; Ποια η συμβολή των γονιών σας στην εξέλιξή σας ως τραγουδιστή;

Η μουσική κατοικούσε στο κορμί μου από όσο μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου. Κάπου γύρω στα τρία μου, έγινε το μοναδικό μου αποκούμπι, η μοναδική μου διέξοδος στο πολύ βίαιο και επιθετικό διαζύγιο των γονιών μου, το οποίο και μου άλλαξε την ζωή. Όταν στα τέσσερά μου ανακοίνωσα στη μητέρα μου ότι μια μέρα θα γινόμουν τραγουδιστής, μου απάντησε πως ένας καλός τραγουδιστής πρέπει να ξέρει μουσική και έτσι ξεκίνησα το πιάνο, το οποίο και έγινε πιστός μου σύντροφος μέσα στα χρόνια. Η μητέρα μου στήριξε το όνειρό μου, ίσως επειδή έβλεπε πόσο αποφασισμένος ήμουν να ασχοληθώ με το τραγούδι και πως δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο. Είμαι βαθειά ευγνώμων στη μουσική, ειλικρινά με βοήθησε να ξεπεράσω πολλές ανασφάλειες, να αισθανθώ ακέραιος και να πατάω γερά στα πόδια μου.

Το είδος μουσικής που ακολουθείτε είναι ιδιαίτερο και όχι τόσο διαδεδομένο σε μικρότερης ηλικίας άτομα. Ποιες οι καταβολές και τα βιώματα που σας οδήγησαν σε αυτό το μουσικό είδος;

Θα διαφωνήσω μαζί σας. Η μουσική μου ανήκει σε αυτό που λέμε “έντεχνο” στην Ελλάδα ή adult pop στο εξωτερικό. Δόξα το θεό, σε όλες μου τις συναυλίες ένα πολύ μεγάλο μέρος του κοινού είναι νέα παιδιά που διψάνε για καλή μουσική και που βρίσκουν κάποια σύνδεση με τη μουσική μου. Σε αυτό το είδος οδηγήθηκα σιγά σιγά, όπως άλλωστε διαμορφώνεται και η προσωπικότητα οποιουδήποτε ανθρώπου, επηρεασμένος από το σπίτι, το σχολείο, το ένστικτό μου και τα βιώματά μου. Λόγω του ότι η μητέρα μου είναι Γαλλίδα, μεγάλωσα με μία διχοτομία: από το πρωί ως το μεσημέρι όλα ήταν ελληνικά: σχολείο, φίλοι, μαθήματα. Από το μεσημέρι και μετά όλα γυρνούσαν ανάποδα και γίνονταν γαλλικά: μουσική, βιβλία, τηλεόραση. Έτσι ποτίστηκα από τον Χατζιδάκι, την Μούσχουρη, την Νικολακοπούλου από τη μία πλευρά και τον Brel, την Piaf και την Fabian από την άλλη.

Ποια η πιο έντονη συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή στην πορεία σας;

Αναμφισβήτητα η συναυλία στο Ηρώδειο πέρυσι, ήταν μία στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Το Ηρώδειο είναι για μένα το πιο ιερό θέατρο, η πιο ιερή σκηνή. Λίγο πριν βγω να τραγουδήσω ξέσπασα σε κλάματα από το τρακ και για πολλά λεπτά επί σκηνής βρισκόμουν σε εξωπραγματική κατάσταση. Η άλλη πολύ σημαντική στιγμή ήταν ένα “Τώρα είσαι και δικός μας!” που μου φώναξε μία φαν στον Καναδά στο τέλος της περιοδείας μου εκεί το 2013, αισθάνθηκα για πρώτη φορά την αγάπη του κοινού εκτός των συνόρων της χώρας μου.

Ελλάδα – εξωτερικό ποια η διαφορά νοοτροπίας στον καλλιτεχνικό χώρο και στην εξέλιξη των καλλιτεχνών;

Στο εξωτερικό υπάρχει κατ’ αρχάς περισσότερη οργάνωση σε οτιδήποτε αφορά το πρακτικό μέρος της πορείας ενός καλλιτέχνη αλλά κυρίως υπάρχει ακόμα όραμα για την εξέλιξή του. Στην Ελλάδα, παρά το ότι υπάρχει απίστευτο ταλέντο, έχουμε την τάση να μην αποδεχόμαστε εύκολα την ταυτότητα ενός καλλιτέχνη.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Αυτό τον καιρό πραγματοποιώ περιοδεία με την αγαπημένη μου Ευανθία Ρεμπούτσικα με τίτλο “Ηλιοφάνεια” από το ομώνυμο τραγούδι που μου χάρισε με τον Άρη Δαβαράκη, η οποία θα ολοκληρωθεί στις 24 Σεπτεμβρίου με μία μεγάλη συναυλία με ελεύθερη είσοδο στο Ίδρυμα Νιάρχος. Ταυτόχρονα, μόλις ολοκλήρωσα την ηχογράφηση του νέου μου αγγλόφωνου δίσκου που θα κυκλοφορήσει σε διάφορες χώρες στους επόμενους μήνες καθώς και το δεύτερο τηλεοπτικό μου αφιέρωμα για το αμερικανικό κανάλι PBS, από την περσινή συναυλία στο Ηρώδειο. Σε μερικούς μήνες θα ξεκινήσω τα ταξίδια προώθησης του δίσκου σε διάφορες περιοχές του κόσμου ενώ τον Νοέμβριο θα επιστρέψω στην Ελλάδα για κάποιες εμφανίσεις.

Θα μένατε μόνιμα στο εξωτερικό;

Ήδη ζω πάνω από 8 μήνες το χρόνο στο εξωτερικό, γιατί έτσι μου τα έφερε η ζωή και είναι τέτοιες οι υποχρεώσεις μου που δεν μου επιτρέπουν να βρίσκομαι παραπάνω στην Ελλάδα. Ωστόσο, είναι σαν να μην έφυγα ποτέ από την Ελλάδα. Η σχέση μου με την χώρα μου είναι στενή, άρρηκτη και γεμάτη αγάπη.

Ποιες οι θυσίες που δεν θα κάνατε για τη μουσική;

Αγαπώ τόσο πολύ αυτό που κάνω και το ήθελα τόσο πολύ από παιδί που έμαθα να μην ορίζω τίποτε ως θυσία.

Αισιόδοξος ή ρεαλιστής; Τι σας αγχώνει και τι σας χαροποιεί στην καθημερινότητα;

Από τη φύση μου είμαι βαθειά αισιόδοξος, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές. Από τη στιγμή που χώρισαν οι γονείς μου στα τέσσερά μου και χωρίστηκα από τον αδερφό μου, ήταν σαν να μηδένισε το κοντέρ και από τότε δεν φοβάμαι την αλλαγή και έχω την πεποίθηση πως αναγκαστικά στο τέλος όλα θα πάνε καλά, παρά το ότι είμαι αρκετά αγχώδης. Οι μικρές απολαύσεις της ζωής με γεμίζουν χαρά: οι βουτιές στη θάλασσα και τα κοχύλια που συλλέγω, όταν μαγειρεύω για τους φίλους μου, η φύση, οι βόλτες και τα γέλια.

Ποια τα όνειρά σας;

Τα όνειρα είναι ατελείωτα. Δεν σταματούν ποτέ. Για αυτό υπάρχει το φεγγάρι άλλωστε, είναι το μοναδικό σύνορο στα όνειρα.

Πως βιώνετε την επιτυχία;

Δεν ξέρω αν έχει έρθει η επιτυχία ακόμα, τουλάχιστον στην Ελλάδα, ωστόσο το μόνο που έχει σημασία είναι η αγάπη του κόσμου, όταν σου μιλάνε στο δρόμο ή τραγουδούν τα τραγούδια σου.

Πως βλέπετε τις κοινωνικές και οικονομικές μεταλλάξεις και ανισότητες, καθώς είστε πολίτης του κόσμου;

Με μεγάλη ανησυχία παρακολουθώ τα όσα συμβαίνουν τόσο στη χώρα μας, όσο και σε διεθνές επίπεδο. Ζούμε σε σκοτεινούς καιρούς, σαν να έχουμε χάσει την ταυτότητά μας σαν άνθρωποι σε συλλογικό επίπεδο και να έχουμε βανδαλίσει την ουσία και την ομορφιά που δεν είναι τίποτε άλλο από την αγάπη. Θα την ξαναβρούμε όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία.