Γομολάστιχα

Της Αριστοτελίας Πελώνη

Να μην επιστρέψει το παλιό που κυβερνούσε επί 40 χρόνια, το παλιό που «φόρτωσε στις πλάτες του ελληνικού λάου υπέρογκα ελλείμ­ματα και δυσβάσταχτο χρέος, αυτοί που δημιούργη­σαν το κράτος της διαφθοράς και της διαπλοκής», λέει και ξαναλέει ο Αλέξης Τσίπρας, μετατρέποντας το «παλιό» στο νέο φετίχ της δαιμονοποίησης τώρα που μας τελείωσε το δίπολο Μνημόνιο – ανημνημόνιο.

Μόνο που τα 40 χρόνια στα οποία αναφέρεται ο απελθών πρωθυπουργός είναι τα χρόνια της Μετα­πολίτευσης. Πράγματι, η άνοδος στην εξουσία της «πρώτης φοράς Αριστερά» έκλεισε τον κύκλο της Μεταπολίτευσης. Ομως, η εκλογικά νίκη ενός κόμ­ματος και το πολιτικό άστρο ενός ανδρός δεν σβήνει από τον πολιτικό χάρτη 40 χρόνια και μάλιστα τα πιο ήρεμα και παραγωγικά της νεότερης Ιστορίας της.

Πόσω μάλλον όταν η ισοπέδωση προέρχεται από τα χείλη ενός ανθρώπου που γεννήθηκε ακριβώς στο γύρισμα της σελίδας και ωφελήθηκε ακριβώς από αυτό το zeitgeist, το πνεύμα της εποχής. Η Μεταπολίτευση δεν μας άφησε μόνο διαφθορά, προβληματικούς θεσμούς και πελατειακό σύστημα (το οποίο, πάντως, κρατά από πολύ νωρίτερα, ήδη από την ίδρυση του ελληνικού κράτους). Πέτυχε την εδραίωση της δημοκρατίας και μετέτρεψε μια προβληματική και βαλκανοποιημένη γωνιά της οθω­μανικής αυτοκρατορίας σε μέλος της Δύσης και της ευρωπαϊκής οικογένειας.

Σαράντα χρόνια με προβλήματα και, πάντως, όχι με Εθνικό Διχασμό, όχι με Ιουλιανό, όχι με χούντα, όχι με παρακράτος, όχι με βία και νοθεία. Οροι συ­ναισθηματικά και πολιτικά φορτισμένοι που χρησι­μοποιήθηκαν κατά κόρον τα τελευταία χρόνια για να συνδέσουν τα Μνημόνια με τις πιο σκοτεινές σελίδες της ελληνικής Ιστορίας. Εγινε της μόδας να κατηγορείται η Μεταπολίτευση για όλα αυτά που έπρεπε να κάνουμε και συνεχίζουμε να μην κάνουμε. Αν διαμαρτυρόμαστε τώρα για την τρόικα και τις παρεμβάσεις «του ξένου παράγοντα», που θα πρέπει να τοποθετήσουμε ιστορικά τον Πιουριφόι, τον Χάσκα και τον ρόλο της ΟΙΑ στη χούντα;

Η ισοπέδωση και η υπεραπλούστευση είναι λάθος. Είναι ηθικό και ιστορικό λάθος να ισοπεδώνεις αυτά τα 40 χρόνια, ειδικά όταν είσαι παιδί της Μεταπολίτευσης. Η Ιστορία δεν παραγράφεται, ούτε σβήνεται με γομολάσπχα. Οι χώρες δεν μηδενίζουν το κοντέρ. Εχουν μνήμη και συνέχεια, την οποία οφείλουν να τιμούν, διορθώνο­ντας τα κακώς κείμενα. Δεν φταίει η Μεταπολίτευση επειδή κάναμε την ισότητα ισοπέδωση, το δικαίωμα κατάχρηση και την ελευθερία ασυδοσία.

Ισοπεδώνοντας τη Μεταπολίτευση, ο Τσίπρας είναι σαν να ακυρώνει τον εαυτό του. Οχι μονό επειδή οι ΑΝΕΛ με τους οποίους συνεργάστηκε και επιδιώκει να συμπράξει πάλι κυβερνητικά δεν είναι η επιτομή του νέου. Αλλά επειδή ο ίδιος και η γενιά του είναι γνήσια τέκνα της Μεταπολίτευσης. Και ως τέτοια επωφελήθηκαν από τις θετικές παρενέργειες της.

Αν δεν είχαν προηγηθεί τα 40 χρόνια στα οποία ο Τσίπρας ρίχνει το ανάθεμα, ο ίδιος δεν θα είχε γίνει αυτός που έγινε. Δεν θα είχε αναδειχθεί μέσα από τις μαθητικές καταλήψεις, όπως και οι συνομήλικοι σύντροφοι του μέσα από το άρθρο 16. Πολύ πιθανόν δεν θα είχε γίνει ποτέ πρωθυπουργός. Αλλά, όπως λέει ο «σοφός» και «κυρίαρχος λαός», παλιά αμαρτία, καινούργια ντροπή.

Αναδημοσίευση από «Τα Νέα»