Οι άνθρωποι δεν θέλουν επενδύσεις και το λένε

Του Βασίλη Στεφανακίδη

Το είπε μόλις προχθές ο πρώην υπουργός Υποδομών Χρήστος Σπίρτζης και δεν πίστευα στ’ αυτιά μου: «Κατά βάθος εύχομαι να μην ευοδωθεί ο διαγωνισμός για τα περιφερειακά αεροδρόμια και να μην ξεπουληθεί ο εθνικός πλούτος για να μπορέσουμε να τα αξιοποιήσουμε με το δικό μας σχέδιο»!

Για όσους δεν γνωρίζουν, εδώ και 17 μήνες έχει γίνει ο σχετικός διαγωνισμός και η γερμανική Fraport πλειοδότησε προσφέροντας 1,2 δισ. ευρώ, ποσό σχεδόν υπερδιπλάσιο από τον αμέσως επόμενο ενδιαφερόμενο. Η σύμβαση μέχρι τώρα δεν έχει υπογραφεί, καθώς η κυβέρνηση Τσίπρα ήταν αντίθετη και με αυτή την ιδιωτικοποίηση. Ωστόσο, στο πακέτο της συμφωνίας στην οποία σύρθηκε, όπως σύρθηκε, υπάρχει και η ρητή δέσμευση του τέως πρωθυπουργού για ολοκλήρωση του διαγωνισμού, κάτι το οποίο δεν μπορούν ακόμα να χωνέψουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Χώρια που οι Γερμανοί της Fraport φαίνεται να το έχουν ψιλομετανιώσει, καθώς εκ των υστέρων έκριναν πως η προσφορά τους ήταν πολύ γενναιόδωρη και γιατί στο μεταξύ η κατάσταση έχει αλλάξει άρδην και ο τραπεζικός δανεισμός από τις ελληνικές τράπεζες μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτος. Πέραν αυτού, όμως, εκείνο που έχει, κατά την άποψή μου, μεγάλη σημασία είναι το πώς βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ τις ιδιωτικοποιήσεις και γενικότερα τις επενδύσεις στη χώρα μας.

Οι άνθρωποι είναι σαφές πως δεν θέλουν ούτε επενδύσεις, ούτε ανάπτυξη και μισούν οτιδήποτε δεν είναι κρατικό. Εχουν μείνει κολλημένοι σε άλλες εποχές κρατισμού και βγάζουν φλύκταινες όταν ακούν για ιδιωτική πρωτοβουλία.

Τρανά παραδείγματα η αγκύλωση και η προεκλογική εκμετάλλευση της επένδυσης στις Σκουριές, όπου πέταξαν στον δρόμο 2.000 οικογένειες για μια ιδεοληψία, αλλά και η επενδυτική έρημος που δημιούργησε η κυβέρνηση Τσίπρα στους προηγούμενους 7 μήνες. Ούτε καν τα κονδύλια του ΕΣΠΑ που περιμένουν από τις Βρυξέλλες και θα έδιναν μια ανάσα σε χιλιάδες επιχειρήσεις που έχουν αναπτυξιακά σχέδια δεν κατάφεραν να ενεργοποιήσουν. Θέλω να πιστεύω ότι αυτό συνέβη όχι για ιδεολογικούς λόγους αλλά απλά από ανικανότητα να κατανοήσουν πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση και η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία.
Οπως και να ’χει και όποια κυβέρνηση κληθεί να αναλάβει από την επομένη των εκλογών, εκτός από τον μονόδρομο της απαρέγκλιτης εφαρμογής του μνημονίου Τσίπρα, έχει μπροστά της και αρκετούς άλλους μονόδρομους, αν θέλουμε να πιστεύουμε πως κάποια στιγμή θα αφήσουμε πίσω μας την κρίση.

Ενας από αυτούς είναι η δημιουργία ενός φιλοεπενδυτικού περιβάλλοντος και η προσέλκυση με κάθε τρόπο επενδυτών τόσο από το εξωτερικό όσο και η ενεργοποίηση Ελλήνων. Η πολιτική σταθερότητα, οι αμετάβλητοι κανόνες στη φορολογία και η διευκόλυνση του επιχειρείν με την εξάλειψη της γραφειοκρατίας είναι εκ των ων ουκ άνευ. Ο δεύτερος μονόδρομος είναι η ενίσχυση και η ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής με κίνητρα και όχι με οριζόντια μέτρα φορολόγησης των αγροτών σαν να πρόκειται για επιχειρήσεις εντάσεως κεφαλαίου. Να αρχίσουμε ως χώρα να παράγουμε, να αυξήσουμε τον εθνικό μας πλούτο και την απασχόληση και να μην περιμένουμε μόνο τις δόσεις των δανείων για να πορευτούμε. Σε διαφορετική περίπτωση, αν μπούμε και πάλι στο σπιράλ των κομματικών εμμονών και των κατάλοιπων του κομμουνιστικού «παραδείσου» της ισοπέδωσης προς τα κάτω, πολύ φοβάμαι πως θα είναι θέμα ολίγου χρόνου να αρχίσουν και πάλι τα όργανα της χρεοκοπίας και του Grexit.

Οι δανειστές ωστόσο, αν και μας επέβαλαν σκληρότατους όρους και θυσίασαν δύο γενιές Ελλήνων να ζήσουν στην ανέχεια και τη φτωχοποίηση, άφησαν μια χαραμάδα ελπίδας. Αν αυτή τη φορά πραγματοποιήσουμε αυτά που υπογράψαμε, θα μας ελαφρύνουν το χρέος και είναι στο χέρι μας να κάνουμε την κρίση ευκαιρία, να γυρίσουμε σελίδα σε τρία χρόνια και να αρχίσουμε σιγά-σιγά να ξαναχτίζουμε τη χώρα μας από τα ερείπια. Βλέπουμε, όμως, ή ακούμε από τους διεκδικητές της ψήφου μας κάποια ορθολογική προσέγγιση του προβλήματος, πέρα από αλληλοκατηγορίες για το ποιανού το μνημόνιο ήταν επαχθέστερο; Δυστυχώς όχι και γι’ αυτό εντείνεται η ανησυχία.

Αναδημοσίευση από protothema.gr