Άγριο μπούλη-νγκ Τσίπρα στον Καμμένο

Σε πολιτική φαρσοκωμωδία που δεν προβλέπεται να την αντέξει το… σχοινί, εξελίσσεται ο πολιτικός συνεταιρισμός μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Πάνου Καμμένου.

Της Στέλλας Νοβάκη

Η ετερόκλητη συμμαχία διαλύεται και το ιδιότυπο μπούλη…νγκ που κάνει ο Τσίπρας στον άλλοτε «καλύτερο κυβερνητικό εταίρο» ή «καλύτερο υπουργό της κυβέρνησης» Πάνο Καμμένο είναι πάνω από τις διανοητικές αντοχές του δεύτερου, που επικοινωνιακά όχι μόνο δεν μπορεί να το αντιμετωπίσει αλλά οδηγείται σε ακρότητες και διαχειρίζεται την οριακή πια κατάσταση στη σχέση τους με τον πιο ακατάλληλο τρόπο.
Ο «μικρός Αλέξης» έμαθε να γράφει με το δεξί, ξεπερνώντας μάλιστα τον δάσκαλό του, και τώρα πια δεν τον χρειάζεται. Το τρενάκι εκτροχιάστηκε και παρά το γεγονός ότι τερματίζεται η διαδρομή του άδοξα, Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος κοντράρονται μεταξύ τους για το ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις για την επόμενη διαδρομή εκτιμώντας ότι κάποιοι θα πειστούν στο μέλλον να ανέβουν και πάλι ως επιβάτες στο τρένο τους. Η τελευταία συνεδρίαση της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ αποφάνθηκε ότι «μπορούν και χωρίς τον Καμμένο» ενώ ο Αλέξης Τσίπρας έκανε την ντρίμπλα του και τρόλαρε τον Πάνο Καμμένο όταν στη συνέντευξή του στην Έλλη Στάη μίλησε για πρώτη φορά για πρόωρες εκλογές, εφόσον δεν θα έχει τους 151 βουλευτές, πετώντας στον κυβερνητικό του εταίρο την ευθύνη της κυβερνητικής διάλυσης.

ΜΙΑ ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΗ ΣΧΕΣΗ
Η συνάντηση της Παρασκευής μεταξύ Τσίπρα και Καμμένου στον απόηχο των κυβερνητικών αναταράξεων είναι η τελευταία ευκαιρία για μια, επίσης, τελευταία απολογία που δίνει ο πρωθυπουργός στον Πάνο Καμμένο. Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος γνωρίζουν καλά και οι δύο τα δυνατά τους σημεία και τις αδυναμίες τους. Το δυνατό σημείο του Αλέξη Τσίπρα είναι ο Πάνος Καμμένος, ο οποίος παράλληλα αποτελεί και τη μεγάλη του αδυναμία. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Πάνο Καμμένο.
Η αναγκαστική τους συγκατοίκηση στην εξουσία επί της ουσίας δεν τους ένωσε ποτέ. Τους εξανάγκασε να προσποιούνται τους ενωμένους. Η ανάγκη για εξουσία τούς έφερε κοντά, εστιάζοντας το βλέμμα μόνο σ’ αυτήν. Οι διαφωνίες για χάρη της «θέσης» πίστευαν ότι θα εξαλείφονταν. Ο ένας «κρατάει» τον άλλον στην εξουσία… μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο. Αυτό το «κάτι καλύτερο» είναι το μόνο που φοβάται ο Πάνος Καμμένος αλλά και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος φοβάται μην τυχόν και βρεθεί και ο δεύτερος μην τυχόν και δεν βρεθεί. Οι ανάγκες κι όχι η ουσία της πολιτικής είναι αυτά που τους ενώνουν.
Η κατάρρευση του πολιτικού κέντρου αρχικά ευνόησε και τους δύο. Όμως ήταν τόση η αυταρέσκεια και από τις δύο πλευρές που δεν αντιλήφθηκαν ότι όσο πιο κοντά έρχονταν οι δυο τους, τόσο πιο πολύ απομακρύνονταν από τον σκληρό πυρήνα των ψηφοφόρων τους, τους οποίους τώρα με επικοινωνιακά τερτίπια προσπαθούν να ξαναβρούν.
Όταν ο Τσίπρας και ο Καμμένος «αντάμωσαν» για πρώτη φορά, ως αντιμνημονιακοί, δεν τους ένωσε ο κοινός εχθρός, οι δανειστές και τα μνημόνια, όπως πίστεψε τότε ο λαός, αλλά η προοπτική της εξουσίας. Γι’ αυτό και σήμερα βρίσκονται σε αδιέξοδο και δεν μπορούν να ξεπεράσουν τις διαφωνίες τους. Οι ίδιοι γνωρίζουν καλά ότι πια έχουν απομακρυνθεί από μια νέα προοπτική εξουσίας γι’ αυτό και επενδύουν πια στις διαφορές μεταξύ τους που μοιάζουν πιο «συμφέρουσες» από τα οφέλη της ενδεχόμενης ομόνοιας.
Ποιος όμως ήταν διατεθειμένος και τόσο μεγαλόψυχος στην πολιτική σκηνή αυτής της χώρας που θα προτιμούσε την ομόνοια από το να απολέσει τα αγαθά της εξουσίας; Κανείς. Γιατί να είναι ο Καμμένος με τον Τσίπρα;
Ο στόχος άλλωστε του Πάνου και του Αλέξη είχε κλειδώσει από την πρώτη εκείνη στιγμή που αγκαλιάστηκαν πάνω σε μια εξέδρα όταν πανηγύριζαν για τη δεύτερη νίκη τους και δήλωναν «μαζί μέχρι τέλους»: να παραμείνουν στις θέσεις τους όσο μπορούν.
Ο Πάνος Καμμένος όμως απ’ αυτό το σφιχταγκάλιασμα βγήκε, επικοινωνιακά τουλάχιστον, περισσότερο κερδισμένος από τον Αλέξη Τσίπρα αν εξαιρέσει κανείς ότι πολιτικά… απλώς περιμένει τον αφανισμό του. Ο Τσίπρας αποδείχθηκε ότι έχει μεγαλύτερη ανάγκη τον Πάνο Καμμένο κι αυτό γιατί πρέπει να μην έχει ανάγκη κανέναν πιο σοβαρό και πιο απαιτητικό κυβερνητικό συνέταιρο. Ο Καμμένος το μόνο που ζητούσε ήταν εξουσία. Και την πήρε. Τώρα όμως ο Αλέξης Τσίπρας απειλεί να του την πάρει πίσω. Είναι το πολιτικό «μπούλη-νγκ» που κάνει στον κυβερνητικό του εταίρο και ξεκίνησε από τη στιγμή που μίλησε για πρόωρες εκλογές, εφόσον άρει τη στήριξή του ο Καμμένος από την κυβέρνηση.

ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟΙ ΡΟΛΟΙ
Το «βελούδινο διαζύγιο» μετατρέπεται τελικά σε «βολικό διαζύγιο». Τα σενάρια που μιλούν γι’ αυτό το «βολικό» διαζύγιο, μιλούν και για μοιρασμένους ρόλους μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων, οι οποίοι θα οδηγηθούν σε μια προσυμφωνημένη σύγκρουση. Οι εξελίξεις στα Σκόπια επισπεύδουν και τις εξελίξεις στην Ελλάδα και όλα δείχνουν ότι πια δεν ισχύει η «συμφωνία» του Μαρτίου μεταξύ Τσίπρα και Καμμένου προκειμένου να εξετάσουν εκ νέου τη στάση τους για το Σκοπιανό. Οι ρόλοι άλλωστε μεταξύ των δύο κυβερνητικών εταίρων έχουν μοιραστεί εδώ και καιρό για το προσυμφωνημένο διαζύγιο, με το οποίο ο Πάνος Καμμένος θα μπορέσει να απευθυνθεί στην εκλογική του βάση και ο Αλέξη Τσίπρας να διευρύνει τις προοδευτικές του συμμαχίες.
Το Μαξίμου πιέζεται να ολοκληρώσει τη διαδικασία με τη Συμφωνία των Πρεσπών κι αυτό είναι κάτι που έχει εξοργίσει τον Πάνο Καμμένο γιατί πια η συμφωνία για ρήξη με χρονικό ορίζοντα τον Μάρτιο δεν ισχύει. Σε ανύποπτο χρόνο, άλλωστε, τόσο κυβερνητικά στελέχη όσο και ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έδωσαν νέα ημερομηνία, παρουσιάζοντας τον Ιανουάριο ως τον μήνα των εξελίξεων για το Σκοπιανό στην Ελλάδα.
Οι εξελίξεις δείχνουν ότι η προσυμφωνημένη ρήξη πρέπει να επισπευθεί γι’ αυτό και ο Πάνος Καμμένος βιάστηκε να ρίξει τις «βόμβες» του μιλώντας για προδοσία και απειλώντας για άρση της στήριξής του προς την κυβέρνηση. Την ίδια ώρα στον ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζουν ότι μπορεί να είναι εύκολο σε κάποιον να αποδομήσει τον Πάνο Καμμένο αλλά παράλληλα γνωρίζουν κι ότι η κυβερνητική σταθερότητα εξαρτάται από τον ίδιο, αν κι αυτό φαίνεται ότι τα τελευταία 24ωρα είναι ένα θέμα που έχει ξεπεραστεί. Τόσο στη συνέντευξή του στο OPEN όσο και πριν, ο Αλέξης Τσίπρας αλλά και πηγές του Μαξίμου διέρρεαν ότι έχουν βρεθεί οι 151 βουλευτές που χρειάζεται η κυβέρνηση για να συνεχίσει.

Η ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΜΕΤΡΗΣΗ
Ο Πάνος Καμμένος με τα απανωτά καμώματά του, τις ακρότητες, τα λάθη αλλά και την αμετροέπειά του, καθώς και τα σκάνδαλα στα οποία το όνομά του πρωταγωνίστησε (χλιδάτα ταξίδια στο Λονδίνο, στο Μονακό, υπόθεση Σαουδικής Αραβίας, τροπολογία για τα αντισταθμιστικά κ.ά.), δηλητηρίασε τη σχέση του με τον κ. Τσίπρα, αλλά και με τον λαό. Η στήριξη ωστόσο που παρείχε κατά καιρούς ο Τσίπρας στον Καμμένο συχνά προβλημάτιζαν και ξεσήκωναν την Κουμουνδούρου.
Ο «μικρός» κυβερνητικός εταίρος αντιλαμβανόμενος ότι ξεκίνησε για τον ίδιο αλλά και για το κόμμα του η αντίστροφη μέτρηση, άρχισε να βγάζει «στο πολιτικό κλαρί» τον μικρό Αλέξη και ξεκίνησε το ξεσπάθωμά του τους τελευταίους μήνες όταν από την Αμερική μίλησε για το plan b για το Σκοπιανό.
Για άλλη μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να υποκύψει στην ανάγκη του προκαλώντας εκ νέου τις αντιδράσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με την αντιπαράθεση να κορυφώνεται όσο το μέγαρο Μαξίμου λειτουργεί ως ασπίδα προστασίας απέναντι στον κυβερνητικό εταίρο.
Ο Αλέξης Τσίπρας στην κοινή πορεία του με τον Πάνο Καμμένο δεν κρύβει την περίεργη ανοχή που δείχνει στον κυβερνητικό του εταίρο. Παρά τα όσα προβλήματα «προκαλεί» ο Πάνος Καμμένος στην κυβέρνηση, ο Τσίπρας εμφανίζεται έτοιμος όχι μόνο να τον καλύψει αλλά θυσιάζει και υπουργούς του για την «πάρτη του». Αγνοεί σκάνδαλα που σε διαφορετική περίπτωση δεν θα αφάνιζαν μόνο έναν υπουργό αλλά θα βύθιζαν ολόκληρη κυβέρνηση. Την ίδια στιγμή επιβάλλει «σιγή ιχθύος» στην Κουμουνδούρου για να μην «ενοχλούν» τον Καμμένο και τους βουλευτές του. Είναι αξιοσημείωτο ότι οι υπερβολές του κ. Καμμένου δεν βρίσκουν τις ίδιες αντιδράσεις από τα άλλοτε… ιδιαιτέρως ευαίσθητα και ευσυγκίνητα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ
Από τον Καλογρίτσα και τον φερόμενο μεσάζοντα Βασίλη Παπαδόπουλο μέχρι τον Ιβάν Σαββίδη, τον «λαγό» της κυβέρνησης αλλά παράλληλα και τον εκλεκτό της κυβέρνησης που αργότερα το Μαξίμου έκανε τα πάντα για τον αποκηρύξει, ο Πάνος Καμμένος επιχείρησε να βάλει στο δικό του πολιτικό μονοπάτι και τον Αλέξη Τσίπρα και τα κατάφερε. Τρία χρόνια μετά όμως το Μαξίμου, κάνοντας τον απολογισμό του, βλέπει -διαβάζοντας τις δημοσκοπήσεις- ότι το δεξιό προφίλ που κατοχυρώνει με τις μνημονιακές του πολιτικές αλλά και με τον Πάνο Καμμένο στην κυβέρνηση τον φέρνουν ακόμη πιο κοντά στα μονοψήφια ποσοστά με τα οποία πάντα πορεύονταν.
Η ανάγκη του Μαξίμου να απαλλαγεί απ’ ό,τι το βαραίνει και το κάνει να γέρνει προς τα δεξιά είναι μονόδρομος και άρχισε εδώ και καιρό, βάζοντας αρχικά τον Πάνο Καμμένο στο περιθώριο και σταματώντας να βάζει πλάτη για να τον καλύψει, με εξαίρεση μόνο την περίεργη ανοχή του πρωθυπουργού.
Υπάρχουν όμως και οι φωνές στο ΣΥΡΙΖΑ που επιμένουν. Άλλωστε, πρέπει να διατηρηθεί και το αριστερό προφίλ του ΣΥΡΙΖΑ γιατί μ’ αυτό θα κληθεί και πάλι να διεκδικήσει την εξουσία που φαίνεται να χάνει τώρα που… έμαθε να γράφει και το δεξί.
Φίλης, Κοτζιάς, Σκουρλέτης, ακόμη και ο Κουβέλης, κατά καιρούς τα βάζουν με τον Καμμένο. Ο Κουβέλης τα βάζει με τον άφαντο και απομονωμένο Καμμένο, ο οποίος κρίθηκε από το Μαξίμου ως ο πλέον ακατάλληλος για να διαχειριστεί το θέμα της κρίσης με την Τουρκία και των δύο Ελλήνων στρατιωτικών. «Υπερτροφικός λόγος οι αναφορές για ομηρία. Δεν υπηρετούν τον σκοπό μας για τους δύο στρατιωτικούς», ανέφερε συγκεκριμένα ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Άμυνας.
Ο Σκουρλέτης λέει ότι μπορούμε και χωρίς τον Καμμένο. Ο Φίλης δεν του έχει συγχωρήσει το γεγονός ότι έφυγε εξαιτίας του από την κυβέρνηση όταν ο Πάνος θυμήθηκε να δείξει τον πατριωτισμό του και τα θρησκευτικά του αισθήματα απέναντι στις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις του πρώην υπουργού Παιδείας. Άλλωστε, ο Φίλης ποτέ δεν τον είχε αποδεχθεί ως κυβερνητικό εταίρο. Ο Κοτζιάς τον «τρέχει» στα δικαστήρια. Στο τελευταίο Υπουργικό Συμβούλιο έπεσαν οι μάσκες και ο Αλέξης για άλλη μια φορά επέλεξε να καλύψει τον Πάνο Καμμένο και να θυσιάσει τον υπουργό του Νίκο Κοτζιά.
Οι βουλευτές ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ «σφάζονται» μεταξύ τους στο πλαίσιο του γενικότερου κλίματος «αλληλοσπαραγμού» ενώ η υπόθεση των Πρεσπών -παλαιότερα ο Ιβάν Σαββίδης, η Σαουδική Αραβία κ.ά.- αποτέλεσε τη θρυαλλίδα που μετέτρεψε την κυβερνητική συμμαχία σε διακεκαυμένη ζώνη.
Μετά από τρία χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε ότι ο κυβερνητικός του συνέταιρος είναι ακροδεξιός -σύμφωνα με τις δηλώσεις της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ Αννέτας Καββαδία και τους χαρακτηρισμούς της προς τον πρώην βουλευτή των ΑΝΕΛ Δημήτρη Καμμένου- και δεν του «κάνει» για συνεταιράκι στην εξουσία.
Έτσι, γρήγορα έστρεψε το βλέμμα προς τα αριστερά και «ψάρεψε» καλό κλίμα από το Ποτάμι, ξεκινώντας τη διαδικασία «διαζυγίου» από τους ΑΝΕΛ. Ο Αλέξης Τσίπρας έμαθε τελικά να γράφει και με το δεξί και είδε ότι δεν του βγήκε σε καλό. Λίγο οι αστοχίες του Πάνου Καμμένου, λίγο το προκλητικό του προφίλ και η ασυγκράτητη πατριωτική ρητορική του που έφερε πολύ συχνά σε δύσκολη θέση τη χώρα, λίγο τα σκάνδαλα εκατομμυρίων με τη Σαουδική Αραβία αλλά και λίγο οι… κουμπαριές του Πάνου Καμμένου με τους επιχειρηματίες που «σύστησε» στον Αλέξη για να κάνει τις μπίζνες της εξουσίας οδήγησαν σε… αδιέξοδο.

ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥΣ
Με αφορμή ένα εθνικό θέμα, το Σκοπιανό, το οποίο η κυβέρνηση δεν κατάφερε να διαχειριστεί με ψυχραιμία και σύνεση προκαλώντας «διαλυτικές» τάσεις στους ΑΝΕΛ, με τους οποίους συγκυβερνά, το διαζύγιο φαντάζει… ιδανική προεκλογική λύση. Για πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ το Σκοπιανό είναι «χρυσή» ευκαιρία για «βελούδινο» διαζύγιο προκειμένου να «απαλλαγούν» από το κόμμα των ΑΝΕΛ ή τουλάχιστον από τον αρχηγό του γιατί οι βουλευτές του κόμματος παραμένουν… ανάγκη για τον ΣΥΡΙΖΑ της εξουσίας.
Από την πλευρά του Πάνου Καμμένου, ο οποίος περιμένει να έρθει η Συμφωνία στη Βουλή, μπας και καταφέρει να πάρει «ρεβάνς» μην ψηφίζοντας την κύρωσή της, αφού από τη στάση του μέχρι στιγμής είδε όχι μόνο το κόμμα του να φυλλορροεί αλλά και δημοσκοπικά να καταποντίζεται. Οι ΑΝΕΛ είδαν ξεκάθαρα πως στην πολιτική ζυγαριά βγήκαν όχι απλώς χαμένοι αλλά αντίκρισαν κατάματα τη συντριβή τους.
Οι έντονοι κραδασμοί γίνονται σεισμός πολλών Ρίχτερ. Τα απόνερα της Συμφωνίας δεν ήταν απλά αντιπολιτευτικές κορόνες όπως υπολόγιζε ο Πάνος Καμμένος αλλά μετά από τις παρενέργειες στο κόμμα του, τώρα φαίνεται αντιμετωπίζει σοβαρές προκλήσεις βλέποντας ότι η «αιμορραγία στελεχών» τον αποδυναμώνει στα μάτια του Μαξίμου, το οποίο εδώ και καιρό αναζητά νέο κυβερνητικό εταίρο.
Αντιλαμβανόμενος μάλιστα ότι δεν θα έχει καμία ευκαιρία για να κεφαλαιοποιήσει πολιτικά ένα μείζον εθνικό θέμα αφού έχασε το άλλοθι του πατριωτισμού διαπαντός, εμφανίζεται αποφασισμένος να παίξει το τελευταίο του χαρτί. Είναι σαφές ότι το κόμμα του κ. Πάνου Καμμένου αντιμετωπίζει άλλη μια ισχυρότατη κρίση, που αυτή τη φορά οι ελιγμοί του κυβερνητικού εταίρου του Αλέξη Τσίπρα αναμένεται να είναι τόσο «χοντροκομμένοι» που θα αναδείξουν την πολιτική του επιπολαιότητα και το βάθος ενός ανύπαρκτου πολιτικού εκτοπίσματος, το οποίο εξυπηρέτησε συγκεκριμένους σκοπούς σε έναν ανάρμοστο πολιτικά γάμο με τον ΣΥΡΙΖΑ