Τα παιδικά τους όνειρα – οι εφιάλτες μας!

Του Κώστα Μαρδά

Η Ελλάδα πληρώνει, μεταξύ άλλων, τα παιδικά κόμπλεξ των πρωθυπουργών της. Διότι, εκτός από τα δομικά -ας τα ονομάσουμε έτσι- δεδομένα της ελληνικής περίπτωσης, που είναι: ο παλαιοκομματικός καπιταλισμός, ο αρχηγισμός, η οικογενειοκρατία, ο αριστερός και δεξιός λαϊκισμός, ο φαύλος δικομματισμός, η μιντιοκρατία, τα αδηφάγα τραπεζικά μεγαθήρια, μαζί και οι κατασκευαστικές ατέλειες του καφενείου που κατ’ ευφημισμό αποκαλείται «Ευρωπαϊκή Ένωση», υπάρχουν και τα υποκειμενικά δεδομένα που είναι: Οι πρωθυπουργοί της εξουσίας με όλα τα ψυχολογικά τους! Και συγκεκριμένα: τα κόμπλεξ τους…

Πληρώσαμε ακριβά το κόμπλεξ του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος μπήκε στον αγώνα να γίνει αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας γιατί- όπως έλεγαν οι της Καραμανλικής σχολής- δεν ήθελαν ποτέ να αφήσουν το κόμμα στα χέρια της οικογένειας Μητσοτάκη! Έτσι, ο Καραμανλής επιστρατεύτηκε και εξελέγη αρχηγός του κόμματος του θείου του. Νικώντας τον διαπλεκόμενο Σημίτη έγινε πρωθυπουργός με το φιλόδοξο σχέδιο για «επανίδρυση του Κράτους»! Το κράτος όμως, αντί να επανιδρυθεί, διογκώθηκε. Ο Καραμανλής- κατά δήλωσή του- κουράστηκε να κυβερνά. Και, παρά τις προειδοποιήσεις του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης, ακόμη και του εν Αθήναις αμερικανού πρεσβευτή ότι το έλλειμμα μεγαλώνει επικίνδυνα, δεν έλαβε δραστικά μέτρα αποτροπής της κρίσης. Κι ας ερχόταν κατά πάνω μας το παγόβουνο…

Πληρώσαμε ακριβά τον Γιώργο Παπανδρέου, που, θέλοντας να εκδικηθεί τον πατέρα του, ο οποίος είχε λίγη εκτίμηση στα ηγετικά του προσόντα του κανακάρη του, έκανε το παν να αναδειχθεί πρωθυπουργός, την ίδια ώρα που το παγόβουνο του χρέους ερχόταν κατά πάνω μας! Πληρώσαμε ακριβά την global κουλτούρα του, καθώς θεωρούσε πως το ελληνικό πρόβλημα θα το έλυνε με ευρωπαϊκό στυλ, με φόρουμ και – στο τέλος – με το ανόητο επιχείρημα ότι έχει «το πιστόλι στο τραπέζι» . Χρειάστηκαν καμιά εικοσαριά Σύνοδοι και παρασύνοδοι της «ούτω καλουμένης» … Ευρωπαϊκής Ένωσης για να υπαγάγει τελικά την Ελλάδα κατά τρόπο ταπεινωτικό στο μνημόνιο made by IMF (ΔΝΤ).

Πληρώσαμε ακριβά το παιδικό όνειρο του Αντώνη Σαμαρά να εκλεγεί πρωθυπουργός. Ο οποίος, φορώντας τη στολή του αντιμνημονιακού Ζορό, έδινε αγώνα υπέρ των φτωχών και αδυνάτων, υποσχόμενος πως όταν θα ερχόταν στην εξουσία θα τους έκοβε το λάθος φάρμακο που τους χορηγούσε ο συμφοιτητής και συγκάτοικος του στο πανεπιστήμιο Άμχερστ των ΗΠΑ Γιώργος Παπανδρέου. Ο Τρελαντώνης κατά του μνημονίου, αφού μας υποσχέθηκε ότι έχει βρει ισοδύναμα στο Ζάππειο (1,2,3,4) κοιμήθηκε την Κυριακή των εκλογών αντιμνημονιακός και την Δευτέρα ξύπνησε στην αγκαλιά της Μέρκελ. Κάθισε στην πρωθυπουργική καρέκλα εκδικούμενος τον άλλοτε μέντορά του Κώστα Μητσοτάκη, ο οποίος τον θεωρούσε προδότη της παράταξης. Επί δύο χρόνια συνέχισε να μας χορηγεί το φάρμακο που ο ίδιος ήξερε ότι είναι θανατηφόρο. Και το παγόβουνο αντί να μικρύνει μεγάλωνε!

Πληρώσαμε ακριβά το νεανικό όραμα του Αλέξη Τσίπρα να γίνει ο Τσε Γκεβάρα της νότιας Ευρώπης. Παρότι όλοι οι ηγετικοί παράγοντες των Βρυξελλών τον προειδοποίησαν πολύ πριν τις εκλογές ότι δεν θα του κάνουν το χατίρι να ακυρώσουν το θανατηφόρο μνημόνιο, εκείνος ζήτησε «εδώ και τώρα» την πρωθυπουργία. Μετά από ένα 5μηνο κλεφτοπόλεμο, που διανθίστηκε από εκκεντρικότητες τύπου Βαρουφάκη, από ηρωικές ανοησίες υπουργών και από αριστερισμούς που θύμιζαν φοιτητικό αμφιθέατρο, έπεσε στην παγίδα της συμμορίας των δανειστών. Η δικαιολογία ότι δεν περίμενε πως θα του έκλειναν τη στρόφιγγα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προς τις μισοχρεοκοπημένες ελληνικές τράπεζες είναι –επιεικώς- εγκληματική αφέλεια. Έπρεπε από νωρίς να έχει οργανώσει αντίμετρα σε κάθε επίθεση των πιστωτών. Παρά την υπεράνθρωπη προσπάθειά του μέσα στο στόμα του λύκου, η τακτική του κατέληξε μπούμερανγκ, αφού βρέθηκε στη θέση να επιζητά –εν μέσω δημοψηφίσματος- τρίτο μνημόνιο. Αντικειμενικά χρεώνεται τις ουρές μπροστά από τα ΑΤΜ, αν και είναι αποτέλεσμα εκβιασμού του Ντράγκι και της παρέας των δανειστών οι οποίοι απαιτούν τις συντάξεις των Ελλήνων για να πληρωθούν τα δάνεια της υποταγής.

Μιλάμε για μια Αριστερά των 60 ευρώ, απέναντι σε ευρω-εκβιαστές των 300 δις…

…Kαι τα «παιδιά» εξακολουθούν να παίζουν τα παιχνίδια τους, που τα πληρώνουν μικροί και μεγάλοι…