Ενώ η οικονομία κλυδωνίζεται και οι πολίτες βουλιάζουν στα χρέη η κυβέρνηση τεντώνει το σπιράλ της διαπραγμάτευσης

Σε ένα ακόμη επικίνδυνο σπιράλ διαπραγμάτευσης μπαίνει με την πλάτη στον τοίχο η κυβέρνηση καθώς τα χρονικά όρια για μία επωφελή συμφωνία έχουν εξαντληθεί. Μοιραία, η διαπίστωση που θα μείνει στην ιστορία και θα ακολουθεί για πάντα και αυτόν που την είπε και το κόμμα του, είναι αυτή του Αλέκου Φλαμπουράρη ότι «δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που ψάχνουν στα σκουπίδια».

Στην κανονική Ελλάδα όπου ζουν όλοι οι υπόλοιποι εκτός από τον «πνευματικό» του πρωθυπουργού, αυξάνεται ο πληθυσμός που ψάχνει στα σκουπίδια, όπως και αυτός που βρίσκει τροφή στα συσσίτια και τις κοινωνικές δομές της Εκκλησίας και των δήμων. Με αυτές τι διαπιστώσεις και άλλες τέτοιου τύπου που κάνουν τα στελέχη της αριστερής κυβέρνησης ακυρώνεται η όποια επικοινωνιακή διαχείριση επιχειρείται για να παραμείνει ως ο καλύτερος διαχειριστής του νέου μνημονίου.

Του Γιάννη Χρηστάκου

Το δίμηνο που ακολουθεί ενδέχεται να είναι χειρότερο από εκείνο του καλοκαιριού του 2015 όταν ο Αλέξης Τσίπρας στροβιλιζόμενος από τον δυνατό αέρα μεταξύ ευρώ και δραχμής, αποφάσισε να πάει σε δημοψήφισμα και μετά να υπογράψει σε μία εβδομάδα το τρίτο μνημόνιο και να οδηγήσει τη χώρα εκ νέου σε εκλογές.

Σήμερα, η άποψη των οικονομολόγων διεθνώς, εκτός βέβαια από εκείνους που διαθέτει η κυβέρνηση, περιγράφουν στις αναλύσεις τους ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να ανακάμψει έστω και με τα στοιχεία αντοχής που παρουσιάζονται στους δείκτες, για έναν πολύ απλό λόγο. Διότι στα στοιχεία αποτυπώνεται η μεγαλύτερη ανταπόκριση στην εξαντλητική φοροκαταιγίδα που φέρνουν άμεσα έσοδα στα ταμεία και η αντοχή ορισμένων επιχειρηματικών κλάδων που όμως θα είναι πρόσκαιρη λόγω βαριάς φορολόγησης και αδυναμίας στην τραπεζική πρόσβαση.

 

ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ΣΟΚ

Ξέχωρα από τις δύσκολες και επιστημονικά ακατανόητες αναλύσεις, η χώρα βουλιάζει ξανά στα επίπεδα που βρισκόταν τα πρώτα δύσκολα χρόνια του μνημονιακού σοκ, εκεί στο 2011 και 2012, όταν η οικονομία συσσώρευε χρέη, αύξανε τους φόρους και τα νοικοκυριά έβλεπαν δραστικές μειώσεις των εισοδημάτων τους με παράλληλη τεράστια άνοδο των δεικτών ανεργίας. Όλη η συζήτηση εξάλλου από τα πρώτα χρόνια της κρίσης ήταν για το σωστό μείγμα των μέτρων, ή μεταρρυθμίσεων κατ’ άλλους, σε σχέση με τη φορολογία και τις άλλες πολιτικές για μείωση δαπανών του δημοσίου και τις αποκρατικοποιήσεις.

Ο καβγάς για το πάπλωμα, που λέει κι ο λαός, συνεχίζεται. Σε μία δύσκολη και πρακτικά διαπραγμάτευση, με τους δανειστές που βλέπουν από διαφορετικο πρίσμα τα επί μέρους στοιχεία, η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα επιμένει στη δική της συνταγή βλέποντας τις εξελίξεις θετικά σε αντίθεση με όλους τους άλλους ακόμα και εκείνους που δεν εμπλέκονται στο πρόγραμμα και άρα δεν έχουν συμφέροντα. Για κάποιους, η κυβέρνηση βλέπει τις εξελίξεις μόνο από το εσωτερικό πολιτικό πρίσμα, έχοντας ακόμη και στον ύπνο της τον φόβο της αποτυχίας της αριστερής κυβέρνησης. Ορμώμενο από την προπαγάνδα της πρώτης χρονιάς αλλά και την τεράστια ανοχή και στήριξη από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, το μέγαρο Μαξίμου συνεχίζει να κυβερνά με non papers και να απειλεί ΜΜΕ και δημοσιογράφους ικανοποιώντας το κομμάτι εκείνο του πληθυσμού που το εισπράττει ευχάριστα. Στην πράξη όμως, η πολιτική που εφαρμόζεται με όρους επικοινωνίας και προπαγάνδας στο εσωτερικό όπως την τιτλοποιεί ο Αλέκος Φλαμπουράρης, προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα. Επίσης,στην πράξη , η κυβέρνηση εξακολουθεί να πηγαίνει χωρίς οικονομικό σχέδιο και προγραμματισμό στις συναντήσεις με τους δανειστές με αποτέλεσμα να ενισχύει την αναξιοπιστία της και με κινήσεις πανικού όπως η περιβόητη 13η σύνταξη που έδωσε μονομερώς τα χριστούγεννα, να υπογράφει ο κ. Τσακαλώτος επιστολές μετανοίας κάθε εβδομάδα.

 

ΤΑ «ΒΑΡΗ» ΣΤΟΝ ΤΣΑΚΑΛΩΤΟ

Το θέμα της εικόνας της κυβέρνησης για τον τρόπο με τον οποίο διαπραγματεύεται και εν τέλει τα αποτελέσματα που φέρνει αυτή η διαπραγμάτευση, φαίνονται πια σε κάθε Έλληνα και κάθε νοικοκυριό. Η έλλειψη στοιχειώδους συντονισμού και προγραμματισμού φαίνεται καθημερινά ακόμη και μέσα από την αψιμαχία Βούτση – Τσακαλώτου στη Βουλή. Εχει γίνει και το 2015 και ο Τσακαλώτος το ξέρει. Ο Τσίπρας, χωρίς κανέναν δισταγμό, άδειασε τον Βαρουφάκη στους θεσμούς και έδινε ο ίδιος υποσχέσεις συμφωνίας στέλνοντας στο τέλος και τον υπουργό του στο σπίτι του με καταγγελίες ότι ακολουθούσε δική του διαδρομή. Το ίδιο αισθάνεται και ο Τσακαλώτος αυτή τη στιγμή καθώς πιστεύει πια ότι ο Τσίπρας στη δύσκολη στιγμή θα συμφωνήσει προσωπικά και θα ρίξει στον υπουργό το βάρος των μέτρων ως αποτυχημένου διαπραγματευτή. Τι σημασία μπορεί να έχουν όλα αυτά για τους πολίτες; Τεράστια. Μετά τη νομοθέτηση φόρων και το πετσόκομμα των συντάξεων από την κυβέρνηση που στήριξε με δύναμη, η κοινωνία βλέπει ξανά το ίδιο έργο και ξέρει το αποτέλεσμα εκ των προτέρων. Πέρυσι δεν το ήξερε. Το έμαθε μόλις το περασμένο φθινόπωρο όταν εφαρμόστηκαν τα μέτρα. Ποιοι άλλοι ξέρουν τα πάντα; Οι δανειστές και οι ομόλογοι των Τσίπρα και Τσακαλώτου στα ευρωπαϊκά όργανα. Το έχουν ξαναδεί αυτό το έργο και γνωρίζουν όπως λένε και στους διαδρόμους των τεράστιων κτιρίων ότι «μπορεί να φωνάζουν λίγο παραπάνω από τους άλλους αλλά στο τέλος ψηφίζουν ό,τι τους δώσουμε».

Τα στοιχεία που μένουν για φέτος στην οικονομία και τα οποία δεν είναι προβλέψεις αλλά αποτύπωση μίας ακόμη χαμένης χρονιάς, είναι αυτά που αποτελεούν την ακτινογραφία της Ελλάδας. Δημοσιοποιήθηκαν πρόσφατα τα περισσότερα και παρά τη φωτεινότητά τους, επιχειρήθηκε να αλλοιωθούν και αυτά από κυβερνητικούς κύκλους με λογιστικές αλχημείες και ερμηνείες που προκαλούν σύγχυση.

 

ΧΡΕΗ ΣΤΗΝ ΕΦΟΡΙΑ

Προ ημερών δημοσιοποιήθηκαν τα επίσημα στοιχεία για τα χρέη των Ελλήνων στο Δημόσιο. Σύμφωνα με αυτά καταγράφηκε αύξηση κατά 1,2 δισ. ευρώ τον Δεκέμβριο σε σχέση με τα μεγέθη του Νοεμβρίου! Δηλαδή, με την υπερφορολόγηση που νομοθέτησε η κυβέρνηση, μόνο για ένα μήνα βεβαιώθηκαν 1,2 δισ. ευρώ οφειλές που δεν κατέστη δυνατό να πληρωθούν. Συνολικά για το 2016 οι οφειλές αυξήθηκαν κατά 14 δισ. ευρώ και τώρα το συνολικό χρέος προς το Δημόσιο έφτασε στα 95 δισ. ευρώ. Πόσοι έχουν κάθε είδους ληξιπρόθεσμη οφειλή στο Δημόσιο; Πρόκειται για πάνω από 4 εκατομμύρια πολίτες. Από αυτούς το περίπου 1,5 εκατομμύριο θα αναμένει σύντομα εντολές κατάσχεσης περιουσιακών στοιχείων, ενώ ήδη έχουν επιβληθεί τέτοια μέτρα σε περίπου 1 εκατομμύριο οφειλέτες. Οι περισσότεροι δεν αποτελούν διαχρονικούς μπαταχτσήδες (υπάρχουν και αυτοί) αλλά άνθρωποι ή επιχειρηματίες που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στα τεράστια βάρη που καλούνται να πληρώσουν. Η μεγάλη διαφορά που καταγράφεται μεταξύ Νοεμβρίου και Δεκεμβρίου δείχνει άλλωστε και την τεράστια αδυναμία πληρωμής φόρων και υποχρεώσεων καθώς μπαίνει ο χειμώνας όπου οι δόσεις φόρου, ο ΕΝΦΙΑ και οι ανάγκες για θέρμανση και ενέργεια ξεπερνούν τις δυνατότητες που υπάρχουν.

 

ΧΡΕΗ ΣΤΑ ΤΑΜΕΙΑ

Τα στοιχεία του κέντρου είσπραξης ασφαλιστικών οφειλών δείχνουν ότι αυτά έχουν αγγίξει τα 17,5 δισ. ευρώ. Μέχρι το 3ο τρίμηνο του 2014 αυτά ήταν περίπου στα 11 δισ. ευρώ ενώ στο τελευταίο εκείνο τρίμηνο οι οφειλές αυξήθηκαν κατά 2 δισ. ευρώ. Η κυβέρνηση αρκέστηκε στο να καταγγείλει τη ΝΔ και τον Γ. Βούτση που έκανε δηλώσεις για το θέμα, αντί να υπάρξει κάποια μέριμνα για να σταματήσει αυτή η αιμορραγία. Βέβαια, η αύξηση των ληξιπρόθεσμων στα ταμεία ενδιαφέρει τους δανειστές για να προτείνουν νέες περικοπές αλλά το ζητούμενο είναι να μειωθούν τα βάρη για να μπορούν τα μεγέθη να είναι εισπράξιμα και να υπάρξει ανάσχεση στα ληξιπρόθεσμα. Τα χρέη αυτά αποτελούν κάθε φορά μία βόμβα στα θεμέλια του ασφαλιστικού και είναι ένας από τους λόγους που οι δανειστές το ανοίγουν ξανά και ξανά. Εκείνοι από την πλευρά τους δεν έχουν πρόβλημα να ζητούν συνεχώς περικοπές συντάξεων μέχρι να τις φτάσουν όλες στα 300 ευρώ, πράγμα ανήθικο και απαράδεκτο, όμως και η κυβέρνηση από τη μία δίνει μάχη για να υπάρξει ρύθμιση οφειλών και από την άλλη στον επόμενο νόμο αυξάνει τις εισφορές σε όλους, εργοδότες και επιχειρήσεις και ξεζουμίζει τα μπλοκάκια για να βρει λεφτά. Αποτέλεσμα: Σίγουρη αποτυχία είσπραξης εισφορών, απώλειες και τελικά νέοι εκβιασμοί από τους δανειστές να πληρώσουν και πάλι οι συνταξιούχοι στους οποίους κατά τα άλλα έδωσε τη 13η σύνταξη. Ανικανότητα και έλλειψη σχεδιασμού έστω και εβδομάδας.

 

ΧΡΕΗ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ

Εκτός από τα παραπάνω, οι Έλληνες δανειολήπτες χρωστούν στις τράπεζες πάνω από 100 δισ. ευρώ. Πρόκειται για επιχειρηματικά, στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια με τα πρώτα να έχουν τη μερίδα του λέοντος σε ποσοστό περίπου 70% στο σύνολο των κόκκινων δανείων. Τα στοιχεία των τραπεζών δείχνουν τεράστια κόπωση στις επιχειρήσεις να αποπληρώσουν δάνεια που έλαβαν τα προηγούμενα χρόνια, κυρίως προ κρίσης. Φαίνεται ακόμα ότι η αδυναμία πληρωμής σε μεγάλο ποσοστό έχει καταγραφεί στα χρόνια της κρίσης και αυτή τη στιγμή οι τράπεζες δεν έχουν κανέναν όφελος ακόμα και σε κατασχέσεις αφού κανείς δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει αυτά τα χρόνια αλλά και αν το κάνει οι τιμές είναι εξευτελιστικές. Η κυβέρνηση, όπως φυσικά και η προηγούμενη, συζητά εδώ και ενάμιση χρόνο το θέμα της διαχείρισης των δανείων και ήταν βασικό προεκλογικό της θέμα με το σύνθημα «κανένα σπίτι σε χέρια τραπεζίτη». Το 2015 κατάφερε να κλείσει τις τράπεζες και οι δανειστές να τις περάσουν σε ξένα χέρια οπότε και αυτή η ανικανότητα πολιτικής διαχείρισης ενός σοβαρότατου θέματος κατέληξε σε πανωλεθρία. Φέτος αναλαμβάνουν δράση τα ξένα funds και η αριστερή κυβέρνηση είναι εκείνη που θα το υπογράψει και αυτό σύντομα.

 

ΧΡΕΗ ΣΕ ΙΔΙΩΤΕΣ

Τα δύο χρόνια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, το Δημόσιο δεν πλήρωνε τις υποχρεώσεις του προς τρίτους. Αποτέλεσμα να εκτιναχθεί το χρέος του Δημοσίου πάνω από 10 δισ. ευρώ. Με εντολές από τους δανειστές τελικά το δημόσιο πλήρωσε 3,85 δισ. ευρώ σύμφωνα με την έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδος. Προσέξτε τώρα: Τα έσοδα του προϋπολογισμού αυξήθηκαν σε 49 δισ. ευρώ από 45,5 που ήταν το 2015, ενώ οι δαπάνες του Δημοσίου αυξήθηκαν από τα 48 δισ. ευρώ στα 51 δισ. ευρώ. Με απλά λόγια, η κυβέρνηση «τερμάτισε» τους φόρους και πήρε παραπάνω ακόμα και από τους στόχους που είχε βάλει το ΔΝΤ, ενώ αντίθετα οι προσλήψεις και οι παροχές στο Δημόσιο αυξήθηκαν κατά 3 δισ. ευρώ. Είναι η αποτύπωση της συνταγής για την οποία μιλούν παγκοσμίως οι οικονομολόγοι σε μία χώρα και ιδιαίτερα στη δική μας όπου από τα περίπου 180 δισ. ευρώ που είναι πια το ΑΕΠ της χώρας, πάνω από τα μισά τα τρώει το τέρας του Δημοσίου.