Γιώργος Νινιός στο «Κ»: Δεν υπάρχει σοβαρότητα στην πολιτική

Της Πέννυς Κροντηρά

«Ξεκίνησα την υποκριτική από περιέργεια» δήλωσε στο «Καρφί» ο πολυτάλαντος και καταξιωμένος ηθοποιός και μουσικός Γιώργος Νινιός.

Το «Κ» συναντήθηκε με τον ηθοποιό στην παρουσίαση της νέας καλλιτεχνικής σεζόν του χώρου καλλιτεχνικών εκδηλώσεων «Αγγέλων Βήμα», που φέτος τον Οκτώβριο κλείνει δέκα χρόνια ενεργής παρουσίας στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας.

Ο Γιώργος Νινιός σπούδασε για έναν χρόνο στη δραματική σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου και έπειτα στην Κρατική Σχολή Χορού. Πρωτοεμφανίστηκε στις «Τρωάδες» στο θέατρο και στο «Αίμα των Αγαλμάτων» του Τόνυ Λυκουρέση στον κινηματογράφο. Έχει λάβει πολλές τιμητικές διακρίσεις και βραβεία Α΄ και Β΄ ανδρικού ρόλου, από το 1989 μέχρι το 1997. Τον Νοέμβριο του 2012 έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το έργο του Νίκου Ποριώτη «Δε θα μείνω πολύ». Έχει παίξει σε πάνω από δεκαέξι κινηματογραφικές ταινίες και τριάντα θεατρικές παραστάσεις, καθώς και σε 23 τηλεοπτικές σειρές.

Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου με την υποκριτική;

Μη με ρωτάς, δεν ξέρω! Από περιέργεια, πιστεύω. Ήθελα να δοκιμάσω και να δω τι είναι αυτό το πράγμα.

Πώς αποφάσισες να φοιτήσεις στην Κρατική Σχολή Χορού;

Ύστερα από ένα χρόνο που σπούδαζα στον Πειραϊκό Σύνδεσμο, ήθελα να διευρύνω τις γνώσεις μου και να εξελιχθώ σε οτιδήποτε συνδυαζόταν με την υποκριτική. Ο χορός και η κίνηση είχε άμεση σχέση. Έτσι το αποφάσισα και γράφτηκα στην Κρατική Σχολή Χορού.

Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα ήθελες να ενσαρκώσεις και να σου έχει μείνει απωθημένο;

Δεν έχω τέτοια! Ο ρόλος, όμως, που μου έδωσε ταυτότητα και αναγνωσιμότητα ήταν η τηλεοπτική σειρά του 1992 «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά».

Πώς προέκυψε η «αγάπη» σου για τη μουσική; Ποια είναι τα ακούσματά σου;

Υπήρχε από πάντα, χωρίς λόγο. Προσπαθούσα μόνος μου να μάθω να παίζω μουσικά όργανα. Ακούω όλα τα είδη μουσικής, αρκεί αυτό που λαμβάνω να δημιουργεί στο μυαλό μου μία μελωδία, μία αρμονική γραμμή με αρχή, μέση και τέλος και να μου αρέσουν οι στίχοι. Θέλω η μουσική να είναι έτσι δομημένη, ώστε να μου δημιουργεί εικόνες.

Προτιμάς περισσότερο τη μουσική ή την υποκριτική;

Δεν τα ξεχωρίζω, δεν μπορώ να τα βάλω σε διαφορετικά κουτιά. Είναι και τα δύο είδη ερμηνείας. Λόγω του ρόλου μου στη θεατρική παράσταση το «Ζεϊμπέκικο», που ο πρωταγωνιστής είναι μουσικός-μουσικοσυνθέτης, τα τελευταία τρία χρόνια μελετάω αρκετά πάνω στη μουσική. Με βοηθάει και η απουσία από την τηλεόραση, λόγω χρόνου.

Λαμβάνεις μέρος σε αγώνες με μηχανές. Δεν είναι ριψοκίνδυνη ενασχόληση; Τι σε τράβηξε να ασχοληθείς μαζί τους;

Μου αρέσει η ταχύτητα και η ευκολία στις μετακινήσεις μου. Όπως λένε και στη Θεσσαλονίκη, «βγάζεις γούστα»! Δεν ξέρω τι σημαίνει «ριψοκίνδυνο». Προετοιμάζεσαι για κάτι που λέγεται αγώνας και πρέπει να ξέρεις οπωσδήποτε ότι θα πέσεις πολλές φορές. Ριψοκίνδυνο είναι όταν οδηγείς μέσα στην Αθήνα χωρίς κράνος, φρένα με ένα μηχανάκι που καίει λάδια από παντού. Εκεί ρισκάρεις τζάμπα και βερεσέ.

Όσον αφορά τη δημοσιότητα έχεις κρατήσει χαμηλό προφίλ. Πόσο εύκολο είναι;

Αντικειμενικά την έχω γλυτώσει! Δεν είναι δύσκολο να κρατήσει κάποιος χαμηλό προφίλ. Αλλά και πάλι, πολλές φορές το όνομά μου έχει χρησιμοποιηθεί χωρίς λόγο. Δεν μου αρέσει να εκτίθεμαι, παρά μόνο σε ό,τι αφορά τη δουλειά μου.

Έχεις χαρακτηριστεί «ζεν πρεμιέ» και λένε ότι έχεις την εικόνα του αρσενικού «παλαιάς κοπής». Πώς αισθάνεσαι γι’ αυτό;

Δεν ξέρω τι να πω! Δεν έχω προσπαθήσει να φτιάξω μία τέτοια εικόνα, είναι κάτι που το κουβαλάς από «χέρι». Η αλήθεια είναι ότι φροντίζω να μην το ακούω. Ίσως η στάση που κρατάω και ο τρόπος που κινούμαι, να μην αφήνει περιθώρια να μου πουν διάφορα.

Πώς βλέπεις σήμερα τις σχέσεις των δύο φύλων;

Ακούς από όλους ότι χάθηκαν οι ρόλοι. Είναι λογικό, όμως… έχουν περάσει οι παλιές εποχές που όλα ήταν ζυγισμένα και ο καθένας ασχολείτο με διαφορετικά πράγματα και μοίραζε τις υποχρεώσεις του. Τώρα και οι δυο κάνουν τα πάντα, για να μπορέσουν να επιβιώσουν σε μία πολύ δύσκολη οικονομική περίοδο. Κάπως έτσι βραχυκύκλωσαν τα πράγματα! Επί της ουσίας, όμως, πιστεύω ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να είσαι «ανοιχτό μυαλό», να έχεις ανοιχτά μάτια και να είσαι χαλαρός, πράγμα δύσκολο με το ζόρι που έχει πέσει στα κεφάλια μας.

Πώς βλέπεις την πολιτική ζωή της χώρας;

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι δεν υπάρχει σοβαρότητα. Όταν βλέπεις και παρακολουθείς καταλαβαίνεις και δυστυχώς κουνάς το κεφάλι σου.

Τι επαγγελματικά σχέδια κάνεις για τον χειμώνα;

Αυτό το Σάββατο, 10 Οκτωβρίου, είναι η πρεμιέρα της παράστασης το «Ζεϊμπέκικο», που συνεχίζεται για τρίτη χρονιά στο Θέατρο «Studio Μαυρομιχάλη». Είναι ένα έργο της Λείας Βιτάλη σε σκηνοθεσία Φώτη Μακρή. Η πλοκή αφορά έναν ασυμβίβαστο καλλιτέχνη που ζει τη ζωή του στα άκρα. Υποστηρίζει πολύ δυνατά τα σωστά του, τα λάθη του, δεν κρύβεται πίσω από τις πράξεις του και αντιστέκεται στο σύστημα με τη ζωή και τα τραγούδια, βιώνοντας ακραίες καταστάσεις, ενώ το μόνο που αναζητά με πάθος είναι η αγάπη.

Ακόμα θα εμφανιστώ στη σκηνή του χώρου «Αγγέλων Βήμα» με δύο παραστάσεις. Με «Το δέκα» του Μ. Καραγάτση σε μορφή αναλογίου, όπου χρησιμοποιώντας κάποια οπτικοακουστικά στοιχεία θα προσπαθήσω να βγάλω το χρώμα και τη μυρωδιά του βιβλίου. Τέλος, θα σκηνοθετήσω τη θεατρική παράσταση «Κύριος Νίκος ετών 100 – κυρία Μαρίκα ετών 97», στην οποία θα παίζουν η Ελένη Φιλίνη και ο Παναγιώτης Λάλεζας. Το σενάριο περιγράφει μια μέρα που ο Πανάγαθος –ο ρόλος που υποδύομαι– εκεί πάνω βαριέται και έχει όρεξη για πλάκες, αποφασίζει να σμίξει στη σκηνή των ουρανών τον Νίκο Γούναρη με τη Μαρίκα Νίνου, που βρίσκονται κάθε μέρα μέσα στα πόδια του, αλλά δεν θυμούνται πια ούτε ποιοι είναι ούτε τι έκαναν ως «ζωντανοί».