Γιάννης Κούτρας: «Στις φλέβες μου τρέχει ο Θάνος…»

Μοναχικός καβαλάρης στο ταξίδι της ζωής, με ενδιάμεσους σταθμούς μεγάλης δόξας αλλά και οδυνηρής πτώσης. Ασυμβίβαστος, ενοχλητικός, αυθόρμητος, ευερέθιστος. Ένα κοκτέηλ εκρηκτικότητας και ευαισθησίας χαρακτηρίζει τον Γιάννη Κούτρα, τον ερμηνευτή που «μετάγγισε» -όπως ο ίδιος έχει δηλώσει- στο αίμα του την ποίηση του Νίκου Καββαδία και τη μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Λίγες μέρες πριν τη συναυλία του, την Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου, στις 9 το βράδυ στον Πολυχώρο Τέχνης «Αλεξάνδρεια» στην πλατεία Αμερικής, τον συναντήσαμε στο σπίτι του στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Της Ελένης Ιακωβίδου

Είσαι από τους καλλιτέχνες που δεν μασάνε τα λόγια τους γι’ αυτό και ενίοτε ενοχλείς με τις δηλώσεις σου. Πιστεύεις ότι αυτό το έχεις πληρώσει καλλιτεχνικά ακολουθώντας εν τέλει μία μοναχική πορεία;

Βέβαια! Είμαι αυτό που λένε «δύσκολος χαρακτήρας» και αυτό πολλές φορές με οδήγησε σε παρεξηγήσεις. Στην πορεία έχασα αρκετούς «φίλους» και βίωσα περιόδους απομόνωσης. Ακόμα και το οικογενειακό μου περιβάλλον, τα παιδιά μου δηλαδή, μου λένε ότι έχω τις ευθύνες μου και δεν το αρνούμαι. Σήμερα στα 60 μου προσπαθώ να «με βελτιώσω» κι ελπίζω να μην είναι ιδιαίτερα αργά. Θέλω να γίνω καλύτερος άνθρωπος, ιδιαίτερα για τα παιδιά μου ώστε όταν φύγω από τη ζωή να λένε «να ένας γλυκός πατέρας» και όχι «ένας κακός πατέρας».

Αν ξεκινούσες πάλι από την αρχή, τι θα άλλαζες; Υπάρχουν επιλογές και συμπεριφορές για τις οποίες έχεις μετανιώσει;

Δεν θα άλλαζα σε γενικές γραμμές! Έτσι είναι το DNA μου. Σίγουρα, πάντως, θα προσπαθούσα να συμπεριφερθώ πιο διπλωματικά και να μην είμαι απόλυτος, ευέξαπτος. Όταν κάθομαι το βράδυ στον καναπέ μου σκέφτομαι τι έκανα, αν πλήγωσα ανθρώπους. Φυσικά και νιώθω ενοχές. Αλλά και κάποιοι άλλοι πρέπει να νιώθουν επίσης ενοχές. Το να έχεις «καθαρή συνείδηση» θέλει τεράστια γενναιοψυχία και διαρκή πάλη. Και λίγοι είναι αυτοί που τη διαθέτουν.

Σε ποιον ή σε ποιους θα έλεγες ένα μεγάλο «ευχαριστώ» γιατί σημάδεψαν τη ζωή σου;
Είναι η οικογένειά μου αλλά και καλοί φίλοι, καλλιτέχνες και μη. Θα έλεγα ότι το μεγαλύτερο ευχαριστώ το οφείλω στην ύπαρξη των δύο υπέροχων παιδιών μου, τα οποία δεν «χόρτασα» με δική μου υπαιτιότητα και τώρα αρπάζω κάθε ευκαιρία για να επανορθώσω. Καλλιτεχνικά, το πρώτο και μεγαλύτερο «ευχαριστώ» το οφείλω στον Θάνο Μικρούτσικο. Στις φλέβες μου κυλάει ο Θάνος. Αυτός με έφτιαξε, ακόμη κι αν κάποια στιγμή με πλήγωσε ή αν τον πλήγωσα κι εγώ. Με τον Θάνο σίγουρα θα ξανασυναντηθούμε, είμαι σίγουρος γι’ αυτό.

Θυμάσαι κάποιο περιστατικό σε αυτά τα 40 χρόνια καριέρας που σε σημάδεψε;
Ήταν το 2009 όταν έκανα στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» τη μεγάλη συναυλία «30 χρόνια, 30 φίλοι». Δουλεύαμε τότε με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στον Ζυγό στην Πλάκα. Ήταν δική του ιδέα αλλά και της Εύας, της κόρης μου, να κάνουμε αυτή τη συναυλία. Τελικά, ήταν μια συναυλία με πάρα πολύ πόνο! Με πολλούς από τους καλλιτέχνες που συμμετείχαν κάναμε πρόβες από το τηλέφωνο! Ήταν μια κολοσσιαία συναυλία με ανυπολόγιστο κόστος. Δεν ξέραμε πού πηγαίναμε. Πάνω από 100 άτομα συνολικά, καλλιτέχνες, μουσικοί, τεχνικοί έπρεπε να συντονιστούν, κάτι που μας ξεπέρασε. Χρωστούσαμε παντού. Και εν τέλει: Δεν πήραμε ούτε ένα ευρώ! Δεν παραπονιέμαι ωστόσο, έχω περάσει και στιγμές μεγάλης ζωής! Υπήρχε εποχή όπου έβγαζα πολλά λεφτά τη βραδιά. Και πριν γυρίσω σπίτι, στη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, είχαν κάνει φτερά! Τα σκορπούσα, αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα λάθη μου.

Θα ήθελες τα παιδιά σου ν’ ακολουθήσουν τα χνάρια σου στο τραγούδι;

Ούτε κατά διάνοια! Όταν βλέπω συνθέτες ή τραγουδιστές που κάνουν τα παιδιά τους τραγουδιστές, θεωρώ ότι κάνουν τεράστιο λάθος. Δημιουργούνται έτσι παιδιά πληγωμένα. Όταν οι κόρες μου με ρώτησαν αν εγκρίνω να ασχοληθούν με το τραγούδι, τους εξήγησα ότι είναι ένας πολύ δύσκολος δρόμος με τεράστια εμπόδια και ψυχική φθορά. Δεν ήμουν θετικός σε μια τέτοια τους σκέψη.

– Αν χρησιμοποιούσες έναν στίχο του Καββαδία που θα σε χαρακτήριζε, ποιος θα ήταν;
«Εκτός από τη μάνα σου κανείς δε σε θυμάται