Χωρίς αισιόδοξο αφήγημα για το μέλλον η κυβέρνηση, καταγγέλλει ξανά το παρελθόν

Του Γιάννη Σιδέρη

Απέλιπεν το παραμυθητικό αφήγημα της κυβέρνησης.

Η συνέντευξη του πρωθυπουργού μόνο αμηχανία προκάλεσε στο κυβερνητικό στρατόπεδο, καθώς το πλέον αισιόδοξο σενάριο που προέβαλε ήταν ως… κυρίαρχη χώρα δεν θα εφαρμόσουμε τα μέτρα που προνομοθετούμε εάν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματα για το χρέος.

Ο πολιτικός  λόγος του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν, παρήγαγε πολλούς λεονταρισμούς, περισσότερους από όσους μπορούσε να  καταναλώσει (δηλ. δικαιώσει), και έκτοτε παραμένει υπόλογός τους.

Μια μέρα αφότου έδωσε μπιρ παρά τον ΟΛΘ (συγκριτικά με τις προηγούμενες προσφορές, τις οποίες καταπολεμούσε ηρωικώς), και τη ίδια μέρα που η υπουργός Εργασίας Εφη Αχτσιόγλου,  παραδέχτηκε ότι με τα μέτρα που θα νομοθετηθούν, για τις συντάξεις από το 2019, θα πληγεί το 30%, τουλάχιστον,  των συνταξιούχων,  το Μέγαρο Μαξίμου εξέδωσε ένα καταγγελτικό non paper, που θύμιζε τις ένδοξες μέρες της δικής του ασίγαστης αντιπολίτευσης.

Κατήγγειλε ας πούμε, πάλι αυτούς «που λεηλάτησαν τα ασφαλιστικά ταμεία με το PSI». Ξέρει ότι το θέμα  αγγίζει δικαιολογημένα, μία από τις  πτυχές της κοινωνικής ανησυχίας, και φροντίζει να την ανατροφοδοτεί. Δεν αναφέρει φυσικά ότι  με το PSI, τον Μάρτιο του 12,  πραγματοποιήθηκε  η μεγαλύτερη  αναδιάρθρωση χρέους  στην ιστορία της ανθρωπότητας, καθώς διαγράφηκε χρέος ύψους 106 δις, «μια κι έξω», όταν η ίδια η κυβέρνηση ευελπιστεί σε μικρότερη μείωση χρέους και σε  βάθος 45ετίας.

Ο λαός «ενημερωμένος» από την εύπεπτη ενημέρωση της τηλοψίας, κατά κύριο λόγο, με τη βοήθεια της κυβερνητικής προπαγάνδας (αλλά και την – αδιανόητη – συνδρομή του ΠτΔ κ. Προκόπη Παυλόπουλου, περί του PSI) θεωρεί ότι οι  συντάξεις μειώθηκαν και θα μειωθούν εξαιτίας του.

Όμως οι αριθμοί είναι ξεροκέφαλοι, και με βάση στοιχεία της ΤτΕ,  οι  ζημιές που υπέστησαν τα ασφαλιστικά ταμεία λόγω του PSI είναι 13,4 δις (απάντηση της ΤτΕ στον τότε βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλ.  Μητρόπουλο). Την  ίδια εποχή, από το 12 ως και το 14, το κράτος χρηματοδότησε τα Ταμεία με το ποσό των 38 δις (τριπλάσια του κουρέματος!), ενώ από το 2000 τα έχει επιχορηγήσει με πάνω από 200 δις.

Ενδεικτικά και μόνο τα ανωτέρω,  γιατί εξακολουθούν να δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα, που με την σειρά της ανατροφοδοτεί τους αστικούς μύθους και γίνεται λαϊκή πεποίθηση οργής. Φυσικά η ευθύνη δεν είναι μονομερής. Δεν ανήκει μόνο στην κυβέρνηση, της οποίας η προπαγάνδα είναι τόσο εξόφθαλμη και χοντροκομμένη, που ανάγεται στην εποχή της Ελλάδας όπου ο κόσμος στα καφενεία περίμενε από τον «γραμματιζούμενο του χωριού», να διαβάσει φωναχτά την εφημερίδα για να ενημερωθεί. Υπάρχει το Internet και με ένα Google-άρισμα ο καθείς βρίσκει πρωτογενή ενημέρωση,  ώστε να αποκτήσει προσωπική άποψη. Φαίνεται ότι πολλοί το αποφεύγουν.

Παράλληλα  το Μαξίμου επιτίθεται σε αυτούς που υλοποίησαν «ένα από τα σφοδρότερα σοκ λιτότητας στα χρόνια της κρίσης». Φυσικά επιδίδεται σε ταυτολογία. Αφού υπήρχε κρίση (κρίση ελλείμματος και χρέους), θα υπήρχε λιτότητα. Η κριτική θα έπρεπε να εστιαστεί στο αν η αναπόφευκτη (με όποια λύση και αν επιλέγετο) λιτότητα, μοιράστηκε με κοινωνικά δίκαιους όρους. Πιστεύουμε ότι αν εστίαζε σε αυτό θα έβρισκε στοιχεία υποστηρικτικά της κριτικής του, αλλά μια τέτοια διερεύνηση θέλει στοιχειώδη επιστημοσύνη εκ μέρους του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

Που να βρεθεί όταν ο πρωθυπουργός από βήματος Βουλής  απάντησε υπερηφάνως στον Μητσοτάκη, με αφορμή τον Καρανίκα, ότι οι σύμβουλοί του είναι άνθρωποι του λαού και όχι του Harvard. Φυσικά η αναφορά είναι σήμα κατατεθέν του λαϊκισμού. Δεν είναι υποχρεωμένος ο πρωθυπουργός ενός «αριστερού» κόμματος» να προσλάβει για συμβουλάτορες γόνους  αριστοκρατίας. Απαιτεί όμως τα λαϊκά παιδιά που θα προσλάβει (και τα πληρώνουν οι πολίτες),  να έχουν τις κατάλληλες γνώσεις προκειμένου να τον επικουρήσουν στο έργο του.

Μιλάει επίσης το non paper γι αυτούς που παρακαλούν να τους δοθεί η δυνατότητα  να υπογράψουν τόσα κι άλλα τόσα αντικοινωνικά μέτρα (έμειναν άλλα για υπογραφή;),  που δεσμεύονται να μετατρέψουν τη χώρα σε ειδική οικονομική ζώνη καταργώντας κάθε εργατικό δικαίωμα (από το 11 υπάρχει νόμος  ότι με το τέλος του μνημονίου θα επανέλθουν οι εργασιακές σχέσεις, αλλά η κυβέρνηση εξακολουθεί  να το διακινεί), αυτούς  που ψεύδονται ότι υπάρχει  στο τραπέζι 4^ο μνημόνιο,  και βέβαια αυτούς που έδωσαν τα γνωστά  θαλασσοδάνεια (από ανατολής ελληνικού κράτους αυτό), καθώς και αυτούς που μετέτρεψαν τη χώρα σε παρία,  που υπόσχονται να απολύσουν εκδικητικά δασκάλους, καθηγητές,  γιατρούς, νοσηλευτικό προσωπικό (;).

Είναι καταφανές ότι με την γενικόλογη επιθετική βουτιά στο παρελθόν επί παντός του επιστητού (εκτός της προσωπικής επίθεσης σε Μητσοτάκη για Siemens), η κυβέρνηση προσπαθεί έναν αντιπερισπασμό, αφενός λόγω της κριτικής που δέχτηκε ο πρωθυπουργός για την συνέντευξη, αφετέρου να  δημιουργήσει ομπρέλα προστασίας για την κριτική που θα δεχθεί ενόψει αξιολόγησης.

Όμως η καταγγελιολογία σταδιακά, παύει να είναι εκλογικά κερδοφόρος. Ο,τι είχε να δώσει το έδωσε.  Το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι ότι δεν έχει έργο να επιδείξει, και γι αυτό παρελθοντολογεί. Πόσο θα την προφυλάξει αυτό;

ΠΗΓΗ: liberal.gr