Σόνια Θεοδωρίδου: «Η μουσική είναι ακριβό σπορ και απαιτεί θυσίες»

«Οι μεγαλύτερες δυσκολίες ήταν αυτές εδώ στην πατρίδα μου. Βρήκα ερμητικά κλειστές όλες τις πόρτες από την επίσημη Ελλάδα και όλα τα καλλιτεχνικά ιδρύματα.», δηλώνει στο «Κ» η σοπράνο Σόνια Θεοδωρίδου. Μία σπουδαία καλλιτέχνις που είναι τιμή που μας εκπροσωπεί στις λυρικές σκηνές σε όλο τον κόσμο.

Στην Π. Κ

Μπορεί η αναγνώριση από τη χώρα της να μην υπήρξε η αναμενόμενη αλλά η αγάπη της για την Ελλάδα και η θέλησή της να μεταδώσει την τέχνη της στον κόσμο παραμένει ακλόνητη.

Πως επιλέξατε να ασχοληθείτε με την όπερα καθώς είναι ένα ιδιαίτερο είδος στον κόσμο της μουσικής. Ποια τα ερεθίσματα που σας οδήγησαν στην επιλογή αυτή; 

Η όπερα ήταν και εξακολουθεί να είναι η ύψιστη τέχνη του τραγουδιού. Μικρή άκουσα στο ραδιόφωνο την Μαρία Κάλλας και είπα στην μητέρα μου πως έτσι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Μετά όλα έγιναν σαν μυθιστόρημα. Τελείωσα το σχολείο, ήρθα στην Αθήνα, σπούδασα στο εθνικό ωδείο, πήρα το βραβείο των υποτροφιών Μαρία Κάλλας, έφυγα στην Γερμανία και όλα ξεκίνησαν. Μάλλον ήταν το πεπρωμένο μου θα έλεγα.

Για να παρακολουθήσει κάποιος όπερα χρειάζεται να έχει μία εξοικείωση με την κλασσική μουσική; 

Θα έλεγα πως θα ήταν καλύτερο για τον ακροατή να έχει βασικές γνώσεις. Θα βοηθούσε να γνωρίζει την ιστορία της όπερας που πάει να παρακολουθήσει. Υπάρχει όμως και κόσμος που αν και  εντελώς αμύητος, μαγεύεται από την μουσική και γενικότερα από την μεγαλοπρέπεια του θεάματος και γίνεται πιστός οπαδός της για πάντα.

Βρίσκεστε στην τριάδα των καλύτερων σοπράνο της χώρας μας δίπλα σε ονόματα όπως της Μαρίας Κάλλας και της Αγνής Μπάλτσα. Ποιο το βάρος και η ευθύνη μίας τέτοιας αναγνώρισης;

Δεν νοιώθω βάρος ή ευθύνη. Νοιώθω όμως βαθειά την ανάγκη να μοιρασθώ με τον απλό κόσμο την τέχνη μου, να την κάνω πιο λαϊκή αλλά όχι λαϊκίστικη. Να συνεχίσω την παράδοση των τόσο σπουδαίων τραγουδιστών που έβγαλε η χώρα μου οι οποίοι θριάμβευσαν στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου και πέθαναν με τον καημό πως η επίσημη Ελλάδα τους αγνόησε…

Πως επιλέξατε να εξειδικευτείτε στο ρεπερτόριο των γερμανικών τραγουδιών;

Όταν σπούδαζα στην Ανώτατη μουσική ακαδημία την Κολωνίας, η περίφημη τραγουδίστρια θρύλος της εποχής Ελίζαμπεθ Σβάρτσκοπφ έδωσε ένα μάστερκλας στο οποίο συμμετείχα και εγώ. Εκεί με ενθάρρυνε πολύ να ασχοληθώ με το γερμανικό τραγούδι ( Λίντ ). Με γοητεύει η φόρμα του τραγουδιού αυτού καθώς και η ρομαντική εποχή. Έχω δώσει πολλά ρεσιτάλς με αυτό το ρεπερτόριο σε όλο τον κόσμο. Δυστυχώς οι λιντερίστες τείνουν να εξαφανιστούν. 

Ποια η εμπειρία που έχετε αποκομίσει από τις εμφανίσεις σας στο εξωτερικό;

Η καριέρα μου έχει δόξα, αγάπη και θαυμασμό από τον κόσμο. Στο εξωτερικό ο λυρικός καλλιτέχνης έχει πολύ μεγάλη αξία και χαίρει ιδιαίτερης μεταχείρισης. Η κλασσική μουσική είναι στην καθημερινότητα του κόσμου, ο οποίος ξέρει να εκτιμήσει και να αγαπήσει το καλό. Υπήρξα πολύ τυχερή.

Ποια στιγμή θυμάστε έντονα και γιατί;

Θυμάμαι στην Βασιλική όπερα των Βρυξελλών, όταν τραγουδούσα την όπερα του Πουτσίνι «Αδελφή Αγγελική» την στιγμή που τελείωσε το έργο και έκλεισε η κουρτίνα. Ο κόσμος δεν χειροκρότησε. Ένα ολόκληρο θέατρο έκλαιγε γοερά. Και όταν άνοιξε η αυλαία και εμφανίστηκα, τότε το κλάμα έγινε κραυγή χαράς με αναφιλητά. Αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.

Πως και η βάση σας βρίσκεται στη χώρα μας δεδομένου ότι στο εξωτερικό η όπερα έχει μεγαλύτερη απήχηση;

Εξακολουθούμε με τον άνδρα μου να διατηρούμε το διαμέρισμα στο Βερολίνο, αλλά η βάση μας έγινε η Αθήνα. Ταξιδεύουμε πολύ, αγαπούμε την πατρίδα μας και η μουσική παραμένει ακριβό δώρο όπου και αν κατοικείς στον κόσμο.

Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστείτε στο μιούζικαλ “Cats”. Πείτε μου λίγα λόγια.

Συμμετέχω σε αυτήν την πολύ όμορφη παραγωγή στον ρόλο της Γκριζαμπέλα. Είναι υπέροχη η εμπειρία. Ο ρόλος αυτός μου αρέσει και πιστεύω πως μου ταιριάζει πολύ.

Θεωρείτε ότι το επίπεδο των μιούζικαλ στην Ελλάδα είναι υψηλό; 

Είναι πολύ καλή η προσπάθεια που γίνεται και το είδος αυτό κερδίζει ολοένα έδαφος στην Ελλάδα. Εκτιμώ πώς είναι ένας πρώτης τάξεως προθάλαμος για το σοβαρότερο μουσικό θέατρο που είναι η Όπερα.

Ποια τα επόμενα επαγγελματικά σας σχέδια? 

Ηχογραφήσεις εδώ και στην Γερμανία, περιοδεία στην Ελλάδα το καλοκαίρι και την Νότια Αφρική από το νέο έτος.

Πόσο εύκολο είναι για ένα νέο άνθρωπο να ακολουθήσει τα όνειρα του και να επιλέξει να γίνει σοπράνο εν μέσω της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα;

Μην νομίζετε πώς όταν ξεκινούσα και εγώ ήταν ανθηρά τα πράγματα. Η μουσική είναι ακριβό σπορ και απαιτεί θυσίες είτε σε πλαίσιο οικονομικής κρίσεως είτε όχι. Θέλει επιμονή και υπομονή, θέλει να πηγαίνεις για το 1000% για να πετύχεις τον στόχο σου, θέλει να φλέγεσαι για την μουσική.

Ποιες οι δυσκολίες που αντιμετωπίσατε εσείς στο δρόμος σας;

 Πολλές ομολογουμένως. Χρειάσθηκε να κάνω πολλές δουλειές για να επιβιώσω. Στο Λονδίνο όταν σπούδαζα, για ένα διάστημα έμενα σε ξενοδοχείο αστέγων. Οι μεγαλύτερες δυσκολίες όμως ήταν αυτές εδώ στην πατρίδα μου. Βρήκα όλες τις πόρτες κλειστές. Ερμητικά κλειστές από την επίσημη Ελλάδα και όλα τα καλλιτεχνικά ιδρύματα. 

Οι σχέσεις σας με την Λυρική σκηνή στην Ελλάδα;

Στην λυρική έχω τραγουδήσει  τρεις φορές σε όλη την καριέρα μου και καθόλου τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Δεν μου ζήτησαν ποτέ τίποτα και εγώ δεν χτύπησα ποτέ την πόρτα τους, γιατί συνήθως πιστεύω ότι έναν καλλιτέχνη τον καλούν δεν αυτοκαλείται. Χαίρομαι για τις ωραίες παραγωγές που κάνουν και που έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα προς τον κόσμο .

Πως ήταν η διαμονή σας αυτή σε ξενοδοχείο αστέγων ως βίωμα;

Θα έλεγα ότι επειδή ήμουν πολύ νέα και είχα μεγάλη θέλησή μου να σπουδάσω δεν το πήρα τόσο τραγικά όσο το σκεφτόμουν δέκα χρόνια αργότερα. Ήταν ένα σκληρό βίωμα γιατί γνώρισα ανθρώπους αρκετά απελπισμένους αλλά με πολύ μεγάλη αξιοπρέπεια. Να φανταστείτε ότι κόντεψα να ξεγεννήσω μία κοπέλα από την Αφρική. Η διαμονή μου σε αυτή τη στέγη διήρκησε πάνω από δύο μήνες αλλά ήταν για μένα σωτήρια γιατί εκείνη την εποχή δεν είχα που να μείνω. Μάλιστα πριν βρω αυτό το ξενοδοχείο αστέγων έμενα στον σταθμό του τρένου της Βικτώριας το βράδυ.

Ποιες θυσίες αναγκαστήκατε να κάνετε; 

Δεν ήπια, δεν ξενύχτησα, δεν έκανα καταχρήσεις. Είμαι και ήμουν αφοσιωμένη στο επάγγελμά μου. Όταν οι άλλοι τα Χριστούγεννα  ή την Πρωτοχρονιά ήταν με τις οικογένειές τους εγώ ήμουν μόνη σε κάποιο ξενοδοχείο του κόσμου, γιατί έπρεπε να τραγουδήσω. Όταν πέθαναν και οι δύο γονείς μου δεν μπόρεσα να παρευρεθώ στις κηδείες τους γιατί έπρεπε να βρίσκομαι στο πόστο μου και να  τραγουδήσω.

Ποιος ο συναισθηματικός θησαυρός που έχετε κερδίσει μέσα από τη διαδρομή σας;

Η ταπεινότητα, η αλήθεια, η υπέρβαση της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης μέσω της προσφοράς της Μουσικής.