Σκοπιανό, το όνομα στη ρουλέτα των καιροσκόπων Τσίπρα και Καμμένου

Στον ουρανό θα κοιτάζουν τα επόμενα εικοσιτετράωρα οι αρχηγοί των κομμάτων, της κυβερνώσας πλειοψηφίας και της αντιπολίτευσης, να δουν αν το αεροπλάνο που θα μεταφέρει τον πρωθυπουργό των Σκοπίων Ζόραν Ζάεφ στη Θεσσαλονίκη θα έχει τα διακριτικά «Δημοκρατία της Μακεδονίας» ή απλώς την επωνυμία της αεροπορικής εταιρείας. Στην πρώτη περίπτωση οι Νεοδημοκράτες και ο Π. Καμμένος λογικά θα πρέπει να ξαμοληθούν με τις φουστανέλες των «Μακεδονομάχων» και να καταλάβουν το αεροδρόμιο αποτρέποντας την προσγείωση του αεροσκάφους.

Του Δ. Γιαννακόπουλου

Ο Ζάεφ έρχεται ιδιωτικώς, προσκεκλημένος του δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη, για να γιορτάσει την αλλαγή του χρόνου στη συμπρωτεύουσα. Επομένως, η πτήση του δεν μπορεί να ματαιωθεί όπως είχε συμβεί τον Ιούνιο του 2008 όταν ο τότε πρόεδρος της ΠΓΔΜ Μπράνκο Τσερβέρνκοφσκι ακύρωσε προγραμματισμένη συμμετοχή του σε συνάντηση ηγετών της Νοτιοανατολικής Μεσογείου που πραγματοποιούνταν στην Ελλάδα επειδή στα πλευρά του κυβερνητικού του αεροσκάφους αναγραφόταν η ένδειξη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και επισήμως οι ελληνικές Αρχές είχαν ενημερώσει τους Σκοπιανούς ότι δεν θα επιτρέψουν την προσγείωσή του.

 

ΕΡΗΜΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ

 

Αν τελικώς ο πρόεδρος επιλέξει το αεροπλάνο της γραμμής ή τέλος πάντων έλθει οδικώς (3 ώρες δρόμος είναι), τότε οι σφεντόνες θα μπουν στις… κωλότσεπες μέχρι την επόμενη φορά. Άλλωστε, έχουν παρέλθει 22 χρόνια από την υπογραφή της «Ενδιάμεσης Συμφωνίας» με την οποία επιβλήθηκε «δεσμευτικός κώδικας συμπεριφοράς» μεταξύ των δύο κρατών, τα οποία έκτοτε συζητούν κατά καιρούς υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών κι ακόμη δεν έχουν βρει την άκρη για να ξεκινήσουν τις διαπραγματεύσεις.

Μετά δε το βέτο Καραμανλή τον Απρίλιο του 2008 και τη «συλλογική και ομόφωνη απόφαση» των μελών του ΝΑΤΟ ότι θα απευθύνουν πρόσκληση στα Σκόπια για την ένταξή τους στη Συμμαχία «εφόσον λυθεί το ζήτημα του ονόματος κατά τρόπο αμοιβαίως αποδεκτό», τα πράγματα  περιπλέκονται περαιτέρω σε βαθμό που το… έργο προσφέρεται μόνο για έντονη πολιτική αντιπαράθεση ως «ερήμην παράσταση» κατά την προσφιλή έκφραση του παρελθόντος.

 

ΘΕΣΕΙΣ

 

Η θέση της ελληνικής πλευράς, όπως αναφέρεται στη σχετική ενότητα του υπουργείου Εξωτερικών, είναι η εξής: «Σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό πριν από τη λέξη “Μακεδονία” που θα ισχύει έναντι όλων (erga omnes) για κάθε χρήση, εσωτερική και διεθνή».

Κι ενώ η «ειλικρινής επιθυμία» της εγχώριας διπλωματίας παρέμενε επί σειρά ετών ανενεργή, μετά το ταξίδι των συγκυβερνώντων στην Αμερική άρχισαν οι… ανειλικρινείς δηλώσεις, καθώς ο διεθνής παράγοντας τώρα που βρήκε μπόσικο το πολιτικό σύστημα έθεσε σε εφαρμογή τις πάγιες αξιώσεις του για τα Βαλκάνια και την ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου εν όψει και της Συνόδου του ΝΑΤΟ που θα πραγματοποιηθεί στις Βρυξέλλες στις 11 και 12 Ιουλίου 2018.

Ο μεν Κυριάκος Μητσοτάκης, οχυρωμένος πίσω από το βέτο Καραμανλή, καλεί τους Αλέξη Τσίπρα και Πάνο Καμμένο να παραιτηθούν επειδή κι ο ίδιος δεν ξέρει ποια ακριβώς από τις 2-3 γραμμές της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας να ακολουθήσει. Κάτι η παντελής απουσία έμπειρων διπλωματών από την επιτελική του ομάδα, κάτι οι «κομμένες καλημέρες» και κάτι οι εσωκομματικές ισορροπίες δεν του επιτρέπουν παρά να μετατοπίσει το πρόβλημα στην άλλη πλευρά.

Η άλλη πλευρά δεν διαθέτει μπούσουλα κι αυτό είναι το χειρότερο. Ο Αλέξης Τσίπρας ως νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ το 2009 έλεγε πάνω κάτω: «να συζητήσουμε για τη σύνθετη ονομασία αλλά να δούμε τον γεωγραφικό προσδιορισμό», όντας επηρεασμένος από τη γενικότερη «διεθνιστική» τοποθέτηση της Αριστεράς: «Μιλάμε για τα πάντα με τους πάντες».

Τη στάση αυτή την πλήρωσε ακριβά όταν στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν άνοιξε θέμα αναθεώρησης της Συνθήκης Λωζάννης αναγκάζοντας τον Έλληνα πρωθυπουργό να σκληρύνει τη στάση του προς απογοήτευση των παλαιών του συντρόφων.

Ο Πάνος Καμμένος το προχώρησε ένα βήμα παραπέρα. Μετά τα στραπάτσα που έφαγε για τις συνομιλίες του με τον ισοβίτη έμπορο ναρκωτικών, τα παιχνίδια του στις ρουλέτες του Λονδίνου και τις πωλήσεις βλημάτων στη Σαουδική Αραβία, βγήκε από το καβούκι του αυτές τις ημέρες και δήλωσε ότι δεν πρόκειται να αποδεχθεί οποιαδήποτε λύση συμπεριλαμβάνει το όνομα «Μακεδονία».

Και τι θα κάνει; Θα αποσύρει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνηση αν και όταν έλθει το θέμα στη Βουλή, όπου απαιτείται αυξημένη πλειοψηφία για ένα τόσο σημαντικό εθνικό θέμα ή απλώς δεν θα το ψηφίσει; Και πώς θα δεχτεί ο Τσίπρας μια τέτοια συμπεριφορά από τη στιγμή που τόσο καιρό μπαίνει μπροστά για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα του υπουργού Άμυνας;

 

ΟΙ ΠΑΓΙΔΕΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΡΞ

 

Η πιο λογική εξήγηση που μπορεί να δοθεί είναι ότι Τσίπρας και Καμμένος, σε συνεννόηση, προσπαθούν να απλώσουν δίχτυα στο Νεοδημοκρατικό σώμα. Τα όσα υποστηρίζει ο αρχηγός των ΑΝΕΛ σήμερα, έστω και αν ως μέλος της κυβέρνησης Καραμανλή είχε αποδεχθεί άλλα, αποτελούν θέση του Αντώνη Σαμαρά, των περισσότερων Βορειοελλαδιτών βουλευτών της ΝΔ και αρκετών θιασωτών του αμιγώς δεξιού πυρήνα. Ο δε Τσίπρας βολεύεται με τη βάση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας, η οποία φυσικά και αυτονοήτως θα παραμείνει ως έχει αφού κανείς δεν είναι ικανός σε τέτοιες εποχές με 3 μνημόνια και 4 εκλογικές αναμετρήσεις μπροστά (δημοτικές, περιφερειακές κάλπες, ευρωεκλογές και εθνικές εκλογές) να μπει σε ουσιαστικές συζητήσεις για τέτοια θέματα.

Επιπλέον, άπαντες πλην των πολύ υποψιασμένων, δεν έχουν πάρει χαμπάρι ότι η θέση διατυπώθηκε πάνω στη μαρξιστική αντίληψη πως: «Έθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού». Άρα, ναι μεν δεν μπορεί να υπάρξει «Μακεδονικό έθνος», καθώς στη συγκεκριμένη γεωγραφική περιφέρεια ζουν πολλά έθνη, ωστόσο ο γεωγραφικός προσδιορισμός με τη σύνθετη ονομασία καθίσταται απαραίτητος για να ξεχωρίζουν συνοριακά μεταξύ τους. Άλλα κόλπα για προχωρημένους… στη διεθνή διπλωματία η οποία στα αδιέξοδά της αναζητεί  λύσεις στη φρασεολογία του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Κι επειδή ορισμένοι τα ξέρουν ακόμη και σε αυτή την Αριστερά, έχουν πείσει τον Καμμένο πως πρέπει να παίζουν σε διπλό ταμπλό την αντιπολίτευση για να τις δημιουργήσουν περαιτέρω εσωκομματικές ρωγμές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι Καραμανλής και Σαμαράς που διαδραμάτισαν ρόλο στο Σκοπιανό, έχουν αποστασιοποιηθεί πλήρως (σ.σ. ούτε διαρροές δεν κάνουν) από την τρέχουσα κουβέντα. Ο πρώτος με το «ΟΧΙ» του στη ΝΑΤΟϊκή Σύνοδο του 2008 «κλότσησε» χρονικά τη διαπραγμάτευση και ο δεύτερος την πήγε ακόμη παραπέρα  καταφέρνοντας να μη συμπεριληφθεί η «διευρυνσιακή διαδικασία» για τα Σκόπια στην ατζέντα της Συμμαχίας στη Σύνοδο που πραγματοποιήθηκε στο Νιούπορτ της Ουαλίας τον Σεπτέμβριο του 2014.  

 

 

Η ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ ΘΕΣΗ

 

 

Ο αρχηγός των ΑΝΕΛ επιχειρεί να βάλει στο παιχνίδι και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ζητώντας σύγκλιση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών με προφανή στόχο οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να «δαγκώσουν» ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΠΟΤΑΜΙ (σ.σ. ρυάκι πλέον).

Το πολιτειακό μήνυμα που εκπέμπεται είναι ότι «κανείς δεν θα μαζευτεί εδώ μέσα χωρίς ξεκάθαρες θέσεις. Αρμοδιότητα του Προέδρου είναι η χάραξη εθνικής γραμμής και όχι η εύρεση θέσης για καθένα από τα κόμματα».

Άλλωστε, το παρελθόν λειτουργεί αποτρεπτικά για οποιεσδήποτε συναντήσεις με αντικείμενο το Σκοπιανό. Όποιες έγιναν (4 τον αριθμό), έγιναν μαζεμένες το μακρινό 1992 υπό την προεδρία του Κωνσταντίνου Καραμανλή με φοβερές συνέπειες για τους περισσότερους εκ των πρωταγωνιστών. Στην πρώτη σύσκεψη  συμμετείχαν, τον Φεβρουάριο του 1992, οι Κ. Μητσοτάκης, Α. Παπανδρέου, Αλέκα Παπαρήγα και Μαρία Δαμανάκη (ΣΥΝ), παρουσία του υπουργού Εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά. Αποτέλεσμα της σύσκεψης ήταν η συμφωνία για κοινή γραμμή πλεύσης, σε μια ονομασία που δεν θα περιέχει τη λέξη «Μακεδονία» ή παράγωγά της.

Δυο μήνες μετά η… παρέα ξαναβρίσκεται και ο Αντώνης Σαμαράς αποχωρεί στη διάρκεια του συμβουλίου τα πρακτικά του οποίου ουδέποτε δημοσιοποιήθηκαν. Μετά τη λήξη της σύσκεψης, ο τότε γενικός γραμματέας της Προεδρίας της Δημοκρατίας Πέτρος Μολυβιάτης είχε δηλώσει: «Σχετικά με το θέμα των Σκοπίων, η πολιτική ηγεσία της χώρας, με εξαίρεση το ΚΚΕ, συμφώνησε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνον αν τηρηθούν και οι τρεις όροι που έθεσε η ΕΟΚ, στις 16 Δεκεμβρίου 1991, με την αυτονόητη διευκρίνιση ότι στο όνομα του κράτους αυτού δεν θα υπάρχει η λέξη “Μακεδονία”».

Ακολούθησαν 2 ακόμη συναντήσεις τον Ιούνιο του 1992 και τον Μάιο του 1993 όπου, πέραν του Σκοπιανού, οι πολιτικοί αρχηγοί μίλησαν και για τη φωτιά που είχε ανάψει στα Βαλκάνια με τη διαίρεση της πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβίας και το άνοιγμα των αλβανικών συνόρων.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης ηττήθηκε στις εκλογές του Οκτωβρίου 1993, παραιτήθηκε από την ηγεσία της ΝΔ και ουδέποτε επανήλθε. Ο Αντώνης Σαμαράς κοίταζε τα ταβάνια για καμιά 10αριά χρόνια και η Μαρία Δαμανάκη χρεώθηκε την αποτυχία του ΣΥΝ να μπει στη Βουλή με αποτέλεσμα να αποχωρήσει από το κόμμα (σ.σ. άλλο μετά που έμπαινε σε όποια πόρτα έβρισκε ανοιχτή). Αν δεν δάκρυζε ο Καραμανλής όταν στα τέλη Απριλίου του 1992 δήλωνε από το αεροδρόμιο της  Θεσσαλονίκης πως «η Μακεδονία είναι μία και είναι Ελληνική», πιθανόν το ιστορικό του χνάρι να μην είχε τόσο συγκινησιακό αποτύπωμα