Έλενα Μεγγρέλη: Κοινωνιολογία και υποκριτική είναι δυο κρίκοι μιας αλυσίδας – Συνέντευξη στο «Καρφί»

Της Δέσποινας Καραγιαννοπούλου

«Έχω δουλέψει από δοκιμάστρια σαπουνιών μέχρι και οδηγός αυτοκινήτου για τη μεταφορά σημαντικών προσώπων (VIP) την περίοδο των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Για μένα ήταν και είναι όλα τα επαγγέλματα δουλειές» μας λέει η Έλενα Μεγγρέλη, η οποία τα τελευταία τέσσερα χρόνια ασχολείται επαγγελματικά με τον χώρο της ηθοποιίας. Πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου (2006), κάτοχος μεταπτυχιακού διπλώματος στην υποκριτική από το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ και πτυχιούχος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, η Έλενα Μεγγρέλη μάς μίλησε μεταξύ άλλων για τα σημερινά της βήματα στον χώρο του θεάματος, για το θέατρο δρόμου που χρόνια έπαιζε, για τα συναισθήματα της από τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά «Ηρωίδες», αλλά και για το άγχος που προσφέρει απλόχερα το επάγγελμα του ηθοποιού.

Με σπουδές στην κοινωνιολογία, πώς και αποφάσισες να ακολουθήσεις τον δρόμο της ηθοποιού;
Πάντα μου άρεσε αυτό το επάγγελμα, αλλά το φοβόμουνα γιατί ακριβώς μου ήταν ξένο. Ξεκλείδωσα απέναντί του και αφέθηκα σε αυτό, κατά τη διάρκεια που έκανα το μεταπτυχιακό μου στη Σχολή Καλών Τεχνών του ΑΠΘ. Τότε κατάλαβα ότι κοινωνιολογία και υποκριτική είναι δύο κρίκοι μιας αλυσίδας. Εκείνη την περίοδο λοιπόν αντιλήφθηκα και ότι η ηθοποιία είναι ένα κανονικό επάγγελμα με τα υπέρ και τα κατά του, όπως όλες οι δουλειές, και έχω τα προσόντα να το υποστηρίξω.

Αντιδράσεις για την επιλογή σου είχες από τους γονείς σου;
Οι γονείς μου κατάλαβαν από νωρίς ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μαζί μου, οπότε και με άφησαν να κάνω τις επιλογές μου. Μεταξύ 17 και 22 χρόνων ήμουν πραγματικά τρελαμένη. Δεν ήξερα τι ήθελα. Πάντως από μικρή και ασυνείδητα είχα δείξει κλίση στα καλλιτεχνικά. Ζωγράφιζα, έγραφα, έφτιαχνα πράγματα με τα χέρια μου. Όλο αυτό το «πακέτο», που ήταν μια υγιής ενασχόληση, το είχαν καταλάβει οι γονείς μου, που έβλεπαν τις δεξιότητές μου.

Δεν αντέδρασαν ούτε στο θέατρο δρόμου που έκανες;
Όχι, τους άρεσε, αναγνωρίζοντας ότι και αυτό ήταν ένα είδος θεάματος με μικρές αυτοσχέδιες παραστάσεις, που βασίζεται σε τεχνικές τσίρκου. Το θέατρο δρόμου το ξεκίνησα λίγο πριν τα 17 μου χρόνια. Ήμασταν μια ομάδα 20 ανθρώπων που ταξιδεύαμε σε όλη την Ελλάδα και δίναμε παραστάσεις. Κάθε ταξίδι μας ήταν και μια περιπέτεια. Το 2011 δημιούργησα τη δική μου ομάδα με την ονομασία «Le Cirque Petit», που σήμερα δεν υπάρχει. Εκείνη την περίοδο όμως γυρίσαμε όλη την Ελλάδα, ενώ δώσαμε παραστάσεις και στην Ευρώπη (Ρώμη, Μιλάνο, Τορίνο, Μπολόνια, Γενεύη, Βερολίνο, Βρυξέλλες, Άμστερνταμ, Βαρκελώνη, Μαδρίτη). Δυστυχώς σήμερα δεν με ευνοεί η συγκυρία και δεν κάνω θέατρο δρόμου. Αναπολώ όμως εκείνη την περίοδο της ζωής μου με πολλή αγάπη.

Είναι εύκολο να κάνεις θέατρο δρόμου;
Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Για να το στηρίξω όλο αυτό, είχα κάνει μαθήματα ακροβατικών, ενώ είχα παρακολουθήσει και σεμινάρια υποκριτικής με θέμα την τέχνη του κλόουν. Ο κόσμος δεν ξέρει ότι για να είναι έτοιμη η ομάδα να παίξει στον δρόμο, στις πλατείες, στα σχολεία και όπου αλλού δουλεύαμε έως και έναν χρόνο την παράσταση. Έπρεπε όλοι μας να είμαστε προετοιμασμένοι για το κακό που ενδεχομένως θα μπορούσε να συμβεί. Σκέψου για παράδειγμα κάποιον… σε κάποιον δρόμο να πετά, στη διάρκεια της παράστασης, μαχαίρια.

Σήμερα, Έλενα, τι κάνεις επαγγελματικά;
Καταρχήν στο θέατρο παίζω στην παράσταση «Τα παιδιά που έβλεπαν τα τρένα να πετούν», ενώ δουλεύω και στην τηλεόραση στη σειρά «Ηρωίδες». Αυτό σημαίνει για μένα ότι κάποιες μέρες ξεκινάω τη μέρα μου στις οκτώμισι το πρωί και καταλήγω στο σπίτι μου κατά τις δέκα το βράδυ.

Εξοντωτικό πρόγραμμα;
Πράγματι είμαι πολλές ώρες στον δρόμο, αλλά δεν με πειράζει, καθώς ξέρω ότι και αυτόν τον μήνα θα έχω τα λεφτά να πληρώσω τις υποχρεώσεις μου. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο άγχος μου. Πραγματικά με πιάνει απελπισία λίγο πριν το καλοκαίρι, όταν δεν έχω κλείσει δουλειά, γιατί ξέρω ότι, αν τελικά δεν βρω, θα ζοριστώ. Από την άλλη βεβαίως σκέφτομαι τη φιλοσοφία μου ότι όλα τα επαγγέλματα είναι δουλειές και ξέρω ότι, αν χρειαστεί, δεν έχω κανένα πρόβλημα να δουλέψω σε κάποια καφετέρια ή όπου αλλού.

Μετά από τέτοιο τρέξιμο σου μένει καθόλου χρόνος για την προσωπική σου ζωή;
Πραγματικά; Όχι. Βέβαια δεν είμαι και από τους πλέον κοινωνικούς ανθρώπους που υπάρχουν. Στα 32 μου χρόνια θα με χαρακτήριζα μάλλον έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων που μου αρέσουν οι στιγμές ηρεμίας.

Στιγμές ηρεμίας για να ηρεμήσεις ή για να σκεφτείς;
Και τα δύο. Αν και έχω και άλλους τρόπους για να ηρεμήσω και να σκεφτώ. Για παράδειγμα, έχω φύγει με τα πόδια από το κέντρο της Αθήνας και χωρίς να το καταλάβω περπάτησα μέχρι το Χαλάνδρι. Ηρεμώ και με το διάβασμα πολύ, όπως και με τα μαθήματα χορού που κατά καιρούς κάνω. Πάντα υπάρχει η παρέα των φίλων όταν την αναζητώ και βεβαίως την έντασή μου την πολύ τη βγάζω στο τερέν όταν παίζω μπάσκετ.

Στην τηλεόραση λοιπόν παίζεις τη Μιμή στη σειρά «Ηρωίδες». Έχεις κάποια ομοιότητα μαζί της;
Η Μιμή θέλει να γίνει κομμώτρια, αλλά δεν το τολμά γιατί είναι βολεμένη, με αποτέλεσμα όμως να ασφυκτιά ψυχικά και σωματικά. Αυτή θα μπορούσε να ήταν μία ομοιότητά μας, με την έννοια ότι και εγώ δεν ήθελα να ξεκινήσω την ηθοποιία από φόβο όμως και όχι από βόλεμα.

Ποια είναι τα σχόλια των δικών σου για τη σειρά;
Θετικά. Τους αρέσει το σενάριο γιατί βρίσκεται πολύ κοντά στην πραγματικότητα των νέων ανθρώπων. Πώς αυτοί δηλαδή βιώνουν σήμερα τη ζωή μέσα από τα προβλήματα που τους τυχαίνουν, πώς βιώνουν βασικές αξίες της ζωής όπως η φιλία. Είναι μια σειρά που, όπως μου λένε, βγάζει γλυκόπικρο γέλιο. Το σίγουρο είναι ότι η συγκεκριμένη σειρά, για να βγει έτσι όπως παρουσιάζεται, δουλεύεται πολύ σε όλα τα επίπεδα. Οι γονείς μου μου λένε ότι το αισθητικό και το ηχητικό κομμάτι της σειράς είναι πολύ καλό.