Αλήθειες… Πακη-ταρισμένες

 

Με τον εξοχότατο Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο είχαμε χθες μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο Προεδρικό γραφείο, με αφορμή τη συμπλήρωση επτά ετών από το μνημονιακό μήνυμα του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελλόριζο, ημέρα του Αγίου Γεωργίου- μεγάλη η χάρη του!

Του Άρες Μάρες

ΞΕΚΑΡΦΩΤΗΣ: Κύριε Πρόεδρε, πώς κρίνετε τις ηγεσίες του δυτικού κόσμου, ο οποίος πλήττεται από την οικονομική κρίση και του οποίου και σεις είσθε μέλος;

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «Οι πολιτικές ηγεσίες, σ’ Ευρώπη και ΗΠΑ, φαίνεται να ολισθαίνουν σαν ναρκωμένες και ανήμπορες ν’ αντιδράσουν στον κατήφορο οικονομικής εξαθλίωσης του κοινωνικού συνόλου».

Ξ: Μήπως οφείλετε στον κόσμο της Κεντροδεξιάς μια εξήγηση; Υπάρχει ευθύνη του πρώην αρχηγού σας Κώστα Καραμανλή του Βήτα;

Π: «Οι προσεισμικές δονήσεις του τωρινού οικονομικού Εγκέλαδου ξεκίνησαν, τυπικά τουλάχιστον, το 2008 από τις ΗΠΑ, με την «απροσδόκητη» κατάρρευση του τραπεζικού κολοσσού Λίμαν Μπράδερς. Γρήγορα η πέραν του Ατλαντικού εκτεινόμενη τεκτονική πλάκα συγκρούσθηκε μ’ εκείνη του ατελούς ακόμη οικοδομήματος της ευρωζώνης».

Ξ: Υπάρχουν κάποιοι αρχηγοί κομμάτων που παρουσιάζονται ότι έχουν τη λύση…

Π: «Μήπως, άραγε, κάποιοι εξυπηρετούνται τα μέγιστα από μια τέτοια αναζήτηση «σωτήρων», οι οποίοι εμφανίζονται ικανοί να παίξουν το ρόλο του σύγχρονου Μωυσή , προκειμένου να φθάσει σε μια εικονική Γη της Επαγγελίας»;

Ξ: Η ευθύνη Γερμανίας και Γαλλίας;

Π: «Η Γερμανία, ιδίως κατά την περίοδο Μέρκελ, αλληθωρίζει πολιτικώς προς τη Μέκκα του καπιταλισμού. Η δε Γαλλία, αρχής γενομένης από την περίοδο Σιράκ και με μεγαλύτερη ένταση επί Σαρκοζί, ολοένα και πιο συχνά δίνει πολιτικά διαπιστευτήρια στον εκάστοτε Πρόεδρο των ΗΠΑ. Κατεξοχήν δε στον Μπαράκ Ομπάμα».

Ξ: Τελικά μιλάμε για Ευρώπη των μονοπωλίων, όπως έλεγε ο Ανδρέας Παπανδρέου και τον λοιδορούσατε από το 1974; Με όλο το συμπάθιο…

Π: «Η σχεδόν ολιγαρχική διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στερεί την πολιτική της από το αναγκαίο δημοκρατικό-νομιμοποιητικό φίλτρο της κάθαρσής της, ως προς αναπόφευκτα σφάλματα και μοιραίες αυθαιρεσίες».

Ξ: Πώς χαρακτηρίζετε το γεγονός, τόσοι μεγάλοι και τρανοί να στήνουν πρώτα κοινό νόμισμα ενώ είχαν έλλειψη κοινής οικονομικής πολιτικής; Όπως στα αρχαία Άβδηρα που έχτιζαν μεγαλοπρεπή σιντριβάνια, ενώ δεν είχαν νερό…

Π: «Δεν μπορώ να φαντασθώ αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα όπου οι ευρωπαϊκές ηγεσίες ζήλωσαν τη δόξα των αρχαίων ομολόγων τους εξ Αβδήρων, από εκείνο της δημιουργίας του κοινού νομίσματος».

Ξ: Μα, τόσο επικίνδυνα ανόητοι αποδείχθηκαν; Και μετά βρίζουν εμάς για επιπολαιότητα;

Π: «Οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμπεριφέρθηκαν σαν τους πιλότους μαχητικού αεροσκάφους που απογειώθηκαν δίχως να ελέγξουν αν λειτουργεί, σε περίπτωση βλάβης ή κατάρριψής του, ο μηχανισμός αυτόματης εκτόξευσης και – όπερ και σημαντικότερο- δίχως να πάρουν τ’ αλεξίπτωτά τους!».

Ξ: Τουλάχιστον να εφαρμόσουμε τα μέτρα που μας ανάγκασαν να πάρουν μπας και βγούμε από την κρίση…

Π: «Διά της οδού των δύο Μνημονίων επέβαλαν στην Ελλάδα μια πρωτοφανή πολιτική λιτότητας μέσω εισπρακτικών μέτρων – συγκεκριμένα μέσω μιας ανεξέλεγκτης φορολογικής επιδρομής – δίχως ίχνος αναπτυξιακής προοπτικής».

Ξ: Μήπως οι αριστεροί μπορέσουν και  εφαρμόσουν μια φιλολαϊκή πολιτική;

Π: «Όταν, κατ’ εξαίρεση, αναρριχώνται σε κυβερνητικούς θώκους, λόγω του ότι δεν διαθέτουν συγκεκριμένο και ρεαλιστικό πρόγραμμα, πέρα από μια σύντομη περίοδο αναζητήσεων, καταλήγουν να πορεύονται κατ’ ουσίαν στα χνάρια των δεξιών ομολόγων τους».

Ξ: Και ο ρόλος του Τύπου;

Π: «Όλα αυτά τα πρωτόγνωρα μέτρα αποδόμησης του κοινωνικού κράτους εμφανίσθηκαν μέσα από το περίτεχνο περιτύλιγμα του δέους. Μέσα από την καταιγιστική προπαγάνδιση – με τη συνδρομή των πρόθυμων φερέφωνων στο χώρο των ΜΜΕ- της δήθεν απόλυτης αναγκαιότητάς τους. Νωπές είναι κόμη οι μνήμες από εκκλήσεις του τύπου… «αν δεν υπερψηφισθούν οι διατάξεις για την εφαρμογή των Μνημονίων δεν θα υπάρχουν χρήματα για την πληρωμή μισθών και συντάξεων».

Ξ : Όλα αυτά που μου είπατε, μπορώ να τα έχω και γραπτώς;

Π: Ό,τι σας είπα είναι αυτούσια από το βιβλίο μου «Το λυκόφως των πολιτικών ηγεσιών», 2011, εκδόσεις Λιβάνης!