Τα μυστήρια με τον Γιώργο, τους «παπανδρεϊκούς» του ΚΙΝΑΛ και τις εκλογές

Για τον Γιώργο Παπανδρέου και όσους ανέμεναν να αναλάβει μια «ιστορική πρωτοβουλία» στο ΚΙΝΑΛ, τα πράγματα πήραν τη συνηθισμένη κατάληξη: ακόμη μια φορά, «άνθρακες ο θησαυρός».

Είναι αλήθεια ότι μετά την αναγκαστική αποχώρηση της Φώφης Γεννηματά, ένα από τα πιο δημοφιλή σενάρια που κυκλοφόρησαν είχαν ως πρωταγωνιστή τον Γιώργο. Κυρίως από φίλους και συνεργάτες και γενικά ανθρώπους που συνεχίζουν να πιστεύουν στο «θαύμα των Παπανδρέου». Δηλαδή ότι το όνομα Παπανδρέου έχει ακόμη τη δυνατότητα να οδηγήσει ξανά στη «Γη της Επαγγελίας»,να αναστήσει το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ. Δυστυχώς για τους ίδιους, φαίνεται πως ο μόνος που πλέον έχει συνειδητοποιήσει ότι θαύματα δεν γίνονται ήταν ο Γιώργος. Αρα η κατάληξη ήταν προδιαγεγραμμένη.

Τι σκέφτηκε ο Γιώργος για να (μην) πάρει τη μεγάλη απόφαση; Κατ΄αρχήν το αυτονόητα. Οτι για να γίνεις αρχηγός, πρέπει να βάλεις υποψηφιότητα και στη συνέχεια να βρεθούν κάποιοι να σε ψηφίσουν. Υστερα, στο μέτρημα οι δικοί σου, να είναι περισσότεροι από τους άλλους. Ηταν όλα αυτά δεδομένα ή ο Γ.Παπανδρέου κινδύνευε να χάσει κι αυτή τη μάχη από τον Ανδρουλάκη και τον Λοβέρδο;
Υπάρχει όμως και μια άλλη εξήγηση, αυτή που προτιμά ο ίδιος και την ανέπτυξε στους φίλους του,αμέσως μετά την επιστροφή του την Τετάρτη στην Αθήνα. Ο Γιώργος βλέπει την κούρσα ηγεσίας στο ΚΙΝΑΛ σαν μια «μάχη μηχανισμών». «Είχαμε τους «γεννηματικούς», τώρα πέσαμε στους «ανδρουλακικούς» και τους «λοβερδικούς». Ολοι αυτοί κρατούν μικρή και περιθωριοποιημένη την παράταξη» είναι η εκτίμηση που προβάλλει στους συνομιλητές του.
Αν όμως τα πράγματα διαμορφώνονται τόσο καταθλιπτικά, το εύλογο ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί δεν αναλαμβάνει ο ίδιος μια πρωτοβουλία με στόχο να ξανακάνει την παράταξη μεγάλη; Γιατί αρκείται στη βουλευτική έδρα, στις ομιλίες στα πέρατα του κόσμου και στις «νουθεσίες προς ναυτιλομένους» από διάφορα, μάλλον ασήμαντα «φόρουμ» επί της γης;