Υπό-ΧΡΕΟΣ στον Σόιμπλε ο Τσίπρας – Άλλο ένα ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ στους Γερμανούς

Η έλλειψη καθαρής στρατηγικής για την οικονομία, η αδράνεια δύο ετών και η αποκλειστική ενασχόληση με τη μείωση της επιρροής της αντιπολίτευσης οδήγησε την κυβέρνηση των Τσίπρα – Καμμένου σε μία τεράστια αποτυχία για το θέμα του χρέους.

Του Γιάννη Χρηστάκου

Ο πρωθυπουργός είχε τη βεβαιότητα ότι μετά την ψήφιση ενός νέου σκληρού πακέτου μέτρων που πλήττουν ακόμα και τους φτωχούς, θα του έδιναν μία καθαρή λύση για το χρέος πριν φτάσει το τέλος του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018. Δεν έλαβε ποτέ υπόψη του ότι στο μνημόνιο που ο ίδιος είχε υπογράψει η όποια λύση για το χρέος θα υπάρξει στο τέλος του προγράμματος και υπό την προϋπόθεση ότι αυτό ήταν κατά τους δανειστές επιτυχές.

Ζαλισμένη από τις απρόσμενες εξελίξεις η κυβέρνηση επιχειρεί να δημιουργήσει ένα αφήγημα καθώς τα αστειάκια με τους δημοσιογράφους την περασμένη εβδομάδα για γραβάτες και πανηγύρια έγιναν θηλιά διαρκείας. Ο Αλέξης Τσίπρας είχε στηρίξει όλη την επιχειρηματολογία του στο θέμα της επίλυσης του χρέους.

 

Η ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ

 

Η ρητορική όλης της προηγούμενης περιόδου βασιζόταν σε αυτή την εξέλιξη, που θα έδινε άλλον αέρα στην ελληνική οικονομία. Ισως πέρασε απαρατήρητη η αποστροφή του λόγου του Αλέξη Τσίπρα στους βιομήχανους της Βορείου Ελλάδος το βράδυ της Τετάρτης όταν είπε ότι «εγώ δεν είμαι οικονομολόγος αλλά ξέρω καλά ότι η οικονομία είναι και ψυχολογία». Αυτή ήταν η εξωτερίκευση των συναισθημάτων του για την αποτυχία. Πίστευε ότι με μία λύση για το χρέος οι θετικές εξελίξεις θα ήταν καταιγιστικές. Θα ερχόταν η ποσοτική χαλάρωση για τα ομόλογα έστω για τους τελευταίους μήνες, αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι οι αγορές θα είχαν μία ασφάλεια για να αρχίσουν να βλέπουν με σταθερότητα την ελληνική οικονομία. Το ίδιο και οι όποιοι επενδυτές έχουν πλάνα στον τομέα δραστηριότητάς τους για τη χώρα μας. Όλο αυτό θα συνέθετε αυτό που ο Αλ. Τσίπρας ομολόγησε ως «ψυχολογία» η οποία κατ’ επέκταση θα έφτανε και ως την άρση των capital controls εντός του 2018 και αφού θα είχε κλείσει η τρίτη αξιολόγηση που ξεκινά τον Αύγουστο.

 

Η ΣΥΜΠΛΕΥΣΗ ΒΕΡΟΛΙΝΟΥ – ΔΝΤ

 

Η εξέλιξη όμως ήταν πολύ διαφορετική. Βερολίνο και Ουάσιγκτον θέλουν το ίδιο αποτέλεσμα αλλά με διαφορετικό τρόπο. Θέλουν να έχουν την απόλυτη επιτροπεία για το πώς θα εξελιχθεί το ελληνικό πρόγραμμα και μάλιστα είτε είναι μέσα με χρήματα το ΔΝΤ είτε δεν είναι. Στην πραγματικότητα, αυτό που δεν μπόρεσαν να καταλάβουν ο κ. Τσίπρας και ο Ευκλ. Τσακαλώτος είναι ότι για να υπάρξει απομείωση του ελληνικού χρέους οι δανειστές λόγω της τεράστιας αναξιοπιστίας συνολικά του ελληνικού πολιτικού συστήματος θέλουν ένα νέο μνημόνιο σε σύνδεση με τη διαρκή επιτροπεία ως το 2060.

Ο πρωθυπουργός μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει ότι τελικά κάπως έτσι θα είναι η λύση που θα δοθεί, παλινδρόμησε την Τετάρτη μεταξύ πρωινών δηλώσεων ότι μπορεί να γινόταν δεκτή και η λύση Σόιμπλε και βραδινών ότι τέτοια λύση δεν γίνεται αποδεκτή. Αυτό αφορά και την ανικανότητα να παραχθεί και πολιτική επικοινωνία για «τους έξω».

Η λέξη που έβαλε η κυβέρνηση το τελευταίο διάστημα για τη λύση του χρέους που θα έπαιρνε ήταν η «επιτροπεία» η οποία φυσικά θα τελείωνε μαζί με το πρόγραμμα το 2018. Πολιτικά εκεί έχει βασίσει το Μαξίμου όλα τα όπλα που διαθέτει για να φτιάξει αφήγημα ακύρωσης της αντιπολίτευσης και ιδιαίτερα της ΝΔ. Όλα τα χαρτιά στο «τέλος της επιτροπείας» τα έβαλε ο Αλ.Τσίπρας. Γι’ αυτό και άρχισε να το «πουλάει» μιλώντας για γραβάτες.

Αυτά, τα άκουγαν οι δανειστές αλλά δεν τους ενδιέφεραν και πολύ διότι έτσι κι αλλιώς η όποια λύση για το χρέος, από τη στιγμή που θα έχει επιμήκυνση ωριμάνσεων των δανείων, θα υπήρχε σίγουρα εποπτεία για να τηρηθούν οι απρόσκοπτες πληρωμές. Με πιο απλά λόγια, είναι όπως η τράπεζα για ένα δάνειο που θέλει να ελαφρύνει κάνει και επιμήκυνση αλλά ελέγχει κάθε χρόνο τον δανειολήπτη προσπαθώντας να εξασφαλίζει ότι περίπου το 30% του εισοδήματος θα πηγαίνει για τις δόσεις. Κάθε εμπράγματη ή μη υποθήκη και προσημείωση ισχύει μέχρι το τέλος.

 

ΧΩΡΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

 

Η κυβέρνηση δεν είχε και δεν έχει ξεκάθαρη στάση απέναντι στο πρόβλημα, ή, αν θέλει κανείς να το δει αλλιώς, τον στόχο. Τις μισές μέρες θέλει το ΔΝΤ διότι είναι το μόνο που μιλάει για γενναίο κούρεμα του χρέους, τις άλλες μισές το κατηγορεί και το διώχνει διότι έχει παράλογες απαιτήσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με το Βερολίνο, ανεξάρτητα εάν επικοινωνιακά επιτίθεται σταθερά στον Β. Σόιμπλε. Δηλαδή, όταν γίνεται λόγος για ευρωπαϊκή λύση χωρίς ΔΝΤ είναι καλά, αλλά όταν γίνεται λόγος για υποχρεωτική παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα υπάρχει δόλος.

Σε όλα αυτά που έκανε η κυβέρνηση εδώ και δύο χρόνια δεν υπολόγισε έναν διαλυτικό παράγοντα που επίτηδες οι δανειστές άφησαν και επικρότησαν: Πρόκειται για την υπερφορολόγηση των πάντων ώστε να φτάσει η ελληνική οικονομία σε ασφυξία, μείωση της καταναλωτικής δύναμης και συνεχή μείωση του παραγόμενου πλούτου κατά δεκάδες δις ευρώ. Οι δανειστές το άφησαν και η κυβέρνηση το δέχτηκε έναντι της βολικής γι’ αυτήν πολιτικής να μην ασχοληθεί με την περιστολή των δαπανών στον δημόσιο τομέα. Βολική επίσης και για την κυβέρνηση και τους δανειστές είναι η ασφυξία στη μικρομεσαία επιχειρηματικότητα με στόχο να κλείσει και να περιοριστεί σημαντικά το ποσοστό των αυτοαπασχολούμενων.

Οι δανειστές το θέλουν γιατί θεωρούν ότι οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι πάρα πολλοί και φοροδιαφεύγουν όλοι και χάνονται έσοδα, ενώ αν γίνουν αναγκαστικά μισθωτοί δεν θα μπορούν να διαφεύγουν. Η κυβέρνηση γιατί δεν πιστεύει στην επιχειρηματικότητα και ιδεολογικά εκτιμά ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τους φτωχούς «δουλεύοντας» σενάρια για παλιό σύστημα, διαπλοκή και διχασμό.

 

ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

 

Σήμερα ο Αλ. Τσίπρας είναι με την πλάτη στον τοίχο. Ξέρει ότι τέλος η επιτροπεία δεν θα έχει. Ξέρει επίσης ότι αυτό που θα δοθεί στις 15 Ιουνίου θα είναι ένας «οδικός χάρτης» για το χρέος. Αυτός θα είναι μέχρι το 2060. Ξέρει επίσης ότι θα περιμένει καρτερικά έως το καλοκαίρι του 2018 για να υπάρξει τελική συμφωνία για το χρέος. Με αυτήν θα δει αν μπορεί να έχει αφήγημα για να κάνει εκλογές. Ο οδικός χάρτης μπορεί να συμφωνηθεί όμως το φθινόπωρο μαζί με την τρίτη αξιολόγηση. Έτσι, χάνεται η ποσοτική χαλάρωση. Αλλά αυτά δεν ανησυχούν την κυβέρνηση γιατί γνωρίζουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν τα καταλαβαίνει αυτά. Με μία υπόσχεση για άλλη μία 13^η σύνταξη τα Χριστούγεννα, αλλάζει εύκολα ατζέντα. Μέχρι το επόμενο μεγάλο αδιέξοδο.

 

 

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΤΟΥ ΑΛΕΞΗ…

 

Σε μια αποστροφή του λόγου του προς τους βιομήχανους της Βορείου Ελλάδος το βράδυ της Τετάρτης, ο πρωθυπουργός είπε ότι «εγώ δεν είμαι οικονομολόγος αλλά ξέρω καλά ότι η οικονομία είναι και ψυχολογία». Αυτή ήταν η εξωτερίκευση των συναισθημάτων του για την αποτυχία της πολιτικής του…