Γιατί το “Ναι” αποτελεί την ύστατη επιλογή μας πριν την απόλυτη καταστροφή

Του Θοδωρή Καλούδη

Εδώ που φτάσαμε, την Κυριακή ψηφίζουμε, με την πλάτη στον τοίχο, για τη σωτηρία της χώρας και την προοπτική των παιδιών μας. Το δίλλημα του δημοψηφίσματος δεν έχει να κάνει με κομματικές προτιμήσεις. Δεν έχει να κάνει με την αξιολόγηση ανύπαρκτων προτάσεων μιας αίολης και αντισυνταγματικής διαδικασίας . Δεν έχει να κάνει με το πολιτικό σύστημα. Η επιλογή του ΝΑΙ αποτελεί την ύστατη επιλογή μας πριν την απόλυτη καταστροφή. Αυτό πιστεύω, το γράφω και το υπογράφω.

Πριν από τις εκλογές, στις 29.12.2014, από την ίδια θέση, σας έγραφα “Κυρίες και Κύριοι μπλέξαμε…” Και αιτιολογούσα την άποψή μου ως εξής:

«Μπλέξαμε, γιατί η ζωή συνεχίζεται ανεξαρτήτως των προθέσεων των πολιτικών ηγετών. Οι ημερομηνίες των υποχρεώσεων της χώρας πλησιάζουν απειλητικές, τα δημόσια ταμεία αδειάζουν, η ρευστότητα των επιχειρήσεων μηδενίζεται, τα ΑΤΜς με δυσκολία γεμίζουν, τα νοικοκυριά ασφυκτιούν. Οι πολιτικές αποφάσεις της επόμενης κυβέρνησης θα πρέπει να είναι ρεαλιστικές, ίσως σκληρές, για να περάσουμε τον κάβο και να μπούμε σε μια σοβαρή διαπραγμάτευση για το χρέος και τις νέες συνθήκες ανάπτυξης. Ωστόσο πολλά κόμματα και ηγέτες πολιτεύονται και διεκδικούν καθοριστικούς ρόλους στη δημόσια ζωή λες και «λεφτά υπάρχουν», λες και έχουμε τη δύναμη να επιβάλλουμε αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη- την επόμενη μέρα και όχι στην προοπτική δεκαετίας, όπου ενδέχεται η «πίεση των λαών» να κάνει το θαύμα της. Λες και δεν ξέρουν την πραγματικότητα. Πολλοί μπερδεύουν το όνειρο με την πολιτική, το «θέλω» με το «μπορώ». Την ουτοπία με το ρεαλισμό. Και η νέα διάψευση θα είναι οδυνηρή για όλους. Και ανεξέλεγκτη.»

Και πριν λίγο καιρό στις 19.04.2015 , προειδοποιούσα πάλι: «Αλέξη, ο χρόνος και το χρήμα τελειώνουν…» Γιατί έβλεπα πως:

«Η χώρα μένει από χρόνο και χρήμα. Οι διαπραγματευτές μας στις Βρυξέλλες συμπεριφέρονται λες και έχουν εντολή ασάφειας, “γραμμή” πρόκλησης αδιεξόδου (…) Αν η χώρα πέσει στα βράχια κάθε “κόκκινη γραμμή” για τους μισθούς του Δημοσίου, τις συντάξεις και “ανθρωπιστική” πολιτική θα είναι άνευ αντικειμένου. Οι πρώτοι που θα ματώσουν θα είναι οι αδύναμοι».

Δεν γράφω αυτές τις γραμμές για να προβάλω μια ανούσια, αυτάρεσκη «δικαίωση», βλέποντας με απέραντη θλίψη τις συγκλονιστικές εικόνες ανήμπορων ανθρώπων στις ουρές των ΑΤΜ ή την αποκαρδιωτική κατάσταση «επιλεκτικής πτώχευσης» στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Επανέρχομαι για να υποστηρίξω ότι αυτές οι διατυπώσεις δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια απόπειρα ρεαλιστικής ματιάς στις εξελίξεις. Τα γράφαμε και μας υποδέχονταν με οχετούς ύβρεων στο διαδίκτυο διάφοροι φανατισμένοι, ανόητοι και απρεπείς τύποι- κυρίως ανώνυμοι. Είναι οι ίδιοι που σήμερα κατηγορούν τους υποστηρικτές του ΝΑΙ περίπου ως «Γερμανοτσολιάδες».

Και τώρα, τι γίνεται;

Δυστυχώς η κατάσταση έχει ξεπεράσει τα όρια. Είναι δραματική. Και είναι έτσι γιατί το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποδείχτηκε κατώτερο των περιστάσεων. Και γιατί παραδώσαμε έτσι τα κλειδιά της χώρας σε μια ομάδα ανεπάγγελτων και βιρτουόζων «ακτιβιστών» της «πρώτης φοράς Αριστερά». Ενός αλλοπρόσαλλου συστήματος, που στην καλύτερη περίπτωση απέτυχε εγκληματικά να καταλήξει σε μια ρεαλιστική συμφωνία με τους δανειστές της χώρας [ τους μόνους διαθέσιμους στον κόσμο] επιβαρύνοντας την κατάσταση που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Και στη χειρότερη, εφαρμόζει ένα ανερμάτιστο εναλλακτικό σχέδιο που δεν μας έχει γνωστοποιηθεί και που επιτρέπει διάφορες ζοφερές προβλέψεις για επικίνδυνα παιχνίδια με τη δραχμή. Το μόνο που είναι προφανές είναι ότι ο κ. Τσίπρας, μετά από πολύμηνη αμφιθυμία και κοροϊδεύοντας ασύστολα τους συμπατριώτες του και τους Ευρωπαίους εταίρους , προτίμησε το νόμο του κόμματος από τη σωτηρία της χώρας. Και τώρα ( για να επανέλθω εκεί απ’ όπου ξεκίνησα πριν μερικούς μήνες) μπλέξαμε άσχημα.

Σήμερα, μετά τη πεντάμηνη ακυβερνησία και εγκατάλειψη, η χώρα κατρακύλησε σε βαθύ γκρεμό. Τώρα έχει πλέον ανάγκη από 60 δις χρηματοδοτική στήριξη. Και, κακά τα ψέματα, για να μας δοθεί, θα υποχρεωθούμε σε ένα τρίτο μνημόνιο, σκληρότερο από τα άλλα.

Η κυβέρνηση που θα διαχειριστεί αυτή τη νέα κατάσταση δεν μπορεί να είναι βέβαια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που δεν θεωρείται πλέον φερέγγυα από όλους τους άλλους Ευρωπαίους συνομιλητές . Αλλά αυτό είναι πρόβλημα της Δευτέρας.

Σήμερα προέχει να δούμε τη μεγάλη εικόνα. Να περιφρουρήσουμε, με μία αποφασιστική επιλογή, τη σταθερή Ευρωπαϊκή μας πορεία. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την Ελλάδα από την Ευρώπη. Εκεί είναι το πεπρωμένο μας. Εκεί θα δώσουμε τις μάχες μας. Εκεί θα διαπραγματευτούμε την επιβίωσή μας και την ανάπτυξή μας. Με αποφασιστικότητα, ρεαλισμό και εντιμότητα. Και βέβαια με επίγνωση των συνθηκών διαπραγμάτευσης και της απαιτούμενης τεχνογνωσίας. Αναγνωρίζοντας ότι, όπως έχουμε το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την ανεξαρτησία των επιλογών μας, έτσι έχουμε και την κύρια ευθύνη των διαχρονικών πολιτικών και των πράξεων μας. Και διεκδικώντας μια συναλλαγή ύστατης σωτηρίας , είναι αναγκαίο να προσφύγουμε άλλη μια φορά στην αλληλεγγύη των Ευρωπαϊκών λαών , αλλά αυτή τη φορά με σοβαρούς διαπραγματευτές και με σεβασμό στις διεθνείς συμβάσεις και τις υποχρεώσεις μας, ώστε να υπάρξει μια στέρεη βάση διαπραγμάτευσης.

Γι’ αυτό και η Κυριακή είναι η μέρα του ΝΑΙ. Και ελπίζω η ημέρα της επανεκκίνησης της Ελλάδας.

Αναδημοσίευση από 7imeres.gr