Ο Λαφαζάνης, οι Σκουριές και ο Βάρναλης

Γράφει ο Ορθολογιστής

Ο υπουργός, με τον βαρύγδουπο τίτλο που φέρει το υπουργείο του (Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας), Παναγιώτης Λαφαζάνης, ασφαλώς και θα περιβληθεί από τις τύψεις του, όταν θα πάει το βράδυ στο σπίτι του και κάνει μια αυτοκριτική για τα πεπραγμένα της ημέρας. Το πρωί έξω από το υπουργείο του, στη Λεωφόρο Μεσογείων, βρέθηκαν χιλιάδες (4 ή 5, δεν έχει σημασία) διαδηλωτές, που διήνυσαν εκατοντάδες χιλιόμετρα από τη Χαλκιδική μέχρι την Αθήνα, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν για την πολιτική της κυβέρνησης για τα μεταλλεία χρυσού, στις Σκουριές. Δεν θα σχολιάσουμε το γεγονός ότι η κυβέρνηση, θέλει να κλείσει τα μεταλλεία, επειδή, στο κάτω-κάτω αυτή είναι η πολιτική της. Το μείζον θέμα, είναι άλλο. Ο υπουργός της «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνησης, πρώην στέλεχος του ΚΚΕ, ηγέτης της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, συχνός διαδηλωτής – πριν από τρεις μήνες- σε κάθε μορφής κινητοποίηση, αρνήθηκε να δει αντιπροσωπεία των εργαζομένων που ήταν επί –περίπου- 4 ώρες έξω από το υπουργείο. Αν μη τι άλλο, η στοιχειώδης ευαισθησία, επέβαλε, έστω για τα προσχήματα, να δεχθεί τους εργαζόμενους. Αυτό είναι το νέο ήθος, που επαγγέλλεται η νέα κυβέρνηση; Μήπως, όμως, στον κ. Λαφαζάνη, πρέπει να υπενθυμίσουμε τον ακροτελεύτιο στίχο του Κώστα Βάρναλη από το ποίημα «Ελεύθεροι πολιορκημένοι» για να κοιμηθεί το βράδυ ήσυχος;

«Αχ, πού ‘σαι νιότη, που ‘δειχνες, πως θα γινόμουν άλλος».