Η συμφωνία, της συμφωνίας… ω διαφωνία;

Του Κώστα Μαρδά

Γιατί ο πρωθυπουργός χρειάστηκε να ζητήσει ειδικό ραντεβού με την Καγκελάριο Μέρκελ, αφού ο μόνος τρόπος για να σιωπήσουν οι αδίστακτοι δανειστές -και πρώτα πρώτα η  ίδια-  είναι να εφαρμοσθεί η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, αν παραδεχθούμε ότι αποτελεί έναν «έντιμο συμβιβασμό»;

Γιατί έπρεπε να ζητήσει μίνι συνάντηση κορυφής διευθυντηρίου με Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνγκερ, Ντάϊσελμπλουμ, Ντράγκι, Τούσκ; Για να σταματήσει η κινδυνολογία του Grexit; Τότε γιατί δεν εφαρμόζουν οι υπουργοί τις υποχρεώσεις της 20ης Φεβρουαρίου ώστε να βουβαθούν δια παντός τα στόματα όλων;

Γιατί οι υπουργοί δεν υλοποιούν ταχύτατα  αυτά που προβλέπει η συμφωνία; Μήπως γιατί έχει μαύρες τρύπες; Μήπως γιατί η συμφωνία τετράμηνης παράτασης της δανειακής σύμβασης προβλέπει την παράταση της δίμηνης παράτασης (της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου), όπου υπάρχει δέσμευση για παράταση της… παραίτησης  από την εθνική κυριαρχία όσον αφορά την ασυλία της περιουσίας του δημοσίου;

Μήπως υπάρχει ασάφεια όσον αφορά τη μη λήψη εισπρακτικών μέτρων;

Μήπως  δεν είναι σαφές ότι η παρουσία των Θεσμών (διάβαζε πρώην Τρόικα) στην Αθήνα και στις Βρυξέλλες δεν θα είναι… διακοσμητική, αλλά θα συνιστά μια οιονεί συγκυβέρνηση με τους δανειστές;

Μήπως  η έντεχνη- πράγματι-  προσπάθεια του υπουργού Οικονομικών κ. Γιάννη Βαρουφάκη να υποκαταστήσει το απεχθές μνημόνιο με μια ευέλικτη συμφωνία, δημιουργεί πάτημα στους δανειστές ότι η κυβέρνηση έχει επιλέξει τον κλεφτοπόλεμο επειδή δεν μπορεί να αποδυθεί σε μια κατά μέτωπο ρήξη;

Μήπως  η κυβέρνηση αναγκάστηκε να δεσμευτεί ότι δεν θα προχωρήσει σε μονομερής ενέργειες προκειμένου να αποφύγει την χρηματοδοτική άπνοια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά διερευνά εναλλακτικές πηγές δανειοδότησης από Ρωσία και Κίνα εντείνοντας όμως την καχυποψία των ατλαντικών Βρυξελλών;

Μήπως δεν είναι σαφείς οι διατυπώσεις της συμφωνίας για το κατά πόσον η αξιολόγηση θα αφορά τους στόχους του δευτέρου προγράμματος προσαρμογής, δηλαδή του ισχύοντος μνημονίου –όπως ισχυρίστηκε η κ. Μέρκελ σε συνέντευξη Τύπου μετά τη συμφωνία κορυφής των 7-  ενώ ο Έλληνας πρωθυπουργός δήλωσε ότι απέσπασε την κατανόηση  των εταίρων πως δεν θα απαιτήσουν αξιολόγηση με βάση τις δεσμεύσεις του email Χαρδούβελη – Σαμαρά;

Μήπως στο email Βαρουφάκη, της 23^ης Φεβρουαρίου, η διατύπωση ότι «δεν θα καταργηθούν οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν ολοκληρωθεί» και ότι «θα επανεξεταστούν οι ιδιωτικοποιήσεις που έχουν προκηρυχτεί με στόχο την βελτίωση των όρων ώστε να βελτιστοποιηθούν τα μακροπρόθεσμα οφέλη του Δημοσίου», επιδέχεται πολλών ερμηνειών;

Μήπως η δέσμευση για την αύξηση του κατώτατου μισθού «με ένα τρόπο που θα διαφυλάσσει την ανταγωνιστικότητα» είναι αμφίσημη;

Μήπως η Βαρουφάκειος έκφραση «εδραίωση μιας στενής σχέσης μεταξύ των συνταξιοδοτικών εισφορών και του εισοδήματος»… σημαίνει κάτι;

Μήπως η σχοινοτενής αναφορά ότι «η ελληνική κυβέρνηση επιβεβαιώνει το πλάνο για να αντιμετωπίσει ανάγκες που προκύπτουν από την πρόσφατη αύξηση της απόλυτης φτώχειας (ανεπαρκή πρόσβαση σε τροφή, στέγη, υπηρεσίες υγείας και παροχή ρεύματος) μέσω ιδιαίτερα στοχευμένων μη χρηματικών μέσων (π.χ. κουπόνια τροφίμων)» ερμηνεύτηκε από τους δανειστές ότι επιβαρύνουν τη δημοσιονομική ισορροπία;

Μήπως- τελικά- η ακύρωση του μνημονίου και η ανάκαμψη δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσα στο ευρώ;

Θα μπορέσει άραγε η ελπιδοφόρα σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να αποτρέψει τις περαιτέρω μειώσεις των λαϊκών εισοδημάτων, υποχρεώνοντας την οικογενειακή πλουτοκρατία να πληρώσει τους φόρους της, όπως-  και δικαίως-  μας καλούν οι πιστωτές Γερμανοί να πράξουμε ως… σωστό καπιταλιστικό κράτος;

Θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις χρηματοδοτικές ανάγκες που του φόρτωσε το δίδυμο Παπανδρέου- Σαμαράς, καθώς τον Μάρτιο πρέπει να εξοφλήσουμε 2,2 δις, τον Απρίλιο 0,82 δις, τον Μάιο 1,03 δις, τον Ιούνιο 2,5 δις και έπεται συνέχεια;

Θα μπορέσει ο πρωθυπουργός- στον οποίο ελπίζουν αριστεροί, δεξιοί και κεντρώοι εργαζόμενοι και συνταξιούχοι- να τιθασεύσει τους παρορμητισμούς, τις ηρωικές ανοησίες και τις ναρκισσιστικές ροπές ορισμένων υπουργών του;

Μήπως το  νικηφόρο κυβερνητικό σχήμα- που , πράγματι κάνει  αντίσταση απέναντι στην οικονομική  δικτατορία του Βερολίνου-  κινδυνεύει να γίνει «χλεύη των ηττημένων»;

Μήπως η  κυβερνητική Αριστερά κινδυνεύει  να ηττηθεί από  τον εαυτό της;