Μαρία Σολωμού: «Δεν πιστεύω μόνο στο ταλέντο αλλά στην καλλιέργεια αυτού»

«Η ανάμνηση του έρωτα δεν με ενδιαφέρει καθόλου» δηλώνει στο «Κ» η ηθοποιός Μαρία Σολωμού. Έχει ξεχωρίσει για το  ταλέντο της,  για την ομορφιά της αλλά και  τον χαρακτήρα της καθώς είναι μία αντισυμβατική γυναίκα με θάρρος που δεν διστάζει να πει αυτά που πιστεύει.

Στην Πέννυ Κροντηρά

Ο κόσμος την υποστηρίζει και την ακολουθεί σε κάθε της βήμα, αφού έχει κερδίσει το ενδιαφέρον του με τον ιδιαίτερο τρόπο που αποδίδει τους ρόλους.

Έχετε εμπειρία στο χώρο… ποια η γνώμη σας για την τέχνη σας στην συγκεκριμένη περίοδο;

Αυτά τα τελευταία 5-6 χρόνια η κατάσταση της χώρας είναι πάνω κάτω η ίδια, δεν έχει αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, ίσως  προς το χειρότερο. Σε όλες τις εποχές η τέχνη είναι απαραίτητη. Ο κόσμος λόγω του κορεσμού από την γενικότερη κατάσταση θέλει μια διέξοδο, θέλει να ξεχαστεί, θέλει να προβληματιστεί αλλιώς. Είναι διασκέδαση το θέατρο, είτε δραματικό είναι το έργο, είτε κωμωδία. Ξεχνάς για λίγο το δικά σου και βλέπεις κάποιου άλλου το πρόβλημα, ή τη χαρά ή το  οτιδήποτε. Σαφέστατα κρίση υπάρχει, αν δεν υπήρχε πολύ περισσότερος κόσμος θα πήγαινε θέατρο. Από την άλλη και παραστάσεις υπάρχουν και μάλιστα αρκετές, δεν πτοούμαστε με τίποτα!!!

Θεωρείτε ότι θα μπορούσατε να είστε σε κάποιο διαφορετικό κλάδο εξίσου καλή;

Δεν ξεκίνησα με το να είμαι ηθοποιός,  δοκίμασα διάφορες δουλειές  ως απασχόληση για να βγάζω ένα χαρτζιλίκι, συγχρόνως με τις σπουδές μου. Πιο μετά ήρθε η δραματική σχολή, δοκίμασα να δω αν μπορώ, αν θα λειτουργήσει και τελικά εκεί έμεινα!!!! Δεν αποκλείω ότι θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο στη ζωή μου, απλά δεν το έχω βρει ακόμα.

Τι σας κρατά σε επαγγελματική απόσταση από την Επίδαυρο;

Πραγματικά νιώθω ένα απίστευτο δέος στην Επίδαυρο, και ως θεατής όταν πηγαίνω. Έχω μια αγοραφοβία με το θέατρο, προτιμώ τις μικρές σκηνές ,νιώθω μεγαλύτερη ασφάλεια. Μπράβο σε αυτούς που πηγαίνουν για το θράσος και θάρρος τους. Δεν εξετάζω αν θα μπορούσα αλλά δεν νομίζω ότι θα ήθελα να παίξω σε αυτό το θέατρο.

Ως δασκάλα υποκριτικής ποια η γνώμη σας για τα νέα παιδιά; Η «φούσκα» που υπάρχει γύρω από το χώρο του θεάματος, αποτελεί κίνητρο για πολλά παιδιά για να μπουν σε μια σχολή;

Τα τελευταία δέκα χρόνια που διδάσκω αλλάζουν οι ποιότητες και το «θέλω» των παιδιών. Υπάρχουν παιδιά που είναι πραγματικά πολύ αξιόλογα και θα δουλέψουν. Το θέμα είναι ότι όταν είσαι πρωτοετής σε μια σχολή δεν σε απασχολεί το αν θα βρεις δουλειά αλλά το καλλιτεχνικό μέρος. Έχουν πολύ ψωμί μέχρι να φτάσουν να σκεφτούν επαγγελματικά, οι τριτοετείς λίγο ταράζονται και σκέφτονται του μέλλον, αλλά και πάλι όταν σπουδάζεις έχεις ένα άλλοθι .  Πάντως αυτή την εποχή, ούτε δημόσιος υπάλληλος δεν έχει σιγουριά. Αν έχεις ταλέντο και σου δοθεί μια ευκαιρία δεν υπάρχει περίπτωση να πας χαμένος. Από εκεί και πέρα χρειάζεται πολύ δουλειά, είναι απαραίτητη. Εγώ την ίδια διδασκαλία θα κάνω και σε αυτόν που θέλει να κάνει κλασικό ρεπερτόριο και σε αυτόν που θέλει να γίνει εξώφυλλο σε κάποιο περιοδικό. Από εκεί και πέρα είναι δική τους επιλογή σε τι θα βάλουν προτεραιότητα. Δεν αποθαρρύνω ποτέ τους μαθητές μου. Έχω δει ανθρώπους που δεν μπορούν να μιλήσουν, να περπατήσουν και μετά από ένα χρόνο να είναι οι καλύτεροι στην τάξη. Εγώ δεν πιστεύω μόνο στο ταλέντο και στην καλλιέργεια αυτού. Πιστεύω στην πολύ δουλειά. Δεν πιστεύω μόνο στο ταλέντο αλλά στην καλλιέργεια αυτού.

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

Είμαι στο θέατρο Ιλίσια Βολανάκης στην παράσταση «Ένας σκύλος που τον έλεγαν Φρίκη» που την έχει γράψει ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και η σκηνοθεσία είναι από κοινού μαζί με τη Φρόσω Κορρού. Είναι μια ερωτική κομεντί που διαφέρει… μου δίνει πολύ χαρά αυτή η δουλειά!!!

Ποια η «φρίκη» που τρώμε και πως οι «τοίχοι» γκρεμίζονται;

Η φρίκη που τρώμε στις σχέσεις μπορεί να έρθει ξαφνικά. Ξυπνάς μια μέρα και λες «τι κάνω»;  Χάνεται το ενδιαφέρον, υπάρχει ρουτίνα, γκρίνια. Το θέμα με τους τοίχους είναι πώς χτίζονται, όχι πώς γκρεμίζονται. Αυτοί οι 2 άνθρωποι χωρίζουν και  ξαναερωτεύονται από την αρχή. Παίρνουν την απόσταση τους, κάνουν τον κύκλο τους και με τη βοήθεια του τοίχου ξαναγνωρίζονται! Το οπτικό ερέθισμα είναι πολύ βασικό σε μια σχέση και γενικά στην επικοινωνία, όταν αφαιρείται αυτή η δυνατότητα τότε μόνο ακούς, κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί στις σχέσεις… Ο τοίχος μας λοιπόν βοηθάει το εν λόγω ζευγάρι να γνωριστεί για δεύτερη πρώτη φορά και πετυχαίνει το σκοπό του, έχουμε happy end!

Θεωρείτε ότι ο έρωτας, η αγάπη ή η ανάγκη διατηρούν τους δεσμούς των ανθρώπων;

Η ανάγκη για συντροφικότητα υπερτερεί του έρωτα, δυστυχώς. Και αυτό συμβαίνει σε όλες τις ηλικίες. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να υπάρξουν αν δεν είναι σε κάποια σχέση. Πάντα η συντροφικότητα θριάμβευε και ξεπερνούσε τον έρωτα. Κακώς, κατ΄ εμέ γιατί πρέπει να υπάρχει έρωτας. Δεν μπορείς να είσαι μονίμως ερωτευμένος με έναν άνθρωπο, αλλά μπορεί να αναβιώνει αυτό το συναίσθημα σε  μια σχέση . Γιατί αν είσαστε συγκάτοικοι, δεν μπορείς να ζεις με την ανάμνηση ότι κάποτε είχα ερωτευτεί αυτόν τον άντρα ,είναι θλιβερό. Είναι μια φωτογραφία, ένα ενσταντανέ, δεν είναι πραγματικότητα! Η ανάμνηση του έρωτα δεν με ενδιαφέρει καθόλου.

Η εικόνα σας προς τα έξω είναι αυτή μίας ντόμπρας γυναίκας που δεν κολλάει να εκφράσει αυτό που πιστεύει. Σας έχει βοηθήσει αυτό στην πορεία σας και στις διαπροσωπικές επαφές σας;

Κάποιες φορές ναι και κάποιες όχι. Το να λες την αλήθεια έχει ένα τίμημα πολλές φορές, ακόμα αναρωτιέμαι αν είναι πάντα ο σωστός δρόμος! Λίγη διπλωματία δε βλάπτει. Υπάρχει τρόπος να πεις αυτά που θέλεις χωρίς να γίνεις κακός άνθρωπος.

Τι θέλετε πολύ να ζήσετε ως ηθοποιός στην καριέρα σας μελλοντικά;

Ωραίες συνεργασίες με  ωραίους  ανθρώπους.  Έχω αρχίσει να θέλω να κάνω πράγματα που δεν έχω ξαναδοκιμάσει. Εξού και το φετινό και το περσινό, δηλαδή και η «οικογένεια Άνταμς» και το «ένας σκύλος που τον έλεγαν φρίκη» είναι δυο δουλειές πολύ διαφορετικές από ότι είχα κάνει μέχρι τώρα. Δεν θέλω να έχω κάποιο άχτι, κάποιο απωθημένο. Ότι είναι να έρθει καλώς να έρθει. Δεν έχω να σου πω ότι θέλω οπωσδήποτε να κάνω Τσέχοφ η Ίψεν, δεν έχω τέτοια κολλήματα!

Έχετε φοβίες και πως τις αντιμετωπίζετε;

Έχω κατά καιρούς διάφορες φοβίες, με πιάνουν ανάλογα την περίοδο και την ψυχολογική κατάσταση που βρίσκομαι. Πριν τις πρεμιέρες όλα με  πιάνουν: ακροφοβία, υψοφοβία, αγοραφοβία. Ευτυχώς δεν κρατάνε πολύ.

Τηλεοπτικά θα σας δούμε κάπου;

Σε περίπτωση που προκύψει κάτι που με αφορά και είναι πάλι πολύ διαφορετικό με χαρά να το συζητήσω. Αλλά να κάνω τηλεόραση για να είμαι στην επικαιρότητα με όποιο τρόπο, δε με ενδιαφέρει .Το οικονομικό μπορεί να αποτελέσει ένα δέλεαρ καθότι είναι δύσκολες εποχές, αλλά όσο μπορώ, θα κάνω τις επιλογές μου.

Τι σας εκνευρίζει και τι σας δίνει χαρά στην περίοδο που ζούμε δεδομένων των συνθηκών που έχουμε;

Δεν ασχολούμαι με την πολιτική, δε βλέπω ειδήσεις πια, δεν ανησυχώ για το τι θα γίνει, είμαι προετοιμασμένη για το χειρότερο. Δεν αισθάνομαι ότι χάνω κάτι  και όπως είναι η κατάσταση δεν θέλω να ξέρω κιόλας. Τσαντίζομαι, μόνο θυμό μου προκαλεί τίποτα άλλο. Προτιμώ λίγο να κάνω τον τουρίστα.