Είναι πρωθυπουργός και όχι φύλαρχος

Τα γεγονότα που εκτυλίσσονται καθημερινά γύρω μας και επηρεάζουν τη ζωή μας δημιουργούν μια πραγματικότητα, μια κατάσταση πραγμάτων, όπως αυτά υπάρχουν και όχι όπως τα φανταζόμαστε ή θα μπορούσαν να είναι. Εξυπακούεται βέβαια ότι αυτά που βιώνουμε ως πραγματικότητα είναι απότοκα των ενεργειών μας. Δηλαδή, βάζουμε κι εμείς το χέρι μας και δεν περιμένουμε να πέσουν ως «μάννα εξ ουρανού».

Μια ουτοπική πραγματικότητα δημιούργησε στη χώρα μας η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η οποία τέσσερα χρόνια στο τιμόνι της εξουσίας «κυνηγούσε χίμαιρες», δηλαδή επιδιώξεις που ήταν ανέφικτο να πραγματοποιηθούν. Και τώρα, καθώς πλησιάζει ο χρόνος της αποχώρησης, ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αντιλαμβάνεται ότι ο δρόμος αυτός θα είναι χωρίς επιστροφή.

Γι’ αυτό και στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο έκανε μια απονενοημένη κίνηση προς τους υπουργούς του -πρωτοφανή στα πολιτικά χρονικά- εκλιπαρώντας να μη ρίξουν την κυβέρνηση και να υπερψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει στο μυαλό του ο πρωθυπουργός αλλά εξ όσων γνωρίζουμε δεν εμφανίστηκε μέχρι στιγμής κάποιος «αντάρτης» που θα είχε αντίθετη άποψη. Ακόμα κι αυτοί που προέρχονται από τους ΑΝΕΛ (πλην του μεγάλου αρχηγού) θα πουν «ναι» στη Συμφωνία.

Άρα, προς τι αυτός ο παρακλητικός τόνος, γεγονός που δεν συνάδει με τη συμπεριφορά του Τσίπρα; Προφανώς έχει χάσει την ψυχραιμία του γιατί αντιλαμβάνεται ότι η Ελλάδα έχει εγκλωβιστεί στη δίνη μιας ανεπαρκούς διακυβέρνησης, η οποία τον περιστρέφει μέσα στα θολά νερά της παράνοιας και του παραλογισμού.

Παρήλθαν πλέον ανεπιστρεπτί οι εποχές εκείνες (πριν από τις εκλογές του 2015 και μέχρι τις μέρες μας) κατά τις οποίες ο νεαρός Αλέξης Τσίπρας, με τη γνωστή οίηση που τον διακρίνει, γεμάτος αυτοπεποίθηση και μιλώντας από καθέδρας ως παντογνώστης πανεπιστήμων, έταζε λαγούς με πετραχήλια στους υπηκόους του, κοιτώντας προς το άπειρον με το απλανές βλέμμα του.

Παράλληλα, καταχειρίαζε τους πολιτικούς του αντιπάλους επειδή διαφωνούσαν με τις ρηξικέλευθες απόψεις του ενώ κατήγγειλε με στεντόρεια φωνή το «σαθρό πολιτικό σύστημα» των τελευταίων 40 ετών, καταλογίζοντας στους προηγούμενους πολιτικούς τεράστιες ευθύνες για τη χρεοκοπία της χώρας.

Ουκ ολίγες φορές μάλιστα, πέρα από τις κατηγορίες, απειλούσε με διώξεις, χωρίς ωστόσο να τεκμηριώνονται ποινικά εγκλήματα. Άλλωστε, είναι γνωστή η ιστορία με την υπόθεση NOVARTIS, την οποία υπουργός της κυβέρνησης τη χαρακτήρισε ως το μεγαλύτερο σκάνδαλο της Ελληνικής Ιστορίας. Και τη θέση αυτή την υιοθέτησε ο πρωθυπουργός αφού ποτέ δεν την αποδοκίμασε.

Για τις μύχιες σκέψεις για τις διώξεις ήταν ξεκάθαρος ο γνωστός «λαγός» των πρωθυπουργικών απόψεων, ιατρο-δικαστής Παύλος Πολάκης. Σε δημόσιο λόγο του (για να ακουστεί προφανώς σε όλη την Ελλάδα) από την Κ.Ε. του κόμματός του είπε την αρρωστημένη φαντασίωσή του, ότι «για να κερδίσουμε τις εκλογές, πρέπει να βάλουμε κάποιους στη φυλακή». Ο Τσίπρας πάλι σιώπησε ωσάν να είναι φύλαρχος στη ζούγκλα και όχι πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής ευρωπαϊκής χώρας.

Η τακτική της σιωπής που ακολουθεί ο πρωθυπουργός φανερώνει ότι υιοθετεί ακραίες λογικές, οι οποίες εφαρμόζονταν σε αλήστου μνήμης καθεστώτα. Επίσης, δίνει την εντύπωση ότι δεν επιθυμεί να κάνει διάλογο και όταν του απευθύνουν ερωτήματα με τεκμηριωμένα επιχειρήματα, κάνει πως δεν τα ακούει.

Είναι χαρακτηριστική η σκηνή σε ένα νησί όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα τού είπε ότι «μας κόψατε τις συντάξεις», την χτύπησε στην πλάτη και γελώντας της είπε: «Τι να σου κάνω κι εγώ μωρέ;». Τα ψέματα που λέει διαρκώς τού γίνονται βίωμα και τα πιστεύει και ο ίδιος. Επίσης, δεν μετανιώνει που τα είπε επειδή απαξιώνει αυτούς που τα ακούν. Είναι ενδεικτικό ότι με τη λέξη «αυταπάτη» διέγραψε με μία μονοκοντυλιά όλα τα παραμύθια που εμπνεύστηκε προκειμένου να κερδίσει την εξουσία.

Μέχρι και σήμερα τόσο ο Τσίπρας όσο και το κομβόι του ΣΥΡΙΖΑ που τον ακολουθεί (με τους ΑΝΕΛ δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε γιατί είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση), επαναλαμβάνουν χωρίς αιδώ τις κατηγορίες για το παλιό πολιτικό σύστημα. Δικαίωμά τους. Οφείλουν όμως κάποια στιγμή να πούνε κάποιες αλήθειες όσο πικρές κι αν είναι.

Όλοι όσοι συμμετέχουν στην κυβέρνηση, οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, γεννήθηκαν σ’ αυτήν εδώ τη χώρα και δεν προσγειώθηκαν μετά το 2010, προερχόμενοι από κάποιον άλλο πλανήτη. Ως εκ τούτου, γνώρισαν και τις καλές στιγμές και μάλιστα όπως και όλοι οι άλλοι Έλληνες ρούφηξαν μέχρι τέλους το μεδούλι της ευημερίας.

Αυτή είναι η αλήθεια και δεν επιδέχεται καμιά αμφισβήτηση. Δηλαδή απήλαυσαν όλα όσα προσφέρει ένα δημοκρατικό πολίτευμα, σπούδασαν στα πανεπιστήμια, δούλεψαν στην ελεύθερη αγορά ή στο Δημόσιο και όσοι δεν πλούτισαν (σε αντίθεση με την οικογένεια του πρωθυπουργού), έζησαν μια αξιοπρεπή ζωή.

Στη χώρα μας ύστερα από πολλά χρόνια ευμάρειας στράβωσε για τα καλά το οικονομικό κλίμα. Και αντί να βάλουμε κάτω τα κεφάλια και να συζητήσουμε πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο -όπως έγινε σε άλλες χώρες- ξεκίνησε ένας εμφύλιος στους δρόμους και τις πλατείες στις οποίες πρωτοστατούσαν οι «πρώτη φορά αριστεροί». Στόχος ήταν να καταλάβουν τα θερινά ανάκτορα και το πέτυχαν.

Αποδείχθηκαν όμως παντελώς ανίκανοι στην αντιμετώπιση και τη διαχείριση των προβλημάτων που βρήκαν μπροστά τους με αποτέλεσμα να απολέσουν την έξωθεν καλή μαρτυρία. Το γεγονός αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο Τσίπρας, γι’ αυτό ζητά χείρα βοηθείας προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Παράλληλα, άρχισε να μοιράζει ψιχία στον λαό για να τα ανταλλάξει με ψήφους. Μια συναλλαγή ανήθικη.

Αυτοί που είχαν υποσχεθεί ότι θα αλλάξουν τη μοίρα των Ελλήνων δεν λένε κουβέντα, ότι 3,7 εκατομμύρια Έλληνες σύμφωνα με τη EUROSTAT (στοιχεία του 2017) βρίσκονται στα πρόθυρα της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Την ώρα αυτή ο πρωθυπουργός δεν ασχολείται με τέτοια προβλήματα αλλά θέλει στήριξη για να συνεχίσει το μεγαλεπίβολο έργο του.

Πιστεύει ότι μπορεί να ξεγελάσει πάλι την κοινωνία ρίχνοντας ανάθεμα στο παλιό… σύστημα. Για μεγαλοϊδεάτες πολιτικούς ο συγγραφέας Λέων Τολστόι (1828-1910) έλεγε: «Όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανένας δεν θέλει να αλλάξει τον εαυτό του». Αυτό ακριβώς βλέπουμε σήμερα στη χώρα μας