Μεταξύ υποταγής και καταστροφής…

Του Κώστα Στούπα

Τα περιθώρια των επιλογών του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης έχουν στενέψει δραματικά. Ο κ. Τσίπρας έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια ταπεινωτική συμφωνία πλήρους υποταγής ή τη ρήξη.

Η πρώτη θα έχει καταστροφικές συνέπειες για τον ίδιο και τη χώρα αλλά επιτρέπει τη διατήρηση της παραμονής της στο ευρώ. Η δεύτερη θα έχει επίσης καταστροφικές συνέπειες για τον ίδιο αλλά ακόμη καταστροφικότερες για τη χώρα.

Η υπογραφή μιας συμφωνίας, σηματοδοτεί την πολιτική αυτοκτονία του ίδιου αλλά και του αντιμνημονιακού λαϊκισμού που ηγεμόνευσε τα τελευταία χρόνια στην πολιτική αντιπαράθεση στη χώρα μας.

Η ρήξη οδηγεί στην έξοδο από το ευρώ και ενδεχομένως την Ε.Ε. με καταστροφικές οικονομικές, πολιτικές και γεωπολιτικές συνέπειες για τη χώρα.

Η κατάκτηση της εξουσίας από τον κ. Τσίπρα μοιάζει με το τίναγμα της «ψόφιας γάτας» της μεταπολίτευσης. Την προσπάθεια δηλαδή των πελατών των κομμάτων, των αργόμισθων του δημοσίου, των κατ’ ευφημισμό συνδικαλιστών, των συνταξιούχων κάτω των 60 ετών, των άγαμων θυγατέρων, των «μαυραγοριτών» της δωρεάν υγείας και παιδείας που συνιστούν την πολιτική πλειοψηφία, να διατηρήσουν τα προνόμια σε βάρος της κοινωνίας και την προοπτική ανασύστασης μιας παραγωγικής οικονομίας.

Το σύστημα αυτό δεν είναι βιώσιμο ακόμη και αν αντί για φόρους 8 ή 12 δισ. σε 18 μήνες η κυβέρνηση πρότεινε ή αποδεχόταν φόρους 20 ή 30 δισ. ευρώ.

Η ιδιωτική οικονομία πνέει τα λοίσθια και οι φόροι αυτοί μοιραία δεν θα πληρωθούν ποτέ. Το γεγονός πως τα τελευταία χρόνια οι ανεξόφλητες οφειλές έχουν εκτοξευθεί από τα 25 κοντά στα 80 δισ. ευρώ αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Στην Ελλάδα έχουμε 3 εκατ. συνταξιούχους και κάτι λιγότερο από 1 εκατ. μισθοδοτούμενους, συνήθως χωρίς καμιά αξιολόγηση, από τον κρατικό προϋπολογισμό. Σαν αντίβαρο που εξασφαλίζει το εισόδημα αυτών έχουμε 2,5 εκατ. εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και 1,5 εκατ. ανέργους. Η ισορροπία αυτή είναι ασταθής και είναι θέμα χρόνου μόλις εξαντληθεί το λίπος των καταθέσεων να καταρρεύσει ολοσχερώς.

Η αριστερά των κ.κ. Τσίπρα, Βαρουφάκη κ.λ.π. πίστεψε πως μπορεί να διατηρήσει όρθια αυτήν την ανάποδη πυραμίδα με δύο τρόπους.

Ο ένας ήταν η αρπαγή των καταθέσεων (μέρος των οποίων προέρχεται από τη μαύρη οικονομία) μέσω άγριας φορολογίας και ο άλλος ο εκβιασμός των «κουτόφραγκων» με τον πιθανό αντίκτυπο ενός Grexit στο ευρώ για κάποιο «αναπτυξιακό» πακέτο τα επόμενα χρόνια.

Η φυγή των καταθέσεων από τις τράπεζες και η εκτίναξη των κόκκινων δανείων αποκλείει το πρώτο. Η σκληρή γραμμή απέναντι στην κυβέρνηση Σαμαρά εκ μέρους των εταίρων είχε σαν στόχο την ανάδειξη του κ. Τσίπρα στην εξουσία προφανώς όχι για να του δώσουν ότι δεν έδιναν στις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μείνει στην εξουσία μέχρι τέλος του χρόνου περίπου και εφαρμόσει αυτό που παρουσιάζει για πρόγραμμα οι άνεργοι θα ξεπεράσουν τα 2 εκατ. και οι περισσότερες από τις λίγες μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν απομείνει στη χώρα θα αλλάξουν φορολογική έδρα εκτός Ελλάδας.

Μοιραία η κυβέρνηση που είναι ο πλέον χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του αντιμνημονιακού μπλοκ βρίσκεται σε αδιέξοδο.

Αν υπογράψει συμφωνία πολιτικά αυτοκτονεί και θα είναι θέμα χρόνου η πλήρης υποχώρηση και υποταγή. Στην περίπτωση αυτή θα αρχίσουν να μειώνονται οι δαπάνες του δημοσίου και οι υψηλές συντάξεις όσων δεν έχουν συμπληρώσει το εθνικό όριο συνταξιοδότησης. Οι αγορές και τα επαγγέλματα θα ανοίξουν, με τα περιθώρια κέρδους να μειώνονται προς όφελος των καταναλωτών και της οικονομίας.

Αν επιλέξει τη ρήξη η έξοδος από το ευρώ και ενδεχομένως από την ΕΕ θα είναι θέμα χρόνου και τότε θα μιλάμε για μέσους μισθούς και συντάξεις Βουλγαρίας και άλλων βαλκανικών χωρών, δηλαδή αγοραστικής δύναμης 350 και 120 ευρώ. Η μέση σύνταξη και μισθός σήμερα είναι μεταξύ 900 και 1.000 ευρώ. Οι χαμηλές κλίμακες είναι στα 500-600 ευρώ.

Αν η κυβέρνηση επιλέξει τη ρήξη θα πρέπει να πάει σε εκλογές. Αν στις εκλογές υποστηρίξει την έξοδο από το ευρώ με διλήμματα σαν τα παραπάνω, τις τράπεζες κλειστές και την καταβολή μισθών και συντάξεων σε αμφιβολία, είναι δύσκολο να τις κερδίσει.

Αν επιλέξει τη ρήξη και πάει σε εκλογές υποστηρίζοντας την παραμονή στο ευρώ είναι παράδοξο.

Αν πάει σε συμφωνία και επιδιώξει εκλογές, θα χρεωθεί την αποτυχία της διαπραγμάτευσης. Αν υπογράψει τη συμφωνία μέχρι το Φθινόπωρο τα έσοδα του δημοσίου και των ασφαλιστικών ταμείων θα την έχουν «προδώσει».

Η μόνη διέξοδος για την κυβέρνηση Τσίπρα που υπήρξε ήταν να είχε δεχτεί στις 26 Γενάρη να κλείσει τη συμφωνία της προηγούμενης κυβέρνησης και να είχε προχωρήσει σε ευρείες μεταρρυθμίσεις φιλελευθεροποίησης της οικονομίας και του δημοσίου, με αντίβαρα κοινωνικής αλληλεγγύης για τους αδύνατους. Η διέξοδος δηλ. όπως γράφαμε στις αρχές της διακυβέρνησης ήταν να αποδειχτεί Λούλα αντί Μαδούρο χωρίς πετρέλαιο.

Αυτό όμως με το έμψυχο υλικό αυτής της κυβέρνησης και τα συμφέροντα που την έφεραν στην εξουσία φαίνεται πως ήταν αδύνατο. Μοιραία για άλλη μια φορά η ελληνική αριστερά αυτοκτόνησε πολιτικά λόγω ανεπάρκειας και αγκυλώσεων. Τα επόμενα 50 χρόνια θα διαβάσουμε πάλι εκατοντάδες βιβλία για την μεγάλη «έφοδο στον ουρανό» και τις δυνάμεις που τη στραγγάλισαν… Ήτοι, τα μαρτυρολογικά καταφύγια μιας ηττημένης και στείρας ιδεολογίας.

*Αναδημοσίευση από το Capital.gr.