Μάριος Αθανασίου:«Μας έβαλαν στο Μνημόνιο και τώρα σπέρνουν διχόνοια»

«Οι πολιτικοί παίζουν με τον προσωπικό τους αριβισμό στις πλάτες του λαού.» δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός Μάριος Αθανασίου. Όντας από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του αποζητά την πραγματική εξέλιξη της υποκριτικής τέχνης. Φέτος τον απολαμβάνουμε για τρίτη χρονιά στο σήριαλ οι «Συμμαθητές» και στην θεατρική παράσταση «Ένα εξοχικό παρακαλώ».

Στην Πέννυ Κροντηρά

 

Πόσο εύκολο είναι σήμερα να είναι κάποιος ηθοποιός και να επιβιώνει;

Δύσκολο όπως ήταν πάντα. Η δουλειά αυτή επειδή είναι με τη σεζόν πάντα υπάρχει ανασφάλεια μέχρι να βρεις την επόμενη και να προχωρήσεις. Ακόμα και την περίοδο της ευημερίας πάντα υπήρχε το άγχος. Ουσιαστικά στον ίδιο άξονα βρισκόμαστε απλά έχουν δυσκολέψει λίγο περισσότερο οι επιλογές. Δεν είναι ένα επάγγελμα στο οποίο θα ξέρεις τα επόμενα δέκα χρόνια τι θα κάνεις. Πάντα προσπαθώ να μην σκέφτομαι τα επόμενα χρόνια και να περνάω από τη μια δουλειά στην άλλη αλλά βέβαια έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι πρέπει να υπάρχει ένα μαξιλαράκι, ώστε να είμαι έτοιμος να κάνω κάτι άλλο σε περίπτωση που χρειαστεί.

Τι θα θυσιάζατε για χάρη της τέχνης;

Δεν έχω κάνει καμία θυσία έως τώρα και δεν θέλω να θυσιάσω τίποτα για χάρη της τέχνης, δηλαδή η ζωή είναι πολύ πιο όμορφη. Είναι καλό να εκφραζόμαστε, να δημιουργούμε και να περνάμε καλά αλλά θέλω αυτά να γίνονται ταυτόχρονα. Τώρα αν θυσιάζουμε προσωπικές στιγμές για περισσότερες ώρες εργασίας δεν το κάνουμε για χάρη της τέχνης αλλά για λόγους επιβίωσης. Αυτό είναι ένα δύσκολο τίμημα. Δεν έχω όμως κανένα σκοπό να κάνω άλλες θυσίες σε αυτό το στάδιο της ζωής μου,  όταν ήμουν πιο μικρός μπορεί να το έκανα τώρα όχι.

Ποια η αισθητική σας στην τηλεόραση;

Να γίνονται δουλειές με άξονα την αγάπη για το αντικείμενο όσο πιο έντιμα γίνεται σύμφωνα με τις ομάδες που τις δημιουργούν και γνώμονας να είναι ο κόσμος και όχι μόνο τα λεφτά ή η εμπορικότητα. Φτιάχνεις ένα προϊόν στην τηλεόραση, δηλαδή προτείνεις μια ιστορία, που πιστεύεις ότι είναι σωστό και ο κόσμος ανταποκρίνεται σε αυτό, δεν μπορείς να τον ξεγελάσεις.

Ποια στιγμή στην επαγγελματική σας πορεία ξεχωρίζετε;

Την πρώτη μου στο καθημερινό σήριαλ «Απαγορευμένη Αγάπη» που θυμάμαι το άγχος μου και την αγωνία μου για το καινούργιο που μου ανοίγεται και την τελευταία τους «Συμμαθητές» που βιώνω τα πράγματα αυτή τη στιγμή. Από όλες τις δουλειές μου είμαι ευχαριστημένος, είναι πολύ ωραίες στιγμές και φωτογραφίες ενός άλμπουμ που ξεφυλλίζεις και λες «α! εδώ περάσαμε πολύ ωραία».

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Τα επαγγελματικά μου σχέδια αυτή τη στιγμή είναι να ολοκληρωθεί καλά η σεζόν των «Συμμαθητών» και του θεάτρου που βρίσκομαι στην παράσταση «Ένα εξοχικό παρακαλώ» για να οργανώσω σιγά σιγά τη συνέχεια που είναι λίγο μετέωρη αλλά ελπιδοφόρα. Σε αυτό το στάδιο που βρισκόμαστε σκέφτεσαι πολλά, έχεις διάφορα πράγματα στο μυαλό σου και κοιτάς να τα οργανώσεις έτσι μπαίνεις στην «άνοιξη».

«Συμμαθητές» για τρίτη χρονιά θα λέγατε ναι σε άλλη μία σεζόν;

Αν υπάρχει δυνατότητα να στηριχτεί σωστά όπως γίνανε και οι άλλες δύο, γιατί για μία σεζόν ξεκινήσαμε αλλά η ανταπόκριση του κόσμου και η εγγύηση των συντελεστών μας έκανε να συνεχίσουμε χωρίς να το ευτελίσουμε, θα γίνει μία συζήτηση και θα παρθεί η καλύτερη απόφαση. Νομίζω ότι είναι πολύ σοβαροί και υπεύθυνοι οι άνθρωποι της σειράς και ξέρουν πότε πρέπει να κλείσει ένας κύκλος και πότε όχι.

«Ένα εξοχικό παρακαλώ» πείτε μας λίγα λόγια για το ρόλο σας.

Είμαστε μία οικογένεια σε κρίση τόσο των μεταξύ μας δεσμών, αξιών όσο και οικονομική. Λίγο πριν υπογραφεί το διαζύγιο για τη λήξη αυτής της σχέσης πηγαίνει ο καθένας ξεχωριστά στο εξοχικό να δει το μέρος του για να προχωρήσει με την καινούργια του ζωή και τους νέους ανθρώπους. Ουσιαστικά μέσα από διάφορες ανατροπές και ευτράπελα που συμβαίνουν εκείνη τη μέρα βλέπουν τη ζωή τους και αποφασίζουν ότι δε θέλουν να το διαλύσουν αλλά να συνεχίσουν μαζί.

Ποια τα επαγγελματικά σας απωθημένα ή όνειρα;

Δεν έχω θέσει στόχους για ρόλους που θα ήθελα να κάνω, ένα μικρό μου απωθημένο είναι η ασχολία μου με τον κινηματογράφο. Μία γενική ελπίδα είναι να κάνουμε σιγά σιγά δουλειές που θα ευχαριστούν περισσότερο τους ανθρώπους ώστε να αυξάνεται το εύρος ενδιαφέροντος, σε αυτά που μεταξύ μας πρεσβεύουμε. Αυτός είναι ο καημός μου στην τέχνη να το πάμε λίγο πιο πέρα αλλά θέλει χρόνο. Θέλω όταν τελειώσω τη διαδρομή μου να ξέρω ότι ο κόσμος έχει επικοινωνήσει μαζί μας και έχει προχωρήσει ένα σκαλί παραπέρα για να μπορούν οι επόμενοι να συνεχίσουν.

Ηθοποιός, επιχειρηματίας, σύντροφος, πατέρας ποια η ιεράρχηση που έχετε;

Άνθρωπος καταρχήν που λειτουργεί, κινείται, σκέφτεται και ζει τις μέρες του εδώ σε αυτό τον κόσμο. Εννοείται ότι η σχέση του πατέρα και του συζύγου είναι πιο βασική, γιατί αυτό είναι το όχημά σου και η βασική σου διαδρομή. Τα υπόλοιπα γίνονται ως μέρος της έκφρασης και ανάγκης για να λειτουργείς. Ο επιχειρηματίας είναι ίσως το τελευταίο γιατί δεν είναι το βασικό μου αντικείμενο και δεν θα μπορούσα ποτέ να υπάρξω μόνο στο συγκεκριμένο χώρο είναι ίσως μεράκι, με καλύπτει πολύ περισσότερο το κομμάτι της υποκριτικής.

Τι σας εξοργίζει στην καθημερινότητα; Ποια η γνώμη σας για το πολιτικό «γίγνεσθαι»;

Θέλουμε μισή ώρα ακόμα και δεκασέλιδη συνέντευξη! Άπειρα πράγματα. Με ενοχλεί πάρα πολύ το ψέμα και που αυτή τη στιγμή ζούμε μία τόσο κρίσιμη περίοδο στην ιστορία μας και τα πράγματα αντιμετωπίζονται επικίνδυνα. Ήθελα πάρα πολύ αυτή η κρίση, ύστερα από οχτώ χρόνια, να μας φέρει σε ένα άλλο επίπεδο καλύτερο όπου βγαίνεις πιο ώριμος και δυνατός προσωπικά και κοινωνικά. Συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει υπάρχει πάρα πολύ προπαγάνδα, τρομοκρατία εμμένουν τα οικονομικά  συμφέροντα και μας αντιμετωπίζουν σαν ζώα. Δεν αντέχω πια αυτό το παραμύθι της προστασίας. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε κάνει πάρα πολλές θυσίες και κανένας δεν νοιάζεται για την παιδεία του λαού που είναι το πρώτο πράγμα που πρέπει να φροντίσουν για να πάμε ένα βήμα παραπέρα. Αυτοί που έχουν χάσει τα κεκτημένα μάχονται για να σε κάνουν ακόμη πιο βλάκα και να τα κερδίσουν πίσω. Η ιστορία κάνει κύκλους μόνο στα κακά και αυτό δεν είναι ωραίο σε μία χώρα που πάει να διαλυθεί. Κάποιος μας έβαλε στο Καστελόριζο και αντί να φροντίσουν να είναι ενωμένοι για να πάμε παρακάτω σπέρνουν τη διχόνοια αντί να ενωθούν σε ένα άξονα. Πως γίνεται αυτοί οι άνθρωποι να είναι εκλεγμένοι από ένα λαό; Είναι παράνοια. Τη στιγμή που εγώ δεν μπορώ να βγάλω το μήνα μου και τη βδομάδα μου δεν είναι ούτε στοιχειωδώς έξυπνοι να το κάνουν διακριτικά. Οι πολιτικοί δεν φαίνονται συνειδητοποιημένοι αλλά επαγγελματίες σαν για μια τετραετία να έχουν μία θέση στο δημόσιο. Η Βουλή δεν είναι δημόσιο. Παίζουν με τον προσωπικό τους αριβισμό στις πλάτες του λαού. Αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι στην Κυβέρνηση προσπαθούν για το κοινό καλό και οι υπόλοιποι πολιτικοί…

Πως θα περιγράφατε τον Μάριο;

Ουφ… δύσκολη ερώτηση. Νομίζω ότι είμαι ένας άνθρωπος ήσυχος αλλά και πολύ νευρικός και κυκλοθυμικός. Προσπαθώ να σκέφτομαι λίγο περισσότερο τους άλλους ανθρώπους. Αυτό καμιά φορά είναι υπερβολικό και μου δημιουργεί ένα κομφούζιο. Έχω κάποιες αντιλήψεις για συγκεκριμένα πράγματα και δύσκολα ακούω άλλες απόψεις νομίζοντας ότι εγώ κάνω το σωστό. Αρκετές φορές δικαιώνομαι κιόλας και αυτό ενισχύει την παράνοια αλλά καταλαβαίνω ότι είναι εγωιστικό. Ένα επίσης μειονέκτημά μου είναι ότι για να έρθω στη θέση του άλλου πρέπει να μου το θυμίσεις μερικές φορές γιατί πιστεύοντας ότι είμαι σωστός δεν καταλαβαίνω τη θέση σου. Για τα προτερήματα δεν ξέρω να μιλήσω.

Ποια θεωρείτε εσείς ότι κερδίζουν τους ανθρώπους δίπλα σας;

Νομίζω ότι είμαι λίγο δίκαιος, αντικειμενικός και αυστηρός με τον εαυτό μου και αυτό δίνει μια ασφάλεια ότι δεν πρόκειται να κρίνω κάποιον ποτέ κακοπροαίρετα ή με ίδιον όφελος. Όταν αγαπάω κάποιους ανθρώπους δίνομαι εξολοκλήρου και είμαι αισιόδοξος όσο δύσκολες και να είναι οι καταστάσεις!

Θεωρείτε ότι στις μέρες μας πιο εύκολα διαλύουμε κάτι από ότι το φτιάχνουμε; Ποια η γνώμη σας για τις σχέσεις και τους συμβιβασμούς;

Όχι αυτό είναι ένα από τα καλά που έχει κάνει η κρίση, ότι πια μεταφορικά και κυριολεκτικά δεν έχουμε τη δυνατότητα να διαλύουμε και να φτιάχνουμε κάτι καινούργιο αλλά πρέπει να φτιάχνουμε αυτό που ήδη υπάρχει. Αυτό το είχαμε ξεχάσει τα τριάντα χρόνια της ευημερίας που όλα αγοράζονταν και είχαν τιμή. Δεν έφτιαχνες τις ανθρώπινες σχέσεις είτε φιλία είτε δουλειά. Ήμασταν στην κατανάλωση και τώρα έχουμε περάσει στη φάση της διατήρησης. Οι συμβιβασμοί θα μας απασχολούν σε όλη τη ζωή μας, δεν υπάρχει κάτι να μας καθησυχάσει, είναι κάτι που το επιλέγεις ανάλογα με τα δικά σου κριτήρια και την αντίληψη σου και ο καθένας έχει τα δικά του όρια στους συμβιβασμούς ανάλογα με το πώς είναι σαν άνθρωπος. Τα προηγούμενα χρόνια ήμασταν τόσο κενοί ουσιαστικά που δεν μας ενδιέφερε και δεν είχαμε τη δυνατότητα να καταθέσουμε κάτι για να συμβιβαστούμε, ήταν πιο εύκολο να φύ