Το μνημείο της ΕΡΤ και τα… καγκέλια της Ραχήλ

Αδυναμία, ίσως και εμμονή έχει δείξει από την πρώτη στιγμή η Αριστερά στα μνημεία ηρώων και πεσόντων. Σαφώς ο φόρος τιμής που καλείται να αποτίσει ένα μνημείο στους ήρωες ενός έθνους είναι σεβαστό από όλους, ζητούμενο και υποχρέωση.

Της Στέλλας Νοβάκη

Στο όνομα της ηθικής δικαίωσης στήθηκε και το μνημείο της ΕΡΤ. Ήρωες, λαϊκοί που έφυγαν. Αλλά και ήρωες τηλεοπτικοί που ήρθαν, ξαναέφυγαν ή έμειναν για τα καλά στη νέα δημόσια τηλεόραση η οποία βρήκε και πάλι τον βηματισμό της, μετά το «μαύρο». Έγκυρη, ανεξάρτητη, ελεύθερη και πολυφωνική τηλεόραση-ενημέρωση. Κι όμως υπάρχουν πολλοί που αναγνωρίζουν στην κρατική τηλεόραση τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Προφανώς θα είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, που στην ουσία είναι και οι μόνοι που δικαιούνται να έχουν τέτοια εντύπωση και να την εκδηλώνουν δημόσια. Ίσως σε προσωπικές συζητήσεις να έχουν την ευκαιρία να εκφράσουν κάποια άλλη άποψη.

 

ΤΙ ΔΙΣΤΟΜΟ, ΤΙ… ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

 

Οπότε μετά το μνημείο των σφαγιασθέντων του Διστόμου, των εκτελεσθέντων της Καισαριανής, του Άγνωστου Στρατιώτη, του Πολυτεχνείου κ.ά. ηγέρθη το μνημείο της ΕΡΤ.

Ο συμβολισμός του μνημείου δεν είναι άλλος από τους εργαζόμενους που «έφυγαν» το 2015 και μέχρι το 2017, όσοι δεν επαναπροσλήφθηκαν, ηρωποιήθηκαν. Έγιναν οι ήρωες του μαύρου και στις μέρες μας, υπήρχε έλλειψη ηρώων. Το κενό το κάλυψε το μνημείο. Ένα μνημείο που επί ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να μας δώσει την ποιότητα και την ταυτότητα των σύγχρονων ηρώων. Αλίμονο στις εποχές που έχουν ανάγκη από… ήρωες.

Πολλοί πίστεψαν ότι το μνημείο των νεκρών της ΕΡΤ, όταν αυτό είχε ανακοινωθεί, είναι ένα… τρολ. Ότι πρόκειται για πλάκα. Γρήγορα η αριστερή πραγματικότητα μας διέψευσε. Όχι, δεν ήταν αστείο. Η ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ ήταν ξεκάθαρη:

«Μνήμες και Χρέος»: «Η μνήμη είναι ένα από τα πρωταρχικά συστατικά στοιχεία της πορείας του ανθρώπου στους αιώνες. Χρέος όλων μας είναι να θυμόμαστε τους αγώνες».

Μαζεύτηκαν λοιπόν, οι χιλιάδες εργαζόμενοι της κρατικής τηλεόρασης για τα αποκαλυπτήρια του μνημείου. Σχεδόν 2.500 εργαζόμενοι. Κανένας σταθμός δεν διαθέτει τέτοιο ανθρώπινο δυναμικό. Και παρά τον αριθμό των εργαζομένων η ΕΡΤ φέρνει μονοψήφια ποσοστά. Ίσως μετά το τρισάγιο που τελέστηκε να έφυγε και το κακό με τα νούμερα τηλεθέασης.

Σε κλίμα συγκίνησης, ο πρόεδρος της κρατικής τηλεόρασης Διονύσης Τσακνής φρόντισε να έχει στο πρόγραμμά του απ’ όλα. Δάκρυα, ρίγος, ένταση, νεύρα, φωνές, βρισιές και ένα τρισάγιο.

Καυστικός κατά την ομιλία του. Αφού βρίσκονταν δίπλα από ένα μνημείο θεώρησε καλό κι όχι ιεροσυλία, όπως είπαν κάποιοι αργότερα, να παρομοιάσει το μνημείο της ΕΡΤ με το Πολυτεχνείο! «Στα κάγκελα της ΕΡΤ, είπε, δεν μπήκε το τανκς και κανένας Ντερτιλής δεν δολοφόνησε τον Διομήδη Κομνηνό και τα άλλα παιδιά την επομένη του Πολυτεχνείου. Στην ΕΡΤ μπήκε όμως το τανκς της ανεργίας και της ανασφάλειας και η ανεργία είναι που έστειλε ανθρώπους στον άλλο κόσμο».

 

ΣΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ…

 

Όλοι το θυμόμαστε. Στα κάγκελα της ΕΡΤ είχε ανέβει η Ραχήλ Μακρή και θα μας μείνει αξέχαστη η φωνή της πρώην Προέδρου της Βουλής που ούρλιαζε: «Βοήθεια….»! Η Ζωή μπορεί να απουσίαζε, αλλά η Ραχήλ ήταν εκεί. Κατέβηκε από τα κάγκελα και βρέθηκε απέναντι από τον Τσακνή, να του φωνάζει «ντροπή». «Σκάσε πια» της είπε εκείνος και το σόου ολοκληρώθηκε επιτυχώς.

Πόσα μνημεία όμως πρέπει να στηθούν για τους ανθρώπους που χτυπήθηκαν σκληρά από την ανεργία; Δεν χτυπήθηκαν μόνο οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ. Θα πρέπει η χώρα να γεμίσει μνημεία.

Κανείς δεν αμφισβητεί το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι, άτυχοι με την υγεία τους, πήραν τη χαριστική βολή από το «μαύρο» της ΕΡΤ και η ανεργία επιδείνωσε την κατάστασή τους, ακόμη και με τραγικά αποτελέσματα. Δικαιολογεί αυτό το γεγονός την ανέγερση μνημείου; Για κάποιους φαίνεται πως ναι.

Μια ματιά στο twitter για το πώς ο κόσμος αντιμετώπισε τόσο την αισθητική του μνημείου, όσο και την ιδέα της ανέγερσης του μνημείου για τους πεσόντες της ΕΡΤ, είναι αρκετή για να δει και την απήχηση, αλλά και την κριτική που δέχτηκαν οι εμπνευστές του. Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί μια τέτοια αποτυχία, αν πραγματικά ως ιδέα δεν αποτελούσε από μόνη της πρόκληση για την ελληνική κοινωνία. Για τους χιλιάδες ανέργους, για τους χιλιάδες που έχασαν τη ζωή τους, επειδή δεν είχαν χρήματα για την επιβαρυμένη τους υγεία, για τους χιλιάδες που δεν έχουν την τύχη ή την ευκαιρία να δώσουν τη δική τους μάχη για την επιβίωσή τους και έχουν μείνει στο περιθώριο.

Η υπερβολή ή όχι του συγκεκριμένου μνημείου θα κριθεί όταν μετά από χρόνια κάποιος θα κληθεί να απαντήσει στην ερώτηση, τι είναι αυτό;