Το μνημόνιο «Μπαρμπαρός»

Του Κώστα Μαρδά

Μέσα σε ένα κλίμα εθνικής οργής για τις εκβιαστικές απαιτήσεις των δανειστών που απαιτούν περαιτέρω μείωση των συντάξεων φτώχειας, καθώς και την άρση της ευνοϊκής φορολόγησης των ακριτικών μας νησιών στο Ανατολικό Αιγαίο (πατρίδα Χίος χαίρε!), επιτρέψτε μου να μιλήσω για το άλλο ταπεινωτικό μνημόνιο που έχει επιβάλει η Τουρκία στην θάλασσα της Κύπρου. Το μνημόνιο του «Μπαρμπαρός»…

Εδώ και ένα μήνα, το τουρκικό ερευνητικό σκάφος εισέβαλε στα θαλάσσια οικόπεδα της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης όπου ήδη η Κυπριακή Δημοκρατία έχει συνάψει συμβάσεις εξόρυξης υδρογονανθράκων με την Ισραηλινή εταιρεία Noble  και την γάλλο- κορεατική ENO- GAS.  Πρόκειται για τον Αττίλα 3, αφού η Λευκωσία έχει ανακηρύξει  νομίμως την ΑΟΖ με το Ισραήλ και την Αίγυπτο, βάσει του Δικαίου της Θάλασσας.

Η ελληνική κυβέρνηση, προφανώς και έλαβε τα μέτρα της για να αποτρέψει ένα θερμό  επεισόδιο ή να το διαχειρισθεί νικηφόρα… Αν και – σε σχέση με προηγούμενες κρίσεις – το κυβερνητικό δίδυμο Σαμαρά- Βενιζέλου  φαίνεται να έχει επιλέξει το δόγμα της μη κλιμάκωσης. Δηλαδή «μας φτύνουν, αλλά κάνουμε πως… πέρα βρέχει».

Η αλήθεια είναι ότι, μελετώντας σημείο προς σημείο όλες τις  μεγάλες ελληνοτουρκικές κρίσεις των τελευταίων 50 ετών, και ο πλέον αδαής περί τα στρατηγικά  διαπιστώνει ότι οι κυβερνώντες,  είτε  εγκλωβίστηκαν στο μπλοκ της Νατοϊκής Αδελφότητας (Παπάγος, 1955),  είτε φόρτισαν επικινδύνως και άκαιρα την αντιπαράθεση (Μακάριος- Γρίβας ,1963- 64),  είτε αναλύθηκαν σε εθνικιστικές ανοησίες για να κάνουν μετά… έντρομοι πίσω, αφού  προκάλεσαν ωμότητες στην τουρκοκυπριακή μειονότητα (Μακάριος –Γρίβας – Παπαδόπουλος, 1967), είτε πρόδωσαν τον όρκο τους διευκολύνοντας τον εισβολέα (Ανδρουτσόπουλος-Ιωαννίδης,  1974), είτε κατέφυγαν στους Πόντιους Πιλάτους του ΟΗΕ (Καραμανλής, 1976), είτε υποχώρησαν στα κρυφά διατρανώνοντας από τα μπαλκόνια ότι κατατρόπωσαν τον εχθρό (Παπανδρέου , 1987) , είτε χειρίστηκαν σαν ατζαμήδες μια τουρκική καταδρομική επιχείρηση μειώνοντας την εθνική κυριαρχία (Σημίτης, 1996).

Βέβαια,  οι Έλληνες χειριστές των κρίσεων είχαν να αντιμετωπίσουν μια Τουρκία που δεν το είχε σε τίποτα να πάει σε θερμό επεισόδιο, έχοντας την ανοχή των ΗΠΑ, για την οποία δεν ίσχυε πάντα η προτροπή για αυτοσυγκράτηση! Αν εξαιρέσουμε την θετική- υπέρ των δικαιωμάτων της Κύπρου- σαφή δήλωση της Μόσχας του Πούτιν, καθώς και τη στάση  των περιφερειακών συμπαιχτών μας Ισραήλ και Αίγυπτο,  οι μεγάλοι μας  σύμμαχοι και στην εισβολή του «Μπαρμπαρός» τηρούν συμπεριφορά  ανοχής του Αττίλα 3. Και οι ΗΠΑ και η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ και, προπάντων,  ο ΟΗΕ,  συνιστά αυτοσυγκράτηση…

Το 1955 αυτοσυγκράτηση! Το 1963-64 αυτοσυγκράτηση! Το 1967 αυτοσυγκράτηση! Το 1974 αυτοσυγκράτηση! Το 1976 αυτοσυγκράτηση! Το 1987 αυτοσυγκράτηση! Το 1996 αυτοσυγκράτηση!

Αποτέλεσμα; Κατοχύρωση του δικαιώματος στρατιωτικής επέμβασης  της Τουρκίας στη Μεγαλόνησο με τις καραμανλικές συμφωνίες στης Ζυρίχης- Λονδίνου το 1959- 1960. Ντε φάκτο διαιώνιση του Αττίλα με  αμερικανο- ευρωπαϊκή βούλα. Πάγωμα των γεωτρήσεων στο Αιγαίο με το καραμανλικό πρωτόκολλο της Βέρνης  το 1976 που επανεπιβεβαίωσε ο Ανδρέας Παπανδρέου με τη συμφωνία του Νταβός το 1988.Περιορισμένη κυριαρχία στα Ίμια και σε εκατοντάδες βραχονησίδες του Αιγαίου με την σημιτική συμφωνία της Μαδρίτης το 1997.

Ναι. Αν- προς στιγμήν-  πιστέψουμε ότι το μνημόνιο «έσωσε» την χώρα από πλήρη κατάρρευση, έτσι και το διαρκές μνημόνιο στο Αιγαίο απέτρεψε έναν πόλεμο,  διατηρώντας την ειρήνη,  αλλά σε μειωτικές για την Ελλάδα συνθήκες Pax Americana.Τουλάχιστον, να ξέρουμε πόσο μας κοστίζει  σε εθνική κυριαρχία η αυτοσυγκράτηση… Και πόσο θα μας στοιχίσει το μνημόνιο «Μπαρμπαρός»…