Γιάννης Μόρτζος: Ως σκηνοθέτης πρέπει να βάζεις το θεατή σε μια συνεχή και διαρκή εγρήγορση

«Ως σκηνοθέτης πρέπει να βάζεις το θεατή σε μια συνεχή και διαρκή εγρήγορση χωρίς να τον κουράζεις με φτηνά ευρήματα.» δηλώνει ο καταξιωμένος σκηνοθέτης και ηθοποιός Γιάννης Μόρτζος με αφορμή τη νέα του παράσταση «Το ζεϊμπέκικο της Τζοκόντας».

στην Πένυ Κροντηρά

 

Με την οξυδερκή ματιά του διεισδύει στην ιδιαίτερη σχέση ανθρώπου – σκύλου αγγίζοντας με δεξιοτεχνία το αποτέλεσμα αυτής στις ζωές μας. Τη συγκινητική αυτή παράσταση παρουσιάζουν επί σκηνής οι εξαιρετικοί ηθοποιοί Γιούλη Ζήκου και Μάριος Τζανακάκης στις 3, 4, 5 Ιουνίου στο θέατρο Τζένη Καρέζη.

Πως αντιλαμβάνεστε στο σήμερα τη σχέση ανθρώπου και σκύλου;

Η εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεται από μία κρίση των ανθρωπίνων σχέσεων και της βαθιάς συνεννόησης για τα πιο απλά γεγονότα της καθημερινότητας. Η μοναξιά και η απομόνωση αποτελούν για τον σύγχρονο άνθρωπο οπουδήποτε της γης ένα συγκλονιστικό φαινόμενο, που διαρκώς ψάχνει να βρει διεξόδους. Ο τρόπος, βέβαια, που υποχρεώνει το σύγχρονο άνθρωπο να ζει και οι συνθήκες που του προσφέρονται είναι ελάχιστες. Μέσα σε όλη αυτή την ομίχλη που κινείται ο άνθρωπος έχει καταφέρει να βρει μια λύση συντροφιάς και πίστης σίγουρης αγκαλιάζοντας τον πιο κοντινό του φίλο, το σκύλο. Σκύλος και άνθρωπος είναι στο σήμερα η πιο στενή και αφοσιωμένη σχέση για όλους τους προηγμένους λαούς του κόσμου αλλά και της αρχαιότητος. 

Τι συμβολίζει στην παράσταση η αναμονή των επτά ημερών;

Ο ορισμός εφτά έχει μία συμβολική σημασία στη ζωή του ανθρώπινου πολιτισμού πχ επτά τα θαύματα του αρχαίου κόσμου, επτά οι αρχαίοι σοφοί, επτά μέρες η εβδομάδα και στην περίπτωση της Τζοκόντας, της σκυλίτσας μας είναι η «άδεια» που της επιτρέπει να ξαναζήσει και να θυμηθεί την ευχάριστη ζωή της αλλά και τη συνάντησή της με το παλιό της αφεντικό. 

Ποιες οι σκηνοθετικές προκλήσεις που αντιμετωπίσατε; 

Είναι η πρώτη φορά που έκανα αυτή την απόπειρα να σκηνοθετήσω και να διδάξω ένα τόσο αλληγορικό ποιητικό έργο και ομολογώ ότι βασανίστηκα πολύ. Έπρεπε να βρω λύσεις γιατί με είχε παρασύρει το κείμενο και λύσεις απλοϊκές που όμως χανόταν το ουσιαστικό, δραματικό και κωμικό ταυτόχρονα στοιχείο. Στηρίχτηκα πολύ πάνω σε αυτοσχεδιασμούς που να έχουν τη μορφή σκύλου και ανθρώπου μαζί, χωρίς να υπερτερεί το ένα μόνο στοιχείο εις βάρος του άλλου. Τα έργα αυτής της γραφής θέλουν να τα κρατήσεις σε μία ισορροπία, ώστε να βάζεις το θεατή σε μια συνεχή και διαρκή εγρήγορση χωρίς να τον κουράζεις με φτηνά ευρήματα. Εκείνο που πέτυχα είναι ότι η συνεργασία μου με τη Γιούλη και το Μάριο ήταν ιδανική και έτσι αυτό που είχα οραματιστεί μπόρεσα να το επιτελέσω. Η πράξη όμως θα το δείξει. 

Λύτρωση, μία λέξη με πολλές προεκτάσεις… Πως αποδίδεται στην παράσταση;

Η ηρωίδα μας η Τζοκόντα κινείται μέσα στο σύγχρονο κόσμο με όλες τις δυσκολίες, τις συγκρούσεις, τις καθημερινές επαφές, τις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές που επιφυλάσσει η ζωή. Η επιβίωσή της είναι ένας καθημερινός αγώνας και μια δοκιμασία σχέσεων όπως συμβαίνει σε όλα τα ζωντανά πλάσματα της γης. Αποζητά τη συνύπαρξη και την αγάπη για αυτό την προσφέρει με όλη της την ψυχή. Από τη στιγμή που το πετύχει και το ζήσει ολοκληρωτικά αυτό είναι η λύτρωσή της.

Τελικά η αγάπη που λαμβάνουμε ή που μοιράζουμε μας καθορίζει;

Ο πλούσιος ψυχικός κόσμος ενός σκύλου που γίνεται κατανοητός με την απόλυτη αφοσίωση στο αφεντικό του παίρνει συγκλονιστικές διαστάσεις και η έννοια αγάπη χωρίς όρια, ο αλτρουσιμός και η θυσία την πιο κρίσιμη στιγμή μιας τυχαίας διαδικασίας είναι αυτό που μας καθορίζει και μας επιτρέπει να λέμε ότι «αγάπησα γιατί με αγάπησαν».