Κώστας Μακεδόνας:Υπάρχει μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα και δεν το ξέρω;

«Έχω υπάρξει τυχερός στη ζωή μου, γιατί η πραγματικότητα ξεπέρασε αρκετές φορές και τα πιο φιλόδοξα όνειρά μου», δηλώνει στο «Κ» ο τραγουδιστής Κώστας Μακεδόνας.

Στην Πέννυ Κροντηρά

 

Ο τρόπος έκφρασής του συνοδεύεται από γαλήνη που σε συνδυασμό με το ήθος του και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, που τον έχει καταξιώσει στον χώρο, σε οδηγεί στο να αντιληφθείς αμέσως γιατί είναι τόσο αγαπητός στον κόσμο που τον ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια στη μουσική διαδρομή του.

 

Τι είναι για εσάς το τραγούδι και η μουσική;

 

Μέσο έκφρασης και επικοινωνίας από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Νομίζω ότι η διέξοδος του να μπορώ να εκφράσω συναισθήματα μέσα από τη μουσική και το τραγούδι και να λέω πράγματα που δεν μπορούσα να τα πω με λόγια ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που έκανε τη μουσική το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου και φυσικά το βασικό μου επάγγελμα.

 

Ποια συνεργασία ξεχωρίζετε στην καριέρα σας;

 

Οι συνεργασίες μου μέσα σε αυτά τα σχεδόν 30 χρόνια είναι η σημαντικότερή μου αποσκευή στο ταξίδι μου στη μουσική. Είχα κι έχω την τύχη να συνεργαστώ με τους καλύτερους στο χώρο του τραγουδιού, και δημιουργούς και τραγουδιστές. Αν ξεχωρίσω μία συνεργασία θα αδικήσω όλες τις υπόλοιπες. Από όλες τις συνεργασίες μου κέρδισα πολλά. Γνώση, αναγνωρισιμότητα, εμπειρία αλλά κυρίως έκανα φίλους και διεύρυνα την οικογένειά μου.

 

Το ελληνικό λαϊκό τραγούδι έχει ζωή;

 

Φαντάζομαι ότι η ερώτηση έχει να κάνει με την κρίση. Το τραγούδι έχει ζωή. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το τραγούδι. Όσο πιο βαθιά γίνονται τα προβλήματά μας στα οικονομικά, στην κοινωνική συνοχή, στην πολιτική ζωή τόσο μεγαλύτερη γίνεται η ανάγκη έκφρασης κι εκτόνωσης των συναισθημάτων μας και η μουσική είναι συνήθως το πιο κατάλληλο μέσο.

 

Ποια τα συναισθήματα όταν είστε στον αέρα και ποια όταν βρίσκεστε στη σκηνή;

 

Όταν είσαι επαγγελματίας πιλότος αυτό που αισθάνεσαι είναι τεράστια ευθύνη. Πάντα υπάρχει βέβαια και η χαρά της πτήσης και η ικανοποίηση ότι βλέπεις και ζεις πράγματα που άλλοι άνθρωποι δεν θα τα δουν ποτέ. Αλλά και στη σκηνή πάλι το αίσθημα ευθύνης είναι μεγάλο. Πρέπει να εκφραστείς, να βγάλεις από μέσα σου πολλά συναισθήματα, να τραγουδήσεις σωστά χωρίς ψεγάδια και κυρίως να ευχαριστήσεις και να ψυχαγωγήσεις τον κόσμο. Μ´ αρέσει να αισθάνομαι σαν ένας από το κοινό που ανέβηκε στη σκηνή να διασκεδάσει τους υπόλοιπους, τους φίλους του, την παρέα του.

 

Αν σας ζητούσαν να αφήσετε μια από τις δύο δουλειές, ποια θα επιλέγατε;

 

Αν κάποιος μου ζητούσε κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως δεν με ξέρει καθόλου και δεν με αγαπάει καθόλου. Άρα δεν θα ασχολιόμουν καθόλου με το δίλημμα που θα μου έβαζε. Δεν θα ήθελα ποτέ να βρεθώ σε τέτοια δύσκολη θέση.

 

Έχετε φοβηθεί ποτέ ως πιλότος;

 

Ο φόβος δεν είναι ο καλύτερος σύμβουλος όταν κάνεις αυτή τη δουλειά. Ο σεβασμός, η σοβαρότητα και η υπευθυνότητα είναι οι καλύτεροι σύμβουλοί σου κι η καλύτερη συντροφιά.

 

Πώς αντιδρούν όσοι σας βλέπουν ως πιλότο;

 

Κάποιοι που ξέρουν τη σχέση μου με τη δουλειά αυτή, το βλέπουν πολύ φυσιολογικό και κάποιοι ξαφνιάζονται θετικά.

 

Ποια είναι η στιγμή που θα σας μείνει αξέχαστη ως καλλιτέχνης;

 

Μια στιγμή που δεν μπορώ να ξεχάσω ποτέ, ήταν η πρώτη φορά που πήγα να τραγουδήσω στη Θεσσαλονίκη στο Θέατρο Δάσους, τρία χρόνια μετά που έφυγα από την ιδιαίτερή μου πατρίδα για να ξεκινήσω την καριέρα μου. Ήταν το 1991, είχα ήδη το δίσκο μου «Δεν έχω ιδέα» από το 1989, μόλις είχε κυκλοφορήσει το «Μόνο μια φορά» με το ομώνυμο τραγούδι και τη «Λίζα» να παίζουν τρελά σε όλα τα ραδιόφωνα και μέσα σε όλα αυτά μου ζήτησε η Χαρούλα Αλεξίου να πάω μαζί της στην καλοκαιρινή της περιοδεία. Όταν ξεκίνησε η συναυλία και βρέθηκα να είμαι στη σκηνή με τη Χαρούλα, μπροστά σε 7.000 κόσμο, σε ένα χώρο που επί χρόνια θαύμαζα κι απολάμβανα τα ινδάλματά μου σαν θεατής, ξαφνικά ένιωσα έναν κόμπο στο λαιμό, άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τη συγκίνησή μου. Σκέφτηκα ότι δεν θα μπορέσω να τραγουδήσω και θα γίνω ρεζίλι. Ευτυχώς μια ξαφνική διακοπή του ρεύματος που κράτησε 20 λεπτά περίπου, ήρθε σαν από μηχανής Θεός και μέσα στον πανικό και το άγχος για το τι θα κάνουμε κατάφερα να ξεπεράσω τη συγκινησιακή φόρτιση και να απολαύσω αυτό που μου συνέβαινε.

 

Υπάρχει κάποιο κομμάτι που να σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εσάς ή να κρύβει μία ιστορία;

 

Όταν το 1995 ξεκινούσαμε να ετοιμάζουμε με τον Χρήστο Νικολόπουλο και τον Άρη Δαβαράκη το δίσκο μας «Πάμε για ορθοπεταλιές», έπρεπε να παρουσιαστώ στο στρατό για τη θητεία μου. Πήρα λοιπόν μαζί μου τα τραγούδια για να τα μελετάω και όταν θα είχα άδειες να πηγαίνω έτοιμος στο στούντιο και να τα τραγουδάω, όπως κι έγινε. Μέσα στα τραγούδια κατά λάθος ο Χρήστος είχε γράψει κι ένα ορχηστρικό κομμάτι. Πηγαίνοντας στην Τρίπολη να παρουσιαστώ άκουσα αυτό το ορχηστρικό και σκέφτηκα ότι θα μπορούσε να γίνει τραγούδι αν είχε στίχο. Ακούγοντάς το μια δυο φορές, μου βγήκαν αυθόρμητα κάποιοι στίχοι και τους σημείωσα. Όταν βγήκα μετά την ορκωμοσία πήγα στο στούντιο και τους πρότεινα να το εντάξουμε στο δίσκο, όχι φυσικά με τους δικούς μου στίχους αλλά με στίχους που θα έγραφε ο Άρης. Όταν όμως είδαν τα λόγια που είχα γράψει, μου είπαν ότι είναι εξαιρετικό και θα μπει έτσι, με τους δικούς μου στίχους. Ήταν το τραγούδι «Έκανες το λάθος», μια από τις σημαντικές επιτυχίες μου στη δισκογραφία.

 

Ποια τα επαγγελματικά σας σχέδια;

 

Συναυλίες το καλοκαίρι, άλλες προσωπικές κι άλλες παρέα με τους «Αγαμους Θύτες» σαν συνέχεια της χειμερινής μας συνεργασίας. Επίσης θα συμμετάσχω σε μερικές συναυλίες με τον Χρήστο Νικολόπουλο. Σημαντική στιγμή για μένα στο φετινό καλοκαίρι είναι η συναυλία που θα πραγματοποιήσουμε στο Θέατρο Πέτρας στις 19 Ιουλίου με καλεσμένους αγαπημένους φίλους όπως η σπουδαία, κλασική πλέον φωνή του λαϊκού μας τραγουδιού Πίτσα Παπαδοπούλου, η Μελίνα Ασλανίδου, μία από τις πιο σημαντικές και δημοφιλείς τραγουδίστριες της νέας γενιάς, ο Δημήτρης Σταρόβας με το αστείρευτο χιούμορ του αλλά και τις τρομερές σολιστικές του ικανότητες στην ηλεκτρική κιθάρα, η Ζωή Παπαδοπούλου, σταθερή μου συνεργάτιδα τα τελευταία χρόνια με υπέροχη χροιά, ο ηθοποιός με το μοναδικό του ταμπεραμέντο πάνω στη σκηνή Κρατερός Κατσούλης και ο συνθέτης υπέροχων, μεγάλων επιτυχιών, Γιώργος Θεοφάνους. Θα ακούσουμε τραγούδια από τη δισκογραφία μου όπως τα κλασικά πια «Ποδήλατο», «Λίζα», «Μόνο μια φορά», «Στον Λευκό τον Πύργο», «Αντικριστά» και «Μαργαριτάρια», λαϊκά αγαπημένα μας τραγούδια και φυσικά μοναδικά ντουέτα με τους καλεσμένους μας από όλο το φάσμα της ελληνικής δισκογραφίας!

 

Τι να περιμένουμε από τα live σας;

Τραγούδια από τα 27 χρόνια της δισκογραφικής μου πορείας και τραγούδια από αυτά που μπορεί να μην είχα την τύχη να τα τραγουδήσω πρώτος αλλά τα αγαπάω και χαίρομαι να τα τραγουδάω, είτε είναι παλιά είτε καινούρια, είτε είναι λαϊκά είτε όχι. Στόχος μου είναι να ευχαριστήσω το κοινό που με εμπιστεύεται κι έρχεται στις δουλειές μου, να εκφράσω αυτά που αισθάνομαι με τη γλώσσα της μουσικής και φυσικά να διασκεδάσω τον κόσμο.

 

Εμπιστευτήκατε τον τελευταίο δίσκο σας σε νέους καλλιτέχνες. Πώς βλέπετε τη σημερινή μουσική βιομηχανία;

Υπάρχει μουσική βιομηχανία στην Ελλάδα και δεν το ξέρω; Δυστυχώς η δισκογραφία είναι στη χειρότερη στιγμή της, πληρώνοντας και τα λάθη της που την οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Η οικονομική κρίση δεν είναι η υπεύθυνη για την κατάσταση αυτή. Ήρθε για να δώσει απλά τη χαριστική βολή. Αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι υπάρχουν νέα παιδιά με ταλέντο αλλά οι συνθήκες δεν ευνοούν καθόλου την εξέλιξή τους. Όσο για τον δίσκο μου «Δεν σου ανήκω» που αναφέρετε και που όντως εμπιστεύτηκα δυο νέους δημιουργούς, τον Κωνσταντίνο Βελλιάδη και τον Τέρπανδρο, απλά σας ενημερώνω ότι έγινε χωρίς να υπάρχει από πίσω δισκογραφική εταιρεία, χωρίς να υπάρχει παραγωγός από τη δισκογραφία και φυσικά χωρίς να υπάρχουν χρήματα. Όλα έγιναν με δική μας εργασία. Στη συνέχεια ήρθε η προσθήκη της MLK που μας βοήθησε στα τελευταία βήματα της κυκλοφορίας και τους ευχαριστούμε. Τουλάχιστον αποζημιωθήκαμε με την ανταπόκριση που είχε ο δίσκος και με το γεγονός ότι έγινε πλατινένιος.

 

Ως άνθρωπος πώς είστε; Ποιες οι στιγμές απόλαυσης;

 

Άλλοτε πολύ αισιόδοξος κι άλλοτε πολύ απαισιόδοξος, φιλότιμος, ευγενικός, φιλόδοξος, επίμονος κι υπομονετικός, μεγαλόθυμος κάποιες φορές και γκρινιάρης κάπου κάπου. Οι στιγμές που απολαμβάνω, (πέρα από τις στιγμές στη δουλειά μου, γιατί κι αυτές τις απολαμβάνω), είναι όταν βρίσκομαι με την οικογένειά μου και με αγαπημένους μου ανθρώπους.

 

Κάνετε όνειρα και τι;

 

Έχω υπάρξει τυχερός στη ζωή μου, γιατί η πραγματικότητα ξεπέρασε αρκετές φορές και τα πιο φιλόδοξα όνειρά μου κι αυτό μου δίνει το δικαίωμα να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Ονειρεύομαι έναν κόσμο καλύτερο, πιο δίκαιο, με ειρήνη, ανθρώπους ευτυχισμένους, χωρίς φτώχεια πείνα, προσφυγιά, χωρίς τρομοκρατία. Η ζωή μας είναι μικρή αλλά ταυτόχρονα είναι μεγάλο δώρο κι έχουμε το δικαίωμα να τη ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται. Για μένα προσωπικά ονειρεύομαι να μπορώ να συνεχίσω να κάνω αυτά που κάνω και τώρα στη ζωή μου, να έχω κοντά μου τους αγαπημένους μου ανθρώπους και να τους βλέπω να προοδεύουν και να είναι ευτυχισμένοι.

 

Πώς βλέπετε την οικονομικοπολιτική κατάσταση της χώρας;

 

Αμέσως να μου χαλάσετε το όνειρο… Το ότι δεν είναι σε καλό δρόμο το βλέπουν και τα τρίχρονα παιδάκια. Το γεγονός ότι η αυτή η κατάσταση της χώρας μας εντάσσεται σε ένα πλαίσιο που περιλαμβάνει πολλές χώρες της Ευρώπης αλλά και του υπόλοιπου πλανήτη, κάνει τα πράγματα περισσότερο ανησυχητικά. Θέλω πάντως να παραμείνω αισιόδοξος όσο κι αν βλέπω ότι τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Αν χάσουμε την αισιοδοξία μας, πεθάναμε.