Έφτασαν κοντά σε συμφωνία! Γιατί χάλασε. Το αδιέξοδο και οι εκλογές

Του Θανάση Μαυρίδη

Η ελληνική κυβέρνηση ήθελε χρήματα δίχως μνημόνιο και την 20η Φεβρουαρίου πήρε παράταση του μνημονίου δίχως χρήματα. Τώρα λέει ότι θέλει και πάλι χρήματα δίχως μνημόνιο, αλλά από τις προτάσεις που η ίδια έχει κάνει φαίνεται να θέλει πλέον και μνημόνιο και χρήματα. Οι «θεσμοί», όμως, δύσκολα θα αποφασίσουν να δώσουν χρήματα. Πλησιάζουμε στο σημείο που θα παρακαλάμε για μνημόνιο και δεν θα μας το δίνουν!

Οι πληροφορίες της στήλης υποστηρίζουν ότι φτάσαμε αρκετά κοντά σε συμφωνία πριν από λίγες μέρες. Η Ομιλία του πρωθυπουργού όμως στην Βουλή εξόργισε τους δανειστές, οι οποίοι είδαν απέναντί τους το φάντασμα μίας συμφωνίας που θα περιφέρεται ως άδειο κουφάρι στους δρόμους της Αθήνας, απαξιωμένη και αδρανής.

Δεν θα πρέπει να αποκλείσουμε μία επαναπροσέγγιση των δύο πλευρών. Όταν έχουν φτάσει τουλάχιστον μία φορά κοντά σε συμφωνία, το πιο εύκολο είναι να τα ξαναβρούν. Το ερώτημα είναι αν θα υπάρχει πρακτικό αποτέλεσμα από μία τέτοια εξέλιξη. Αν θα μπορέσει η πλευρά Τσίπρα να περάσει την συμφωνία στο εσωτερικό του κόμματός του και ποιες θα είναι οι επιπτώσεις των απωλειών που θα έχει στην διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού.

Υπάρχει ένα αντικειμενικό πρόβλημα: Άλλη γλώσσα μιλάνε οι Ευρωπαίοι και άλλη γλώσσα οι δικοί μας. Μπορεί να χρησιμοποιούν τις ίδιες λέξεις, αλλά εννοούν τελείως διαφορετικά πράγματα. Κι επιπλέον έχει χαθεί η εμπιστοσύνη. Αυτός είναι κι ο λόγος που δεν έχει υπάρξει μέχρι σήμερα (μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) μία τελική συμφωνία.

Πιστεύω, πάντως, ότι κάτω από τις οποιεσδήποτε εξελίξεις σε σχέση με την συμφωνία δεν θα αποφύγουμε στο τέλος τις πολιτικές ανακατατάξεις και τις εκλογές. Κι αυτό διότι το πολιτικό σύστημα είναι ανίκανο να διαχειριστεί την νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται. Εφόσον ο κ. Τσίπρας συμφωνήσει, θα πρέπει να εξηγήσει στην συνέχεια στον ελληνικό λαό γιατί επί σειρά ετών ναρκοθετούσε οποιαδήποτε μεταρρύθμιση. Αν πάλι μας οδηγήσει στην ρήξη, τότε ο κ. Τσίπρας θα έχει φορτωθεί το τέλος της μεταπολίτευσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Η σημερινή αντιπολίτευση από την άλλη είναι υποχρεωμένη να στηρίξει οποιαδήποτε συμφωνία, αλλιώς θα βρεθεί ανακόλουθη με τα όσα συνέβησαν επί των δικών της ημερών. Το περίεργο είναι ότι δεν παρουσιάζεται ως «αντίπαλο δέος» στην σημερινή κυβέρνηση. Δεν υπάρχουν δημοσκοπικά ευρήματα που να υποστηρίζουν κάτι τέτοιο. Έτσι, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι ότι έχουμε έτοιμη πολιτική λύση σε περίπτωση που η σημερινή κυβέρνηση αποτύχει!

Αν ζούσαμε σε μία κανονική χώρα το αδιέξοδο θα προκαλούσε εξελίξεις και με αντικειμενικό σκοπό να αποφευχθεί αυτό και οι συνέπειές τους. Οι εκλογές θα ήταν η τελευταία επιλογή.  Στην Ελλάδα, αντίθετα, όταν βλέπουμε γκρεμό έχουμε την τάση να πέφτουμε μέσα! Αυτό ακριβώς συμβαίνει τώρα. Βρισκόμαστε μπροστά στο πλήρες αδιέξοδο και ως λύση θα παρουσιαστεί η προσφυγή στις κάλπες, όταν όλοι γνωρίζουν ότι οι εκλογές δεν πρόκειται να εμφανίσουν νέες πολιτικές προτάσεις.

Η χώρα κινδυνεύει να καταστραφεί λόγω ανικανότητας του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Μιλάνε άλλη γλώσσα από τους Ευρωπαίους συναδέλφους τους κι αυτό δεν έχει να κάνει με κάποιας μορφής επίδειξη τακτικής από τους δικούς μας. Δεν είναι στα πλαίσια της… δημιουργικής ασάφειας. Είναι σαφές ότι δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα με τον υπόλοιπο πλανήτη. Η όποια πραγματική ασάφεια υπάρχει έχει να κάνει με τις προοπτικές αυτής της χώρας, με τα δεδομένα που σέρνει ή καλύτερα με τα δεδομένα προβλήματα που την σέρνουν.

Όταν υπάρχουν πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν ότι την κρίση την δημιούργησαν τα μνημόνια, υπόσχονται λεφτά χωρίς μνημόνια στον λαό (όπως ο Μωάμεθ βουνά από πιλάφια στους πιστούς μουσουλμάνους για την μετά θάνατον ζωή τους), ο λαός τους πιστεύει και οι ίδιοι στην συνέχεια προτείνουν προς την Ευρώπη μέτρα σκληρότερα και από το σκληρότερο μνημόνιο, τι μπορούμε να περιμένουμε για την συνέχεια;

Αναδημοσίευση από capital.gr