Το πολιτικό μας σύστημα είναι μια πολύ ωραία ατμόσφαιρα…

Του Θοδωρή Καλούδη

´Ολα δείχνουν πως το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του. Το πρώτο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα βρίσκεται στη θέση της Αξιωματικής αντιπολίτευσης – μαχόμενο μετωπικά απέναντι στην κυβέρνηση – δεν καταφέρνει να συγκινήσει περισσότερους από 1 στους 4 Έλληνες. Η συγκυβέρνηση των δύο παραδοσιακα αντίπαλων και πάλαι ποτέ πανίσχυρων κομμάτων Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, σήμερα υποστηρίζεται, στην καλύτερη περίπτωση, από 1 στους 3 πολίτες. Περιπου 2 στους 10 γυρίζουν την πλάτη στους υποψήφιους κυβερνήτες και ψηφίζουν “επιθετικά” μικρά, εκτός Βουλής, κόμματα. Τρία κόμματα , το νεοεμφανιζόμενο Ποτάμι, το ΚΚΕ και οι ΑΝΕΛ κινούνται μεταξύ 4 και 6,5%. Και η ναζιστική Χρυσή Αυγή “βγαζει γλώσσα” με ποσοστά που αγγίζουν το 10%.

Αλλά και στο εσωτερικό των κομμάτων, “μεγάλων” και “μικρών”, τα πράγματα εξελίσσονται με διαδικασίες και συμπεριφορές αποδιοργάνωσης και πολυμορφικού χαρακτήρα. Με συνέπεια η συγκυβέρνηση να ισορροπεί σε τεντωμένο σχοινί, η Αξιωματική αντιπολίτευση να μην εμφανίζει ομοιογένεια θέσεων και ετοιμότητα διακυβέρνησης και οι “μικροί”, που πολιτεύονται ως “μικρομέγαλοι”, να εμφανίζουν έντονη εσωτερική ρευστοτητα, γεγονός που δεν τους επιτρέπει ακόμα να έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στα δημόσια πράγματα.

Στον χώρο της κυβέρνησης, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ εμφανίζονται να ζούν τις “τελευταίες ημέρες της Πομπηίας”, αγκομαχώντας να περάσουν τον πύχη της Προεδρίας, να πάνε στην τετραετία και “μετά βλέπουμε”.

Στο εσωτερικό της ΝΔ επικρατει μια βουβή -για την ώρα- αναταραχή, μετά την εκπαραθύρωση από την κυβέρνηση των πρωταγωνιστών της των δύο προηγούμενων χρόνων. Εμφανώς δυσαρεστημένοι με τον κ. Σαμαρά εμφανίζονται οι “Καραμανλικοί”, κυρίως γιατί ο πρωθυπουργός εμπιστεύεται στο κρίσιμο υπουργείο Οικονομικών και τώρα στην Τράπεζα της Ελλάδος, στελέχη του περιβάλλοντος και της οικονομικής σκέψης του Κώστα Σημίτη, με τον οποίο είχε μεγάλη σύγκρουση ο Κώστας Καραμανλής (Στουρνάρας, Χαρδούβελης, αλλά και στο παρελθον Β.Ράπανος). Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του άνευ πολιτικού ρόλου, αλλά επιμένοντας να παίζει τον “Καραμανλικό παράγοντα”, Πάκη Παυλόπουλου ότι οι κ.κ. Στουρνάρας και Χαρδούβελης πρέπει “να αποκυρήξουν το αλήστου μνήμης Σημιτικο παρελθόν τους”… Είναι πολύ πιθανο η εσωτερική “μουρμούρα”, οι πολιτικάντικοι διαγκωνισμοί των “καπετανάτων”, σε συνδυασμό με την ελάχιστα δημοφιλή κυβερνητική πολιτική, να μην επιτρέψουν ανάκαμψη της Ν.Δ.

Στο, συνέταιρο της συγκυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι περισσότερο θολά. Εδώ παρατηρείται το φαινόμενο της αυτοκαταστροφής με τα διαλυτικά φαινόμενα να εκκινούνται αμέσως μετά την εκλογική διάσωση του κόμματος κυρίως από τους απόντες της εκλογικής μάχης. “Παπανδρεϊκοί” χωρίς ρόλο, “Παλαιοπασόκοι” (όσοι δεν λάκισαν ως ποντίκια προς ΣΥΡΙΖΑ μερια), πρόσωπα του παρελθόντος, γνωστά για τον κατ´ επάγγελμα “κυβερνητισμό” τους, εκπρόσωποι της “αριστερής συνείδησης του Κινήματος” και διάφοροι άλλοι νεόκοποι “παράγοντες εξελίξεων” διαφοροποιούνται, φραξιονίζουν, βουλεύονται και διαβουλεύονται (όλοι εναντίον της ηγεσίας Βενιζέλου) με πρόσχημα την “κακή για το Κίνημα” κυβερνητική συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με την ιστορική αντίπαλο ΝΔ – χωρίς πάντως να απαντάται το ερώτημα της πολιτικής σταθερότητας, ούτε να προβαλλεται κάποιο νέο πρόσωπο για νέος ηγέτης. Σε αυτό το κλίμα, το επερχόμενο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ μάλλον θα είναι συνέδριο ξεκαθαρίσματος λογαριασμών και λιγότερο “ενότητας”. Αυτονόητα, η συμβολή του ΠΑΣΟΚ, ως ενιαίου οργανισμού , στην ανασύνθεση του λεγόμενου “Κεντροαριστερού” χώρου και στη συγκρότηση νέου ισχυρού πολιτικού και εκλογικού μηχανισμού είναι σχετική.

Θα έλεγε κάποιος ότι με αυτές τις συνθήκες στο “κυβερνητικό μέτωπο του εχθρού”, στο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να ανοίγουν σαμπάνιες. Ωστόσο ο κ. Λαφαζάνης και η ισχυρή παρέα του προτιμά τη… βότκα. Και δεν αφήνει τον κ. Τσίπρα να ανοίξει τα φτερά του σε νέες συμμαχίες, με νέες πολιτικές, που θα έκαναν πιό πειστική,και πιό ελκυστικη σε περισσότερους πολίτες, την “εναλλακτική κυβερνητική πρόταση” του ΣΥΡΙΖΑ. Το περίεργο είναι ότι η αριστερη “πλατφόρμα” του κ. Λαφαζάνη είναι ιδεολογικά και πολιτικά πιό οργανωμένη και μεθοδική από την ηγετική ομάδα της “κυβερνησιμότητας”, που δεν έχει αποφασίσει ακόμα να κάνει την τελική και καθοριστική στροφή στη “ρεάλ πολιτίκ” – είτε από αμφιθυμία είτε από παλαιοκομμουνιστικά “κολλήματα”. Αλλά, αν και όταν το αποφασίσει ο κ. Τσίπρας,τι θα γίνει με το υπόλοιπο 35 – 40% του σταθερά “καθαρής” αριστερής λογικής κόμματος;

Στο νεοσύστατο ΠΟΤΑΜΙ, η δύναμη και η αδυναμία του έχουν το ίδιο όνομα: Σταύρος Θεοδωράκης. Το φρέσκο αυτό κόμμα ετοιμάζεται για τη συνεδριακή συγκρότησή του και παραμένει το μεγάλο ερωτηματικό για τις εξελίξεις, αφού οι μέχρι τώρα τοποθετήσεις στελεχων´ του τό τοποθετούν από την Κεντροαριστερά έως το νεοφιλελευθερισμό. Και πάντως, για την ώρα, δεν δημιουργει την αίσθηση ότι πρόκειται για τη νέα πολιτική πρόταση ανατροπής του ” παλαιού και φθαρμένου” στην πολιτική. Επί της ουσίας, όχι επί της εικόνας…

Το ΚΚΕ είναι το ΚΚΕ. Δεν έχει πολιτική πρόταση συμμετοχής σε διακυβέρνηση, αφού κινείται εκτός συστήματος και εκτός ρεαλισμού. Δεν προσφέρει στη λύση του Ελληνικού προβλήματος – ούτε καν ως πρόταση “αριστερής διακυβέρνησης” – και δείχνει να ενδιαφέρεται μόνο να είναι “ισχυρο” για να υπάρχει – και πάντως να μη γίνει περισσότερο ισχυρός ο ΣΥΡΙΖΑ…

Οι ΑΝΕΛ δεν κατατάσσονται από κανέναν αναλυτή στις δυνάμεις πολιτικής προοπτικής και δεν υπολογίζονται… Κανείς δεν ξέρει σε τι φάση θα βρίσκονται στις προσεχείς εκλογές, καθόσον εξελίσσονται στα … χωράφια τους κινήσεις ανάλογης πολιτικής επιρροής.

´Οσο για τη ναζιστική Χρυσή Αυγή, αυτή αποτελεί το μόνο σταθερό παράγοντα … αποσταθεροποίησης. Και μια ακόμα απόδειξη της αρχικής μας θέσης. Ότι το πολιτικό σύστημα έχει φτάσει στα όριά του…

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr