Αλέξανδρος Ρήγας: «Με το χιούμορ αντέχεις την πραγματικότητα»

«Η έμπνευση είναι μια κατάσταση ανεξέλεγκτη, αλήτισσα, αναρχική, πονηρή και ποτέ δεν μπορείς ούτε να την καθορίσεις ούτε να την περιγράψεις», εξηγεί στο «Κ» ο ταλαντούχος ηθοποιός και ευρηματικός σεναριογράφος και σκηνοθέτης Αλέξανδρος Ρήγας. Ως καλλιτεχνική και ανήσυχη φύση δεν παύει να εκπλήσσει κάθε φορά το κοινό με τις προσεγμένες δουλειές του, χαρίζοντας στιγμές ψυχαγωγίας και διασκέδασης.

Στην Πέννυ Κροντηρά

 Ηθοποιός, σεναριογράφος, σκηνοθέτης… τρεις ιδιότητες σε ένα πρόσωπο! Σε προσωπικό επίπεδο σε τι σας καλύπτει η κάθε μία από αυτές, ποιες οι διαφορές οπτικής και ποιες οι δυσκολίες;

Καθώς περνάνε τα χρόνια μέσα στη δουλειά, θεωρώ ότι και αυτές οι 3 ιδιότητες που αναφέρατε αλλά και άλλες όπως η παραγωγή, το μοντάζ, η μουσική επιμέλεια, είναι κομμάτια που συνθέτουν την ανάγκη μου να εκφραστώ καλλιτεχνικά. Αποσπασματικά και κατά περιόδους γοητεύομαι περισσότερο από το ένα ή το άλλο, αλλά μετά από 25 χρόνια σε αυτή τη δουλειά θα έλεγα ότι αυτό που γενικά μου αρέσει είναι να αφηγούμαι ιστορίες στο κοινό, ιστορίες που του ξυπνάνε συναισθήματα, χαμόγελα, συγκίνηση.

 

Η υπογραφή σας σε θεατρικά έργα και τηλεοπτικά σήριαλ συνοδεύεται από μεγάλη επιτυχία. Ποια τα συστατικά αυτής;

Αν αφήσουμε στην άκρη τον παράγοντα που ονομάζουμε «εύνοια της τύχης», αυτό που πιστεύω ότι κρύβεται πίσω από κάθε καλλιτέχνη που έχει μεγάλης διάρκειας επαφή με το κοινό είναι η ακατάπαυστη δουλειά, η φροντίδα για αυτό που κάνεις και ο σεβασμός σε αυτόν που σε παρακολουθεί ακόμα και στην περίπτωση που υποπίπτεις σε σφάλματα… αν το μυαλό δεν καίγεται, αν η ψυχή δεν επιθυμεί διακαώς να κρατάει ζωντανή αυτή την επαφή καμία επιτυχία δεν πρόκειται να έρθει.

 

Ποια θέματα απασχολούν σήμερα περισσότερο τον Έλληνα όσον αφορά τη μυθοπλασία;

Ο Έλληνας όσο και το παγκόσμιο κοινό βιώνει μια σύγχυση και παρακολουθεί με αμηχανία όλες τις αλλαγές που γίνονται ερήμην του αλλά που αφορούν αποκλειστικά τη ζωή του, όχι μόνο βιολογικά αλλά και ως ποιοτικά χαρακτηριστικά. Η τέχνη, τόσο το θέατρο, όσο η τηλεόραση, όσο και ο κινηματογράφος και ακόμα και η μουσική, λειτουργούσε πάντα, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, με δύο βασικούς άξονες. Ο ένας από αυτούς βασιζόταν στην ανάγκη του κοινού να παρακολουθεί μέσα από τη μυθοπλασία όλα αυτά που τον καίνε και τον βασανίζουν, να τα σχολιάζει μαζί με τον συγγραφέα, να τα σαρκάζει για να τα ξορκίσει στο τέλος και ο δεύτερος άξονας βασίζεται στην ακριβώς αντίθετη πρόθεση του κοινού. Να μπει μέσα σε μία σύμβαση, θεατρική, κινηματογραφική ή τηλεοπτική και μέσα από μια ιστορία το μυαλό του και η ψυχή του να ταξιδέψει με συναισθήματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δύσκολη πραγματικότητα που βιώνει. Παρακολουθώντας τι γίνεται γύρω μου και θεατρικά και τηλεοπτικά έχω την αίσθηση ότι ο Έλληνας θεατής τα τελευταία χρόνια κινείται κυρίως στον δεύτερο άξονα.

 

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Στρογγυλεύοντας την απάντηση μου θα σας έλεγα γενικά ότι τα σχέδια και τα όνειρα μου στο θέατρο και στην τηλεόραση είναι να κάνω κάποιες δουλειές ακόμα που να κρατήσουν καλή παρέα στο κοινό.

 

Έχετε ένα γεμάτο χειμώνα με την σκηνοθεσία της παράστασης «Ωραία μου κυρία» και με την συμμετοχή σας στην «Κυρία της νύχτας». Πείτε μας λίγα λόγια για αυτές τις παραστάσεις.

Το “Ωραία μου κυρία” είναι μια αισθηματική κομεντί εποχής του Μπέρναρντ Σό. Πολλά χρόνια με γοήτευε αυτό το παραμύθι του σοβαρού αστού καθηγητή που μεταμορφώνει ένα κορίτσι από τις λάσπες του Κοβεν Γκάρντεν σε ένα γοητευτικό πλάσμα που στο τέλος το ερωτεύεται. Είμαι ευτυχής που αυτή μου η προσπάθεια, τόσο στη διασκευή όσο και στη σκηνοθεσία, βρήκε τεράστια ανταπόκριση από το κοινό.

Η συμμετοχή μου στην «Κυρία της Νύχτας» αποκλειστικά ως ηθοποιός είναι κάτι πολύ λυτρωτικό για μένα γιατί αφήνοντας στο πλάι όλες τις άλλες ευθύνες μου, παίρνω μόνο τη χαρά του να συμμετέχω σε μία εξαιρετική παράσταση.

Τέλος, να αναφέρω τη “Σίρλευ Βαλεντάιν” που παρουσιάστηκε στο θέατρο Άλμα σε μετάφραση δική μου και σκηνοθεσία της Πέμυς Ζούνη με την Ελένη Καστάνη στον ομώνυμο ρόλο, όπως και το «Μπαμπά… Μην Ξναπεθάνεις Παρασκευή», από τις μεγάλες μας επιτυχίες με τον Δημήτρη (Αποστόλου), όπου παρουσιάζεται φέτος το χειμώνα στο θέατρο Ριάλτο – Aλέκος Αλεξανδράκης, έχοντας τεράστια ανταπόκριση από το κοινό.

 

Η «Ωραία μου κυρία» πήρε μεγάλη παράταση στην παράταση. Γιατί πιστεύετε ότι τη ξεχώρισε ο κόσμος;

Θα σας απαντήσω πηγαίνοντας σε προηγούμενη ερώτησης σας περί μυθοπλασίας. Το Ωραία μου Κυρία, είναι ένα κλασικό παραμύθι που έχει να κάνει με την αγάπη και τον έρωτα που αναπτύσσεται μεταξύ δυο άνισων και διαφορετικών ανθρώπων και την ανάγκη οποιουδήποτε ανθρώπινου όντος να καλυτερεύσει τη ζωή του. Το «Ωραία μου Κυρία» είναι ένα μαγικό παραμύθι εποχής με χιούμορ και συναίσθημα και το κοινό για τρεις ώρες αφήνεται στην απόλαυση της αφήγησης ενός παραμυθιού και ξεχνάει μαγικά ότι κουβαλούσε μόλις μπήκε στην αίθουσα του θεάτρου. Το «Ωραία μου Κυρία», πάντα μου άφηνε την εντύπωση μιας τρυφερότητας και γλύκας που μας αφήναν τα παραμύθια της μαμάς μας, όταν ήμασταν παιδιά.

 

Ποιο το μήνυμα της παράστασης «Κυρία της νύχτας» όπου υποδύεστε ένα όχι και τόσο «τίμιο χαρακτήρα».

Δεν ξέρω αν όλα τα έργα τέχνης (θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση, μουσική) έχουν την «υποχρέωση» να αφήνουν απαραίτητα κάποιο μήνυμα. Πολλές φορές το να σου χαϊδέψουν την καρδιά και να σου ταξιδέψουν το μυαλό, προκαλώντας σου συναισθήματα και εικόνες που δεν είχες φανταστεί είναι πιο σημαντικό από οποιοδήποτε μήνυμα. Η «κυρία της νύχτας» ανήκει σε αυτή τη δεύτερη ευλογημένη κατηγορία.

 

Τηλεοπτικά να περιμένουμε την επιστροφή σας;

Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που αγαπώ ιδιαίτερα, μου έδωσε την ευκαιρία να επικοινωνήσω με ένα πλατύ κοινό… ως εκ τούτου είναι κάτι που με αφορά και όταν νιώσω ότι έχω κάτι να πω, σίγουρα θα το επιχειρήσω.

 

Ποια τα ερεθίσματα έμπνευσής σας;

Η έμπνευση είναι μια κατάσταση ανεξέλεγκτη, αλήτισσα, αναρχική, πονηρή και ποτέ δεν μπορείς ούτε να την καθορίσεις, ούτε να την περιγράψεις. Πόσο δε, μάλλον να περιγράψεις ποιά είναι εκείνα τα στοιχεία που τρυπάνε το κεφάλι σου και σε κάνουν να νιώθεις ευτυχής ότι πέτυχες κάτι. Σίγουρα είναι βιώματα από όλη τη ζωή. Εικόνες από τα όνειρα που κάνεις. Δημιουργήματα του ασυνείδητου, αλλά και καταστάσεις που θα ήθελες να ζήσεις και ξέρεις ότι δεν πρόκειται να τις ζήσεις ποτέ. Έτσι, παίρνεις μια γλυκιά εκδίκηση, γράφοντάς τες.

 

Τα σενάρια που υπογράφετε έχουν έντονο το κωμικό στοιχείο. Ποια η σημασία του;

 

Το κωμικό είναι ένας τρόπος να διαστρεβλώνεις την πραγματικότητα για να μπορείς να την αντέξεις. Το χιούμορ πάντα ακουμπούσε στις παρυφές της θλίψης και της μελαγχολίας. Το χιούμορ προϋποθέτει μια ελεύθερη αντίληψη για τα πράγματα, χωρίς στεγανά και υποκρισίες και κατ εμέ η παρουσία του είναι μείζονος σημασίας όχι απλά στα σενάρια αλλά και στην ίδια τη ζωή.

 

 

Ποιοι οι ενδόμυχοι φόβοι σας;

Ότι η ζωή θα συνεχίζεται και χωρίς εμένα (γέλια)

 

Πότε αισθανθήκατε πλήρης ως καλλιτέχνης;

Όσο και αν σας ακουστεί παράδοξο αυτό το συναίσθημα, ολοκληρωτικά, δεν το έχω νιώσει παρ όλο που πολλές από τις τηλεοπτικές και θεατρικές μου δουλειές γνώρισαν τεράστια επιτυχία. Το ανεκπλήρωτο, το να θες συνέχεια κάτι καλύτερο, η ανάγκη να κάνεις πάντα κάτι που να ξαφνιάσει ευχάριστα, η επιθυμία να αρέσεις σε όλους μαζί με τις προσωπικές ανασφάλειες, συνθέτουν μια τεράστια παγίδα που σε εμποδίζει να αισθανθείς την όποια πληρότητα.

 

Το ελληνικό κοινό σε τι επίπεδο είναι εκπαιδευμένο όσον αφορά την κριτική του ικανότητα για αυτά που παρακολουθεί;

Η κριτική ικανότητα ακούγεται κάπως σαν τρίτο κουδούνι. Κάτι πολύ αυστηρό και εγκεφαλικό. Όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από την επαφή μου με το κοινό, νιώθω ότι ο Έλληνας έρχεται στο θέατρο με χαρά, χωρίς συμπλέγματα και με την αθωότητα ενός παιδιού που θέλει να παίξεις μαζί του.

 

Ποιες οι απαιτήσεις που έχετε και οι προκλήσεις που θέτετε στον εαυτό σας σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο;

Αυτό που πάντα ήθελα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι πολλές φορές δεν το καταφέρνω, η πρόκληση που πάντα έβαζα, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι πολλές φορές αλληθώριζα ασυνείδητα, είναι να σέβομαι το εαυτό μου και κατ επέκταση αυτό που υπηρετώ και άρα και το κοινό.

 

Έρωτας και χρήμα οι θεματικές των δύο παραστάσεων. Ποιος ο ρόλος τους στη ζωή σας;

Ο έρωτας και το χρήμα με άλλες λέξεις είναι στην κορυφή της κοσμοθεωρίας του Σίγκμουντ Φρόυντ. Είναι δυο γοητευτικές παγίδες που στήνει η φύση στον άνθρωπο τόσο για την αναπαραγωγή, όσο και για την επιβίωση!!

…Και εγώ τον Σίγκμουντ τον εμπιστεύομαι (γελια)