Του Θανάση Τσεκούρα: Μια bad bank σε μια mad χώρα

Για τον μέσο πολίτη που δεν είναι υποχρεωμένος να εντρυφεί στους δαιδάλους της τραπεζικής θεωρίας, τα γεγονότα είναι ανεξήγητα. Πώς είναι δυνατόν να χάθηκαν τόσα χρήματα σε διαδοχικές κεφαλαιακές ενισχύσεις και να βρισκόμαστε συνεχώς στο ίδιο σημείο; Χωρίς πραγματικές τράπεζες, με τράπεζες-ζόμπι που αδυνατούν να χρηματοδοτήσουν την πραγματική οικονομία και ταυτόχρονα με τράπεζες-βαρέλια χωρίς πάτο, που όσα χρήματα και αν ρίξεις το μόνο που αλλάζει είναι το χρώμα της χρεοκοπίας.

Δυστυχώς, όλη η συζήτηση για τις τράπεζες και τη διαχείριση της κρίσης τους στη χώρα μας κυριαρχήθηκε από δύο παθογένειες. Την παθογένεια του αριστερισμού και εκείνη του τεχνοκρατισμού.

Ο αριστερισμός στοχοποίησε εξαρχής τις τράπεζες ως «μηχανισμούς κερδοσκοπίας», «εξαρτήματα της διαπλοκής» και «διαβολικά όργανα του καπιταλισμού». Αρα γαία πυρί μειχθήτω… Από αυτές τις ανόητες ιδεοληψίες τροφοδοτήθηκαν τα διάφορα ακτιβίστικα κινήματα τύπου «Δεν πληρώνω», όπως και -το σημαντικότερο- τα μυαλά και οι αντιλήψεις του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του, οι οποίοι σήμερα όχι μόνο είναι υπουργοί, αλλά κάποιοι έχουν αναλάβει και ενεργό ρόλο στη διαχείριση της τρέχουσας τραπεζικής κρίσης. Μπλέξαμε δηλαδή. Απλώς ο «μπλεγμένος» τι άλλο έχει να φοβηθεί;

Ο τεχνοκρατισμός στη διαχείριση της κρίσης προέταξε -και καλά έκανε- τους συστημικούς κινδύνους από την τραπεζική κρίση. Με απλά λόγια το γεγονός ότι η χρεοκοπία των τραπεζών συμπίπτει με τη χρεοκοπία των πολιτών, των επιχειρήσεων και όλης της χώρας. Και ξεκίνησαν οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών για το γενικό συμφέρον.

Δυστυχώς ο τεχνοκρατισμός ακολούθησε τη μοίρα όλων των από καθέδρας και άμβωνος αποκαλύψεων. Εχασε την επαφή με την κοινή λογική. Για παράδειγμα, αρκετές φωνές από την αρχή της κρίσης προέβαλλαν την εξής εναλλακτική: Μήπως πριν από τις κεφαλαιοποιήσεις έπρεπε να έχει προηγηθεί η εξυγίανση των ισολογισμών των τραπεζών από τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια; Με το επιχείρημα ο οργανισμός να έχει αποβάλει την αρρώστια και όταν δεχτεί τη θεραπεία (την κεφαλαιακή ενίσχυση) να μπορεί να περπατήσει. Με μια fast track διαχείριση των λιγότερο κόκκινων δανείων και με εκτεταμένες διαγραφές των υπολοίπων που ουδέποτε θα μπορούσαν να εισπραχθούν. Μια «bad bank», αλλά στην αρχή της κρίσης και πριν εξαερωθούν 50 δισ. σε τρεις ανακεφαλαιοποιήσεις.

Ολες αυτές οι απόψεις, που δεν είχαν καμιά σχέση με τις αφέλειες του αριστερισμού, πετάχτηκαν στο καλάθι με τη γνωστή μέθοδο της αλαζονείας και του «αλάθητου» του τεχνοκρατισμού. Και άρχισαν να ξεφορτώνουν κεφάλαια σε τράπεζες-ζόμπι, σε βαρέλια χωρίς πάτο, κερδίζοντας ηρεμία μέχρι την επόμενη κρίση και την επόμενη ανακεφαλαιοποίηση.

Ας συζητήσουμε, λοιπόν, τώρα για μια bad bank σε μια mad χώρα.