Φλαμπουράρης: «Θα τρίβετε σε λίγο καιρό τα μάτια σας» ενώ ζει ακόμη το όνειρο του Γκρατς και πίνει τον φρεντοτσίνο του

Ως φοιτητής στο Γκρατς της Αυστρίας μπορούσε να αντιμετωπίζει χαλαρά τη ζωή. Είχε οργανωθεί άλλωστε και τα είχε όλα υπό έλεγχο. Έκανε μια ομάδα με άλλους φοιτητές και οι κραιπάλες έπαιρναν και έδιναν απολαμβάνοντας τη ζωή. Ποτά, χαρτιά, κυρίως με Ιρανούς συμφοιτητές που τότε είχαν πολλά χρήματα. Ως επιπόλαιος νέος όταν πιάστηκε στα χέρια μια ομάδα ακροδεξιών φοιτητών, ο φίλος του ο Σταύρος τον φυγάδεψε σώζοντας τη ζωή του. Σήμερα, το παράπονο του Σταύρου είναι ότι δεν σηκώνει ούτε ένα τηλέφωνο… Σήμερα, δεν είναι φοιτητής βέβαια, παρ’ ότι αντιμετωπίζει με την ίδια χαλαρότητα τη ζωή. Σήμερα είναι υπουργός. Είναι ο κυρ-Αλέκος Φλαμπουράρης της Αριστεράς.

Της Στέλλας Νοβάκη

Αυτός με τα φρεντοτσίνο του, ο καλοζωισμένος κυριούλης, μέντορας του Αλέξη Τσίπρα, με την αριστερή ματιά στην πολιτική και στη ζωή. Αυτός, που όσο πίνει τον καφέ του στο ζεστό σαλόνι του καφενείου της Βουλής, ή σε κάποιο γραφείο του Μεγάρου Μαξίμου δεν βλέπει άστεγους και ανθρώπους να ψάχνουν στους κάδους για φαγητό. Και είναι αλήθεια. Ρίχνει συχνά ματιές έξω από το παράθυρό του και δεν βλέπει τέτοιες τριτοκοσμικές εικόνες.

Παρατηρούν με έναν ολότελα δικό τους τρόπο οι αριστεροί τον κόσμο. Η Τασία βλέπει μετανάστες να λιάζονται, ο Φλαμπουράρης δεν βλέπει να τρώνε από τους κάδους, αντίθετα ο κόσμος τους φωνάζει «κρατάτε, κρατάτε» και είναι να απορεί κανείς. Τι πίνουν; Πού ζουν; Είναι ειδικός ψεκασμός μόνο για τους αριστερούς υπουργούς; Ποιος ξέρει.

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΣ ΑΜΠΕΛΟΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Εκτός κι αν ο κυρ-Αλέκος καλαμπουρίζει. Είναι ένας σεβάσμιος κύριος που με ψυχραιμία και ελκυστικό λόγο κάνει χιούμορ και αφήνεται να ζήσει στη χαλαρότητα του ονείρου του. Δεν είναι όμως εκείνη η προσωπικότητα που συναντάς στο καφενείο της γειτονιάς και συζητάς μαζί του και γελάς. Είναι ένας άνθρωπος της κυβέρνησης που ασκεί πολιτική. Κι αυτό αν δεν είναι αφελές από τους κυβερνώντες, είναι τότε επικίνδυνο.

Ο εξ απορρήτων του πρωθυπουργού δεν είναι ο ένας τυχαίος αμπελοφιλόσοφος μπουρδολογίας που μπορεί σε ένα πάνελ να ρουφάει τον φρεντοτσίνο του και να λέει ακατάσχετα ό,τι του κατέβει. Δεν είναι τηλεοπτικό «πάνελ» είναι πολιτικό στασίδι που εκφράζει άποψη, που δηλώνει ταυτότητα και μάλιστα όχι μόνο κομματική, αλλά και πολιτική και κυβερνητική.

Η μποέμ αντίληψη για τη ζωή, όσο ήταν φοιτητής, μπορεί και να ήταν ιδανική για την εποχή του, όμως όσο εξακολουθεί να τη σέρνει και στα κυβερνητικά γραφεία πίσω από τον πρωθυπουργό, φαντάζει τρομακτική.

Με το ύφος «δεν βαριέσαι ας σου κάνω το χατίρι λαέ να με απολαύσεις» εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή και με άνεση, αφού κατέθεσε ότι οι φτωχοί δεν τρώνε από τους κάδους, μας δήλωσε ότι θα τρίβουμε τα μάτια με την ανάπτυξη που θα έρθει το 2017.

Ήθελε να το τερματίσει. Και τα κατάφερε. Ούτε σε επιθεωρήσεις του καλοκαιριού τέτοια έμπνευση.

Και πώς το τεκμηριώνει αυτό ο κυρ-Αλέκος – μέντορας; Βλέπει… Είναι άνθρωπος της αγοράς, της πιάτσας και… βλέπει. Βλέπει ανάπτυξη, αλλά όχι φτωχούς να τρώνε από τους κάδους.

Ο Αλέκος Φλαμπουράρη θα μπορούσε να ήταν ένας μύθος της Αριστεράς. Ένας άνθρωπος που οραματίζεται το μέλλον. Και αναρωτιέται κανείς. Πού τα βλέπει όλα αυτά; Είναι προφανές. Τα διαβάζει στο φλιτζάνι του φρεντοτσίνο του! Ο Αλέκος Φλαμπουράρης είναι «η Γεωργία Βασιλειάδου του ΣΥΡΙΖΑ».

Η βαρύτητα του λόγου του είναι ανάλογη της θέσης του. Ο κόσμος που τον ακούει να μιλάει για το ανέκδοτο της ανάπτυξης, την ώρα που η κοινωνία βιώνει τα δεινά που συσσωρεύτηκαν στην καθημερινότητά της και δεν άλλαξαν ούτε από την κυβέρνηση της Αριστεράς νοιώθει απόγνωση και δεν ανέχεται παπαρολογίες την ώρα που ζει σε μια κόλαση.

ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΗ… ΡΑΣΤΩΝΗ ΤΟΥ

Είναι καιρός ο κ. Φλαμπουράρης να βγει από την αριστερή ραστώνη και να περπατήσει στους δρόμους της Αθήνας. Εκεί θα δει ότι υπάρχουν άνθρωποι που ψάχνουν στους κάδους, νέοι που είναι απελπισμένοι από την ανεργία και τη φορολογία. Νέοι που φτάνουν με τα υπάρχοντά τους στους σταθμούς προκειμένου να μεταναστεύσουν γιατί η ανάπτυξη… άργησε πολύ. Ήταν πέρσι το Πάσχα να έρθει αλλά μάλλον έχασε το τρένο. Στους δρόμους ή ίσως από τη θέση του σοφού Βούδα να κουνηθεί λίγο πιο μπροστά και να φτάσει στο παράθυρο του γραφείου του να δει και να αντιληφθεί ότι η κοινή αίσθηση και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια παγερή, αν όχι εχθρική, στάση προς την κυβέρνηση και το κόμμα του.

Όσο ο κυρ-Αλέκος παρέα με την κυρία Τασία θα βλέπουν απ’ αριστερά τον κόσμο, δεν χρειάζεται να κουραστεί πολύ η αντιπολίτευση. Το σίγουρο είναι ότι χάνουν και τη θέα αλλά και την πραγματική εικόνα του κόσμου και τέτοιους θεατές-πολιτικούς κανείς δεν τους χρειάζεται.