Παράνοια ή στρατηγική;

Του Γρηγόρη Νικολόπουλου

Πολλά από αυτά που ακούγονται παρανοϊκά στη διεθνή κοινή γνώμη αλλά και σε πολλούς Ελληνες που δεν θέλουν να αντιληφθούν «τι παίζεται» είναι εξηγήσιμα.
Για παράδειγμα, αναρωτιούνται οι ξένοι και πολλοί δικοί μας γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τέθηκε επικεφαλής των διαμαρτυριών εναντίον της κυβέρνησής του. Μια εξήγηση: για να κλέψει τη δόξα του ΚΚΕ και των αριστεριστών. Στις διαδηλώσεις αυτές πρωτοστατεί το ΠΑΜΕ και συμμετέχουν με αξιώσεις οι αριστεριστές και πρώην κορυφαία στελέχη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όπως η Ζωή Κωνσταντοπούλου και ο Παναγιώτης Λαφαζάνης.

Τόσο το ΚΚΕ όσο και οι πρώην υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ διεκδικούν τη σημαία της Αριστεράς από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος ως κυβέρνηση έχει χάσει την αριστερή του ταυτότητα αφού εφαρμόζει τις φιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλουν οι δανειστές. Αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να το επιτρέψει κι έτσι προτιμά να ηγηθεί ο ίδιος στις διαδηλώσεις εναντίον του, γεγονός που μοιάζει παράδοξο στους ξένους και στους μη αριστερούς Ελληνες. Οι αριστεροί βεβαίως γνωρίζουν πολύ καλά την τακτική του καπελώματος, η οποία μονίμως παίζει κυρίαρχο ρόλο σε όλα τα εσωτερικά ζητήματα της ελληνικής Αριστεράς. Πρόκειται δηλαδή για μια εσωτερική υπόθεσή της με την ευρεία έννοια και γι’ αυτό μοιάζει σουρεαλιστική η συμπεριφορά της κυβέρνησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, έχει καταφέρει σήμερα το αδιανόητο, να είναι δηλαδή ταυτοχρόνως κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Αυτή η «επιτυχία» έρχεται να προστεθεί σε πολλές άλλες, όπως ότι ο ίδιος ο πρωθυπουργός ηγήθηκε του «Οχι» στο δημοψήφισμα, το οποίο τελικά ερμήνευσε ως «Ναι», και μάλιστα πήρε και την έγκριση του λαού με τις εκλογές που ακολούθησαν για να το υλοποιήσει, υποσχόμενος ότι θα υλοποιήσει το «Οχι»!
Το μόνο που κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή είναι μια επικοινωνιακή διαχείριση της διακυβέρνησης. Θέλει πάση θυσία να παραμείνει στην εξουσία, προσμένοντας ίσως ότι κάποια στιγμή θα έχει πιο απτά οφέλη, καταχράται την κυβερνητική ισχύ όπου και όπως μπορεί, απολύοντας κατά βούληση στελέχη των ανεξάρτητων θεσμών και των δημοσίων υπηρεσιών, τοποθετεί στις θέσεις αυτές δικούς της ανθρώπους χωρίς πείρα και χωρίς προσόντα αρκεί να είναι στην «παρέα». Συγκαλύπτει όλα τα σκάνδαλα των κορυφαίων στελεχών της επιτιθέμενης σε όλους τους άλλους και συνεχίζει να ψεύδεται ασύστολα όταν απευθύνεται στους Ελληνες πολίτες και στους διεθνείς συνομιλητές της.

Η ελληνική κοινωνία, παρ’ όλα αυτά, συνεχίζει να δείχνει από ανοχή μέχρι και φανατική προτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που σημαίνει ότι δεν θέλει με τίποτα να επανέλθει στα παλιά πολιτικά σχήματα του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. Ισως δείχνει ανοχή στον ΣΥΡΙΖΑ επειδή είναι πολύ νωρίς για να ξεπεραστεί το απωθημένο πολλών δεκαετιών για μια αριστερή κυβέρνηση, παρόλο που οι αριστεροί δεν τη θεωρούν πλέον τέτοια. Η πιθανότερη εξήγηση, πάντως, για τον λόγο που οι πολίτες ανέχονται όλα αυτά τα ψέματα και την εμφανή κοροϊδία είναι ότι θεωρούν ότι ούτε θα πληρώσουν, ούτε θα κατασχεθούν οι περιουσίες τους όσο είναι στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η κυβερνητική ανεπάρκεια, η ιδεολογική διαφωνία με τους πιστωτές, η διπλή γλώσσα «περνάω τα μέτρα αλλά δεν τα εφαρμόζω», ο λαϊκισμός, είναι αυτά που προσφέρουν στους πολίτες την ψευδαίσθηση για τη διασφάλιση των όσων έχουν σήμερα.
Αυτό κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι πορεύεται -με ψέματα, με λαϊκισμό, με θράσος-, και καταφέρνει να παραμένει στην εξουσία έχοντας στείλει την αντιπολίτευση στο περιθώριο και εμφανιζόμενος ως μοναδικός κριτής του εαυτού του παίζοντας συχνά διπλούς και αντιφατικούς ρόλους.

Η πραγματικότητα βέβαια που ζει η χώρα θα μας προσγειώσει απότομα και σύντομα. Μετά τις γιορτές θα διαπιστώσουμε τόσο εμείς όσο και οι ξένοι δανειστές ότι το δημοσιονομικό κενό είναι μεγάλο και θα βρεθούμε σε αδυναμία πληρωμής μισθών του Δημοσίου και συντάξεων. Και πάλι εκείνη τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ θα τεθεί επικεφαλής των διαμαρτυριών των απλήρωτων δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων, που θα είναι πλέον πολύ πιο οργισμένοι και πιο βίαιοι, και θα προσπαθήσει να στρέψει την οργή προς τους ξένους πιστωτές οι οποίοι δεν μας δίνουν λεφτά για να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ηγηθεί της αντιπολίτευσης, κατηγορώντας, όπως πάντα, τους ξένους και τα ντόπια κέντρα και θα οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ, στο παράλληλο νόμισμα, στο σχέδιο Σόιμπλε, και πάλι θα έχει τον λαό μαζί του, αφού ο λαός θα είναι απλήρωτος και νηστικός και δεν θα έχει καμία αντίρρηση να πάει στη δραχμή αρκεί να βάλει στην τσέπη του ό,τι να ’ναι: δραχμές ή τυπωμένες χαρτοπετσέτες.

Το σενάριο λοιπόν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όταν φτάσει στο απροχώρητο θα επιδιώξει να φτιάξει μια οικουμενική κυβέρνηση για να μοιραστεί τις ευθύνες με τα άλλα κόμματα δεν είναι βέβαιο ότι θα επικρατήσει. Αυτό που κάνει μέχρι σήμερα δείχνει τη στρατηγική του, η οποία είναι ότι ο ίδιος θα ηγηθεί της αποχώρησης από το ευρώ ισχυριζόμενος ότι έκανε μια υπερπροσπάθεια, ότι ο ελληνικός λαός έκανε μεγάλες θυσίες αλλά τα «ντόπια κέντρα και οι κακοί ξένοι μάς επιτίθενται, ζητάνε παράλογα πράγματα, μας πίνουν το αίμα, μας είπαν ψέματα και δεν μας μείωσαν το χρέος και γι’ αυτό εμείς πρέπει υπερήφανα να ακολουθήσουμε τον δρόμο της εξόδου από την ΟΝΕ για να σωθούμε». Και αν αυτό συμβεί και παραμείνει στην κυβέρνηση, θα μπορεί, έχοντας τη δυνατότητα να τυπώσει δικό του χρήμα, να αρχίσει τις παροχές και τις προσλήψεις και να «ζήσει το όνειρο» μοιράζοντας σε όλους φρεσκοτυπωμένα χαρτονομίσματα, χωρίς βέβαια αγοραστική δύναμη.

Αναδημοσίευση από protothema.gr