Ένα μνημόνιο καταδίκης του μίσους και του διχασμού

Πάρα πολλές φορές από αυτήν εδώ τη σελίδα έχουμε αναφερθεί σε μια κατάρα που στοιχειώνει τη φυλή μας η οποία λέγεται διχόνοια. Θα την υπενθυμίσουμε και σήμερα υιοθετώντας το αρχαίο ρητό «η επανάληψις μήτηρ πάσης μαθήσεως» μήπως εμπεδώσουμε το γεγονός ότι εξαιτίας της διχόνοιας και του διχασμού η Ελλάδα έχει πληρώσει -διαχρονικά- μεγάλο τίμημα ενώ οι πληγές που ανοίχτηκαν δεν έχουν ακόμα κλείσει.

Δεν θα ερμηνεύσουμε τη γενεσιουργό αιτία της διχόνοιας. Μπορούμε όμως να επισημάνουμε τις επιπτώσεις και τις ρωγμές, οι οποίες δημιουργούνται στο εθνικό σώμα όταν πολιτικοί ταγοί, οι οποίοι υποτίθεται ότι υπηρετούν τα συμφέροντα του συνόλου των πολιτών, τους διαχωρίζουν σε ημέτερους και έτερους.

Η διχόνοια, που έχει τις καταβολές της στην αρχαία Ελλάδα και έκτοτε τυραννά διαχρονικά το γένος μας, είναι μια συνέχεια του φθόνου, ο οποίος κατακυριεύει συνήθως εγωκεντρικά άτομα, τα οποία είναι έμφορτα διαφόρων συμπλεγμάτων και ιδιαίτερα αυτό της κατωτερότητας.

Ένας άνθρωπος πλήρης αισθημάτων, ο οποίος αγωνίζεται και δημιουργεί, δεν θα γίνει ποτέ χαμερπής χρησιμοποιώντας τη γνωστή μέθοδο του «έρποντας και γλείφοντας» για να ανέλθει τα σκαλοπάτια της επιτυχίας. Όποιος αισθάνεται αυτάρκης, δεν καταφεύγει ποτέ σε δόλιες μεθόδους προκειμένου να εξοστρακίσει τον διπλανό του για να ανελιχθεί ο ίδιος.

Μια πολύ μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού ενδεχομένως να αποποιείται τη βαριά πολιτική και πολιτισμική κληρονομιά, την οποία κουβαλάμε στις πλάτες μας, και γι’ αυτό σε κάθε τους βήμα κάνουν προσπάθειες ώστε να απαλλαγούν από το περιττό βάρος. Η ενέργεια αυτή θυμίζει εν πολλοίς αυτό που οι ναυτικοί αποκαλούν «έρμα» και το τοποθετούν στα πλοία προκειμένου να αυξηθεί η ευστάθειά τους. Στη ναυτική ορολογία, το «έρμα» αποκαλείται «σαβούρα».

Η αρχαιοελληνική λέξη έρμα (ίσως προέρχεται και από το όνομα του Ερμή) στην καθομιλουμένη έχει πολλές έννοιες. Όταν π.χ. αναφερόμαστε σε ανθρώπους αμφιβόλου ποιότητος λέμε στερούνται ηθικού έρματος, δηλαδή ηθικής ακεραιότητας.

Όσον αφορά τους πολιτικούς, στους οποίους και θα αναφερθούμε στη συνέχεια παρακολουθώντας τις ανακολουθίες και τις ακροβασίες τους, λέμε συχνά-πυκνά ότι δεν έχουν πολιτικό έρμα, δηλαδή δεν έχουν προσανατολισμό και προσήλωση σε ηθικές αξίες. Με μία λέξη αυτοί που δεν έχουν… έρμα χαρακτηρίζονται ανερμάτιστοι.

Σε όλα τα δημοκρατικά καθεστώτα, ο κάθε πολίτης είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει και να συμμορφώνεται στους νόμους και τις επιταγές του Συντάγματος. Επίσης, ένα πολίτης έχει κάθε δικαίωμα να μεταβάλει καθημερινά την πολιτική του άποψη χωρίς μια τέτοια «προσαρμογή» να επισύρει συνέπειες.

Σε ό,τι αφορά τους πολιτικούς, έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και δικαιώματα με μία ειδοποιό διαφορά. Ένας πολιτικός άνδρας (και ιδιαίτερα πρωθυπουργός) δεν μπορεί να άγεται και να φέρεται αλλάζοντας διαρκώς απόψεις. Και δεν εννοούμε ελιγμούς, που είναι αναγκαίοι στη χάραξη πολιτικής, αλλά μεταλλάξεις σε όσα έλεγε κι έπραττε πριν λίγο καιρό σε πλήρη αντίθεση με αυτά που λέει και πράττει σήμερα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα «μεταλλαγμένου» πολιτικού είναι ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Τα δείγματα γραφής της πολιτικής πορείας που ακολουθούσε, τα έδωσε από πολύ νωρίς. Από τότε που ανέλαβε την ηγεσία του Συνασπισμού και εν συνεχεία του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει άλλωστε και η μαρτυρία του μέντορά του Αλέκου Αλαβάνου, ο οποίος τον βοήθησε να τον… διαδεχθεί.

Ο κύριος Τσίπρας από την εποχή των δύο πρώτων μνημονίων μέχρι που ο ίδιος ψήφισε το τρίτο -και πιο επαχθές- πολιτεύεται παραπλανητικά και ψευδόμενος. Διακηρύττει αίφνης ότι αυτός θα μας βγάλει από τα μνημόνια. Προσέξτε, δεν λέει ότι θα τελειώσει η δανειακή σύμβαση του τρίτου μνημονίου τον Αύγουστο αλλά ότι μας βγάζει από τα μνημόνια. Άλλωστε, η σύμβαση έχει ημερομηνία λήξεως, όπως είχε και το δεύτερο μνημόνιο επί Σαμαρά – Βενιζέλου και όπως αποδεικνύεται δεν χρειαζόταν να ψηφιστεί τρίτο.

Όμως ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του, αφού έριξαν την προηγούμενη, από τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι τον Αύγουστο του ιδίου έτους διαπραγματεύονταν την πορεία της χώρας παίζοντάς την στα ζάρια. Και όταν υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο, το ονόμασαν δανειακή σύμβαση, την τρόικα την είπαν θεσμούς και τις διαπραγματεύσεις αντί να τις κάνουν στα υπουργεία γίνονται στο… Χίλτον.

Όλες αυτές οι ενέργειες και οι κινήσεις είναι η επιτομή της παραπλάνησης. Η οποία συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της κυβερνητικής θητείας, γαρνιρισμένη με τα απαραίτητα ψευδολογήματα. Ακόμα και στο θέμα των Σκοπίων υπήρξε παραπλάνηση. Ξεκίνησαν με Άνω, Βόρεια, Πάνω Μακεδονία και φτάσαμε στο Ίλιντεν. Όνομα που εκτός από επικινδυνότητα προκαλεί καγχασμό. Και όμως ο κύριος Τσίπρας το υιοθέτησε ασμένως πέφτοντας στην παγίδα του Ζάεφ χωρίς να γνωρίζει τι σηματοδοτεί αυτό το όνομα για τους Σλάβους και τους Βούλγαρους.

Οι… επιτυχίες όμως και οι αμετροεπείς ενέργειες του κυρίου Τσίπρα δεν έχουν προηγούμενο. Τελευταία παραπλανητική συμπεριφορά ήταν τη Δευτέρα όταν στο Υπουργικό Συμβούλιο αναφέρθηκε στην -καταδικαστέα- επίθεση κατά του Γιάννη Μπουτάρη. Ο πρωθυπουργός θέλοντας να υπερκεράσει σε ευαισθησία όλους όσοι κατήγγειλαν τα θλιβερά γεγονότα, χρέωσε την επίθεση στην αξιωματική αντιπολίτευση, μετερχόμενος σκληρούς χαρακτηρισμούς.

«Αυτοί που επιτέθηκαν στον Μπουτάρη», είπε, «δεν είναι ούτε αγανακτισμένοι πολίτες ούτε συγκεντρωμένο πλήθος. Είναι ακροδεξιοί τραμπούκοι». Για να προσθέσει: «Πρόκειται για ένα συμπαγές, σκοτεινό και ακραίο τμήμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και έκφραση στα κορυφαία όργανά της. Η εποχή των Γκοτζαμάνηδων έχει παρέλθει οριστικά».

Οι λογογράφοι του πρωθυπουργού θα έπρεπε, πριν γράψουν το όνομα Γκοτζαμάνης (γιατί είναι βέβαιο ότι ο Τσίπρας δεν το γνωρίζει), να είναι περισσότερο φειδωλοί στους χαρακτηρισμούς αλλά και να ενθυμούνται πρόσφατα γεγονότα που σηματοδότησαν τα τελευταία οκτώ χρόνια τις εξελίξεις στη χώρα μας.

Τα επεισόδια στις πλατείες από τους αγανακτισμένους, οι απειλές και οι επιθέσεις κατά πολιτικών προσώπων, μηδέ του ΠτΔ Κάρολου Παπούλια εξαιρουμένου, η δολοφονία υπαλλήλων της MARFIN, οι καταστροφές καταστημάτων και άλλα θλιβερά γεγονότα που έλαβαν χώρα από το 2010 μέχρι το 2014, όχι μόνο δεν καταδικάστηκαν από τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά επικροτήθηκαν κιόλας.

Ο πρωθυπουργός πρέπει να απαλλαγεί από τη λεοντή με την οποία είναι ενδεδυμένος για να καλύψει την παραπλανητική και διχαστική πολιτική του. Χωρίς ηρεμία και συναίνεση η Ελλάδα δεν μπορεί να πάει μπροστά. Χρειάζεται ένα μνημόνιο καταδίκης του μίσους και του διχασμού. Ας τολμήσει ο Τσίπρας να πει τη φράση «όλοι μαζί» και ας αποδοκιμάσει έστω μια φορά το «ή εμείς ή αυτοί». Ίσως σε αυτό τον βοηθήσει η ρήση που είχε πει ο Ναπολέων Βοναπάρτης (1769-1821): «Ένας πραγματικός άνδρας δεν μισεί κανέναν».