Μπέσυ Μάλφα: «Η ψυχαγωγία είναι στο DNA του Έλληνα…»

«Είμαστε μία χώρα που προσπαθούν να καταστρέψουν την παιδεία και τον πολιτισμό της»

 Στην Πέννυ Κροντηρά

 

 

«Την τέχνη τη θεωρώ θρησκεία. Μόνο έτσι μπορώ να εκφράζομαι, ανοίγει η ψυχή μου», δηλώνει στο «Κ» η ηθοποιός Μπέσυ Μάλφα. Ένας φωτεινός, πολυπράγμων και πολυτάλαντος άνθρωπος, η Μπέσυ Μάλφα αγαπά πραγματικά αυτό που κάνει και δικαίως ο κόσμος στηρίζει κάθε επαγγελματική της επιλογή καθώς αντιμετωπίζει την υποκριτική τέχνη με υπευθυνότητα και σεβασμό ως καλλιτέχνης που σέβεται το χώρο.

Εκπληκτική φωνή, τρομερή χορεύτρια, υπέροχη ηθοποιός… Τι από όλα σας εκφράζει περισσότερο;

Ευχαριστώ πάρα πολύ! Νομίζω ότι ο χώρος του θεάτρου με εκφράζει περισσότερο με την έννοια ότι εκεί συναντήθηκαν για μένα και οι τρεις τέχνες. Ένας ηθοποιός πρέπει να κατέχει πάρα πολύ καλά και τις τρεις τέχνες. Αυτός ήταν ο λόγος που ειδικεύτηκα και σπούδασα και τις τρεις. Ο τρόπος έκφρασής μου από μικρή ήταν μέσα από αυτά τα μέσα. Στα παιχνίδια μου χόρευα ή τραγουδούσα ή έστηνα διάφορα παραμύθια. Δεν το είχα σκεφτεί ως επάγγελμα ούτε ως σπουδές στο μυαλό μου, νόμιζα ότι θα ακολουθήσω την ιατρική αλλά με κέρδισαν αυτές οι τέχνες. H επιλογή να ασχοληθώ με την υποκριτική ήρθε πάρα πολύ φυσικά.

Τι σας προσφέρει ο χώρος της ηθοποιίας;

Μου έχει προσφέρει τα πάντα. Παιδεία, πολιτισμό, την ανάγκη του φιλοσοφείν. Το σημαντικότερο από όλα είναι το υπαρξιακό, να μπορείς να ενσαρκώνεσαι διάφορους ανθρώπους, να μαθαίνεις για αυτούς και στη συνέχεια αφού γίνεις αυτοί οι άνθρωποι να μάθεις να συγχωρείς και να αγαπάς. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η υποκριτική.

 

ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΚΑΙ IΕΡΟΤΗΤΑ

 

Σκεφτήκατε ποτέ να εγκαταλείψετε τον χώρο;

Το σκέφτομαι κάθε βράδυ, ειδικά τα τελευταία χρόνια, όχι για τους ανθρώπους του χώρου, που δεν έχω κανένα παράπονο γιατί μου έχει φερθεί πολύ όμορφα ο χώρος, εξαιρώ μικρότητες και μικροψυχίες πολύ ασήμαντες, οι λόγοι είναι βιοποριστικοί. Έχει δυσκολέψει ο χώρος της Τέχνης, θεωρείται χόμπι ή πολυτέλεια και το απαξιώνουν όλοι. Είμαστε μία χώρα που προσπαθούν να καταστρέψουν την παιδεία και τον πολιτισμό της. Η υποκριτική δεν έχει τη θέση και την ιερότητα που είχε κάποτε, είναι πολύ δύσκολο να κάνεις αυτό το επάγγελμα. Αν και οι Έλληνες δεν μπορούν χωρίς ψυχαγωγία, είναι περασμένο στο DNA μας. Απλώς δεν ξέρω κατά πόσο ο ηθοποιός ως ιατρός της ψυχής έχει τη θέση που του αρμόζει σαν ανθρώπινο ον στην κοινωνία. Μένω λοιπόν στο χώρο γιατί είναι ο τρόπος να εκφράζομαι, να επικοινωνώ με τους άλλους ανθρώπους, ανοίγει η ψυχή μου, δεν μπορώ διαφορετικά. Την τέχνη τη θεωρώ θρησκεία.

Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο ορισμός του επιτυχημένου ηθοποιού;

Το να μπορείς να παίζεις πολλούς και διαφορετικούς ρόλους, να περνάς τα μηνύματα που θέλεις στους θεατές και βεβαίως να νιώθεις κάθαρση μέσα από την τέχνη καθημερινά. Αυτό είναι για εμένα ο επιτυχημένος ηθοποιός.

 

«ΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΛΕΜΕ»

 

Λίγα λόγια για την παράσταση που παίζετε φέτος;

Το «Χωρίζουμε Λέμε» ξεκίνησε πέρυσι το καλοκαίρι από τον Αλέξανδρο Ρήγα και μένα, που θέλαμε να συνεργαστούμε και φέτος το καλοκαίρι αποφασίσαμε να το συνεχίσουμε. Το αγαπάμε πολύ. Γυρίζουμε την Ελλάδα με τον Αλέξανδρο και τον άνδρα μου τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση και η παράσταση σκίζει, γιατί ο Έλληνας αγαπάει το θέατρο. Η υπόθεση αφορά ένα ζευγάρι νεοελλήνων που έχει φάει όλα του τα λεφτά στις κάρτες και χρωστάει παντού και αφού έχει ξιπαστεί από την ξενομανία και το φαίνεσθαι του πλούτου αποφασίζει ότι θέλει να χωρίσει και πάει στο δικηγόρο. Ο σύζυγος ασχολείται με την πολιτική και η σύζυγος με το σπίτι και υποτίθεται ότι μεγάλωνε ένα παιδί που το έχει αφήσει στη μάνα της. Ο δικηγόρος προσπαθεί να λύσει τις διαφορές τους και στο τέλος ανακαλύπτουν ότι ενώ το χάσμα των διαφορών τους είναι τεράστιο αυτά που τους ενώνουν είναι πιο σημαντικά. Στο τέλος γίνεται μια τεράστια ανατροπή του δικηγόρου και το ζευγάρι φεύγει από εκεί με ένα μικρό ερωτηματικό για το τι θα γίνει αλλά νομίζω ότι το τέλος είναι αισιόδοξο.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Θα συνεχίσουμε με τον Αλέξανδρο Ρήγα στο θέατρο Ριάλτο και σκέφτομαι να σκηνοθετήσω μία παράσταση ενός φίλου μου, του Γιώργου Δούκα.

Ποια η γνώμη σας για τις δεύτερες ευκαιρίες στις διαπροσωπικές σχέσεις;

Όλες οι σχέσεις είτε οικογενειακές είτε κοινωνικές είναι πάρα πολύ δύσκολες. Γενικά κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος δεν ήρθε στη γη για να περνάει καλά αλλά για να διδαχτεί και αυτό είναι δύσκολο. Θέλει εργασία, κόπο, αγάπη και κάτι πολύ σημαντικό, που ανακαλύπτω με τα χρόνια, το ζευγάρι είναι συνωμότες. Η ζωή είναι ομαδική δουλειά. Ακόμα και για να πάρεις ένα ποτήρι να πιεις νερό πρέπει να συνεργαστείς με το ποτήρι και το νερό! Δεν εννοώ συνωμοσίες και ίντριγκες αλλά ανθρώπους με τους οποίους μπορείς να συνεννοείσαι και να πορεύεσαι. Οφείλουμε σε αυτό το ομαδικό άθλημα να δείχνουμε συμπόνια ο ένας στον άλλο και γενναιοδωρία.

Τι θαυμάζετε στον άνδρα σας;

Μου αρέσει ως άνδρας, ως ηθοποιό τον λατρεύω, το χαμόγελό του, είναι υπέροχος πατέρας, κάθε φορά με εντυπωσιάζει και με κάτι!

Ποιο έργο δεν έχετε παίξει και αποτελεί στόχο και όνειρο για εσάς;

Κάποια μιούζικαλ θέλω να παίξω, αλλά τα έχουν παίξει άλλες ηθοποιοί. Αυτό πάλι, που έχω κάνει σπουδές για μιούζικαλ και παίζουν άλλες που δεν ξέρουν ούτε να τραγουδήσουν! Είναι ένα ερώτημα που δεν θα απαντηθεί ποτέ. Βαριέμαι κιόλας, δεν έχω κάποιο στόχο πια. Άμα μου τύχει θα το κάνω. Προσπαθούσα πάντα σε όσα μιούζικαλ έχω παίξει να βρω τον τρόπο πώς ενώνεται η πρόζα με τη μουσική, πώς από την απόλυτη ενσάρκωση του ρόλου αρχίζει το τραγούδι χωρίς να ακούγεται ξένο. Το δούλεψα πάρα πολύ εκείνα τα χρόνια. Αν τους αρέσουν άνθρωποι που χορεύουν ή τραγουδάνε ή παίζουν μόνο καλά και όχι και τα τρία μαζί θεωρώ ότι κοροϊδεύουν τον κόσμο.