Απορίες ενός απλού πολίτη για το ντου του Ι. Σαββίδη

Του Αλέξανδρου Κασιμάτη

Κακό χωριό τα λίγα σπίτια. Η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων δεν έχει το οικονομικό μέγεθος ώστε να διαθέτει ποδοσφαιρικές ομάδες ευρωπαικού επιπέδου, οι οποίες να είναι οικονομικά βιώσιμες.

Για αυτό εδώ και πολλές δεκαετίες  η συντήρηση  ομάδων με αξιώσεις είναι χόμπι πλουσίων ανθρώπων, οι οποίοι στην Ελλάδα ανέκαθεν είχαν καλύτερη  μεταχείριση ακριβώς επειδή είναι σε θέση να πληρώνουν.

Από κανονισμούς και νομοθεσίες στην Ελλάδα έχουμε πλεόνασμα, αλλά όχι και από ένα κράτος που θα επιβάλλει την τήρηση τους  ανεξάρτητα οικονομικής επιφάνειας. Αν ο Ρουβίκωνας εισβάλει στο υπουργείο Αμυνας ή το υπουργείο Εσωτερικών,  γιατί ο Σαββίδης να μην εισβάλει στον αγωνιστικό χώρο;

Οι αστυνομικοί  παρακολουθούσαν αδιάφοροι και δεν τον συνέλαβαν. Όταν οι αστυνομικοί χρησιμοποιούνται ως τοίχος για να δέρνουν οι αλληλέγγυοι έξω από τα συμβολαιογραφεία ή στόχος για μολότοφ κάθε Σαββατοκύριακο  στην Πατησίων και στην Χ. Τρικούπη γιατί να πάρουν πρωτοβουλίες στο γήπεδο;

Πρωτόγνωρο; Όχι το έχουμε ξαναζήσει, αλλά πιστεύαμε ότι το είχαμε αφήσει πίσω, στο κακό παρελθόν μας, μέχρι το ντου Σαββίδη. Το θέαμα ενός κοντού εξηνταπεντάρη που προχωρεί έξαλλος χειρονομώντας περιτριγυρισμένος από πέντε αυτοκινούμενες «ντουλάπες» έχει ένα στοιχείο κωμωδίας.  Όχι όμως και του διαιτητή που τρέμει για τη ζωή του και παρακαλεί να τον λυπηθούν για χάρη της εγκύου συζύγου του.

Αν σε δημόσια θέα ένας παράγων της οικονομικής και αθλητικής ζωής του τόπου δείχνει χωρίς δισταγμό όπλα και μπράβους, τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες της εξουσίας, εκεί όπου παίρνονται οι αποφάσεις;

 

ΠΗΓΗ: protothema.gr