Ο δυτικός Χριστιανισμός, οι τζιχαντιστές και ο ρόλος της Ελλάδας

 

»Τυφλά» και απρόσμενα τρομοκρατικά κτυπήματα από το σκληρό Ισλάμ στα κεντρικότερα σημεία της Φραγκολεβαντίνικης Ευρώπης, με θύματα αθώους πολίτες, έχουμε επί δεκαετίες. Η έκπληξη αλλά και ο πανικός που τα συνοδεύει κάθε φορά, με αποτέλεσμα την όλο και εντεινομένη φοβία, η οποία πολλαπλασιάζεται ειδικά στην Γηραιά Ήπειρο και, κυρίως, στις ηγεσίες της, είναι τα συνεχώς εμπλουτιζόμενα χαρακτηριστικά που συσσωρεύονται από τα εκάστοτε πλήγματα τα οποία επιφέρουν οι φανατικοί Ισλαμιστές εις βάρος των αποδυναμωμένων πλέον διαφωτιστών άρα και αδιαφόρων θρησκευτικώς απογόνων της πάλαι ποτέ κραταιάς Παποκρατίας και των οπαδών του Λουθήρου.

Του Γρηγόρη Καλοκαιρινού

Έτσι παρουσιάζεται το φαινόμενο των, ισχυρά, οικονομικώς αλλά και στρατιωτικώς Κρατών, να αδυνατούν, όχι μόνον να το αντιμετωπίσουν και να το εξαλείψουν, αλλά ούτε καν να εντοπίσουν τις πραγματικές εστίες κινδύνων. Πολύ δε περισσότερο, να το δουν κατά πρόσωπον και να συζητήσουν μαζί του κάνοντας διάφορες προσεγγίσεις, μέσω των οποίων θα μπορούσαν ίσως να εξευρεθούν λύσεις οι οποίες θα έριχναν τους τόνους φανατισμού, ανοίγοντας διαύλους σταδιακής ειρηνικής επικοινωνίας. Αντιθέτως, η αδυναμία ουσιαστικού εντοπισμού του συνολικού προβλήματος, καθώς και των ακραίων πολυδιαμελισμένων διαθέσεων Ισλαμιστών ηγετών, οδηγεί τους Δυτικούς στην απέλπιδα λύση των δικών τους »τυφλών» κτυπημάτων, τα οποία, ουσιαστικά ρίχνουν ακόμη περισσότερο λάδι στην φωτιά αυτού του ακήρυκτου πολέμου, με απολύτως ορατό τον έναν αντίπαλο και »άπιαστο όνειρο», με μπούρκα κεκαλυμμένο τον άλλο. Και ζημιωμένοι μέχρι στιγμής, είναι οι ισχυροί της Δύσεως που αναζητούν στο άγνωστο φαντάσματα.

 

ΑΛΛΟ ΔΥΣΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΑΝΑΤΟΛΗ

 

Όλα τα προαναφερθέντα διαδραματίζονται αποκλειστικά σχεδόν μεταξύ Ισλαμιστών και Χριστιανών της Δύσεως, δηλαδή Ρωμαιοκαθολικών και Προτεσταντών. Στην Ανατολική Ευρώπη όπου εδώ κυριαρχεί ο »πρωτογενής» Χριστιανισμός εκφράζοντας την »Ορθήν Δόξαν» του Τριαδικού θεού, έτσι όπως αυτή μεταδόθηκε στους ανθρώπους από τους Αποστόλους διατυπωμένη δια στόματος του Κυρίου και από τότε έως και σήμερα παραμένει ανόθευτη – αναλλοίωτη, οι διαφορές μεταξύ Ορθοδόξων και Μουσουλμάνων είναι, περιορισμένες γιατί τα »ερεθίσματα» είναι κατά πολύ ηπιοτέρων τόνων και, ως εκ τούτου, εντάσεων και επομένως, δεν είναι καθοριστικό στις όποιες κατά καιρούς αντιδικίες τους το αίσθημα της εκδικήσεως ή της αντεκδικήσεως, γιατί, απλούστατα, δεν συντρέχουν λόγοι που να δημιουργούν ανάλογα πεδία αντιπαραθέσεων. Πιστεύουν και οι δύο πλευρές σε κάποιον Θεό. Με βάση αυτό ισχυρό δεδομένο, οι αντιπαραθέσεις τους μέσα στους αιώνες αμβλύνονται αρκετά εύκολα τις περισσότερες φορές, επειδή οι Λαοί αυτοί γειτνιάζουν, συναλλάσσονται, σε πολλές περιοχές μάλιστα ζουν ως μικτές κοινωνίες και έτσι έχει αναπτυχθεί μεταξύ τους και η πάντα ειρηνοποιός ανθρώπινη σχέση, η οποία καταλαγιάζει ευκολότερα, ακόμη και τις ένθεν και ένθεν θρησκευτικές διενέξεις. Μ΄άλλα λόγια, οι Χριστιανοί της ανατολής γνωρίζονται καλά με τους Μουσουλμάνους, έχοντας αναπτύξει δικό τους κώδικα επικοινωνίας, κοινής συναναστροφής και επομένως, παρεμφερείς τρόπους ζωής. Είναι λοιπόν αυτονόητο να βρίσκουν κοινές διεξόδους όποτε τους κτυπούν την πόρτα, ακόμη και σοβαρά θέματα που θα μπορούσαν να εξελιχθούν σε βίαιες συγκρούσεις, ενώ αντίθετα και σε περιπτώσεις χαμηλοτέρας εντάσεως, ο Δυτικός Χριστιανισμός και το Ισλάμ »ακονίζουν μαχαίρια». Έχουμε δηλαδή τελείως διαφορετικές συμπεριφορές και αντιδράσεις. Η εξήγηση είναι απλουστάτη. Άλλο να τσακώνονται δυο γνωστοί » ένθεοι » και άλλο δύο άγνωστοι που δεν τους συνδέει τίποτε, παρά μόνον αυτό καθ΄αυτό το αίτιο της συγκρούσεως, το οποίο υπήρξε μέσα στον χρόνο και ήταν κυρίως οι επεκτατικές βλέψεις των Δυτικών, με ενδόμυχο στόχο την κάθε μορφής και είδους αρπαγή και τα όποια οφέλη. Ιδεολογικό κίνητρο και θρησκευτική πίστη, περίπου στο ΟΥΔΕΝ ! Ακόμη και την Κωνσταντινούπολη και τους Αγίους Τόπου, κορυφαία Χριστιανικά ορόσημα, αποκλειστικά για πλιατσικολόγημα τις κατέλαβαν. Επομένως, είναι πολύ εύκολο να αντιληφθούμε τις Δυτικές διαθέσεις έναντι των …απίστων Μουσουλμάνων. Και ασφαλώς, υπό τις συγκεκριμένες προθέσεις δημιουργείται τελικώς, Ιστορικό Μίσος. Διότι, »μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις». Και βεβαίως, μην τολμήσει έστω και ένας Δυτικός να μιλήσει για Μουσουλμανικές αγριότητες, γιατί τότε, πως θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν οι βομβαρδισμοί των αμάχων σε Αραβικές Χώρες ; Οι Ορθόδοξοι Λαοί, όποτε συγκρούστηκαν με το Ισλάμ, υπήρξαν αφορμές και αιτίες σοβαρές και ασχέτως της εκβάσεώς τους, τα επινίκια του νικητή τελείωναν σχετικώς γρήγορα, χωρίς να αφήνουν βαθιά σημάδια. Το γεγονός της ιστορικής αλληλογνωρημίας τους, δημιουργούσε προϋποθέσεις συγκλήσεων και κατευνασμού. Με τους Δυτικούς του Πάπα ειδικά, μόνον μίσος και εκδίκηση αναπτύχθηκαν μέσα στους αιώνες, κάτι που συνεχίζεται και στις μέρες μας.

 

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΕΙΘΟΥΝ

 

Την έντονη αυτή διαφορά την βιώνουμε διαχρονικά. Για να γίνουμε όμως άκρως πειστικοί, δεν έχουμε παρά να εστιάσουμε το ενδιαφέρον μας στις λεγόμενες τρομοκρατικές ενέργειες των Ισλαμιστών τα τελευταία 20 χρόνια. Μεγαλουπόλεις της δυτικής Ευρώπης υπήρξαν στόχοι, όπως το Παρίσι, το Λονδίνο, οι Βρυξέλλες, καθώς και άλλες σημαντικές Ευρωπαϊκές πόλεις. Μεγάλο κτύπημα σε Ανατολικοευρωπαϊκή Πρωτεύουσα ή πόλη δεν έχει γίνει. Χριστιανοί κατοικούν και εκεί, όμως, ακόμη και μεταξύ Χωρών Ορθοδόξων και Μουσουλμανικών, που για διαφόρους λόγους, »ύποπτες σκιές» αιωρούνται από πάνω τους, δεν γίνονται κτυπήματα » κάτω από την μέση ». Κυριαρχεί αυτοσυγκράτηση, γιατί γνωρίζουν καλά ο ένας τον άλλο, ακόμη και εάν έχουν μεταξύ τους προβλήματα. Εδώ συμβαδίζουν ο σεβασμός του Χρόνου αντάμα με την Ιστορία, προνόμια που δεν υφίστανται στις σχέσεις του Δυτικού Χριστιανισμού με το Ισλάμ και ούτε μπορούν να καλλιεργηθούν τώρα πια. Πάντα θα αλληλοϋποβλέπονται, γιατί δεν τους ενώνει τίποτα ! Είναι ξένοι μεταξύ τους. Ίσως εάν κατανοήσουν αυτήν την ιστορική αλήθεια, μπορέσουν να επιτύχουν έστω μια μίνιμουμ προσέγγιση και επικοινωνία που σταδιακά θα περιορίζει τα συγκρουσιακά πεδία. Και προς αυτή την κατεύθυνση δύναται η μικρή Ελλάς, λόγω γεωπολιτικής θέσεως, αλλά και Ιστορικών εμπειριών, να συμβάλει στην άμβλυνση προβλημάτων σαν τα προαναφερθέντα, ως μεσολαβήτρια, αρκεί και οι όποιες κατά καιρούς ηγεσίες της αντιληφθούν – επιτέλους – πως ο ρόλος της Χώρας μας είναι καθαρά διαμεσολαβητικός, αφού ο Καλός Θεός μας δώρισε τον γόνιμο ρόλο της » γέφυρας » μεταξύ Ανατολής και Δύσεως, Βορά και Νότου …