«Ο φανατικός είναι ένας επιζήμιος υπερασπιστής»

Του Γιάννη Μιχαήλ

Η Ελλάδα ολόκληρη -και πολύ περισσότερο η Αθήνα- είναι μια πολύ μεγάλη γειτονιά, γι αυτό (και λίγο πολύ) όλοι γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Κάτι ο συγγενής στο χωριό ή στην πόλη, κάτι ο γείτονας που έχει παιδιά και ανήψια στην Αθήνα, κάτι ο κουμπάρος που έχει έναν ξάδερφο, ο οποίος είναι στα μέσα και στα έξω, κάτι η κομμώτρια του ανηψιού της συμπεθέρας, που γνωρίζει όλους και όλες τους σελέμπριτι, κάτι ο κολλητός φίλος που έχει άκρες στο… Μαξίμου και τον… Λευκό Οίκο, είναι τα αδιάσειστα στοιχεία για να ξέρουμε από πρώτο χέρι πρόσωπα και καταστάσεις.

Έτσι, μόλις έρθει στην επικαιρότητα κάποιος πρωταγωνιστής από το πουθενά, αρχίζουν τα σενάρια. Οι περισσότεροι έχουν άποψη για το πρόσωπο και ας μη ξέρουν ποιός είναι. Το τελευταίο διήμερο τηλεοπτικός πρωταγωνιστής αναδείχθηκε ο Κώστας Αρβανίτης, ο οποίος αποκάλεσε τον Πρωθυπουργό με μια λέξη, την οποία πολλοί νεοέλληνες την έχουν στο στόμα τους σαν την τσίχλα. Ο Αρβανίτης, που είναι διευθυντής του ραδιοφωνικού σταθμού του ΣΥΡΙΖΑ, τοποθετήθηκε στη θέση αυτή, όταν έκανε την ηρωική έξοδο από την ΕΡΤ. Στο κρατικό κανάλι  παρουσίαζε πρωινή εκπομπή, την οποία είχε καπαρώσει από την εποχή, που ήταν Πρωθυπουργός ο Σημίτης.

Ο Κώστας Αρβανίτης, δηλώνει δημοσιογράφος. Ας το δεχθούμε, όχι με την έννοια ότι στην Ελλάδα, είσαι ότι δηλώσεις, αλλά με το γεγονός, ότι δεν υπάρχει καμιά απαγορευτική διάταξη, για να εμποδίσει τον οποιονδήποτε, να ασκήσει αυτό το επάγγελμα. Να σημειώσουμε μόνον, ότι η επαγγελματική του δραστηριότητα, περιορίστηκε σε δύο-τρία ραδιόφωνα και στην ΕΡΤ. Από εφημερίδα, δεν πέρασε ποτέ. Και ένας δημοσιογράφος καταξιώνεται. μόνον όταν δει την υπογραφή του, κάτω από ένα κομμάτι εφημερίδας. Ενδεχομένως, για κάποιους να μην έχει και πολύ μεγάλη σημασία, αυτή η λεπτομέρεια. Όμως, η θητεία σε εφημερίδα, σφραγίζει ουσιαστικά το δημοσιογραφικό πτυχίο. Άλλωστε, όλοι οι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί αστέρες (Χατζηνικολάου, Παπαχελάς, Ευαγγελάτος, Τράγκας, Τρέμη, Στάη και δεκάδες άλλοι, έχουν ευδόκιμο θητεία στην έντυπη δημοσιογραφία)

Αντιθέτως, διάφοροι άλλοι, που δεν τους «σήκωνε» το κλίμα της εφημερίδας, προτίμησαν τον κομματικό πατριωτισμό και για να επιβιώσουν εκεί έγιναν βασιλικώτεροι του βασιλέως. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο Αρβανίτης. Υποστηρικτής της Κυβέρνησης Σημίτη, μόλις έφυγε από την ΕΡΤ, έπεσε στις αγκαλιές του ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί, όχι μόνον βρήκε καταφύγιο, αλλά πήρε και εξέχουσα θέση, Διευθυντής του Ραδιοφωνικού σταθμού. Τόσο πολύ εκτίμησε τα προσόντα του ο Αλέξης Τσίπρας. Μετά από αυτό ο Αρβανίτης δεν είχε άλλη επιλογή. Έγινε ένας «ταλιμπάν» της δημοσιογραφικής φωνής της Κουμουνδούρου (Για όσους θυμούνται το καλοκαίρι, όταν έκαναν απεργία στο «κόκκινο» οι τεχνικοί. ο Αρβανίτης τους αποκάλεσε εκβιαστές, γιατί έλεγε ότι οι εργαζόμενοι σε κομματικό σταθμό δεν απεργούν).

Δυστυχώς ο κομματικός φανατισμός, οδηγεί ανθρώπους ανερμάτιστους, στο να υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Ο σατυρικός ποιητής Ανδρέας Λασκαράτος έλεγε ότι «ο φανατικός είναι επιζήμιος υπερασπιστής», ενώ ένας διανοητής της δεκαετίας του ’30 ο Ασημάκης Πανσέληνος (λογοτέχνης και δημοσιογράφος) υποστήριζε ότι «υπάρχουν άνθρωποι ηλίθιοι από φανατισμό και άλλοι φανατικοί από ηλιθιότητα».

Δεν γνωρίζω, με ποια κριτήρια ο κ. Τσίπρας, επιλέγει τους άμεσους συνεργάτες του. Αφού, όμως, προτιμά μεγέθη ενός Αρβανίτη, εμάς δεν μας πέφτει λόγος.