Του Χρήστου Χωμενίδη: Να μην ξεχάσουμε το Μάτι

 

Οι δημοσκοπήσεις των τελευταίων ημερών -ακόμα και αν γέρνουν προς την πολιτική θέση του ΜΜΕ που τις παρουσιάζει, ακόμα και αν ελέγχεται η επιστημονική τους ακρίβεια- εμφανίζουν ένα δεδομένο το οποίο διαπιστώνει κανείς και ιδίοις ωσίν, με τα ίδια του τα αυτιά, αρκεί να κάνει μια βόλτα στην Αγορά. Αρκεί να μην συχνάζει στα στέκια μοναχά των φίλων του.

Ο Σύριζα δεν έχει καταρρεύσει. Το «πάτωμά» του παραμένει στο 19%. Ενίοτε δε, με τη βοήθεια ίσως των υποστηρικτών στα μίντια, ξεπερνά στις μετρήσεις το 20%, κοιτάζει και προς το 25%. Διατηρεί παναπεί ακέραια την ελπίδα ότι όχι απλώς δεν θα διαλυθεί στις κάλπες στα εξ’ων συνετέθη αλλά και θα μπει, μετά από μια αξιοπρεπή ήττα, σε τροχιά ανασυγκρότησης, ώστε να διεκδικήσει εν ευθέτω χρόνω και πάλι την κυβερνητική εξουσία.

Ξέρω τι θα μου πείτε. Ότι ο Σύριζα μπετονάρει μεθοδικά εδώ και πολλούς μήνες την εκλογική του βάση. Μοιράζει επιδόματα, διορίζει, τάζει ελαφρύνσεις, δελεάζει παντοιοτρόπως το ανθρωποδίκτυό του. Υπάρχουν πρώην φανατικοί του οπαδοί που τον βρίζουν σκαιά. Στο βλέμμα τους ωστόσο διαβάζεις πως όταν ανατείλει η κρίσιμη Κυριακή πιθανότατα -με βαριά καρδιά- να τον ξαναψηφίσουν. Ρεαλιστική προσδοκία για τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης δεν θα ήταν αυτοί οι «κοψοχέρηδες» να έρθουν στα νερά τους, να ρίξουν το κουκί στη Φώφη, πόσω δε μάλλον στον Κυριάκο. Μα να καθίσουν -σε εκδήλωση διαμαρτυρίας προς τον κύριο Τσίπρα- στο σπίτι τους. Να απέχουν από την εκλογική διαδικασία.

Και όμως. Ο Σύριζα (και το κολλητήρι του που αποκαλείται Ανέλ) θα έπρεπε ήδη να αποτελούν στη συνείδηση των Ελλήνων θλιβερό παρελθόν. Να εκμετρούν τις μέρες τους στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία μέχρι την τυπική εξάντληση τής θητείας τους. Να βλέπουν την κλεψύδρα τους να αδειάζει οριστικά. Να προβληματίζονται τα στελέχη τους τί επάγγελμα θα ακολουθήσουν, πού θα βολευτούν, πού θα κρυφτούν ενδεχομένως, ύστερα από την οριστική τους έκλειψη από τον δημόσιο βίο.

Όχι επειδή υφήρπασαν την ψήφο του λαού τάζοντάς του λαγούς με πετραχήλια κι αμέσως έπειτα -το πρώτο εξάμηνο του 2015- παρά τρίχα να ρίξουν τη χώρα στα τάρταρα. Όχι επειδή, στο χείλος της καταστροφής, ψήφισαν ένα τρίτο αχρείαστο μνημόνιο και αυθωρεί κατήντησαν οι πιό πειθήνιοι εντολοδόχοι των δανειστών. Όχι επειδή κυβέρνησαν επί μία τριετία ατζαμίδικα, ατελέσφορα, διχαστικά.

Μα για τη συμπεριφορά τους κατά την τελευταία εβδομάδα του Ιουλίου που μας πέρασε. Τότε διέπραξαν την Ύβριν.

Δεν στέκομαι τόσο στη συμπεριφορά του κρατικού μηχανισμού ενόσω εμαίνετο η πυρκαγιά. Στην έλλειψη συντονισμού, στα ασύγγνωστα σφάλματα, στην απολύτως ανεπαρκή επιχειρησιακή ηγεσία που στοίχισαν μιάν εκατόμβη νεκρών. Μπορώ, για χάρη της συζήτησης, να δεχθώ ότι η πολιτική προστασία ήταν και πριν από τους Συριζανέλ ανέτοιμη για μια τέτοια θεομηνία. Ίσως και ξεχαρβαλωμένη. Μπορώ να συνομολογήσω ακόμα πως η άναρχη δόμηση, το «παρ’ημέραν ζην» ως κυρίαρχη νοοτροπία, η άλογη πίστη στον «Θεό της Ελλάδας», ο οποίος θα επέμβει και θα μάς σώσει την τελευταία στιγμή, πήρανε στον λαιμό τους τούς ανθρώπους στο Μάτι.

Αναφέρομαι στην ηθική στάση των κυβερνώντων. Στη φούρια τους -ενόσω αθώοι εγκλωβίζονταν και απανθρακώνονταν- να κατηγορούν αντίπαλα τους ΜΜΕ για διασπορά ψευδών ειδήσεων. Στην απροθυμία του πρωθυπουργού -του εκλεγμένου δηλαδή ηγέτη της χώρας- να σπεύσει στον τόπο της συμφοράς. Στην περιφερειάρχη που άλλο δεν βρήκε να δηλώσει παρά ότι τής έκατσε η στραβή. Στον υπουργό Εθνικής Άμυνας ο οποίος τόλμησε μέσα στα αποκαΐδια να κουνήσει το δάχτυλο στους βαρυπενθούντες. Για την ιδέα τους ότι ο πόνος θα ανακουφιστεί, η απώλεια γονέων, συζύγων και παιδιών θα διασκεδαστεί άμα διοριστούν οι επιζήσαντες στο δημόσιο. Ή άμα πριμοδοτήσουν τα βλαστάρια τους με μόρια στις Πανελλαδικές Εξετάσεις.

Εάν τα παραπάνω δεν συνιστούν Ύβριν, τότε η λέξη έχει χάσει το νόημά της.

Και όμως. Υπάρχει τουλάχιστον ένα 19% των συμπολιτών μας στην κρίση του οποίου δεν βαραίνουν όλα αυτά. Τα έχουν ήδη σχεδόν λησμονήσει. «Και τι να κάνουμε;» σηκώνουν μισοαδιάφορα τους ώμους όταν τους τα θυμίζεις. «Ό,τι έγινε, έγινε. Ας κοιτάξουμε μπροστά…»

Η ενσυναίσθηση -η ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να συμπάσχεις μαζί του ξεπερνώντας το εγώ σου- αποτελεί το ευγενέστερο ανθρώπινο χαρακτηριστικό. Το μοναδικό γνώρισμα για το οποίο αξίζει να καμαρώνουμε. Στερούμενοι ενσυναίσθησης, δεν είμαστε παρά μιά ποικιλία άτριχων πιθήκων που μερικές τυχαίες μεταλλάξεις τούς έκαναν υπέρ το δέον νοήμονες με ολέθρια αποτελέσματα για τον πλανήτη. Στερούμενοι ενσυναίσθησης, διαβιούμε στον προσωπικό μας περίκλειστο μικρόκοσμο με μόνη ειλικρινή μας έγνοια τί θα φάμε, τί θα πιούμε, πώς θα διαιωνίσουμε το γονίδιό μας και πώς θα διασκεδάσουμε την πλήξη μας. Η ενσυναίσθηση γεννάει την ηθική, την ευθύνη, δίνει στα μετρημένα χρόνια του καθενός μας νόημα και σκοπό.

Καταλαβαίνω ότι στο ασφυκτικό εικοσιτετράωρο του μέσου Έλληνα η Συρία πέφτει πολύ μακριά. Οι πρόσφυγες που ξεβράζονται στα νησιά μας και καταλήγουν στη Μόρια, να αντιμετωπίζουν χειρότερα ίσως δεινά από ό,τι στη πατρίδα τους, είναι δακρύβρεχτες απλώς φωτογραφίες, για να τις ανεβάζουμε στο διαδίκτυο και να επιδεικνύουμε την ευαισθησία μας.

Το Μάτι όμως;

Το Μάτι κείται σε απόσταση αναπνοής απ’ την πρωτεύουσα των τριάμισι εκατομμυρίων! Το ότι δεν βρέθηκα στο Μάτι εγώ, εσείς, εκείνο το τραγικό απόγευμα αποτελεί σύμπτωση. Το ότι δεν αναφέρθηκε σε εμάς ως νεκρούς ο κύριος Πολάκης για να μας κατηγορήσει ότι τού χαλάσαμε την εικόνα οφείλεται αποκλειστικά στην καλή μας τύχη.

Το Μάτι θα έπρεπε να είναι η λυδία λίθος, το ακρογωνιαίο κριτήριο για τους κυβερνώντες. Και για τους κυβερνώμενους. Εάν ξεχάσουμε το Μάτι, θα βουλιάξουμε σε έναν βίο «φιλοτομάρη», όπως τον λέει ο Σαββόπουλος. Σε μια απολύτως χρηστική -και για αυτό αδιέξοδη- αντίληψη της πολιτικής και της πόλης της ίδιας.

Η ψήφος μας, το υπέρτατο δικαίωμά μας, θα βγει για μια φορά ακόμα στον πλειστηριασμό. «Τι φοροαπαλλαγές υπόσχεται ο Μητσοτάκης; Τι επιδόματα τάζει ο Τσίπρας;» θα ρωτάμε. Θα σημειώνουμε στα τεφτέρια μας χρηματικά οφέλη και ζημιές κι αφού κάνουμε τους λογαριασμούς μας, θα συρθούμε σαν ανδράποδα στην κάλπη.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

 

Πηγή: capital.gr