Του Χρ. Ι. Στεφανάδη: Το φάντασμα του Τσαρλς Λιντς

Έλεγε, σχετικά με την δράση της ομάδας που είχε οργανώσει, ότι «… η ομάδα πρέπει να μεταβαίνει στο άτομο ή στα άτομα που είναι ύποπτοι… και αν δεν είναι πρόθυμοι να παραιτηθούν από τις άνομες πρακτικές τους, θα επιβάλλουμε τέτοια σωματική τιμωρία σε αυτόν ή αυτούς, η οποία θα είναι για μας ανάλογη του εγκλήματος που διαπράχθηκε ή της ζημιάς που προκλήθηκε…». Αυτός συνοπτικά ήταν ο νόμος του Λιντς , και αν και το λιντσάρισμα είχε συνδεθεί με την κρεμάλα, χρησιμοποιούσε και άλλες μη θανατηφόρες πρακτικές τιμωρίας.

Αργότερα ο νόμος του Λιντς εφαρμόσθηκε εναντίον των νέγρων στις Νότιες πολιτείες των ΗΠΑ, όπου διαπιστωμένα κατά την περίοδο από το 1880 έως το 1960 άνω των 3000 μαύρων λιντσαρίστηκαν.

Αργότερα, το λιντσάρισμα συνδέθηκε με την αυτοδικία του όχλου και δεν περιορίστηκε μόνο στην περιοχή εκείνη αλλά επεκτάθηκε σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Παρ’ ότι μέλη από όλες τις φυλές έπεσαν θύματα λιντσαρίσματος, η πρακτική αυτή υπήρξε ιδιαίτερα σκληρή για τους μαύρους της Νοτίου Αμερικής. Εκείνοι είχαν πολύ μικρή σχέση με το νόμο.

Ο Λιντς πέθανε το 1820 και στον τάφο του μπήκε η επιγραφή:

« ακολούθησε την αρετή ως πραγματικό του οδηγό» !…
Βασικά, ο «Νόμος του Λιντς» εφαρμοζόταν στην Αμερική σε μια εποχή που η δικαιοσύνη υπολειτουργούσε, και προτού εμφανιστούν οι σερίφηδες και τα δικαστήρια στη χώρα, ήταν ένας πρωτόγονος τρόπος τιμωρίας.
Σήμερα όμως;…

…Γεννήθηκε στην Αμερική. Ήρθε στην Ελλάδα μικρός, από το Νιου Τζέρσεϋ σε ένα χωριό κοντά στην Ιτέα.
Στην εφηβεία ανακαλύπτει ότι είναι διαφορετικός. Φεύγει από το σπίτι του.

Στον στρατό διαπιστώνεται ότι είναι οροθετικός για HIV…ήταν από τους πρώτους που βγαίνει και φωνάζει δυνατά ότι είναι οροθετικός και ότι μπορεί να ζει κανονικά, να είναι ένας κανονικός άνθρωπος… Και προφανώς, προσπαθούσε να βρει την δύναμη που χρειαζόταν για αυτή την στάση, μέσα από τα ναρκωτικά. Ένα μεσημέρι… Πιθανότατα η στάθμη κάποιας ναρκωτικής ουσίας χειραγωγούσε τον εγκέφαλο και τις πράξεις του. Μπήκε μέσα σε ένα χρυσοχοείο που ο ιδιοκτήτης του δεν ήταν μέσα, χωρίς να φορά μάσκα, χωρίς συνεργούς, χωρίς προφανώς κάποιο σχέδιο δράσης και διαφυγής.

…Ήταν ένας άνδρας που κουβαλούσε πάνω από επτά δεκαετίες ζωής. Προφανώς μέσα από τις δυσκολίες της γενιάς του, είχε καταφέρει να στήσει το χρυσοχοείο Ομόνοια. Ήταν ίσως όλη του η ζωή. Ένας άνδρας που προφανώς μεγάλωσε με κοινωνικά πρότυπα που η διαφορετικότητα ήταν μίασμα που απειλεί την κοινωνία, την οικογένεια, την πατρίδα. Ένας άνδρας που η εμπειρία του τον είχε διδάξει, ότι ζει σε μια πατρίδα που δεν προστατεύει τους πολίτες της επαρκώς.

Ο «διαφορετικός» , ο «χρήστης», όταν είδε τον ιδιοκτήτη, προσπάθησε να βγει από το μαγαζί πανικόβλητος. Με τρεμάμενα χέρια πήρε ένα πυροσβεστήρα και προσπάθησε να σπάσει τα τζάμια. Όταν όμως κατάφερε να βγει, τον περίμενε ο νόμος του Λιντς. Όχι στο Νιου Τζέρσεϋ της Αμερικής που γεννήθηκε, αλλά την Ομόνοια, της Ελλάδας του 2018!

Η σύγχρονη τεχνολογία κατέγραψε τον ιδιοκτήτη και κάποιον, πιθανά φίλο του, να κλωτσούν με μένος ένα ανθρώπινο ράκος, που ήταν ξαπλωμένο μπροστά στην βιτρίνα …Δεν περίμενε την αστυνομία. Δεν είχε προφανώς εμπιστοσύνη ότι το οργανωμένο κράτος θα προστατεύσει αυτόν και την περιουσία του. Και πήρε τον νόμο στα χέρια του. Και οι περίεργοι παρακολουθούσαν την σκηνή!

Ο Κωστόπουλος, σε μια συνέντευξη που είχε δώσει, είχε διηγηθεί στην δημοσιογράφο, ένα περιστατικό που του είχε συμβεί.

Το 2012 βρισκόταν στο Γκάζι με φίλους του, όταν πέντε-έξι άνδρες επιτέθηκαν στην παρέα του. Άρχισε να τρέχει και γλίτωσε, όμως ένας από τους φίλους του βρέθηκε στο νοσοκομείο αιμόφυρτος, με σπασμένη την γνάθο: «Το χειρότερο είναι ότι περνούσε εκατοντάδες κόσμος από δίπλα και δεν έκανε κανείς τίποτα. Τον είχαν ρίξει κάτω στην άσφαλτο και τον κλωτσούσαν στο πρόσωπο» είπε τότε.

«Τι πιστεύεις ότι φταίει για την απάθεια του κόσμου;» τον ρωτά η δημοσιογράφος. Ο Κωστόπουλος απαντά: «Σίγουρα μπορεί να είναι φόβος, έχουμε μάθει να είμαστε αδιάφοροι, έχουμε λίγο τη νοοτροπία του «δεν μπλέκω». Αλλά δεν θα έπρεπε, γιατί αύριο μπορεί να τύχει σε σένα, στο παιδί σου, στο φίλο σου και εκεί φαντάζομαι θα ήθελες κάποιος να είχε βοηθήσει»…

Αλλά η αυτοδικία βρίσκει χώρο εκεί που το κράτος ολιγωρεί και η δικαιοσύνη δεν ευθυγραμμίζεται με το αίσθημα περί δικαίου των πολιτών. Και εν τέλει πάσχει η δημοκρατία.

Η δημοκρατία, που είναι καταφύγιο των αδυνάτων.
Και η δικαιοσύνη, που είναι βασικός πυλώνας της δημοκρατίας..
Επομένως, στήριξη και ενίσχυση της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης.
Για να αισθάνονται οι πολίτες ασφαλείς. Οι πολίτες όλων των κατηγοριών!
Και για να μην πλανάται το φάντασμα του Τσαρλς Λιντς στην Ελλάδα, που δίδαξε τον ανθρωπισμό και τον πολιτισμό!…

*Ο Χριστόδουλος Στεφανάδης
Είναι Καθηγητής Καρδιολογίας