Με αφορμή το θάνατο της Δέσποινας Παπαδοπούλους σε ηλικία 91 ετών, χήρας του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου ας θυμηθούμε μια συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στον Αλέξη Παπαχελά και αναφέρεται στην πορεία του Παναθηναϊκού προς το Γουέμπλεϋ το 1971.
Ως πρώτη κυρία, εμφανιζόταν πολλές φορές στα «Επίκαιρα», στο πλευρό του Παπαδόπουλου, ντυμένη με ταγεράκια, ως καλεσμένη σε βραβεύσεις, εκδηλώσεις, εγκαίνια. Τις περισσότερες εμφανίσεις της, πάντως, τις έκανε στα… γήπεδα. Η Δέσποινα ήταν μεγάλη ποδοσφαιρόφιλος. Φανατική με τη μπάλα, την παρακολουθούσε μανιωδώς. Και δεν έχανε ευκαιρία να βρίσκεται στη θέση των επισήμων σε πολλά αθλητικά γεγονότα και να παρακολουθεί ανελλιπώς ποδόσφαιρο
«Την νύχτα της Μεγάλης Τρίτης του 2001 στο Mega, ο Αλέξης Παπαχελάς
παρουσίασε ένα ωριαίο αφιέρωμα στον Αρχηγό της 21ης Απριλίου Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Σε κάποια στιγμή η Δέσποινα Παπαδοπούλου,
λέει επί λέξει:
Παπαχελάς: Η Δέσποινα είχε όμως και την μανία του Ποδοσφαίρου
Δέσποινα: Εγώ είμαι ΑΕΚ, αλλά βρέθηκα κοντά στον
Παναθηναϊκό στην πορεία προς το Γουέμπλευ
Παπαχελάς: Για πέστε μας εκείνη την ιστορία με τον
Ερυθρό Αστέρα, αν μπορείτε, γιατί μου άρεσε.
Δέσποινα: Ήμασταν στην εξέδρα των επισήμων. Ο Γιουγκοσλάβος
πρέσβης, εγώ και ο Παττακός. Μετά το 3-0, ο Παναθηναϊκός προκρινόταν στο Γουέμπλευ και μέχρι να τελειώσει το ματς, η αγωνία είχε φτάσει στο κατακόρυφο να μην μπει γκολ από τους ξένους. Αισθάνθηκα ότι δεν αισθάνομαι καλά.
Με βλέπει ο κύριος Παττακός που καθόταν δίπλα μου και για να με καθησυχάσει μου λέει: «Τι λύσσαξες και φοβάσαι; Το πληρώσαμε
και θα το πάρουμε το παιχνίδι»!…
Και του λέω: «Για τον Θεό, είναι ο πρέσβης δίπλα μου».
Και μου λέει ο Παττακός:
«Δεν ξέρει ελληνικά γρυ».
Και τότε γυρίζει ο Γιουγκοσλάβος πρέσβης και μου λέει:
«Μην στεναχωριέστε, κυρία Παπαδοπούλου. Το πληρώσατε και
θα το πάρετε το παιχνίδι»! Στα ελληνικά μου το είπε αυτό!
Πάντως με τα λέγόμενα της Δέσποινας συνηγορεί και μια συνέντευξη του παίκτη του Αστέρα Μίλε Νοβάκοβιτς με τον τίτλο «Είμαι σίγουρος πως το παιχνίδι ήταν στημένο».
Η συνέντευξη :
Μ.Ν.: «Είμαι πεπεισμένος πως το παιχνίδι ήταν στημένο. Ακόμα κι έπειτα 36 χρόνια, είμαι βέβαιος πως μας είχαν ναρκώσει – περπατούσαμε στο τερέν σα να ήμασταν σε όνειρο. Ποτέ δε θα ξεχάσω τι περάσαμε απ’τη στιγμή που επιστρέψαμε στο Βελιγράδι.
ΔΗΜ.: Τι συνέβη στην Αθήνα, ξεκινώντας απ’την άφιξη σας στο ξενοδοχείο «Hilton»;
Μ.Ν.: «Φτάσαμε στην Ελλάδα την Κυριακή, τρείς ημέρες πριν το παιχνίδι – και το να πούμε οτι η διαμονή μας στην Αθήνα μέχρι την Τετάρτη ήταν περίεργη, θα αποτελούσε επιεική χαρακτηρισμό. Δεν κοιμηθήκαμε για νύχτες – απλά δε μπορούσαμε, χάρη σε κάποια τύμπανα που χτυπούσαν συνεχώς, σα μια θερμή υποδοχή των οικοδεσποτών. 15 λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα, ένα ελικόπτερο εμφανίστηκε, προσγειώθηκε στο γήπεδο (οργώνοντας ουσιαστικά το τερέν) και βγήκε απο μέσα μια «βασίλισσα ομορφιάς». Μας έδωσε δώρα – ένα αντίγραφο της Βίβλου και μια ασπρόμαυρη τηλεόραση. Ήταν κοινή πρακτική των συλλόγων να ανταλλάσουν δώρα πριν τα παιχνίδια. Μετά το παιχνίδι, το ίδιο κορίτσι πέρασε τη νύχτα με τον τερματοφύλακα του Παναθηναϊκού, ευγνωμονόντας τον για την μεγάλη του συμμετοχή, υποθέτω. Στη συνέχεια δήλωσε οτι ήταν ένα δείγμα εκτίμησης προς τον τερματοφύλακα που οδήγησε την ομάδα στον τελικό του Κυπέλλου Ευρώπης. Όλα τα είδη περιέργων υποθέσεων εκτιλύχθηκαν εκεί, πιστεύω πως μας έδωσαν φαγητό κατά τη διαμονή μας που περιείχε κάποιες ουσίες που μας ζάλισαν, αλλά η λεμονάδα στο ημίχρονο ήταν οπωσδήποτε το τελικό χτύπημα».
ΔΗΜ.: Τι εννοείτε με «το τελικό χτύπημα»;
Μ.Ν.: «Δεχτήκαμε το πρώτο γκολ σε μόλις 30 δευτερόλεπτα αγώνα, αποτέλεσμα σφάλματος του Κλενκόβσκι, που γύρισε τη μπάλα στον γκολκίπερ Ντούϊκοβιτς στα 2 μέτρα, που πολύ απλά, δε το κάνεις ποτέ. Τότε, ο επιθετικός τους, ο δίμετρος Αντωνιάδης, απλά έκλεψε τη μπάλα και σκόραρε. Δεν είδα καν το γκολ. Πήγαμε στα αποδυτήρια με διαφορά ενός τέρματος. Ο προπονητής, Μίλιανιτς, ήταν τόσο εξοργισμένος, που ήθελε να μας χαστουκίσει όλους. Δεν πίστευε πως ήμασταν εμείς εκεί έξω που χάναμε με 1-0 από μια ομάδα κατώτερης κλάσης. Συμφωνήσαμε να τους επιτεθούμε και να τους τσακίσουμε στο 2ο ημίχρονο, όταν ένας κοντός Έλληνας ήρθε στα αποδυτήρια μας και μας έφερε αναψυκτικά. Ήπιαμε τη λεμονάδα και αυτό είναι το τελευταίο που θυμάμαι απ’το παιχνίδι.»
ΔΗΜ.: Τι συνέβη τότε;
Μ.Ν.: «Θυμάμαι μόνο πως τραγουδούσαμε και γελούσαμε στο αεροπλάνο στο ταξίδι της επιστροφής. Ναι – τραγουδούσαμε και γελούσαμε ! Δεν «ξύπνησα» μέχρι που προσγειωθήκαμε στο Βελιγράδι και έφτασα σπίτι, όπου ο πατέρας μου με χαστούκισε. Η μητέρα μου δε μου μιλούσε για έξι μήνες και οι καλύτεροι φίλοι μου δε μου μιλούσαν. Μας κατηγορούσαν όλοι οτι πουλήσαμε το παιχνίδι. Ο κόσμος στη χώρα το έφερε βαρέως και δε μπορούσε να αποδεχτεί την ήττα. Δε θα καταλάβω ποτέ γιατί το κρατούσαν μυστικό τόσο καιρό και γιατί κανείς δε τολμούσε να μιλήσει γι’αυτό. Δεν υπήρχε μέρος για να το πείς δυνατά. Ήταν όλα συμφωνημένα, σε ένα πολύ υψηλότερο επίπεδο απ’τους παίκτες και το προσωπικό».
Τα σχόλια είναι κλειστά.