«Φως στο τούνελ», βλέπει μόνο η… Νικολούλη

 Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου

Φόροι παντού. Στο εισόδημα, στα ακίνητα, στα κινητά, στην περιουσία, στα δημόσια αγαθά, στις υπηρεσίες, σε ιδιώτες, σε μισθωτούς, σε συνταξιούχους, σε επιχειρήσεις, σε ό,τι περπατάει, πετάει ή κολυμπάει… Και χαράτσια από πάνω. Για τα ταμεία, για τις συντάξεις, για το δημόσιο, για τους αναξιοπαθούντες, για όσους… αναπνέουν. Και από πάνω σκηνικό τρόμου!

Πλήρωσες τον ΕΝΦΙΑ; Μπόρεσες να δώσεις τη δόση; Έλαβες το ραβασάκι της εφορίας; Μήπως είχες μπλοκάκι και το έκλεισες – νόμιζες θα γλυτώσεις; Έχεις λεφτά στην Τράπεζα; Και γιατί τα ξοδεύεις; Πώς δηλώνεις 5 χιλιάδες και κίνησες μέσω λογαριασμού 6; Έχεις λεφτά, στο στρώμα; Έγκλημα! Στο εξωτερικό; Ήμαρτον! Αμαρτία! Και το αυτοκίνητο; Νομίζεις έτσι εύκολα θα το κυκλοφορείς; Με τέλη της πλάκας; Ή θα βάζεις βενζίνη χωρίς φόρο πάνω στον φόρο; Και όπου αλλού. Στο Ίντερνετ, στον καφέ, στον αέρα τον κοπανιστό των ηλεκτρονικών τσιγάρων…

Και αν χρωστάς, σόρι έπαιξες και έχασες. Το σπίτι σου, τη δυνατότητα να ζήσεις αφού σου βάζουν χέρι σε ό,τι εισπράττεις, την αξιοπρέπειά σου. Κατασχέσεις ακόμη και για ψύλλου πήδημα, νομικές συνέπειες με το παραμικρό. Και όλα αυτά μόνο επειδή σε κυνηγά το δημόσιο. Άλλο ζήτημα οι τράπεζες. Και άλλο ζήτημα οι υποχρεώσεις σου. Αυτή είναι πλέον η καθημερινότητα του μέσου Έλληνα. Κοιτάς κάθε μέρα την αλληλογραφία και σε πιάνει η ψυχή σου… Ο άνθρωπος με τον οποίο είναι δεμένος πλέον ο πολίτης είναι ο λογιστής του. Όχι η οικογένειά του, αλλά ο φοροτέχνης. Αυτός είναι ο πιο πολύτιμος.

Όμως αυτό δεν είναι ζωή. Δεν βγάζει νόημα, δεν οδηγεί πουθενά. Θυμίζει περισσότερο κοινωνίες τύπου Όργουελ, λοβοτομημένους και ηθικά και κοινωνικά ηττημένους και ψυχολογικά εξαθλιωμένους που ζουν και εργάζονται για να τροφοδοτούν μία απαιτητική και απύθμενη χοάνη, χωρίς καμία ανταπόδοση του κόπου και της προσφοράς τους. Κοινωνία χωρίς γέλιο, χωρίς δημιουργία, κοινωνία καταθλιπτική και ισοπεδωμένη. Ρίξετε μα ματιά γύρω σας και πείτε μου αν δεν είναι έτσι…

Εύκολα το διαπιστώνει κανείς αν παρατηρήσει λίγο τον κόσμο. Ο καθένας κουβαλά πλέον έναν μεγάλο σταυρό. Φάτσες αμίλητες, σκουντούφληδες, με όλο και χειρότερη εμφάνιση. Αλήθεια έχετε διαπιστώσει πόσο κακοντυμένος, ατημέλητος, είναι ο περισσότερος κόσμος; Όχι ακριβά ή φθηνά, όχι στυλάτα ή κακόγουστα. Αλλά μίζερα, ασορτί με την ψυχολογία. Και οι άντρες και οι γυναίκες. Αυτό δεν είναι οικονομικό ζήτημα, είναι πρωτίστως ψυχολογικό.

Όμως το χειρότερο όλων δεν είναι η απάνθρωπη καθημερινότητα. Το χειρότερο είναι η έλλειψη στόχου. Ότι δεν φαίνεται πουθενά εκείνο το ρημάδι το φως στην άκρη του τούνελ. Φως στο τούνελ σε αυτή τη χώρα βλέπει μόνο η… Νικολούλη! ουδείς άλλος. Δεν μπορεί ο στόχος σου να είναι να εξοφλήσεις την εφορία ή την Τράπεζα. Αυτό δεν είναι ζωή, είναι κατάντια για μία κοινωνία. Είναι απαραίτητο να υπάρξει όραμα. Και το όραμα δεν μπορεί να είναι διαχειριστικού τύπου. Ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τη μιζέρια. Το όραμα πρέπει να εμπνέει, να εμψυχώνει, να δίνει λύσεις και διεξόδους. Όποιος μπορέσει να το εμφυσήσει αυτό θα σαρώσει. Και να το υλοποιήσει. Γιατί αλλιώς πάντα στον ίδιο παρονομαστή θα καταλήγουμε. Και θα προσπαθούμε τάχα να ερμηνεύσουμε, έχοντας… πέσει από τα σύννεφα, γιατί όλο και λιγότεροι ψηφίζουν ή ασχολούνται με τα κοινά, γιατί η νεολαία είναι αδιάφορη, όσοι απομένουν στην Ελλάδα δηλαδή, ή κάνει πλάκα στις εκλογές, αλλά και γιατί βρίσκουν ερείσματα οι ακραίοι και οι υποτιθέμενοι αντισυστημικοί.

Αλλά χρειάζονται ρηξικέλευθες ιδέες, να σπάσουν αυγά να αλλάξουν κατεστημένα και νοοτροπίες, να γίνουν οι σωστές συγκρούσεις. Να πάει κανείς πραγματικά κόντρα στο σύστημα, αλλά με στόχο, σχέδιο, οργάνωση. Όχι με λαϊκίστικες κορώνες. Από τέτοιες χόρτασε η χώρα, ιδιαίτερα από τη σημερινή κυβέρνηση όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Χρειάζεται business plan βιώσιμο, τεκμηριωμένο και με στόχο την ανάπτυξη και την αξιοποίηση των πλεονεκτημάτων της χώρας. Η λογική του «δώστε γιατί μας χρωστάτε» δεν αποδίδει. Ούτε μπορεί ένας μπαταχτσής όπως δυστυχώς είναι η χώρα να βάζει όρους ή… κόκκινες γραμμές. Μπορεί όμως να επιχειρήσει να αλλάξει την ατζέντα. Να ποντάρει στην ανάπτυξη. Αλλά βέβαια αυτή δεν είναι η εύκολη λύση. Η εύκολη λύση είναι η υπερφορολόγηση, όση ζημιά και αν προκαλεί.

*Αναδημοσίευση από το capital.gr