Ταπί και ψύχραιμοι

Του Γρ. Νικολόπουλου

Αν σκεφτεί κανείς σε τι δίλημμα βρίσκονται οι Ελληνες ψηφοφόροι, μπορεί να τρελαθεί.

Διότι παρακολουθούν ένα παιχνίδι που τους αφορά και το οποίο παίζεται στην πλάτη τους, ερήμην τους. Από τη μία γνωρίζουν ότι η χώρα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και δεν μπορεί επειδή είναι πτωχευμένη και ζει με τις ενέσεις των δανεικών. Για να παίρνει τις ενέσεις πρέπει να αυτοακρωτηριάζεται -κλείσιμο επιχειρήσεων, ανεργία, ύφεση, μείωση μισθών και συντάξεων, μετανάστευση κ.λπ.- επειδή η κυβέρνηση δεν καταφέρνει ούτε να εξυγιάνει την οικονομία, ούτε να διαπραγματευτεί με τους Ευρωπαίους για κάτι καλύτερο. Αν αποφασίσει ο πολίτης να αλλάξει κυβέρνηση, έρχεται ο έτερος διεκδικητής και λέει ότι δεν θα υπογράψει τίποτα με τους Ευρωπαίους, αλλά θα τους πείσει να αλλάξουν εκείνοι στάση έναντι της Ελλάδας, εκβιάζοντάς τους ότι αν αυτοκτονήσουμε εμείς, η Ευρώπη θα έχει πρόβλημα.

Μεταξύ αυτών των δύο, δηλαδή μιας ανίκανης κυβέρνησης, που δεν έκανε καμία μεταρρύθμιση και μας τσάκισε στους φόρους, και μιας ακραίας αντιπολίτευσης, που επιμένει ότι η Ευρώπη θα χορεύει στα νταούλια που θα χτυπάει ο Τσίπρας, παίζεται η κυβέρνηση που θα προκύψει απ’ αυτές τις εκλογές. Διότι, ενώ κανείς από τους δύο δεν θα έχει απόλυτη πλειοψηφία, ο πρώτος θα πάρει 50 έδρες επιπλέον και θα μπορεί να αποκτήσει πλειοψηφία και να κυβερνήσει. Αν ο ψηφοφόρος επιθυμεί κάτι άλλο, έχει δύο ακόμη ακραία κόμματα, ΚΚΕ και Χρυσή Αυγή (μη μου πείτε ότι δεν είναι το ίδιο, δεν λέω ότι είναι το ίδιο, λέω ότι είναι ακραία), ή μερικά άλλα μικρά κόμματα που παλεύουν να μπουν στη Βουλή για να συνεργαστούν με όποιον από τους δύο μονομάχους κερδίσει.

Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα

Αν το πάμε ακόμη παρακάτω, όποιος μαυρίζει τον Σαμαρά, το κάνει επειδή μας τσάκισε στους φόρους, αλλά ο Τσίπρας θα βάλει ακόμη περισσότερους για να εξυπηρετήσει την πολιτική που θέλει να κάνει και η οποία έχει αύξηση δημοσίων δαπανών.

Και αν το δούμε και σε πιο σουρεαλιστικό επίπεδο, η διαπραγμάτευση που υποστηρίζει ο Τσίπρας ότι θα κάνει με την Ευρώπη (ας τη λέμε Μέρκελ) ποια είναι;

Ο Τσίπρας λέει ότι η Μέρκελ θα κάνει πίσω και θα μας χρηματοδοτεί, η Μέρκελ λέει ότι ο Τσίπρας θα κάνει πίσω και θα τηρήσει τις δεσμεύσεις. Διαπραγματεύονται λοιπόν στη δική μας πλάτη δύο διαπραγματευτές που το επιχείρημά τους είναι ότι ο άλλος θα κάνει πίσω. Οσο κανένας από τους δύο δεν κάνει πίσω, εμείς πτωχεύουμε.

Δεν μπορούμε να νιώθουμε καμία μα καμία ασφάλεια.

Πότε θα νιώθαμε ασφάλεια;

Αν έλεγε η Μέρκελ ότι θα αρχίσει διαπραγμάτευση για ένα νέο ελληνικό πρόγραμμα με στόχο την έξοδο από την ύφεση και την επίτευξη αναπτυξιακών ρυθμών και αν έλεγε ο Τσίπρας ότι στόχος του είναι να συμφωνήσει με τους Ευρωπαίους εντός ευρωπαϊκού πλαισίου και ότι προέχει να μη διακοπεί η χρηματοδότηση της χώρας.

Μπορεί βέβαια να τα πει αυτά ο Τσίπρας μετά τις εκλογές αν κερδίσει – δεν (τον/μας) παίρνει να μην τα πει. Ωστόσο, μέχρι τότε τα λεφτά τελειώνουν, εισαγωγές γίνονται μόνο τοις μετρητοίς, οι συναλλαγές έχουν παγώσει, οι προκρατήσεις ξενοδοχείων έχουν σταματήσει κι εμείς περιμένουμε ταπί και ψύχραιμοι.

Αναδημοσίευση από: protothema.gr