Όταν… λύγισε ο «κιμπάρης» δήμαρχος Θεσσαλονίκης

Είτε η Θεσσαλονίκη δεν ήταν ποτέ έτοιμη για να έχει έναν δήμαρχο όπως ο Γιάννης Μπουτάρης είτε ο Γιάννης Μπουτάρης δεν κατάφερε να καταλάβει τι πρέπει να έχει ο δήμαρχος που θέλουν οι Θεσσαλονικείς. Η αναπαράσταση του κόσμου, του ανθρώπου και της κοινωνίας είναι πολύ διαφορετική για τον Θεσσαλονικιό απ’ ό,τι για τον Αθηναίο. Αυτό είναι γεγονός κι ίσως εκεί είναι που μπερδεύτηκε ο Γιάννης Μπουτάρης.

Της Στέλλας Νοβάκη

Ο πρώτος πολίτης του δήμου πέφτει θύμα χυδαίου και άνανδρου ξυλοδαρμού. Όχι μόνο οι πολιτικοί αλλά όλοι μας καταδικάζουμε τη βία. Αυτό σαν αρχική εικόνα. Τι είναι όμως αυτό που έκανε τον Γιάννη Μπουτάρη θύμα; Γιατί επιτέθηκαν, όποιοι επιτέθηκαν, απ’ όπου κι αν προέρχονται, στον δήμαρχο;
Η κοινωνία είναι σε μια κατάσταση πίεσης. Η πραγματικότητα συνθλίβει κάθε μέρα τις αντοχές, τις συνειδήσεις και τις δυνάμεις της λογικής. Η πρόκληση αλλά κυρίως η ανοχή στην κάθε πρόκληση είναι το μόνο που δεν χρειάζεται η κοινωνία για να συμβιώσει αρμονικά. Οι εξ αριστερών ερμηνείες της βίας, γραφικότητες, ακτιβιστές, συλλογικότητες κ.λπ. αναφορικά με τον Ρουβίκωνα ενώ όταν η βία προέρχεται από οποιαδήποτε άλλη κατεύθυνση μιλούν για φασίστες, τραμπούκους. Ο διαχωρισμός αυτός μοιραία οδηγεί στον διχασμό, μοιραία στην πόλωση -η οποία παρεμπιπτόντως βολεύει πολύ την κυβέρνηση- και μοιραία στην ανάγκη να πιστέψει κανείς ότι ο «εχθρός», αυτός που φταίει για όλα όσα του συμβαίνουν, είναι αυτός που είναι «απέναντί» του είτε με τη γνώμη του, είτε με τις ιδέες του, είτε με το κόμμα του, είτε με το χρώμα που φοράει στην μπλούζα του, είτε με τη θρησκεία του, είτε με τη γλώσσα που μιλάει, είτε με την ποδοσφαιρική του ομάδα, είτε με τη σεξουαλικότητά του, είτε ακόμη και με την οικονομική ή κοινωνική του ισχύ.
ΟΙ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
Ο Γιάννης Μπουτάρης για κάποιους προκάλεσε το κοινό αίσθημα με μια παλαιότερη συνέντευξή του στην οποία «εμφανίστηκε» να αδιαφορεί κυνικά για τη σφαγή των Ελλήνων από τους Νεότουρκους του Κεμάλ. Προβάλλοντας το φιλοτουρκικό του προφίλ φαίνεται ότι προκάλεσε αντιδράσεις. Δεκτές οι όποιες αντιγνωμίες στη γνώμη του δημάρχου. Δεκτός και ο χαρακτηρισμός «πρόκληση» από την πλευρά του. Αλλά, μέχρι τον ξυλοδαρμό, η απόσταση είναι μεγάλη.
Η εξουσία άλλωστε συνηθίζει να συμπεριφέρεται με αλαζονεία και ο κόσμος συχνά βλέπει στο πρόσωπο του βουλευτή, του δημάρχου ακόμη και του κοινοτάρχη, το πρόσωπο της εξουσίας. Ιδιαίτερα όταν αυτός ο κόσμος… δεν ξέρει τι του φταίει και αναζητεί τον τρόπο αλλά και τον λόγο που του λείπει για να ξεσπάσει, ακόμη και ακραία. Η ψυχολογία της μάζας άλλωστε είναι αυτό που πάντα λειτουργεί σε τέτοιες περιπτώσεις και συνήθως φτάνει στα άκρα. Στα άκρα έφτασε και με την περίπτωση του κ. Χατζηδάκη και του κ. Κουμουτσάκου. Λίγο έλλειψε να φτάσει στα άκρα η αντίδραση του κόσμου και στη βία όταν ο Πάνος Καμμένος παρακινούσε τον κόσμο να λιντσάρει τον δήμαρχο Χαλκιδικής κ. Πάχτα. Είναι αυτό το στοιχείο ίσως της άκρας Δεξιάς που αντιλήφθηκε και ο κ. Τσίπρας, ωστόσο δεν αντιλήφθηκε ακόμη ότι μ’ αυτή την άκρα Δεξιά μοιράζεται και την εξουσία. Ο βίαιος εκφασισμός που βιώνει η χώρα μας, είτε δεξιόστροφος είτε αριστερόστροφος, δεν έχει να κάνει μόνο με την κοινωνία αλλά και με την πολιτική.
ΔΩΡΟ ΣΤΟΝ ΤΣΙΠΡΑ
Η πολιτική δεν μπορεί να φοράει, ανάλογα με την κατεύθυνση που έχει το κυνήγι της ψήφου, και το ανάλογο κοστούμι. Θα ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος. Ιδιαίτερα μέσα σε ένα πλήθος που όχι δεν μπορεί αλλά δεν έχει κουράγιο και διάθεση να δεχτεί τίποτα περισσότερο από τη δική του αλήθεια. Ο Γιάννης Μπουτάρης είναι από τους «μάγκες» της πολιτικής, που είχε τη διάθεση να την αλλάξει. Η εξουσία όμως, επειδή έχει να κάνει και με τον ανθρώπινο παράγοντα που είναι πάντα απρόβλεπτος, δεν είναι μαγκιά, είναι ευθύνη και καθήκον. Σ’ αυτή την ανατροπή ήλπιζαν όσοι τον ψήφισαν. Ο δήμαρχος δηλώνει ότι τίποτα δεν τον γονατίζει. Κι αυτή τη δύναμή του είναι πολλοί που θαυμάζουν και διέκριναν σ’ εκείνον. Αυτή τη δυναμική περίμεναν ότι θα δουν ως ανατρεπτική δύναμη της πολιτικής. Την είδαμε να εκδηλώνεται τουλάχιστον απέναντι σ’ αυτούς που του επιτέθηκαν και οι οποίοι έκαναν ένα σημαντικό δώρο στον Αλέξη Τσίπρα. Την ευκαιρία να τους ταυτίσει με τη ΝΔ και να προκαλέσει πόλωση.
Η βία, τελικά, δεν είναι η έκφραση του απολίτιστου και του αμόρφωτου, όπως θέλουν να την αναφέρουν κάποιοι. Είναι και έκφραση κάθε μορφής ανεξέλεγκτης εξουσίας που πιστεύει ότι, αν νομιμοποιήσει τη δική της βία, θα πάψει αυτή να φαντάζει με βία. Η βία των «άλλων» δεν μας σώζει. Αντίθετα, είναι αυτή που θα μας συνθλίψει.