Όταν ο κ. Τσίπρας μιλάει για «ισότητα» εννοεί «ισοπέδωση»…

 

«… Και είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού: Ουκ έστι Θεός».

Η φράση αυτούσια περιέχεται στη Βίβλο. Ένας κακόπιστος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι το ιερό βιβλίο του Χριστιανισμού παραδέχεται πως δεν υπάρχει θεός και να αναφέρει το συγκεκριμένο εδάφιο. Κι ένας ανόητος θα μπορούσε να το πιστέψει γιατί δεν θα ήξερε ότι η επίμαχη φράση είναι επιλεγμένη αποσπασματικά: πρόκειται για φράση που αποδίδεται σε άφρονα, δηλαδή άνθρωπο χωρίς φρόνηση, βλάκα με άλλα λόγια.

Του Κώστα Ιωάννου

Η παραβολή γίνεται επίκαιρη λόγω της λυσσαλέας επίθεσης που εξαπέλυσε κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ σε μια αποστροφή της ομιλίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Επιλέγοντας οχτώ λέξεις που τις απομόνωσαν από μια δήλωση 74 λέξεων, ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του Μαξίμου και της Κουμουνδούρου καταλόγισε στον πρόεδρο της ΝΔ ότι «παραμένει πιστός στις αρχές της νεοφιλελεύθερης ζούγκλας» και «δεσμεύτηκε για μια κοινωνία ανισοτήτων επικαλούμενος την ανθρώπινη φύση». Και το κερασάκι στην τούρτα: τον χαρακτήρισαν «υπερασπιστή των κοινωνικών ανισοτήτων».

Τι είπε όμως ακριβώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Υπενθυμίζουμε:

«Δεν τρέφω αυταπάτες για μια κοινωνία χωρίς ανισότητες. Κάτι τέτοιο είναι αντίθετο στην ανθρώπινη φύση και όσοι το επιχείρησαν καταστρατήγησαν τελικά την ίδια τη Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όμως το μέρισμα της ευημερίας πρέπει να μοιραστεί με όσο το δυνατόν πιο δίκαιο τρόπο. Γιατί για εμάς η αλληλεγγύη είναι η άλλη όψη της ελευθερίας. Δεν είναι μόνο θέμα ανθρωπιάς. Είναι η έμπρακτη αναγνώριση της κοινής μοίρας που δένει όλες τις Ελληνίδες κι όλους τους Έλληνες».

Ας δεχτούμε ότι αντί για τη λέξη «ανισότητες» θα ήταν πιο σωστό να χρησιμοποιηθεί η λέξη «διαφορές». Χρειάζεται όμως τεράστια αποθέματα μίσους, θράσους και κακοπιστίας για να πιστεύει κάποιος ότι η Δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η αλληλεγγύη και η δίκαιη διανομή τους μερίσματος της ευημερίας είναι «νεοφιλελεύθερη ζούγκλα». Αλλά τα χαλκεία της κυβερνητικής προπαγάνδας δεν διστάζουν να κάνουν το άσπρο μαύρο ή το αντίστροφο, όπως με την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό. Επιλέγουν μια φράση που βολεύει την προπαγάνδα τους και διαστρεβλώνουν εντελώς το νόημα όλης της δήλωσης. Η μέθοδος είναι συχνά επιτυχημένη. Ο τυφλωμένος από τον φανατισμό οπαδός είναι ευνοϊκά διατεθειμένος να πιστέψει ό,τι ταιριάζει με τις ιδεοληψίες του και δεν μπαίνει καν στον κόπο να αναζητήσει την άλλη πλευρά, διότι φοβάται ότι μπορεί να μπει στη δοκιμασία της λογικής η ακλόνητη πίστη του. Εδώ δεν χρειάζεται ο index με τα απαγορευμένα βιβλία των καθολικών: οι ένθερμοι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, ως γνήσιοι αριστεροί, αποφεύγουν τους ιδεολογικούς πειρασμούς χωρίς άνωθεν υποδείξεις.

ΑΠΟ ΤΟ «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ»

 

Η αλήθεια είναι ότι η Νέα Δημοκρατία υφίσταται σήμερα όσα φρόντισε, με τις ίδιες μεθόδους, να υποστεί το ΠΑΣΟΚ. Τόσο πριν όσο και μετά από τις εκλογές, στις οποίες ο Βούδας της Ραφήνας ηττήθηκε συντριπτικά, τα γαλάζια παπαγαλάκια του λαϊκισμού και της μαύρης προπαγάνδας έκαναν παντιέρα δύο από τις 39 λέξεις μιας σαφέστατης δήλωσης του Γιώργου Παπανδρέου. Το περίφημο προπαγανδιστικό σλόγκαν ήταν απλό κι εύπεπτο: «λεφτά υπάρχουν». Θυμίζουμε την πλήρη δήλωση:

«Λεφτά υπάρχουν αν τα διεκδικήσεις, αν προσελκύσεις επενδύσεις, αν νοικοκυρέψεις το κράτος, αν αξιοποιήσεις τις δυνατότητες της χώρας ώστε να αβγατίσουν και να δημιουργήσουν νέο πλούτο. Αλλά αυτά θέλουν σχέδιο και θέλουν σχέδιο που να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον».

Η διαστρέβλωση είναι εξόφθαλμη. Αλλά αν και όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικών απόψεων, θα συμφωνούσαν με την ουσία της δήλωσης, ακόμη και σήμερα στην κοινή γνώμη είναι βαθιά ριζωμένη η εντύπωση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου εξαπάτησε τους ψηφοφόρους υποσχόμενος ότι θα μοιράζει λεφτά με τη σέσουλα – κάτι δηλαδή σαν αυτό για το οποίο «δεσμεύτηκε» ο Αλέξης Τσίπρας με το διαβόητο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης που ρίχτηκε στα σκουπίδια.

Το δόγμα της ισότητας τεντώνεται και συρρικνώνεται ανάλογα με τις περιστάσεις. Υποτίθεται ότι αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του οικοδομήματος της Αριστεράς και δεν είναι τυχαία η απέχθεια των διανοουμένων της κυβέρνησης για την αριστεία. Είτε πρόκειται για εκδήλωση πρωτόγονου λαϊκισμού (κολακεύουμε την πελατεία μας, τους μη προνομιούχους), είτε για πλήρη και σκόπιμη παρερμηνεία του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ (που ορίζει ότι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι, δηλαδή με ίσα δικαιώματα) το θέμα είναι ότι αυτές οι απόψεις δεν επαληθεύονται ούτε στη φύση ούτε στην κοινωνία. Αν δεν υπάρχουν ανισότητες, τότε ο Μότσαρτ είναι εξίσου ικανός με τον άγνωστο συνθέτη παιδικών τραγουδιών, ο Ουγκώ γράφει τόσο καλά όσο κι ο Καρανίκας, ο Αϊνστάιν δεν διαφέρει σε τίποτα από έναν μέτριο καθηγητή Γυμνασίου, ο Χίτλερ είναι εξίσου ευφυής με τον Λένιν, ο Γκάλης δεν είναι καλύτερος από έναν μαθητευόμενο πιτσιρικά και (κάτι που θα σοκάρει τους ισοπεδωτές) ο Μητσοτάκης είναι «κόπι πάστε» του Τσίπρα.

ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΙΣΟΠΕΔΩΣΗ

Αυτό δεν λέγεται ισότητα, λέγεται ισοπέδωση! Αν ισχύει όσο δογματικά το υπερασπίζονται οι διαζευγμένοι με την κοινή λογική, τότε ουδείς υστερεί σωματικά, πνευματικά, μορφωτικά ή σε ταλέντο κι επομένως όλοι μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς να χρειάζονται τα ειδικά επιδόματα και η κοινωνική πρόνοια για τους αδύναμους (αφού αδύναμοι δεν υπάρχουν παρά μόνο στη νεοφιλελεύθερη ζούγκλα). Το κοινωνικά δίκαιο και δημοκρατικά σωστό είναι να αναγνωρίσουμε το οφθαλμοφανές, ότι δηλαδή οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, με ικανότητες που μπορούν ν’ αποδειχθούν ωφέλιμες για τους συνανθρώπους τους και με ανάγκες που το οργανωμένο κράτος πρέπει να φροντίσει ώστε να μην τους αφήσει στο περιθώριο. Τα ίσα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε διαπραγμάτευση ή σε αμφισβητήσεις. Αλλά η εξάλειψη των ατομικών διαφορών (είτε στη θεωρία είτε στην πράξη) είναι χαρακτηριστικό των αυταρχικών καθεστώτων. Ο Χίτλερ βρήκε ετοιμοπαράδοτη την «ανώτερη αρία φυλή» και εξολόθρευε συστηματικά όσους είχαν σωματική αναπηρία ή νοητική υστέρηση. Ο Στάλιν που δεν είχε κάτι διαθέσιμο προσπάθησε να κατασκευάσει τον homo sovieticus που θα διέθετε την επιθυμητή στο καθεστώς ταξική συνείδηση. Και οι δύο απέτυχαν γιατί αυτά τα κοινωνικά πειράματα δεν γίνονται σε συνθήκες εργαστηρίου αλλά στην πολύπλοκη πραγματικότητα.

Το μυστήριο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, πάνω στον επιτηδευμένο επαναστατικό του οίστρο και τη διαφημιζόμενη προοδευτικότητά του, δεν κατάλαβε αυτό που η Σοβιετική Ένωση συνειδητοποίησε στα πρώτα χρόνια μετά την Επανάσταση. Στην πρώτη μετεπαναστατική περίοδο κι ενώ διαρκούσε ο Εμφύλιος Πόλεμος το δόγμα της απόλυτης ισότητας είχε εκληφθεί τόσο κατά γράμμα ώστε ο ίδιος ο Λένιν υποχρεώθηκε να προσγειώσει τους αιθεροβάμονες. Διέταξε να δοθεί προτεραιότητα στις ανάγκες των ηγετών που έχουν το καθήκον και την ευθύνη για τη ζωή και την ευημερία των συντρόφων τους. Η διαταγή ήταν απολύτως ρεαλιστική. Οι ανώτεροι αξιωματικοί ήταν λογικό μέσα στις χαώδεις συνθήκες του πολέμου να τρώνε, να κοιμούνται, να αναπαύονται και, όπου ήταν δυνατόν, να απομονώνονται σε μια ήσυχη γωνιά για να μελετήσουν σε ένα τραπέζι τους χάρτες τους.

ΕΣΣΔ ΚΑΙ «ΙΔΙΩΤΙΚΟ»

Ήταν μια παραχώρηση, ένα πραγματικό μέτρο έκτακτης ανάγκης που όμως αναγνώριζε ότι τα θεωρητικά περί ισότητας απλούστατα ισχύουν μόνο για προπαγανδιστικούς σκοπούς κι όχι για τη σκληρή πραγματικότητα. Από την ώρα που φυτεύτηκε ο σπόρος της εξαίρεσης ήταν αναπόφευκτο να δώσει έναν απροσδόκητο καρπό. Η «προτεραιότητα για τους υπεύθυνους ηγέτες» καθιερώθηκε σε κάθε βήμα της ζωής στην ΕΣΣΔ. Δημιουργήθηκαν αποκλειστικά θέρετρα αναψυχής στην Κριμαία, ιδιωτικά εξοχικά σπίτια (ντάτσες), ιδιαίτερα νοσοκομεία, κλειστοί συνεταιρισμοί, αποκλειστικά εστιατόρια και καταστήματα αφορολόγητων για τη νομενκλατούρα, τους υπεύθυνους ηγέτες. Απορίας άξιο είναι πώς θα ονόμαζε αυτό το καθεστώς η «Αυγή», διότι οι «αρχές της νεοφιλελεύθερης ζούγκλας» δεν δίνουν πειστική εξήγηση στο μυστήριο μια σοσιαλιστικής κοινωνίας ανισοτήτων.

Ο Μαρξ είχε πει ότι ενίοτε η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας οι οπαδοί του προτιμούν την ιλαροτραγωδία. Τις πρώτες εβδομάδες μετά τη νίκη που ανέδειξε την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, οι «υπεύθυνοι ηγέτες» δεν διεκδίκησαν το δικαίωμα στην «προτεραιότητα». Και ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιάνης Βαρουφάκης και άλλοι υπουργοί και συνεργάτες ταξίδευαν αεροπορικώς στην οικονομική θέση. Ήταν ο μήνας του μέλιτος και εκτός από την επίδειξη της δημοκρατικής διαφορετικότητας απολάμβαναν τις εκδηλώσεις λατρείας των οπαδών τους. Οι λογικοί άνθρωποι αυτής της χώρας (υπάρχουν και τέτοιοι) απορούσαν: είναι δυνατόν προς χάρη ενός κίβδηλου λαϊκισμού ο πρωθυπουργός κι οι υπουργοί να μην διαθέτουν λίγη ησυχία για να διαβάσουν τα χαρτιά τους και να μιλήσουν με τους συνεργάτες τους ενόψει κρίσιμων συναντήσεων με ευρωπαίους αξιωματούχους; Όπως απέδειξε η πείρα από τις φιγούρες του Βαρουφάκη, αυτός ειδικά δεν χρειαζόταν να μελετήσει ή να προετοιμαστεί για να παρουσιάσει στοιχεία. Δεν έκανε διαπραγμάτευση, έκανε διαλέξεις στο αντικείμενο που δίδασκε επί χρόνια. Αλλά οι άλλοι; Τόσο αυτάρκεις αισθάνονταν ή μεθούσαν με τα μπράβο των συνεπιβατών τους;

Όπως όλοι θυμούνται, το δημοκρατικό σόου δεν κράτησε πολύ. Από την οικονομική θέση με τους κοινούς θνητούς περάσαμε σιωπηρά στο πρωθυπουργικό αεροσκάφος, αυτό που ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμευόταν προεκλογικά ότι θα πουλούσε. Φαίνεται πως οι εκδηλώσεις λατρείας υπήρχε φόβος πως θα μεταβάλλονταν σε αποδοκιμασίες κι επιπλέον κανείς δεν σνομπάρισε τις ανέσεις που διατίθενται δωρεάν επειδή τις πληρώνουν άλλοι. Σαν την κίνηση του εκκρεμούς από την ισότητα φτάσαμε στην ιδιωτική χρήση ενός κρατικού μέσου. Κι έτσι ο πρωθυπουργός δεν καταδέχτηκε να ταξιδέψει με το αεροπλάνο της γραμμής για να προσκυνήσει τη σορό του Κάστρο στην Κούβα ή για να επιστρέψει οικογενειακώς από το Παρίσι. Πιο αδιάφορος για τα προσχήματα ο υπουργός Άμυνας χρησιμοποιεί το πρωθυπουργικό αεροπλάνο για να «πεταχτεί» μέχρι την Αμερική και την Τζάγκουαρ της πρεσβείας μας στο Λονδίνο για να ψωνίσει μια Barbie στα Selfridge’s. Για μία ακόμη φορά οι υποκριτές που παριστάνουν τους εραστές της απόλυτης ισότητας δικαιώνουν τον Όργουελ που έγραψε ότι «όλα τα ζώα είναι ίσα, αλλά μερικά είναι πιο ίσα από τα άλλα».