Προσκλητήριο συμπαράταξης χωρίς αρχηγισμούς και αποκλεισμούς…

Του Κώστα Πανταζή,

μέλους της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ

Η ανασυγκρότηση της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης ή αλλιώς του χώρου της Κεντροαριστεράς ήρθε αμείλικτα στο προσκήνιο μετά την εκλογική καθίζηση του ΠΑΣΟΚ στις διπλές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012. Τούτο διότι ήταν προφανές ότι το ΠΑΣΟΚ έπαυσε να εκφράζει κυρίαρχα εκλογικά το σύνολο της παράταξης και άνοιξε η συζήτηση της μετεξέλιξής του.

Οι πρόσφατες μάλιστα ευρωεκλογές, όπου για πρώτη φορά δοκιμάστηκε το εγχείρημα της Ελιάς, σε συνδυασμό με την κατάρρευση της ΔΗΜΑΡ, έθεσαν επιτακτικά προ των ευθυνών τους όλα τα πολιτικά κόμματα, φορείς, κινήσεις και προσωπικότητες του χώρου. Ειδικά όταν διαφαίνεται ότι ο προοδευτικός χώρος, ενώ προβάλλει με ισχυρή θεσμική και κοινωνική εκπροσώπηση τους μαζικούς φορείς, έχει περιορισμένη κομματική και εκλογική ισχύ.

Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην πολιτική ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Σε αυτό το σημείο ανοίγουν δύο ζητήματα. Το πρώτο είναι οι όροι και οι διαδικασίες. Το δεύτερο αφορά τη λειτουργία και τα πολιτικά προτάγματα της Κεντροαριστεράς. Η παράταξη δεν υπήρξε ποτέ ένα χώρος που τοποθετούνταν σχηματικά μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς,  αλλά ένας αυτόνομος πολιτικός χώρος με αρχές, αξίες, διακυβεύματα και πολιτικές που κινητοποιούσαν δυνάμεις και συγκροτούσαν πλειοψηφικά ρεύματα. Μια συμμαχία που εκκινούσε από τις παρυφές της κομμουνιστικής Αριστεράς μέχρι και το δημοκρατικό Κέντρο.

Το πρώτο ζήτημα ξεκινά από ένα προσκλητήριο συμπαράταξης. Απαιτεί ειλικρινείς προθέσεις, εξαντλητικό διάλογο, χωρίς προαπαιτούμενα, υπέρβαση των αρχηγισμών και των τεχνητών διαχωρισμών, σεβασμό στη διαφορετικότητα, σχέσεις εμπιστοσύνης και ανοιχτές διαδικασίες. Πάνω απ’ όλα όμως ευθύνη στην πορεία προς ένα μαζικό και αντιπροσωπευτικό ιδρυτικό συνέδριο και δυναμική συμμετοχή της βάσης, του κόσμου της Δημοκρατικής Παράταξης.

Όσον αφορά το δεύτερο ζήτημα, θεωρώ ότι πρώτα πρέπει να συζητήσουμε τη δομή της Παράταξης, τη λειτουργία της, το ιδεολογικό της στίγμα, την πολιτική της στρατηγική και έπειτα θα έρθει η ώρα των προσώπων. Οι διαδικασίες και οι πολιτικές επιλογές εγγυώνται την πορεία και όχι τα πρόσωπα. Αυτό δεν πρέπει να το λησμονεί κανείς, πόσω μάλλον αυτοί που επιθυμούν να ηγούνται.

Ναι στη μετεξέλιξη, αλλά με επαναφορά της Παράταξης στις αξίες της, με συλλογικό και δομημένο πολιτικό κόμμα και υπεράσπιση των ιστορικών στρατηγικών της επιλογών.

Και κάτι ακόμη… Ο λόγος που επιβάλλει την ανασύνθεση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης είναι τα δύο βασικά γνωρίσματα που έφερε διαχρονικά η παράταξη αυτή: ο πατριωτικός χαρακτήρας και η εμπέδωση του κοινωνικού κράτους. Είναι μάλιστα τα δύο χαρακτηριστικά που διαγράφουν και τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές τόσο με την άλλη Αριστερά όσο και με τη Δεξιά. Στο συγκεκριμένο σημείο απαιτείται η ανάλυση και διατύπωση ενός ρεαλιστικού Εθνικού σχεδίου για την ανασυγκρότηση και την ανάπτυξη της πατρίδας μας, με υπέρβαση των μνημονιακών συνταγών, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η ευθύνη της ενιαίας πολιτικής και εκλογικής έκφρασης της Κεντροαριστεράς, ως της μόνης αξιόπιστης, πατριωτικής και δημοκρατικής πολιτικής δύναμης, ικανής να εγγυηθεί την πορεία της πατρίδας μας στο μέλλον είναι μεγάλη και είναι μπροστά μας. Ας φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων…