Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου: Στον δρόμο για την κάλπη

 

Έχει ιδιαίτερη σημασία να ανιχνευθεί ποιο θα είναι το κύριο διακύβευμα των επόμενων εκλογών. Γιατί από αυτό θα εξαρτηθούν πολλά.

Με κυριότερο όλων το σε ποιο βαθμό θα ολοκληρωθεί η εκτιμώμενη ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης. Γιατί βεβαίως, άλλο να κερδίσει κανείς τις εκλογές με αυτοδυναμία και να απευθύνει στη συνέχεια ευρύτερο προσκλητήριο και άλλο να είναι υποχρεωμένος να κάνει κάποιους συμβιβασμούς στο πλαίσιο κάποιας πολιτικής συμμαχίας. Το διακύβευμα λοιπόν των εκλογών, εκείνο που θα μετρήσει περισσότερο την ώρα της κάλπης, είναι εκείνο που θα διαμορφώσει και το σκηνικό της επόμενης ημέρας.

Θα μπορούσε ίσως εύκολα κανείς να υποθέσει ότι το κορυφαίο ζητούμενο των επόμενων εκλογών είναι το «φύγετε». Και δεν θα έχει άδικο. Όμως, το «φύγετε», μπορεί να έχει δυναμική και ως σύνθημα αλλά και ως ουσιαστική απαίτηση, ωστόσο «παίζει» περισσότερο με το θυμικό και τα κακώς κείμενα και πεπραγμένα της κυβέρνησης και λιγότερο με την πρόταση για την επόμενη ημέρα και την δημιουργία. Και ίσως κάπου να είναι και λίγο… άδικο – όσο ισχυρό και αν είναι – όταν υπάρχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανάκαμψης και αναδιάρθρωσης της χώρας σε υγιείς βάσης, να επικαλύπτεται από το γενικότερο θυμικό. Αν όμως κάνει τη δουλειά του το «φύγετε», τότε καλώς.

Άλλωστε το «φύγετε» δεν είναι μονοδιάστατο. Αφορά και στην οικονομία και στην εθνική πολιτική και στην κοινωνική προσέγγιση και στην πολιτισμική κατάπτωση. Είναι συνολικότερο. Αρκεί όμως; Γιατί απέναντι στο «φύγετε» θα στρατευτεί το κομμάτι της κοινωνίας που αποτελεί το εκλογικό ακροατήριο της σημερινής κυβέρνησης. Για χάρη του οποίου έχουν ήδη ξεκινήσει οι προεκλογικές παρεμβάσεις. Και δεν είναι μικρό. Επιπροσθέτως, πρόσφατα δημοσιεύτηκαν αναλύσεις με βάση τις οποίες στη χώρα υπάρχει πλέον ιστορικό ρεκόρ… επιδοματούχων (εργαζόμενων και κυρίως υποαπασχολούμενων και άνεργων). Η στοχευμένη πολιτική της κυβέρνησης, έχει δημιουργήσει μία νέα τάξη…

Και δεν πρέπει επίσης να λησμονεί κανείς ότι η πόλωση, στην οποία συστηματικά επενδύει η κυβέρνηση, συνθλίβει τους «ενδιάμεσους» ενισχύοντας τον (νέο) δικομματισμό. Και σε αυτή τη χώρα, έχουν δει πολλά τα μάτια μας… Αν θυμηθεί κανείς το 2015 και την αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του εκλογικού σώματος, κατανοεί γιατί όταν έχεις καεί στο χυλό καλό είναι να φυσάς και το γιαούρτι… Και ας μην φαίνεται απαραίτητο αυτό.

Στον δρόμο προς την κάλπη, για να επιβεβαιωθούν τα δημοσκοπικά ποσοστά και οι προσδοκίες, εκτός από την προβολή των αρνητικών πεπραγμένων αυτής της κυβέρνησης, θα χρειαστεί πιθανώς, για να αποκτήσει μαζικότερη και συντριπτική μορφή η αποδοκιμασία, να συνοδευτεί από πιο συστηματική και πιο έντονη προβολή του σχεδίου για την επόμενη ημέρα. Πολλοί φτάνοντας στην κάλπη, αφήνουν σε δεύτερο πλάνο το θυμικό και σκέφτονται με το συμφέρον. Ιδιοτελώς ή μη. Αλλά σε κάθε περίπτωση με το ποιος μπορεί να τους εγγυηθεί ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον, μία καλύτερη ζωή.

Αυτό είναι κατά πάσα πιθανότητα το σημαντικότερο διακύβευμα. Ο Έλληνας, όπως έλεγαν παλαιότεροι πολιτικοί, ψηφίζει… με την τσέπη. Ακόμη και τα εθνικά θέματα, όπως το «Μακεδονικό» έρχονται (δυστυχώς ίσως) δεύτερα για τη μεγάλη μάζα. Η αλήθεια είναι σκληρή, μπορεί και απογοητευτική, αλλά αυτή είναι… Η σημερινή κυβέρνηση λοιπόν, έχει βάλει βαθιά το χέρι της στην τσέπη του. Φορομπηχτικά. Μπορεί να μην είναι η μόνη που το έκανε, ωστόσο το έκανε με βιαιότερο τρόπο. Και αυτό αποτελεί μία ισχυρή βάση αποδοκιμασίας. Όμως ίσως ακόμη περισσότερο και από αυτό θα μετρήσει για πολύ κόσμο το ποιος θα του τη γεμίσει την τσέπη. Όχι με κούφιες υποσχέσεις ελεημοσύνες, ψίχουλα και ψευτοεπιδόματα, όπως επιχειρείται, αλλά με σοβαρό όραμα και πειστικό σχέδιο. Αυτό το διακύβευμα, μπορεί να δώσει οριστικά την ανατροπή.

ΠΗΓΗ: capital.gr