Μίκης Θεοδωράκης: «Αυτή είναι Αριστερά του τυχοδιωκτισμού…»

Άστραψε και βρόντηξε κατά της κυβέρνησης σε συνέντευξη Τύπου με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου «Διάλογοι στο λυκόφως»

«Η ελληνική Βουλή απλώς υπάρχει για να δίνει μια δημοκρατικοφάνεια στις αποφάσεις των ξένων. Στενοχωριέμαι για τον Τσίπρα. Μπήκε μέσα σ’ όλους αυτούς και τον φάγανε. Η Αριστερά με αυτές τις συνθήκες είναι τυχοδιωκτισμός κι εγώ δεν δέχομαι να συμμετέχω σ’ αυτήν».

Άστραψε και βρόντηξε ο Μίκης Θεοδωράκης, σε συνέντευξη Τύπου που διοργανώθηκε την περασμένη Τρίτη, στο σπίτι του στον Διόνυσο (κοντά στην Ακρόπολη), με αφορμή την κυκλοφορία του τόμου «Διάλογοι στο λυκόφως» από τις εκδόσεις Ιανός.

Παρά τα 91 του χρόνια (τα κλείνει στις 29 Ιουλίου) μίλησε με νεανική ορμή και πάθος για πρόσωπα και πράγματα του ελληνικού σήμερα. Είπε, μεταξύ άλλων:

-«Η ψήφιση των μέτρων είναι μόνο το ορντέβρ. Η εφαρμογή τους είναι εκείνη που θα πονάει».

– «Όταν ένας πατέρας γυρίζει σπίτι και το παιδί του τού λέει «μπαμπά πεινάω», εκεί τρελαίνεται. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορούν να το κάνουν αυτό στους ανθρώπους»
Ωστόσο ο ίδιος δήλωσε ότι δεν χάνει την ελπίδα του, λέγοντας ότι «πολλοί λένε πως οι Έλληνες έχουν παραλύσει. Εγώ όμως έχω δει πολλές φορές στη ζωή μου τον ελληνικό λαό να είναι παράλυτος και την επόμενη ημέρα να ξεσηκώνεται. Η ιστορία έχει δείξει πως όταν ένας λαός είναι όρθιος, κάποτε θα νικήσει».

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ

«Αρχικά μου πρότειναν να το ονομάσουμε “Διάλογοι στο λυκαυγές”, μα δεν μου φάνηκε ταιριαστό, μιας και εγώ πια βρίσκομαι μάλλον στο λυκόφως. Το πρόβλημα είναι ότι και εσείς οι νεότεροι έχετε βρεθεί σήμερα στο σκοτάδι και, για να φτάσετε στο λυκαυγές, πρέπει να περάσετε πρώτα μέσα από τη νύχτα…». Το βιβλίο περιέχει μια συλλογή από 90 συνεντεύξεις του παγκόσμιου συνθέτη επί παντός του επιστητού, σε Έλληνες και ξένους δημοσιογράφους αλλά και σε μαθητές λυκείου.

 

Ο ΜΙΜΗΣ ΑΝΔΡΟΥΛΑΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΙΚΗ

Ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο οποίος παραβρέθηκε και στη συνέντευξη, στον πρόλογο της έκδοσης χαρακτηρίζει τον Θεοδωράκη έναν «Εσταυρωμένο Διόνυσο», εκείνον δηλαδή που, ανεξάρτητα από το αν φτάνει τα 90 ή τα 100 έτη ζωής, «έτσι κι αλλιώς θα καλείται και θα επιστρέφει πάντα, όπως ο Κρητικός Επιμενίδης για τον καθαρμό και τη λύτρωση από το Κυλώνειον Άγος, κάθε φορά που θα εξαπλώνεται σαν επιδημία το μίσος και η καταστροφή. Πολλές γενιές από εδώ και πέρα θα γνωρίσουν τη θεοδωρακική αφύπνιση. Τη διαρκή ένταση ανάμεσα στο πεπερασμένο και το άπειρο του Εσταυρωμένου Διονύσου». Έχει δίκιο. Πώς να εξηγηθεί αλλιώς η γνήσια συγκίνηση και ο θαυμασμός που προκαλεί το έργο του Μίκη σε σημερινούς εικοσάχρονους, οι οποίοι ήρθαν στον κόσμο δεκαετίες αφότου εκείνος έφτασε στο απόγειο του δημιουργικού του κύκλου;

 

ΓΙΑ ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΦΙΝΤΕΛ ΚΑΣΤΡΟ
Μέσα από τις συνεντεύξεις ο αναγνώστης μπορεί να παρακολουθήσει τις διαφορετικές πτυχές του πνεύματος του Θεοδωράκη: το πολιτικό ον, τον κοινωνικό αγωνιστή, τον κορυφαίο καλλιτέχνη. Γιατί ο Θεοδωράκης είναι όλα αυτά μαζί και αναπόσπαστα. Ο λόγος του χθες μπορεί να έβγαινε με κάποια δυσκολία στην αρχή, ήταν όμως απόλυτα διαυγής και παθιασμένος. Στα 91 του παίρνει αφορμή από το σήμερα για να αφηγηθεί ιστορίες των όσων (άπειρων) περιστατικών και καταστάσεων έχει ζήσει. Από τον Μάνο Χατζιδάκι («συναντιόμασταν κρυφά για να μην προκαλούμε τους υποστηρικτές μας που μας ήθελαν τσακωμένους») περνά στον Φιντέλ Κάστρο («ήταν μονάρχης αλλά βγαλμένος μέσα από τα σπλάγχνα του λαού του») και τον Αλέξη Τσίπρα («όταν μπεις μέσα στο δίχτυ, αναπόφευκτα θα σε φάει η αράχνη…»). Μιλάει για το ευρωπαϊκό όραμα των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60, στο οποίο -κόντρα στους ομοϊδεάτες του αριστερούς- και ο ίδιος πίστεψε, όπως και για τη σημερινή του χρεοκοπία. Πάνω από όλα επισημαίνει, με μάτια που λάμπουν, πως «η χαρά του ανθρώπου είναι να έχει ιδεώδη, να πιστεύει σε αυτά και να τα υπηρετεί».