Γιώργος Αρμένης: «Σήμερα προέχει η απελευθέρωση της πατρίδα μας»

«Η τέχνη σε θέλει σχεδόν ολοκληρωτικά, είναι απαιτητική, είναι γένος θηλυκού», δηλώνει στο «Κ» ο ηθοποιός-σκηνοθέτης-συγγραφέας Γιώργος Αρμένης. Το να έχεις μαθητεύσει δίπλα στον Κάρολο Κουν είναι σπουδαίο και πόσο μάλλον όταν οι αρχές που σου δίδαξε έγιναν όλη σου η ζωή. Ο Γιώργος Αρμένης ξέρει να τιμά την τέχνη του, γιατί η τέχνη του έγινε η ζωή του!

Στην Πέννυ Κροντηρά

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, συγγραφέας, καθηγητής… ξεχωρίζετε κάτι;

Ίσως να ακούγεται τετριμμένο, αλλά η συνεχής ενασχόληση με το θέατρο, σε όλες του τις εκφάνσεις, το προσωπικό πάθος, η εμβάθυνση, η μελέτη, μελέτη και πάλι μελέτη που σε ανταμείβει, πρώτα ως άνθρωπο – καλλιτέχνη. Σε ρίχνει στα άδυτα της υποκριτικής τέχνης, που το θεωρώ αυτονόητο, στην ενασχόληση με τη συγγραφή, τη σκηνοθεσία, τη διδαχή, και όλα τότε γίνονται ένα. Δύσκολο να ξεχωρίσεις, γιατί  κάποιο θα αδικήσεις, άλλωστε η τέχνη είναι πολυδιάστατη και όταν μπεις στα άδυτά της νιώθεις μια αγαλλίαση, αρκεί να μη βιαστείς ως αρπαχτικό. Ο στόχος είναι απαραίτητος, πάντα στο νου μας οφείλουμε να έχουμε ότι πρέπει να εμπλουτίσουμε τις γνώσεις, τη φαντασία, την  αισθητική μας. Έχοντας πάντα στόχο, ότι θα φτάσω και ας αργήσω. Η βιασύνη απλώς μας κάνει διάττοντες  αστέρες, αλλά αλλιώς είναι το θέατρο.

Τι σας δίδαξε ο Κουν και σας συνοδεύει στην καλλιτεχνική σας πορεία;

Ο δάσκαλός μου με δίδαξε το ήθος, την αλήθεια και το πάθος για την τέχνη.

Μπορεί να υπάρξει «νέος» Κουν; Πώς βλέπετε τα νέα παιδιά, μήπως έχουν θαμπωθεί από τα φώτα και χάνουν την ουσία της τέχνης σας;

 Ο Κάρολος Κουν υπήρξε ένας παθιασμένος δάσκαλος, καθόρισε το σύγχρονο θέατρο, γέμισε το ελληνικό θέατρο με ηθοποιούς, σκηνοθέτες και σκηνογράφους. Λίγο ή πολύ όλοι είμαστε παιδιά του. Η εποχή του πλουραλισμού, της εικόνας, της αντιγραφής, του ψευτο-μοντερνισμού και της εντύπωσης δεν επιτρέπει την εμβάθυνση. Όλα κινούνται μέσα σε ένα ομιχλώδες τοπίο, σε μία επιφάνεια,  εύκολα αναγνώσιμη, εγωκεντρικής αυτοϊκανοποίησης. Ίσως σε κάποια σκιά, μακριά απ’ τα έντονα φώτα, να μεγαλώνει ένας δημιουργός με το καλλιτεχνικό ανάστημα του Κάρολου Κουν.

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΥΝ

Τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός;

 Να έχεις ήθος, να είσαι εργάτης, να έχεις συνέπεια και να δίνεις φως! Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι η αγορά είναι στενάχωρη, ζηλόφθονη, φθονερή, διότι είναι μικρή. Για να επιβιώσεις χρειάζεται να είσαι διαθέσιμος, έτοιμος να απαρνηθείς τις ανούσιες μικροχαρές της καθημερινότητας. Η τέχνη σε θέλει σχεδόν ολοκληρωτικά, είναι απαιτητική, είναι γένος θηλυκού.

Ποια στιγμή έχει μείνει πιο έντονα στη μνήμη και την ψυχή σας από όλη την πορεία που έχετε;

 Η ευτυχισμένη στιγμή που συνάντησα τον δάσκαλό μου Κάρολο Κουν. Τότε αισθάνθηκα τι σημαίνει τύχη, άλλαξε η ζωή μου, κατάλαβα γρήγορα ότι επιτέλους θα ασχοληθώ με κάτι σημαντικό, αφέθηκα να με παρασύρει η μαγεία του θεάτρου, το ποτάμι, που με οδήγησε σε μεγάλες θάλασσες. Δεν με φόβιζαν πια οι φουρτούνες, αρμένιζα μέσα σε καρυδότσουφλο που έγινε βάρκα, ιστιοφόρο, πλοίο με μεγάλες προπέλες, που διασχίζει ωκεανούς, με καπετάνιο τον πιο υπέροχο άνθρωπο, τον Κάρολο Κουν, και μαζί τον Γιώργο Λαζάνη, τον Δημήτρη Χατζημάρκο, τον Μίμη  Κουγιουμτζή. Επιτέλους χαμογέλασα, γιατί ως τότε η ζωή μου ήταν πολύ  σκληρή, αλλά ποτέ δεν την ξέχασα, την έπλασα με τη φαντασία μου, την έκανα παίξιμο, γράψιμο, διδασκαλία, και τώρα που μεγάλωσα λέω ότι χρωστώ ευγνωμοσύνη στη σκληράδα της.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

 Δύσκολα να κάνεις όνειρα, στα χρόνια που ζούμε προέχει πρώτα να ελευθερωθεί η πατρίδα μας, τα σχέδια μπορούν να περιμένουν… Προέχει η απελευθέρωση… Τη νοσταλγώ αυτή τη στιγμή, που θα βγούμε στους δρόμους με τραγούδια, με αγκαλιές και βουρκωμένα μάτια, από τη χαρά.

Ποιο το μήνυμα της θεατρικής παράστασης «Άσε να μη μιλήσω καλύτερα» που γράψατε, σκηνοθετείτε και παίζετε στο Νέο Ελληνικό Θέατρο;

 Η αγάπη, η ομόνοια, η έγνοια για το αύριο, μακριά απ’ το ψέμα, τη λαιμαργία, την καπατσοσύνη, που γεννάει την ανηθικότητα… «Η παράγκα στάζει θα σωριαστεί και θα πάμε καλιά μας όλοι…»

ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ «ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ»

Ποιες φορές σας εκφράζει το «Άσε να μη μιλήσω καλύτερα»;

 Είναι τόσες πολλές οι φορές που με εκφράζει, που το έκανα μια τρελή θεοπάλαβη κωμωδία. Άσε γιατί αν μιλήσουμε μπορεί να μας μισήσουν, να μας βάλουν ταμπέλες μπρος και πίσω, να μας διαπομπεύσουν στην επικράτεια, όπως έγινε με τα παιδιά που τα ονόμασαν τεντιμπόηδες. Είναι δύσκολες οι μέρες που ζούμε, τόλμησα να γράψω μια τρελή, τολμηρή φαρσοκωμωδία, βάζοντας ένα καθρέφτη, μήπως και δούμε τα λάθη μας, μέσα από μια αυτοκριτική, που την οφείλουμε στην κατάντια μας, μπας και πάψουμε να κατηγορούμε τα παπούτσια μας για τα ελαττώματα των ποδιών μας.

Εν μέσω κρίσης πώς πάει η σχολή υποκριτικής που έχετε;

 Δύσκολα, πολύ δύσκολα και η πολιτεία κάνει ό,τι μπορεί για να μας κλείσει… Η δυσκολία όλο και μεγαλώνει, οι δανειστές  είναι αμείλικτοι, η Ευρώπη τρέμει τον ίσκιο της, κατάντησε η ουρά της Αμερικής, οι φράχτες πολλαπλασιάζονται. Η ακροδεξιά πλανάται σαν μαύρο σύννεφο. Η πολιτεία βρίσκεται στην πιο δύσκολη στιγμή, αδύναμη, καταχρεωμένη, ο λαός στα κάγκελα, ο πολιτισμός έχει καταντήσει πολυτέλεια. Βρισκόμαστε σε απόγνωση. Θέλω να πιστεύω ότι θα αντέξουμε.

Πώς βιώνετε την κρίση;

Όπως όλος ο κόσμος. Αϋπνίες, ιδρώτας, βουρκωμένα μάτια και αυτός ο κόμπος στο λαιμό που μας πνίγει