Χέρι χέρι μέχρι τέλους

Χέρι χέρι Τσίπρας και Καμμένος οδηγούν τη χώρα σε ταπεινωτικούς συμβιβασμούς με μόνο αντάλλαγμα την παραμονή τους στην εξουσία. Η πρόθεση του Σκοπιανού πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ να οδηγήσει τη χώρα του σε δημοψήφισμα στις 16 Σεπτεμβρίου, το οποίο εν πολλοίς θα κρίνει και τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, δημιουργεί προϋποθέσεις πρόωρων εκλογών τον Οκτώβριο.

Του Δ. Γιαννακόπουλου

Αν οι Σκοπιανοί απορρίψουν την καταρχήν συμφωνία, τότε δεν συντρέχει λόγος εθνικής κάλπης στην Ελλάδα. Αν την υπερψηφίσουν, τότε ο αρχηγός των ΑΝΕΛ έχει δηλώσει ότι θα πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να ρίξει την κυβέρνηση.
Με ποια κοινοβουλευτική δύναμη όμως από τη στιγμή που οι εναπομείναντες βουλευτές του δεν θέλουν να χάσουν τις έδρες τους γνωρίζοντας ότι δεν θα επανεκλεγούν; Όσο κι αν φαίνεται ότι επικρατεί αλαλούμ στους κόλπους των ΑΝΕΛ, άλλο τόσο στρατηγικά σχεδιασμένο αποδεικνύεται αφού με τέτοια τερτίπια Τσίπρας και Καμμένος κρατούν στα χέρια τους την πολιτική ατζέντα οδηγώντας σε αδιέξοδο την αξιωματική αντιπολίτευση που τρέχει πίσω από τις εξελίξεις ενώ τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης φθείρονται καθημερινώς.
ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ
Τα δεδομένα είναι δύο: α) δεν υπάρχει σοβαρό νομοσχέδιο στον ορίζοντα μέχρι τη λήξη της κυβερνητικής θητείας το φθινόπωρο του 2019, πλην της υπό αίρεση συμφωνίας για το Σκοπιανό και β) οι δανειστές δεν επιθυμούν κυβερνητικές αλλαγές από τη στιγμή που οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξυπηρετούν τα σχέδιά τους. Δηλαδή, εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και μετατροπή της ηπειρωτικής Ελλάδας σε απέραντο hot spot διαμονής δεκάδων-εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που δεν γίνονται δεκτοί στη Γερμανία και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της Ε.Ε. Κι όσο οι ουσιαστικές φωνές αντίδρασης στο εσωτερικό θα είναι περιορισμένες, τόσο η κυβέρνηση θα μοιράζει υποσχέσεις, ενίοτε δε και λεφτά σε μισθωτούς και συνταξιούχους, καθώς έχει εξασφαλίσει παράταση αποπληρωμής των δανείων για μετά το 2032 και ο… Θεός βοηθός. Δημοσιονομικά η κατάσταση είναι τραγική αφού τα διαρκώς επαχθέστερα βάρη μετατοπίζονται στις επόμενες γενιές. Δεν είναι όμως περισσότερο τραγική από τη στάση της αντιπολίτευσης που με ύποπτη ραθυμία αντιμετωπίζει την κατάσταση αναλωνόμενη σε εσωκομματικούς σπαραγμούς.
ΤΟ ΧΡΕΟΣ
Όπως παρατηρεί ο καθηγητής Οικονομικών Διονύσης Χιόνης, η πρόσφατη απόφαση του Eurogroup για τη βιωσιμότητα του χρέους θα πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά και όχι με τεχνικο-οικονομικούς όρους. Αναφέρει συγκεκριμένα: «Η απόφαση του Εurogroup δίνει ανάσα στην ελληνική οικονομία τουλάχιστον μέχρι το 2032. Με τις πρόσφατες αποφάσεις έχει βελτιωθεί το κόστος εξυπηρέτησης και παράλληλα δίνεται μεγαλύτερη ρευστότητα στην ελληνική οικονομία από την αναβολή των πληρωμών για μια δεκαετία. Είναι σημαντικές αυτές οι παρεμβάσεις δεδομένου ότι το ελληνικό χρέος στη συντριπτική του πλειονότητα είναι δημόσιο και ονομαστική περικοπή του χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί στην Ε.Ε. Ωστόσο, το χρέος ως σύνολο παραμένει ως έχει. Το πρόβλημα είναι ότι η Ε.Ε. δεν έχει ακόμα τις δομές προκειμένου να διαχειριστεί μη βιώσιμο χρέος αλλά και να προχωρήσει σε ονομαστικές περικοπές. Πιστεύω ότι θα αργήσει αρκετά να αποκτήσει τέτοιες δομές. Μέχρι τότε το μοναδικό που μπορούμε να προσδοκούμε είναι να λαμβάνονται αποφάσεις που θα μειώνουν το κόστος εξυπηρέτησης και θα μεταθέτουν το πρόβλημα για αργότερα. Μπορεί από τη μια πλευρά να μην έχουμε μια οριστική λύση στο χρέος αλλά πρέπει να τονίσουμε ότι η απόφαση του Eurogroup απέδειξε τη βούληση των Ευρωπαίων εταίρων να μην αφήσουν το χρέος να εκτροχιαστεί. Το πρόβλημα είναι ότι το πολιτικό κεφάλαιο των ευρωπαϊκών θεσμών, που μπορούν να λαμβάνουν τέτοιες αποφάσεις και να μειώνουν το κόστος εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους, μειώνεται».
ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ
Τα πολιτικά αδιέξοδα που δημιουργούνται στην Ευρώπη, με χαρακτηριστικότερα τα παραδείγματα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας όπου οι κυβερνητικοί συνασπισμοί κλυδωνίζονται συνεχώς, προκαλούν ευρωσκεπτικιστικές προσεγγίσεις από το σύνολο των κοινοτικών αξιωματούχων όπως διαφάνηκε κατά την πρόσφατη επίσκεψη του επιτρόπου Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί.
Αυτός ο προβληματισμός ευνοεί την παροχολογία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξωθώντας σε διάλυση το «αντίπαλο δέος». Εν προκειμένω, ο κ. Μητσοτάκης ζητεί διαρκώς εκλογές από τον Απρίλιο του 2016 κουράζοντας το κομματικό του ακροατήριο και μένοντας πίσω στη διαχείριση του αφηγήματός του. Η κ. Γεννηματά ανοιγοκλείνει το ΠΑΣΟΚ σε όμορους πολιτικούς χώρους, οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν τη συντεταγμένη λειτουργία των κομμάτων. Το Ποτάμι και η Ένωση Κεντρώων κινούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ενώ υπάρχει και μια πολύ υπολογίσιμη δύναμη 10 ανεξάρτητων βουλευτών, έτοιμων για την οποιαδήποτε συμφωνία που θα διασφαλίζει την παραμονή τους στη Βουλή, τουλάχιστον έως τη λήξη της παρούσας θητείας τους.